Σάββατο 5 Δεκέμβρη 2020 - Κυριακή 6 Δεκέμβρη 2020
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Σελίδα 19
ΑΝΤΑΓΩΝΙΣΜΟΙ ΚΑΙ ΣΧΕΔΙΑ ΠΟΥ ΜΥΡΙΖΟΥΝ ΜΠΑΡΟΥΤΙ
ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ «ΝΑΤΟ 2030»
«Προαναγγελία θυελλωδών ανέμων» για τους λαούς

Ενα ακόμα επικίνδυνο για τους λαούς βήμα κάνει το ΝΑΤΟ με τη λεγόμενη στρατηγική «ΝΑΤΟ 2030», την οποία κατάρτισε επιτροπή εμπειρογνωμόνων της ιμπεριαλιστικής συμμαχίας και παρουσιάστηκε επισήμως στη σύνοδο των υπουργών Εξωτερικών των χωρών - μελών, μεσοβδόμαδα.

Στόχος της έκθεσης είναι να παρουσιάσει τις κατευθύνσεις για τη γρήγορη προσαρμογή του ΝΑΤΟ και του «Στρατηγικού Πλαισίου», που διαμορφώθηκε το 2010, στις νέες απαιτήσεις των ιμπεριαλιστικών αντιπαραθέσεων, στην ανάγκη να αντιμετωπίσει την αυξανόμενη επιρροή της Κίνας και της Ρωσίας, με αναβάθμιση της πολιτικής - στρατιωτικής παρουσίας της ιμπεριαλιστικής συμμαχίας σε όλη τη Γη, «επέκταση» και εμβάθυνση των συμμαχιών της, όπως και του ρόλου της, σε όλα τα επίπεδα όπου εκτείνονται οι ιμπεριαλιστικές αντιπαραθέσεις (πολιτικό, οικονομικό, τεχνολογικό κ.τ.λ.), με φόντο και τις αντιπαραθέσεις στο εσωτερικό της.

Απέναντι σε Ρωσία και Κίνα

Οι τελικές αποφάσεις για τη λεγόμενη μετεξέλιξη του ΝΑΤΟ θα παρθούν στη Σύνοδο Κορυφής το 2021, χωρίς ωστόσο να ξεφεύγουν απ' το τωρινό κείμενο, στα «κύρια ευρήματα» του οποίου διαβάζουμε πως «το ΝΑΤΟ πρέπει να προσαρμοστεί για να καλύψει τις ανάγκες ενός πιο απαιτητικού στρατηγικού περιβάλλοντος που χαρακτηρίζεται από την επιστροφή της συστημικής αντιπαλότητας, την επίμονα επιθετική Ρωσία, την άνοδο της Κίνας (...) ταυτόχρονα με το να αντιμετωπίζει αυξημένες διακρατικές απειλές και κινδύνους».

Σε αυτό το πλαίσιο, η επιτροπή παρουσιάζει ως βασικές «προκλήσεις»:

-- Να αντιμετωπίσει πιο επιθετικά την άνοδο της Κίνας, αφιερώνοντας, όπως λέγεται, «πολύ περισσότερο χρόνο, πολιτικούς πόρους και δράση στις προκλήσεις ασφάλειας που τίθεται από την Κίνα (...) Να αναπτύξει μια πολιτική στρατηγική για την προσέγγιση ενός κόσμου όπου η Κίνα θα έχει όλο και μεγαλύτερη σημασία έως το 2030».

Μπαίνει ακόμα θέμα το ΝΑΤΟ «να επεκτείνει τις προσπάθειες για την εκτίμηση των επιπτώσεων της τεχνολογικής ανάπτυξης της Κίνας και να παρακολουθεί και να αμύνεται ενάντια σε κινεζικές δραστηριότητες που θα μπορούσαν να επηρεάσουν τη συλλογική άμυνα, τη στρατιωτική ετοιμότητα ή την ανθεκτικότητα στην περιοχή ευθύνης του Ανώτατου Συμμαχικού Διοικητή Ευρώπης (SACEUR)».

