Σάββατο 5 Δεκέμβρη 2020 - Κυριακή 6 Δεκέμβρη 2020
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Σελίδα 6
ΕΝΘΕΤΗ ΕΚΔΟΣΗ: "76 χρόνια από τη Μάχη της Αθήνας - Δεκέμβρης 1944"
ΙΣΤΟΡΙΑ
Για τη στάση του Διεθνούς Κομμουνιστικού Κινήματος τον Δεκέμβρη

Το κείμενο βασίζεται σε αποσπάσματα από το Δοκίμιο Ιστορίας του ΚΚΕ τ.Β1 (1939 - 1949), καθώς και στο κείμενο του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ με τίτλο «Συμπεράσματα για το πέρασμα από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό» (ΚΟΜΕΠ τ.3/2020)

Ο συνταγματάρχης Γκριγκόρι Ποπόφ με αντάρτες του ΕΛΑΣ κάπου στην Αθήνα
Ο συνταγματάρχης Γκριγκόρι Ποπόφ με αντάρτες του ΕΛΑΣ κάπου στην Αθήνα
Είναι φανερό ότι η έκβαση της σύγκρουσης του Δεκέμβρη καθορίστηκε σε σημαντικό βαθμό από τη στρατηγική του Διεθνούς Κομμουνιστικού Κινήματος κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου.Τα δεδομένα δείχνουν ότι πολιτικά η γραμμή του ΔΚΚ δεν διέφερε από τη γενική γραμμή (στρατηγική) του ΚΚΕ, που κατηύθυνε τον λαϊκό αγώνα στην επίτευξη της ομαλής δημοκρατικής εξέλιξης. Επίσης, από μια σειρά διαθέσιμα στοιχεία προκύπτει ότι η ΕΣΣΔ και τα ΚΚ της Βαλκανικής ήταν αλληλέγγυα στην ενεργητική αντίσταση του ΚΚΕ και του ΕΑΜ - ΕΛΑΣ στον αγώνα του Δεκέμβρη. Παραμονές της σύγκρουσης του Δεκέμβρη, ο επικεφαλής της σοβιετικής στρατιωτικής αποστολής στην Ελλάδα, συνταγματάρχης Γκριγκόρι Ποπόφ, «γνωρίζει και συστήνει όχι συνθηκολόγηση, αλλά στάση ενεργητική».Ταυτόχρονα, όμως, δεν εκφραζόταν και επίσημη δημόσια πολιτική υποστήριξη στον λαϊκό αγώνα, ενώ αποκλειόταν οποιαδήποτε πολεμική βοήθεια. Η άρνηση πολεμικής συνδρομής του ελληνικού ένοπλου λαϊκού κινήματος είχε εκφραστεί και νωρίτερα. Ενδεικτική ήταν η απόφαση του ΠΓ της ΚΕ του Βουλγαρικού ΚΚ (20 Οκτώβρη 1944) για τη μη παραχώρηση ποσότητας πολεμοφοδίων που ζητούσε ο ΕΛΑΣ Ανατολικής Μακεδονίας - Θράκης, προκειμένου να αντιμετωπίσει ενδεχόμενη γερμανική επίθεση όταν ο γερμανικός στρατός υποχωρούσε: «Δεν μας είναι εύκολο να ικανοποιήσουμε το αίτημα των Ελλήνων συντρόφων: 1) λόγω της έλλειψης όπλων και 2) λόγω των διεθνών περιπλοκών με την Αγγλία και επιδείνωσης της δίχως άλλο δύσκολης θέσης της Βουλγαρίας».Στις 2 Δεκέμβρη, στάλθηκε «στο εξωτερικό μεγάλη ΕΑΜική αποστολή για να διαφωτίσει τους λαούς και τις κυβερνήσεις και να οργανώσει τη συμπαράσταση στον αγώνα μας». Ο Π. Ρούσος, επικεφαλής της αποστολής, αναζήτησε στη Γιουγκοσλαβία και στη Βουλγαρία τις δυνατότητες μιας πιο ενεργού συνδρομής των λαϊκών κινημάτων των εν λόγω χωρών. Εγραψε: «Η διεθνής στιγμή δεν επέτρεπε συγκεκριμένη βοήθεια προς τον αγώνα μας». Πέρα από την παρότρυνση του Ποπόφ, ενώ οι μάχες στην πρωτεύουσα μαίνονταν (15 Δεκέμβρη) ο Τρ. Κοστόφ απέστειλε ραδιοτηλεγράφημα στον Γ. Σιάντο σχετικά με τη γνώμη του Γκ. Ντιμιτρόφ για την κατάσταση, αναφέροντας: «Ο Παππούς συμβουλεύει ο αγώνας να συνεχιστεί. Εμείς κάνουμε καθετί το δυνατό». Ωστόσο, σε επόμενο ραδιοτηλεγράφημα συμπλήρωνε: «Δίνοντάς σας τη συμβουλή του Παππού σύγχρονα υπογραμμίζουμε ότι προς το παρόν εφόσον βοήθεια απ' έξω δεν είναι δυνατή έχετε και αυτό υπόψιν σας στις αποφάσεις σας».

