Το κεφάλαιο, για τη στήριξη της πολιτικής που στοχεύει στον ποσοστιαίο και ποιοτικό περιορισμό της βασικής, γενικής, μόρφωσης της πλειοψηφίας των νέων και την υποκατάστασή της με σύντομες, ευέλικτες και τυποποιημένες «καταρτίσεις» που θα συλλέγονται ατομικά και επί πληρωμή, εφ' όρου ζωής, προβάλλει και προωθεί μια σειρά από αντιλήψεις, οι κύριες από τις οποίες είναι οι παρακάτω:

• Η προπαγάνδα ότι με την πολυμορφία τρόπων και χώρων εκπαίδευσης, δημιουργείται ένα σύστημα «ευκαιριών για όλους», ώστε «ελεύθερα να επιλέγουν», ανάλογα με τις ανάγκες και τις δυνατότητές τους. Οτι πρόκειται για μια πολιτική που στοχεύει στον «εκδημοκρατισμό» της εκπαίδευσης, η οποία δήθεν γίνεται προσιτή πια στον καθένα, σε οποιοδήποτε στάδιο της ζωής του, κυρίως σε εκείνους που απορρίφθηκαν από το επίσημο εκπαιδευτικό σύστημα, γιατί είναι «ανελαστικό» και ανίκανο να αποτιμήσει ικανότητες και δεξιότητες, πέρα από τις γνωστικές. Πρόκειται για ύπουλη προπαγάνδα που φιλοδοξεί να αποκτήσει ερείσματα κυρίως στα φτωχά λαϊκά στρώματα, συσκοτίζοντας το βαθύ ταξικό χαρακτήρα της εκπαίδευσης που οικοδομείται. Ο πρώτος βέβαια που άνοιξε την προπαγάνδα για την αποτροπή από τη διεκδίκηση ουσιαστικής μόρφωσης σε μια εποχή που η ανάγκη της είναι μεγαλύτερη από ποτέ, είναι ο ίδιος ο ΣΕΒ. Επανειλημμένα μέσω των εκπροσώπων του έχει δηλώσει πως από την εκπαίδευση ζητά μόλις τις στοιχειώδεις γνώσεις και δεξιότητες. Τα υπόλοιπα θα τα αναλάβουν οι επιχειρήσεις, καταλαμβάνοντας κυριολεκτικά το χώρο της «διά βίου κατάρτισης», επεμβαίνοντας άμεσα στο περιεχόμενο και τον προσανατολισμό ακόμη και της ανώτατης εκπαίδευσης.
• Η αναζωπύρωση τα τελευταία χρόνια της αστικής παιδαγωγικής θεωρίας των φυσικών χαρισμάτων, σύμφωνα με την οποία οι επιδόσεις στις σπουδές οφείλονται σε ιδιαίτερες κλίσεις και ταλέντα και όχι στους καθοριστικούς κοινωνικούς, υλικούς, παιδαγωγικούς παράγοντες που επιδρούν στη διαμόρφωση της προσωπικότητας του νέου ανθρώπου. Η θεωρία αυτή, σε συνδυασμό με την προπαγάνδα ότι οι μακροχρόνιες σπουδές εκτρέπουν σε αντιπαραγωγικές γνώσεις τροφοδοτώντας την ανεργία και τα περί «επαγγελμάτων του μέλλοντος», που έχουν καλύτερη προοπτική γιατί τα «ζητά η αγορά» και μάλιστα χωρίς κοπιαστικές σπουδές και πολλά έξοδα, γίνεται ιδιαίτερα επικίνδυνη, όσο ακουμπά στα πλατιά λαϊκά στρώματα.
• Η αντίληψη που θέλει το σχολείο να ασχολείται αποκλειστικά με τη μετάδοση αποσπασματικών γνώσεων και δεξιοτήτων, παραμελώντας και διαστρεβλώνοντας το κύριο καθήκον του που είναι η διαμόρφωση του ανθρώπινου χαρακτήρα. Στο πλαίσιο αυτό, ακόμη και η προσχολική αγωγή, το νηπιαγωγείο, καλείται να «σχολειοποιηθεί» για την πρόωρη μετάδοση γνωστικών δεξιοτήτων, σε βάρος του, αναγκαίου για την κοινωνικοποίηση, χρόνου παιχνιδιού.