Οπως σημειώνεται, η Κίνα «έχει μια αυξανόμενη παγκόσμια ατζέντα, υποστηριζόμενη από το οικονομικό και στρατιωτικό της βάρος. Εχει αποδείξει τη θέλησή της να χρησιμοποιήσει δύναμη ενάντια στους γείτονές της, όπως και οικονομικό καταναγκασμό και εκφοβιστική διπλωματία, πολύ πέρα από την περιοχή Ινδίας - Ειρηνικού. Την επόμενη δεκαετία, η Κίνα θα αμφισβητήσει την ικανότητα του ΝΑΤΟ (...) να διασφαλίσει τις κρίσιμες υποδομές και αναδυόμενες τεχνολογίες όπως τα 5G, όπως και να προστατέψει ευαίσθητους τομείς της οικονομίας, συμπεριλαμβανομένων των αλυσίδων ανεφοδιασμού. Σε πιο μακροπρόθεσμο επίπεδο, η Κίνα είναι ολοένα πιο πιθανό να προβάλει στρατιωτική ισχύ παγκόσμια, συμπεριλαμβανομένης δυνητικά και της ευρωατλαντικής περιοχής».

-- Το ΝΑΤΟ «να συνεχίσει τη διπλή προσέγγιση της αποτροπής και του διαλόγου με τη Ρωσία. Η συμμαχία (...) να ανταποκριθεί στις ρωσικές απειλές και τις εχθρικές ενέργειες με πολιτική ενότητα, αποφασιστικότητα και συνοχή». Επίσης, «αυξάνοντας το κόστος για τη ρωσική επιθετικότητα και αναπτύσσοντας μια πιο ολοκληρωμένη απάντηση σε υβριδικές μορφές ρωσικής επιθετικότητας».

«Παγκόσμιο ΝΑΤΟ» με «δίχτυα» προς νότο και ανατολικά

Υπ' αυτό το πρίσμα, της αντιμετώπισης της Ρωσίας και της Κίνας, ξεχωριστή αναφορά γίνεται στη νότια πτέρυγα της Συμμαχίας στην περιοχή της Μεσογείου, της Βόρειας Αφρικής και της Μ. Ανατολής, με την έκθεση να σημειώνει μεταξύ άλλων πως «η πολιτική του ΝΑΤΟ για τη Ρωσία χρειάζεται να επικαιροποιηθεί, για να συμπεριλάβει και μια μεσογειακή συνιστώσα» και να επισημαίνει ότι «η επιρροή της Κίνας στη Μ. Ανατολή αυξάνεται», φέρνοντας ως παραδείγματα την υπογραφή στρατηγικής συμφωνίας με το Ιράν, την ανάδειξή της στο μεγαλύτερο εισαγωγέα του ιρανικού πετρελαίου και τον μεγαλύτερο επενδυτή στην περιοχή, την εμπλοκή της στην ειρηνευτική διαδικασία στο Αφγανιστάν κ.ά.

Στο πλαίσιο αυτό τονίζεται ότι «το ΝΑΤΟ πρέπει να διατυπώσει μια συνεπή, σαφή και συνεκτική προσέγγιση στον Νότο, αντιμετωπίζοντας (...) την αυξανόμενη παρουσία της Ρωσίας και σε μικρότερο βαθμό της Κίνας (...) Πρέπει να διατηρήσει την πολιτική εστίασή του στη δημιουργία στρατιωτικής ετοιμότητας και ανταπόκρισης για τη νότια / μεσογειακή πλευρά, ιδίως με την αναθεώρηση και την υλοποίηση των προγενέστερων σχεδίων του και την ενίσχυση του κόμβου για τον Νότο στο JFC Naples (η ΝΑΤΟική διοίκηση στη Νότια Ιταλία)» και ταυτόχρονα «να ενισχύσει τους δεσμούς και τη συνεργασία, ιδίως με την ΕΕ, στο πλαίσιο μιας συντονισμένης προσέγγισης», όπως και με άλλους «συμμάχους» στην περιοχή, αλλά και πολύ ευρύτερα «προς ανατολάς» και φτάνοντας έως τον Ειρηνικό, ως ανάχωμα στη διείσδυση αντίπαλων ιμπεριαλιστικών κέντρων.

