Νέες κινητοποιήσεις ετοιμάζουν χιλιάδες μικρομεσαίοι αγρότες στην Ινδία, όπου η κυβέρνηση Μόντι επιταχύνει με σειρά νόμων τη συγκέντρωση γης και παραγωγής στα χέρια ακόμα λιγότερων, εξωθώντας σε αφανισμό μεγάλα τμήματα του αγροτικού πληθυσμού της χώρας.

Εδώ και τρεις βδομάδες εκατοντάδες χιλιάδες μικροπαραγωγοί και αγρότες πραγματοποιούν πορείες και αποκλεισμούς μεγάλων αυτοκινητοδρόμων που οδηγούν σε μεγαλουπόλεις όπως το Νέο Δελχί, ζητώντας την απόσυρση τριών κυβερνητικών νομοσχεδίων.

Το περασμένο Σαββατοκύριακο, εκπρόσωποι αγροτικών οργανώσεων ανήγγειλαν και κινητοποιήσεις με τρακτέρ προς το Νέο Δελχί κ.τ.λ. Από τη μεριά της, η κυβέρνηση απαντά με την επιστράτευση όλο και περισσότερων δυνάμεων καταστολής και συλλήψεις, επιμένοντας την ίδια στιγμή ότι η μεταρρύθμιση έχει πολλαπλά οφέλη για τη χώρα.

Χτες, το Ανώτατο Δικαστήριο της χώρας ανακοίνωσε τη σύσταση ομάδας διαμεσολαβητών, ώστε κυβέρνηση και αγροτικές οργανώσεις να επιδιώξουν συνεννόηση, όπως ανακοινώθηκε.

Η επιβίωση σχεδόν του 60% του ινδικού πληθυσμού εξαρτάται από την αγροτική παραγωγή της χώρας.

Οι νέοι νόμοι ουσιαστικά καταργούν διατάξεις που έως τώρα λειτουργούσαν προστατευτικά για μικροπαραγωγούς (π.χ. διασφαλίζοντας «ελάχιστες τιμές» πώλησης των προϊόντων τους), λύνοντας κι άλλο τα χέρια των μεγάλων ομίλων που δραστηριοποιούνται σε συναφείς κλάδους (από την παραγωγή και διάθεση τροφίμων μέχρι όμως και τη χημική βιομηχανία).

Σύμβουλοι του πρωθυπουργού Ναρέντρα Μόντι υποστηρίζουν ότι οι μεταρρυθμίσεις είναι εξαιρετικά σημαντικές, ώστε «η Ινδία να μπορέσει να βαδίσει στον νέο αιώνα» και ότι η έως τώρα λειτουργία του αγροτικού τομέα «δεν μας εξυπηρετούσε για την ανάπτυξη της οικονομίας», εννοώντας φυσικά την καπιταλιστική ανάπτυξη της 2ης πολυπληθέστερης χώρας του κόσμου. Οι ίδιοι αποκαλούν «ηχηρή μειοψηφία» όσους αγρότες αντιδρούν και «σιωπηλή πλειοψηφία» όσους δεν αντιδρούν, δηλαδή τους μεγάλους επιχειρηματικούς ομίλους. Οι ίδιοι σημειώνουν ότι «πρέπει να αναγνωρίσουμε τα οικονομικά οφέλη αυτών των μεταρρυθμίσεων», παραπέμποντας σε αναλύσεις όλων των τελευταίων δεκαετιών που τονίζουν την ανάγκη να μειωθεί η «υπερπαραγωγή» που χαρακτηρίζει ορισμένα εδώδιμα προϊόντα της Ινδίας, ώστε να ωφεληθεί η ανταγωνιστικότητα συνολικά της ντόπιας καπιταλιστικής οικονομίας. Ουσιαστικά, υποστηρίζουν ότι οι ντόπιες παραγωγικές δυνατότητες και πρώτες ύλες της χώρας πρέπει να «προσαρμοστούν» ακόμα πιο στενά στις ανάγκες της καπιταλιστικής κερδοφορίας, ακόμα κι αν αυτό σημαίνει αχρήστευσή τους, σε ακόμα μεγαλύτερο βάρος των λαϊκών αναγκών, σε μια χώρα όπου εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι στερούνται ακόμα και ένα πιάτο φαΐ τη μέρα.