«Αυτά είναι η εφαρμογή των λόγων της κυβέρνησης που διά στόματος Χρυσοχοΐδη είχε δηλώσει ότι "σε συνθήκες πανδημίας η Ελληνική Αστυνομία είναι το ΕΣΥ της προστασίας μας". Βέβαια, εδώ, οι κάτοικοι της Δυτικής Αττικής, Ελληνική Αστυνομία είδαν και παραείδαν, αλλά αυτό που δεν είδαν είναι ουσιαστικά μέτρα για την προστασία της υγείας τους.

Το πρόβλημα στη Δυτική Αττική το συνθέτει και ο προσανατολισμός που σήμερα, τη στιγμή της μάχης, έχει η κυβέρνηση για την αντιμετώπιση της κατάστασης, και δεν είναι η προστασία των εργαζομένων και των κατοίκων της περιοχής. Αλλά το συνθέτουν και οι διαχρονικές ευθύνες που υπάρχουν για την κατάσταση που βρίσκεται σήμερα η Δυτική Αττική, γιατί κάποιοι τώρα, ξαφνικά, θυμήθηκαν τους εργαζόμενους της περιοχής, τους κατοίκους της "πίσω αυλής" της Αττικής. Και αναφερόμαστε στη χρόνια υποβάθμιση, στην επιβάρυνση της υγείας του λαού από τον καρκινογόνο ΧΥΤΑ Φυλής, που 60 χρόνια τώρα, όλο κλείνει και όλο συνεχίζει να λειτουργεί και επεκτείνεται. Μιλάμε για τις βιομηχανίες που εκτείνονται γύρω ή και μέσα στον οικιστικό ιστό, ρυπαίνοντας το περιβάλλον χωρίς κανέναν έλεγχο και θέτοντας σε καθημερινό κίνδυνο για την ύπαρξη ενός βιομηχανικού ατυχήματος.

Σε αυτήν την περιοχή, τώρα που η κυβέρνηση λέει ότι είναι στο "κόκκινο" - και έτσι είναι - θα περίμενε κανείς να λαμβάνονται μέτρα. Ενα βασικό μέτρο είναι το ζήτημα της θωράκισης του δημόσιου συστήματος Υγείας. Επιτρέψτε μου μόνο να πω τρία χαρακτηριστικά παραδείγματα:

• Στο μοναδικό δημόσιο νοσοκομείο που υπάρχει στην περιοχή, στο "Θριάσιο", η κυβέρνηση όχι μόνο δεν συζητάει πώς θα στελεχωθεί, αλλά συζητάει ακόμα και για μετακίνηση προσωπικού σε άλλα νοσοκομεία της χώρας...
• Στο Κέντρο Υγείας Μεγάρων μέλη του προσωπικού ήρθαν σε επαφή με επιβεβαιωμένο κρούσμα και θα έπρεπε να τεθούν σε προληπτική καραντίνα, ωστόσο επέστρεψαν στην εργασία τους μετά από προφορική παρέμβαση της 2ης ΥΠΕ που ουσιαστικά τους απείλησε ότι αν δεν υπογράψουν χαρτί πως τηρούσαν όλα τα μέτρα προστασίας και δεν επιστρέψουν στην εργασία τους, θα περάσουν από ΕΔΕ...
• Στο Κέντρο Υγείας Ασπροπύργου, 6 μήνες τώρα, μέσα σε συνθήκες πανδημίας, δεν υπήρχε προσωπικό καθαριότητας...

Βεβαίως, το μεγάλο πρόβλημα είναι ο προσανατολισμός και τα μέτρα που πάρθηκαν στους χώρους δουλειάς. Η κυβέρνηση από το Μάρτη, όταν ξεκινούσε η πανδημία, δεν εστίασε στους χώρους δουλειάς, δεν πήρε μέτρα προστασίας εκεί που πραγματικά υπήρχε συνωστισμός, που συγκεντρώνονται εκατοντάδες εργαζόμενοι. Δεν αξιοποίησε τους ελεγκτικούς μηχανισμούς για να ελέγξουν αν τηρούνται τα μέτρα προστασίας. Δεν έκανε μαζικά δωρεάν τεστ με επίκεντρο τους μεγάλους χώρους δουλειάς. Και βεβαίως είναι κρίσιμο θέμα η προστασία των δικαιωμάτων των εργαζομένων που πέφτουν θύματα της εργοδοτικής τρομοκρατίας. Κάτω από την απειλή της απόλυσης είχαμε φαινόμενα υποτίμησης συμπτωμάτων ή και απόκρυψης κρουσμάτων.

