(Συνέχεια από τη σελίδα 1)

Πρώτα απ' όλα γιατί είναι προκλητικό η κυβέρνηση και το κράτος που δεν μπορούν να εγγυηθούν την ουσιαστική προστασία της υγείας του λαού και το 'χουν ρίξει σχεδόν αποκλειστικά στην «ατομική ευθύνη», που έφεραν μαζί με όλους τους προηγούμενους την κατάρρευση του συστήματος Υγείας, να εγκαλούν όσους αγωνίζονται για το αυτονόητο. Δηλαδή, όσους αγωνίζονται για να υπάρξει ουσιαστική κρατική ευθύνη στην αντιμετώπιση της πανδημίας, να μην είναι κόστος η υγεία του λαού, των εργαζομένων στους χώρους δουλειάς, όσων πάνε στη δουλειά τους με τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς, των μαθητών στα σχολεία, των ηλικιωμένων σε οίκους ευγηρίας, παντού. Γιατί ένα από αυτά που διαδήλωσαν προχτές στις πολύμορφες συγκεντρώσεις, εκδηλώσεις, πρωτοβουλίες με το συμβολικό και ουσιαστικό τους περιεχόμενο ήταν το μήνυμα της σημερινής πάλης για την προστασία της υγείας, της ζωής και των δικαιωμάτων του λαού σε συνθήκες πανδημίας.

Ολα τα κατασταλτικά μέτρα που πάρθηκαν, με τη συγκέντρωση άνω των 6.000 αστυνομικών στο κέντρο της Αθήνας, η ίδια η διαδικασία της επίθεσης στους διαδηλωτές, οι προσαγωγές, η χρήση δακρυγόνων είναι διαδικασίες που όχι μόνο δεν προστατεύουν τη δημόσια υγεία αλλά πολλαπλασιάζουν τους κινδύνους. Η αστυνομία επιχείρησε να διαλύσει συγκεντρώσεις που χαρακτηρίζονταν για την υποδειγματική τήρηση μέτρων προστασίας, με μάσκες, αποστάσεις κ.λπ. Αντίθετα, η κατασταλτική επέμβαση ήταν που οδήγησε σε συνωστισμούς, που υποχρέωσε για να αναπνεύσουν εκατοντάδες να βγάλουν μάσκες και δεκάδες οδηγήθηκαν στριμωγμένοι στα λεωφορεία της αστυνομίας και στα κρατητήρια της ΓΑΔΑ σε άθλιες συνθήκες.

Το εργατικό - λαϊκό κίνημα απέδειξε και στις 17 Νοέμβρη ότι ο αγώνας και η διεκδίκηση μπορούν να γίνονται με όρους πραγματικής προστασίας της υγείας. Και η αλήθεια είναι ότι ο λόγος των διεκδικήσεων και των αγώνων σήμερα είναι πολλαπλός, με πρώτο βέβαια το ζήτημα της πάλης για τη ζωή και την υγεία του λαού.

Γιατί η κυβέρνηση με τη στήριξη και των άλλων αστικών κομμάτων έχει φορτώσει τις οικονομικές επιπτώσεις της πανδημίας και της οικονομικής κρίσης που «σέρνεται» στη σκιά της στις πλάτες (ξανά) του λαού για να την βγάλουν καθαρή οι επιχειρηματικοί όμιλοι. Ολο το έργο των αντιλαϊκών ΠΝΠ της προηγούμενης περιόδου το μαρτυρά.

Γιατί κυβέρνηση και κεφάλαιο βλέπουν ως ευκαιρία την πανδημία για να βάλουν στον πάγο τις εργατικές - λαϊκές κινητοποιήσεις και διεκδικήσεις, να χτίσουν ένα ακόμα πιο αντιδραστικό πλαίσιο περιορισμού ελευθεριών και δικαιωμάτων. Οχι τυχαία, από τους πρώτους νόμους μετά την καραντίνα της άνοιξης ήταν ο νόμος περιορισμού των διαδηλώσεων.

Γιατί σε συνθήκες πανδημίας η αντιλαϊκή πολιτική ούτε αναστέλλεται ούτε κάνει διάλειμμα. Η κυβέρνηση έχει στα σκαριά νέα αντεργατικά νομοσχέδια με πιο εμβληματικό αυτό που καθιερώνει τη 10ωρη εργασία και χτυπάει το δικαίωμα στην απεργία και στη συνδικαλιστική δράση.

Ολα αυτά σημαίνουν πολύ απλά ότι οι αγώνες, η πάλη του κινήματος δεν μπορεί και δεν πρέπει να κάνουν κανένα διάλειμμα ούτε να αναβληθούν. Ακριβώς το αντίθετο.

Αυτό είναι που φοβίζει και αυτό είναι που προσπαθεί να αντιμετωπίσει η κυβέρνηση με πρόσχημα τα μέτρα προστασίας της δημόσιας υγείας. Εκτός από την προσπάθεια να καλλιεργήσει κλίμα συναίνεσης και εθνικής συνεννόησης, με τη βοήθεια μάλιστα των άλλων αστικών κομμάτων και του ΣΥΡΙΖΑ, που καταθέτει προτάσεις για υπουργούς κοινής αποδοχής, χρειάζεται και την πυγμή για να αντιμετωπίσει το λαϊκό κίνημα.

Είναι λοιπόν άλλο η ανάγκη στις σημερινές συνθήκες οι αγώνες να προσαρμόζονται, να παίρνουν υπόψη το ζήτημα της πανδημίας, το οργανωμένο εργατικό - λαϊκό κίνημα να παίρνει μέτρα προστασίας όσων συμμετέχουν στους αγώνες και τις κινητοποιήσεις, κάτι που έχει αποδείξει πως το κάνει, και άλλο πράγμα τα κρατικά φιρμάνια απαγόρευσης των συγκεντρώσεων και διαδηλώσεων. Οι προχτεσινές κινητοποιήσεις ξεσκέπασαν αυτήν την πραγματικότητα και γιατί έγιναν με υποδειγματικό τρόπο, εκφράζοντας μια οργανωμένη πειθαρχημένη (στα μέτρα προστασίας της υγείας) απειθαρχία (στις απαγορεύσεις και τον αυταρχισμό) αλλά και γιατί έτσι αποκάλυψαν ότι ο στόχος της κυβέρνησης και του κράτους δεν είναι η προστασία της υγείας αλλά η αντιμετώπιση και με την καταστολή του κινήματος.

Μονόδρομος λοιπόν για τους εργαζόμενους είναι η κλιμάκωση της πάλης μέσα από τα σωματεία και τους μαζικούς φορείς, με πρώτο μεγάλο σταθμό την πανεργατική απεργία στις 26 Νοέμβρη. Οπως έφαγε η κυβέρνηση τα μούτρα της στις 17 Νοέμβρη, έτσι θα μας βρίσκει συνέχεια μπροστά της!