Ειδικά σε ό,τι αφορά το τελευταίο ζήτημα σημειώνεται πως «το ΝΑΤΟ πρέπει να σκιαγραφήσει ένα παγκόσμιο σχέδιο για την καλύτερη αξιοποίηση των συνεργασιών του για την προώθηση των στρατηγικών συμφερόντων του».

Γι' αυτό «η πολιτική "ανοιχτών θυρών" του ΝΑΤΟ πρέπει να διατηρηθεί και να αναζωογονηθεί. Το ΝΑΤΟ πρέπει να επεκταθεί και να ενισχύσει τις εταιρικές σχέσεις με την Ουκρανία και τη Γεωργία, να ενισχύσει τη δέσμευσή του με τη Βοσνία - Ερζεγοβίνη και την αντιμετώπιση της αποσταθεροποίησης στα Δυτικά Βαλκάνια. Το ΝΑΤΟ πρέπει να ενεργοποιήσει το Μεσογειακό Διάλογο (MD) και την Πρωτοβουλία Συνεργασίας της Κωνσταντινούπολης (ICI) (σ.σ. για τη συνεργασία με κράτη του Περσικού Κόλπου) μέσω ενισχυμένων πολιτικών εμπλοκής, ανάπτυξης ικανοτήτων και ενίσχυσης της ανθεκτικότητας. Πρέπει να εμβαθύνει τη συνεργασία με τους εταίρους στην Ινδία και τον Ειρηνικό συμπεριλαμβανομένων της ενίσχυσης της ανταλλαγής πληροφοριών και της δημιουργίας τακτικών διαλόγων».

Αλλο ένα σημείο, όπου η ελληνική κυβέρνηση - προσδοκώντας οφέλη για την αστική τάξη - αναδεικνύεται στην «πρωτοπορία» του ΝΑΤΟικού σχεδιασμού, όπως δείχνουν οι πρόσφατες συμφωνίες με τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα μεταξύ άλλων και για «αμοιβαία αμυντική συνδρομή», οι αντίστοιχες κινήσεις με τη Σαουδική Αραβία, η αναβάθμιση των σχέσεων με το κράτος - τρομοκράτη του Ισραήλ, τα διάφορα πολυμερή σχήματα συνεργασίας, με την κυβέρνηση να λέει πως η επόμενη «στρατηγική προτεραιότητά» της είναι η τέτοια ακριβώς σύσφιξη σχέσεων με την Ινδία, αποσπώντας γι' αυτό τα εύσημα του Αμερικανού πρέσβη στην Αθήνα.

Σε όλα τα πεδία...

Σε ό,τι αφορά τις στρατιωτικές δυνάμεις του ΝΑΤΟ, η κατεύθυνση δίνεται στην επέκταση των δυνατοτήτων σε όλα «τα μήκη και πλάτη» όπου εκτείνονται οι ιμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί, εμπλέκοντας όλο τον κρατικό μηχανισμό, αφού, όπως χαρακτηριστικά λέγεται, «η επιστροφή του γεωστρατηγικού ανταγωνισμού έχει επιφέρει τον πολλαπλασιασμό των υβριδικών επιθέσεων. Αυτή η γκρίζα ζώνη δραστηριοτήτων έχει διαβρώσει τα παραδοσιακά όρια της σύγκρουσης. Εσωτερική και διεθνής ασφάλεια εισχωρούν η μία μέσα στην άλλη» και γι' αυτό το ΝΑΤΟ πρέπει να αφιερώσει περισσότερες δυνάμεις στην ανάπτυξη πολιτικών και μη πολιτικών εργαλείων για την αντιμετώπισή τους.

