Οι εξελίξεις του τελευταίου χρονικού διαστήματος επιβεβαιώνουν ότι η αντιλαϊκή οικονομική πολιτική είναι νύχι κρέας με την κρατική καταστολή και τον αυταρχισμό. Η κυβέρνηση της ΝΔ, μετά τον νόμο για τον περιορισμό των διαδηλώσεων, έρχεται με τον νέο συνδικαλιστικό νόμο να συμπληρώσει τον απεργοκτόνο νόμο του ΣΥΡΙΖΑ.

Στο στόχαστρο μπαίνει ιδιαίτερα το δικαίωμα της απεργίας. Οι κυοφορούμενες αλλαγές, σύμφωνα με την παρουσίαση του νομοσχεδίου στο υπουργικό συμβούλιο, αφορούν στη γενίκευση της πρόβλεψης για προσωπικό ασφαλείας και στον ιδιωτικό τομέα, στην εφαρμογή της ηλεκτρονικής ψηφοφορίας για την πραγματοποίηση απεργίας, σε συνδυασμό με την ισχύουσα διάταξη για υποχρεωτική συμμετοχή στη Γενική Συνέλευση που αποφασίζει απεργία τουλάχιστον του 50% των οικονομικά ενεργών μελών του πρωτοβάθμιου συνδικάτου κ.ά., συνιστούν περιορισμούς που ουσιαστικά οδηγούν στην κατάργηση του δικαιώματος της απεργίας.

Ειδικότερα:

• Με την πρόβλεψη για ορισμό προσωπικού ασφαλείας με ευθύνη των συνδικάτων στις επιχειρήσεις, ουσιαστικά εκμηδενίζεται η πίεση στον εργοδότη από την πραγματοποίηση της απεργίας καθώς θα συνεχίζεται αδιατάρακτη η παραγωγική διαδικασία, καθιστώντας την απεργιακή κινητοποίηση άνευ αντικειμένου.
• Η εφαρμογή της ηλεκτρονικής ψηφοφορίας για την πραγματοποίηση απεργίας σε συνδυασμό με την ισχύουσα διάταξη για υποχρεωτική συμμετοχή στη Γενική Συνέλευση που αποφασίζει απεργία τουλάχιστον του 50% των οικονομικά ενεργών μελών του πρωτοβάθμιου συνδικάτου υπονομεύει τη συλλογική δράση των εργαζομένων και ουσιαστικά ανοίγει διάπλατα το δρόμο για όξυνση των πιέσεων και παρεμβάσεων της εργοδοσίας.

(...) Ο νέος συνδικαλιστικός νόμος έρχεται ουσιαστικά να σαρώσει ό,τι έχει απομείνει όρθιο από τα συνδικαλιστικά δικαιώματα των εργαζομένων.

Ωστόσο και χωρίς τις κυοφορούμενες αλλαγές και υπό την ισχύ του ν. 1264/1982 τα δικαστήρια έχουν διαμορφώσει «πλούσια» νομολογία ως προς την κήρυξη των απεργιών ως παράνομων και καταχρηστικών.

Ετσι έχουμε απεργίες που κηρύσσονται παράνομες επειδή τα αιτήματα δεν είχαν κοινοποιηθεί «έγκαιρα» στους εργοδότες, επειδή δήθεν οι εργοδότες δεν είχαν ενημερωθεί εγγράφως και αναλυτικά για τα αιτήματα και επειδή την απόφαση για απεργία είχε πάρει «αναρμόδιο» όργανο. Επίσης απεργίες που κηρύχθηκαν καταχρηστικές επειδή κρίθηκε ότι τα αιτήματά τους δεν μπορούσαν να ικανοποιηθούν από τον εργοδότη, αλλά μόνο από την κυβέρνηση. Τέλος, πρόσφατη απόφαση έκρινε απεργία καταχρηστική επειδή μέσα στην πανδημία θα προκαλούσε δήθεν επιβάρυνση του κοινωνικού συνόλου. Με αυτόν τον τρόπο η Δικαιοσύνη συμβάλλει με τη σειρά της στην προσπάθεια επιβολής «σιγής νεκροταφείου» με πρόσχημα την πανδημία.

Και όλα αυτά μέσα σε ένα δικονομικό πλαίσιο που δίνει τη δυνατότητα στους εργοδότες να κοινοποιούν τη σχετική αγωγή στα σωματεία μία μόλις ώρα πριν τη συζήτησή της, αποκλείοντας ουσιαστικά κάθε δυνατότητα αντίκρουσής της.