Σε ό,τι αφορά τα πρωτόκολλα, είναι τα μίνιμουμ μέτρα που ακόμα και η τυπική τήρησή τους πολλές φορές δεν μπορεί να εξασφαλίσει την προστασία της υγείας. Ανθρωποι που δουλεύουν στους ελεγκτικούς μηχανισμούς λένε ότι δεν είναι εύκολο να κόψεις πρόστιμο σε μεγάλο χώρο δουλειάς γιατί τα πρωτόκολλα είναι τόσο τυπικά, τόσο μίνιμουμ, που είναι δύσκολο κάποιος εργοδότης να μην τα τηρεί. Πόσο μάλλον που επειδή ακριβώς είναι τα μίνιμουμ, πολλές φορές γίνονται και λάστιχο, ακόμα και εκεί που η κυβέρνηση έχει την πρωταρχική ευθύνη, όπως π.χ. στο παράδειγμα με το Κέντρο Υγείας Μεγάρων.

Επιπλέον, δεν μπορεί τα πρωτόκολλα προστασίας των εργαζομένων να είναι παντού τα ίδια. Δεν είναι όλοι οι κλάδοι και όλοι οι χώροι δουλειάς το ίδιο. Εδώ απαιτείται κρατικός μηχανισμός που θα ελέγξει, θα κάνει συστάσεις για τα μέτρα που πρέπει να τηρηθούν σε κάθε χώρο, θα επιβάλει μέτρα προστασίας ή ακόμα και μετατροπές στο σχεδιασμό της παραγωγής. Υπάρχει σήμερα εργοστάσιο που να έχει μετατρέψει το σχεδιασμό του στην παραγωγή; Μπορεί ο σχεδιασμός της παραγωγής να είναι ίδιος πριν από την πανδημία και κατά τη διάρκειά της; Βεβαίως αυτή η μετατροπή μπορεί να εμπεριέχει και ρίσκο για τον εργοδότη ή ακόμα και μεγαλύτερο "κόστος".

Ενα ερώτημα που τίθεται είναι: "Ο εργοδότης δεν θέλει μέτρα προστασίας μέσα στο χώρο δουλειάς; Τον συμφέρει να νοσήσουν οι εργαζόμενοι; Πώς θα κερδίσει με αυτόν τον τρόπο;". Αυτό ακριβώς είναι μια αντίφαση που έχουν το μεγάλο κεφάλαιο και το κράτος. Για την εξυπηρέτηση των κερδών τους είναι υποχρεωμένοι να βαδίζουν πάνω σε ένα "τεντωμένο σχοινί", από τη μία τα αποσπασματικά μέτρα και από την άλλη το σμπαράλιασμα των όποιων αποσπασματικών μέτρων με την εντατικοποίηση της εργασίας για να υπηρετήσουν τα κέρδη τους.

Εδώ, για τους εργαζόμενους της Δυτικής Αττικής, οι συμβουλές για ξεκούραση, χαλάρωση και μη διαταραχή του ύπνου για την προστασία από την πανδημία πάνε περίπατο... Εδώ υπάρχει εντατικοποίηση της εργασίας, κυριολεκτικά εξάντληση των εργαζομένων. Η εργοδοσία βάζει ακόμα και ακουστικά στους εργαζόμενους για να τους δίνει εντολές, καταπάτηση δικαιωμάτων στα ρεπό, στα ωράρια, ακόμα και μετακινήσεις εργαζομένων από ένα κατάστημα μιας εταιρείας σε άλλο.

Οι μέρες πέρασαν, η προσπάθεια της κυβέρνησης να κλείσει όλο το ζήτημα της εξέλιξης της πανδημίας στη Δυτική Αττική ρίχνοντας την ευθύνη στην ύπαρξη κοινωνικών ομάδων που ζουν κάτω από αντίξοες συνθήκες και αντικειμενικά είναι ευάλωτες στην πανδημία - την ίδια στιγμή που δεν παίρνει κανένα ουσιαστικό μέτρο για την προστασία τους - έπεσε στο κενό, δεν πέρασε. Και δεν πέρασε εξαιτίας και των αποκαλύψεων που έκαναν εργατικά σωματεία της περιοχής, το ΚΚΕ, ο "Ριζοσπάστης".

Στη Δυτική Αττική υπάρχει και η ελπίδα, η οποία βρίσκεται στο γεγονός ότι μπορούμε να συμβάλουμε αποφασιστικά να δυναμώσει η φωνή διεκδίκησης των εργαζομένων και του λαού. Τα αγωνιστικά σκιρτήματα μπορούν να γίνουν πολλά. Τότε η Δυτική Αττική από "πίσω αυλή" θα γίνει πρωταγωνιστής θετικών εξελίξεων. Υπάρχουν αγωνιστικές πρωτοβουλίες σωματείων, των εργαζομένων στο "Θριάσιο" Νοσοκομείο. Υπάρχει η φωνή των αυτοαπασχολούμενων, των μικρών επαγγελματιών που διεκδικούν ειδικά μέτρα στήριξης. Αυτή είναι η φωνή της ελπίδας. Θα κάνουμε τα πάντα ως ΚΚΕ να τη δυναμώσουμε και στη Δυτική Αττική».