Στο ίδιο πλαίσιο, είναι και η ξεχωριστή αναφορά στην «τρομοκρατία», για την οποία λέγεται πως «το ΝΑΤΟ πρέπει να ενσωματώσει πιο ρητά τον αγώνα κατά της τρομοκρατίας στα βασικά του καθήκοντα» και ζητά προς τούτο τους «απαραίτητους πόρους», βελτίωση στις «τρέχουσες πρακτικές ανταλλαγής πληροφοριών μεταξύ των συμμάχων, επίτευξη καλύτερης, κοινής επίγνωσης της κατάστασης σε βασικούς τομείς».

Ξεχωριστή αναφορά υπάρχει βέβαια στον πόλεμο στο Διάστημα όπως και στα πυρηνικά, όπου τονίζεται ότι το ΝΑΤΟ θα πρέπει να διατηρεί πάντα «μια αποτελεσματική πυρηνική αποτροπή» και επίσης «να συνεχίσει και να αναζωογονήσει τις ρυθμίσεις κατανομής πυρηνικών», μια συζήτηση που μυρίζει μπαρούτι, καθώς το ΝΑΤΟ διατηρεί πυρηνικά σε έξι βάσεις σήμερα στην Ευρώπη και την Τουρκία, ο δε Αραξος παραμένει πάντα σε ετοιμότητα να «φιλοξενήσει» τέτοια όπλα, μια όχι και τόσο μακρινή προοπτική, δεδομένης και της συζήτησης που έχει ανοίξει ξανά το τελευταίο διάστημα για απομάκρυνση αμερικανοΝΑΤΟικού οπλισμού και μέσων από το Ιντσιρλίκ.

Προβλήματα συνοχής και «πλατφόρμες» επικίνδυνων διευθετήσεων

Στην ατζέντα «ΝΑΤΟ 2030» επαναλαμβάνεται επίσης επιτακτικά η ανάγκη θωράκισης της «διατλαντικής συνοχής», με την αναζήτηση νέων συμβιβασμών και διευθετήσεων. Το ζήτημα αυτό έρχεται και ξανάρχεται στο φόντο των ανταγωνισμών που οξύνθηκαν τα προηγούμενα χρόνια, τόσο ανάμεσα σε ΗΠΑ και ΕΕ, όσο και μεταξύ επιμέρους «συμμάχων», όπως η Ελλάδα και η Τουρκία.

Η έκθεση σημειώνει χαρακτηριστικά πως «οι πολιτικές αποκλίσεις στο εσωτερικό του ΝΑΤΟ είναι επικίνδυνες γιατί επιτρέπουν σε εξωτερικούς παράγοντες, και συγκεκριμένα τη Ρωσία και την Κίνα, να εκμεταλλευτούν τις ενδοσυμμαχικές διαφορές και μεμονωμένους συμμάχους κατά τρόπους που διακινδυνεύουν τα συλλογικά συμφέροντα και την ασφάλεια», ζητώντας «οι σύμμαχοι να διατηρήσουν την εμπιστοσύνη τους στην ανθεκτικότητα και ζωτικότητα της Συμμαχίας, να διαχειριστούν τις διαφορές τους, να υψωθούν πάνω από τις διαφωνίες τους και να κλείσουν τις γραμμές τους ενάντια στις απειλές που τους επηρεάζουν».

Βασικό στοιχείο αποτελεί η προσπάθεια «αποκατάστασης» των σχέσεων ΗΠΑ - ΕΕ, καθώς τονίζεται ότι οι δύο πόλοι του ευρωατλαντικού άξονα «πρέπει να επιδιώξουν να αναζωογονήσουν την εμπιστοσύνη και την κατανόηση στα υψηλότερα επίπεδα», με βασικά επίδικα από τη μια τη διασφάλιση της «ευρωπαϊκής ασφάλειας» και από την άλλη τη «δικαιότερη κατανομή των βαρών».