Η στάση του Διεθνούς Κομμουνιστικού Κινήματος καθοριζόταν από την αγγλοσοβιετική πολεμική συμμαχία που διατηρούνταν, καθώς ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος δεν είχε τελειώσει. Ωστόσο, το κύριο ήταν ότι την ίδια στιγμή που η ηγεσία του ΚΚΕ απευθυνόταν σε αδελφά ΚΚ για να ζητήσει βοήθεια, κρατούσε τις κύριες δυνάμεις του ΕΛΑΣ μακριά από την Αθήνα, ενώ είχε ήδη εγκαταλείψει το σχέδιο κατάληψης της Αττικής.

Περαιτέρω στοιχεία που υπάρχουν γύρω από αυτό το ζήτημα αναδεικνύουν και ένα άλλο βασικό συμπέρασμα:

Είναι θεμιτό και δικαιολογημένο ένα σοσιαλιστικό κράτος το οποίο κινδυνεύει - σε συνθήκες που το διεθνές ιμπεριαλιστικό σύστημα βρίσκεται σε πόλεμο, είναι διασπασμένο - να κάνει και εκείνο τις κινήσεις της εξωτερικής του πολιτικής ώστε να κερδίσει χρόνο, να αξιοποιήσει τη διάσπαση του ιμπεριαλιστικού μπλοκ, να οργανώσει από κοινού στρατιωτικές επιχειρήσεις με κάποιες δυνάμεις, ακόμα και να προχωρήσει σε διαπραγματεύσεις, ενδεχομένως και για το θέμα της λήξης του πολέμου, των συμφωνιών ανακωχής που προϋποθέτουν διεθνείς συμβάσεις κ.λπ.

Ομως, οι παράγοντες που διαμορφώνουν την «επόμενη μέρα» και αφορούν την ταξική πάλη είναι πιο σύνθετοι. Ο κάθε πόλεμος έχει και τη δική του δυναμική στο εσωτερικό της κάθε χώρας που εμπλέκεται στον πόλεμο, αρχικά είτε ως επιτιθέμενο κράτος είτε ως κατεχόμενο. Ο ταξικός συσχετισμός δυνάμεων τείνει να αλλάζει, όπως π.χ. στην Ελλάδα, όπου κυρίως ηγήθηκε το ΚΚΕ σε έναν απελευθερωτικό αντικατοχικό αγώνα και όχι η αστική τάξη της χώρας. Αυτές οι αλλαγές στο συσχετισμό υπέρ της εργατικής τάξης και των λαϊκών δυνάμεων έχουν καθοριστικό ρόλο στη διεκδίκηση της «επόμενης μέρας» από τη λαϊκή πλειοψηφία, και όχι μόνο ή κυρίως να καθοριστούν από διαπραγματεύσεις και συμφωνίες ανάμεσα σε κράτη - συμπεριλαμβανομένων και σοσιαλιστικών - που κέρδισαν στον πόλεμο, στην προκειμένη περίπτωση από τα σύμμαχα αλλά ταξικά διαφορετικά κράτη ΕΣΣΔ - ΗΠΑ - Ηνωμένο Βασίλειο. Ο πρώτος λοιπόν λόγος της μεταπολεμικής εξέλιξης σχετίζεται με την εξέλιξη του αγώνα στο εσωτερικό της κάθε χώρας και σε αυτό πρέπει να έχουν λόγο αποφασιστικό οι εσωτερικές διεργασίες από τη σκοπιά του επαναστατικού εργατικού κινήματος, προσελκύοντας στον μέγιστο δυνατό βαθμό τη διεθνιστική ταξική αλληλεγγύη του κομμουνιστικού κινήματος ή των συγκροτημένων σοσιαλιστικών κρατών.


Κορυφή σελίδας
Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