«Εσείς τι πιστεύετε; Αν η Εθνική και η Πειραιώς είχαν φοβερά συμφέροντα, π.χ. στο Μαρόκο, και το Μαρόκο είχε φοβερά προβλήματα με την Ισπανία, και η Ισπανία ζητούσε να μπουν κυρώσεις στο Μαρόκο που θα οδηγούσαν σε χρεοκοπία το Μαρόκο, την Εθνική Τράπεζα και την Πειραιώς, η ελληνική κυβέρνηση θα σκεφτόταν να βάλει κυρώσεις ή όχι;». Με αυτόν τον κυνικό τρόπο ο υπουργός Ανάπτυξης Αδ. Γεωργιάδης προσπάθησε να εξηγήσει την αρνητική στάση της Γερμανίας στο θέμα των ευρωπαϊκών κυρώσεων σε βάρος της Τουρκίας. Ούτε λίγο ούτε πολύ, ο Γεωργιάδης ομολογεί ότι τα πολυπλόκαμα συμφέροντα που συνδέουν την ΕΕ με την Τουρκία, ιδιαίτερα των ισχυρότερων κρατών - μελών, είναι αυτά που καθορίζουν τη στάση της ΕΕ και στα Ελληνοτουρκικά. Οσο όμως η διαπίστωση αυτή ισχύει για την ΕΕ, που δεν αποφάσισε τελικά κυρώσεις, άλλο τόσο ισχύει και για τις ΗΠΑ, οι οποίες ανακοίνωσαν διάφορα «τιμωρητικά» μέτρα για την απόφαση της Τουρκίας να αγοράσει τους «S-400» από τη Ρωσία. Στην προκειμένη περίπτωση, τα συμφέροντα των ΗΠΑ απειλούνται από την απόφαση μιας ΝΑΤΟικής συμμάχου να συνεργαστεί στρατιωτικά με τη Ρωσία και αυτό αποτυπώνουν οι κυρώσεις σε βάρος της Τουρκίας, την ώρα βέβαια που το μεταξύ τους παζάρι συνεχίζεται, με αδιαπραγμάτευτο στόχο την παραμονή της στο ΝΑΤΟικό στρατόπεδο. Κάπως έτσι, πέφτει και το τελευταίο «φύλλο συκής» από την προσπάθεια που κάνει η κυβέρνηση να παρουσιάσει τους ευρωατλαντικούς συμμάχους της αστικής τάξης ως «εγγυητές» τάχα της ειρήνης και των κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας, όταν οι αμερικανοΝΑΤΟικοί σχεδιασμοί και η ελληνική εμπλοκή σ' αυτούς είναι ο νούμερο 1 κίνδυνος για τη χώρα και τον λαό.