Οπως λέγεται, «το ΝΑΤΟ θα πρέπει να χαιρετίσει τις προσπάθειες της ΕΕ για μια ισχυρότερη και πιο ικανή ευρωπαϊκή αμυντική ικανότητα, εφόσον αυτές ενισχύουν το ΝΑΤΟ, οδηγούν σε μια πιο δίκαιη διατλαντική κατανομή των βαρών», ενώ «οι συνεχιζόμενες ευρωπαϊκές προσπάθειες πρέπει να χρησιμοποιηθούν καλύτερα για να αυξήσουν το μερίδιο των Ευρωπαίων συμμάχων στην υποστήριξη των στόχων ικανότητας του ΝΑΤΟ», προς ικανοποίηση και του αμερικανικού αιτήματος για μείωση του δικού τους ποσοστού και συνεισφορών στις ΝΑΤΟικές δαπάνες, επιχειρήσεις και αποστολές.

Με τις αντιθέσεις στο εσωτερικό για φόντο δεν περνά απαρατήρητη η προσπάθεια να διευκολύνουν τη λήψη αποφάσεων, προσπερνώντας τις αρχές της ομοφωνίας: «Η αρχή της συναίνεσης είναι ο ακρογωνιαίος λίθος της Συμμαχίας, αλλά το ΝΑΤΟ πρέπει να διασφαλίσει ότι παραμένει ικανό να λαμβάνει και να εφαρμόζει αποφάσεις εγκαίρως», σημειώνεται και προτείνεται το ΝΑΤΟ «να εξετάσει το ενδεχόμενο ενίσχυσης του εκτελεστικού ρόλου του γενικού γραμματέα του ΝΑΤΟ προκειμένου να λαμβάνει αποφάσεις για θέματα ρουτίνας και να ανοίγει δύσκολα ζητήματα σε πρώιμο στάδιο».

Παραπέρα τονίζεται πως «οι συμμαχικές δομές πρέπει να εξετάσουν τρόπους περιορισμού του χρόνου λήψης αποφάσεων σε καταστάσεις κρίσης», αλλά και ότι χρειάζεται «να αντιμετωπιστεί η αυξανόμενη συχνότητα μπλοκαρίσματος από μέρους μιας χώρας σε θέματα που αφορούν εξωτερικές διμερείς διαφορές», παρακάμπτοντας δηλαδή το «βέτο».

Το θέμα της ΝΑΤΟικής συνοχής αποτελεί άλλο ένα ζήτημα όπου η ελληνική κυβέρνηση εμφανίζεται «ΝΑΤΟικότερη των ΝΑΤΟικών», με τον υπουργό Εξωτερικών, Ν. Δένδια, χαιρετίζοντας στην υπουργική σύνοδο της λυκοσυμμαχίας το πόρισμα της επιτροπής εμπειρογνωμόνων, να τονίζει ότι «το σύνολο των συμμάχων ανεξαιρέτως έχουν υποχρέωση να προστατεύουν τη διατλαντική συνοχή και να ενισχύουν την περιφερειακή σταθερότητα», καταλογίζοντας στην Τουρκία ότι την υπονομεύει και καλώντας την σε διάλογο. Ετσι, με τον περίφημο «μηχανισμό αποκλιμάκωσης», που επιβεβαιώθηκε στη Σύνοδο των ΥΠΕΞ και εξελίσσεται σε πλατφόρμα διαλόγου εφ' όλης της ύλης, αναβαθμίζεται ο ρόλος επιδιαιτητή του ΝΑΤΟ στις ελληνοτουρκικές σχέσεις και προωθούνται επώδυνοι και επικίνδυνοι για τους λαούς συμβιβασμοί.


Κορυφή σελίδας
Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