Αλλος είναι, επομένως, ο καημός τους. Είναι άλλωστε οι ίδιοι που συκοφαντούν πάντα τους εργατικούς αγώνες, είτε με πανδημία είτε χωρίς. Είναι οι ίδιοι που με το ένα χέρι κρατάνε το λιβανιστήρι για τη «στρατηγική συνεργασία» με τις ΗΠΑ και με το άλλο εδώ και χρόνια γράφουν ότι πρέπει να πάψουν οι πορείες στην αμερικάνικη πρεσβεία. Φέτος πάνε να πιάσουν την πανδημία «από τα κέρατα», ζητώντας να μπει γύψος στη λαϊκή δράση και διεκδίκηση. Στο χέρι του λαού είναι να τους αφήσει με την όρεξη. Σήμερα η ανάγκη οργάνωσης της πάλης για την υγεία και τα δικαιώματα του λαού μεγαλώνει ακόμα περισσότερο, αποκτά επείγοντα χαρακτήρα, είναι ζήτημα επιβίωσης. Και όπως το εργατικό κίνημα απέδειξε στο πρώτο κύμα της πανδημίας ότι ξέρει να παλεύει κάτω από όλες τις συνθήκες, προβάλλοντας τις διεκδικήσεις του με όλα τα αναγκαία μέτρα προστασίας, το ίδιο θα κάνει και τώρα, δίνοντας πληρωμένη απάντηση στην κυβέρνηση, στην εργοδοσία και σε όσους ονειρεύονται την επιβολή «σιγής νεκροταφείου».