• Η αντίληψη αυτή, παραγνωρίζει το γεγονός ότι η διάπλαση του ανθρώπου ανοίγει και διευκολύνει μόνιμα το δρόμο για την κατάκτηση της γνώσης, ότι η αποκάλυψη όλων των ικανοτήτων και η ισόρροπη ανάπτυξη όλων των πλευρών της προσωπικότητας τού ανθρώπου (νοητική, συναισθηματική, βουλητική) είναι η βάση για την πλήρη διανοητική του ανάπτυξη. Πρόκειται για κατεύθυνση που δεν είναι βεβαίως καθόλου αθώα. Αντίθετα, αποκαλύπτει ότι οι καπιταλιστές δε θέλουν ανθρώπους με βούληση, υψηλά φρονήματα, ενότητα ψυχικής και σωματικής δύναμης και άλλες ιδιότητες που είναι επικίνδυνες για την τάξη τους. Παράλληλα, η ταξική διαπαιδαγώγηση του ατομισμού, της ιδιοτέλειας, του ανταγωνισμού και της υποκρισίας υφέρπει και ισχυροποιείται μέσα στο σχολείο και έξω απ' αυτό. Στο γνωσιοκεντρικό χαρακτήρα του σχολείου στηρίζεται και η απαίτηση της ΕΕ για την «εκμάθηση της μάθησης», ως της κεντρικής δεξιότητας που πρέπει να αναπτύσσει το σχολείο. Βεβαίως, η ΕΕ κάθε άλλο παρά εννοεί την απόκτηση μεθοδολογίας για την κατάκτηση της γνώσης, ικανότητα σκέψης και προσέγγισης της αλήθειας. Αντίθετα η εκπαίδευση που προωθείται, απομακρύνει όλο και περισσότερο από την ουσία και τα πιο σταθερά στην εξέλιξη της γνώσης στοιχεία της, που είναι οι βασικοί επιστημονικοί νόμοι και νομοτέλειες που διέπουν τη φυσική και κοινωνική πραγματικότητα. Η «εκμάθηση της μάθησης» αντιμετωπίζει τη γνώση σαν πληροφορία και επομένως ως στόχο της θέτει τη μετάδοση στους μαθητές «χρήσιμων πληροφοριών» της δεξιότητας να τις χρησιμοποιούν απλά σαν εργαλείο, και όχι να την καταχτούν, ή όπως χαρακτηριστικά αναφέρεται σε σχετικά κείμενα να «μάθουν πού βρίσκονται οι γνώσεις και να τις διαλέγουν». Με λίγα λόγια, πρόκειται για την εξοικείωση με τη «διά βίου κατάρτιση». Η αντίληψη ότι το εκπαιδευτικό πρόβλημα μπορεί να επιλυθεί μέσα από τη βελτίωση της εκπαιδευτικής διαδικασίας ή της εκπαίδευσης, η αυτονόμηση του σχολείου από το γενικότερο κοινωνικοπολιτικό πρόβλημα. Αντίληψη που ακουμπά στη θεωρία ότι το κράτος βρίσκεται υπεράνω των τάξεων, άρα και το εκπαιδευτικό σύστημα μπορεί να φροντίζει για τη γενική πνευματική πρόοδο. Σε τελευταία ανάλυση η αντίληψη αυτή στηρίζει την αυταπάτη ότι η άρχουσα τάξη, με την «καλή της θέληση», θα πάρει μέτρα ώστε η εκπαίδευση να δουλέψει κόντρα στα συμφέροντά της, δίνοντας στο λαό όπλα εναντίον της, όπως η γνώση και η διαμόρφωση ανθρώπινων προσωπικοτήτων ικανών να την πολεμήσουν.