«Σκληρή επίθεση κατά της κυβέρνησης εξαπέλυσε ο Κ. Καραμανλής»... «ανέβασε τους τόνους της αντιπαράθεσης με την κυβέρνηση ο πρόεδρος της ΝΔ»... «Σφοδρή επίθεση κατά του πρωθυπουργού εξαπέλυσε ο κ. Καραμανλής...».

Πρόκειται για ορισμένες στερεότυπες φράσεις - κλισέ με τις οποίες αρχίζουν συνήθως τα ρεπορτάζ των τηλεοπτικών καναλιών, ραδιοσταθμών ή εφημερίδων όταν αναφέρονται σε κάποια ομιλία ή δηλώσεις του Κ. Καραμανλή. Δίχως άλλο πρόκειται για παραπλανητική περιγραφή που δημιουργεί σύγχυση, βολική βέβαια για την ηγεσία της ΝΔ, αλλά και για το δικομματισμό.

Αν κάτι κατάφερε ο Κ. Καραμανλής τη χρονιά που πέρασε ήταν ακριβώς αυτό, να εξουδετερώσει και ευτελίσει την έννοια της «αξιωματικής αντιπολίτευσης». Οι σκληρές (φραστικές) επιθέσεις ή οι υψηλοί τόνοι δεν είναι τίποτα περισσότερο από την απαραίτητη «στάχτη στα μάτια» του κόσμου, προκειμένου να δικαιολογήσει την ύπαρξη του κόμματός του, ότι δηλαδή είναι τάχα «ο αντίπαλος» στην κυβέρνηση και ασκεί δήθεν αντιπολίτευση στην πολιτική της! Ποια είναι η πραγματικότητα; Η ΝΔ είναι αντίπαλος στην κυβέρνηση Σημίτη αλλά αποκλειστικά και μόνο όσον αφορά τη διαμάχη για την κατάκτηση της εξουσίας. Αυτή ακριβώς η ανηλεής διαμάχη και ο αδυσώπητος πόλεμος μεταξύ των δύο μονομάχων για την «κουτάλα της εξουσίας» είναι που δημιουργεί, σε μια μεγάλη μερίδα του κόσμου, την αίσθηση (καλύτερα ψευδαίσθηση) ότι υπάρχει μεταξύ τους ένα αγεφύρωτο χάσμα. Είναι αλήθεια ότι η υποδαυλιζόμενη διαρκώς φασαρία και οι δικομματικές κόντρες δημιουργούν σε ορισμένες περιπτώσεις την εντύπωση ότι μεταξύ των ηγεσιών των δύο κομμάτων υπάρχει μια σύγκρουση -και- σε πολιτική βάση και δε φαίνεται καθαρά ότι η μάχη γίνεται για το ποιος είναι ο καλύτερος να διαχειριστεί την εξουσία. Είναι επίσης αλήθεια ότι αυτή η διαρκής διαμάχη για την εξουσία χρησιμοποιεί και εκμεταλλεύεται τα «εθνικά» και μεγάλα κοινωνικά προβλήματα, κυρίως όμως ως ευκαιρία για δημαγωγία και απόκρυψη της αλήθειας, αλλά και για άσκηση πιέσεων για πιο νεοσυντηρητικές «λύσεις».

Από αυτή την άποψη πραγματικότητα είναι επίσης ότι η ηγεσία της ΝΔ έχει αναδειχτεί στον καλύτερο σύμμαχό της νεοφιλελεύθερης πολιτικής που εφαρμόζει η κυβέρνηση. Εχει αναδειχτεί στον πιο καλό προπαγανδιστή των αντιλαϊκών επιλογών της, κάνοντας ό,τι περνά από το χέρι της για να επιβάλει την άποψη πως υπάρχει ευρύτερη συναίνεση στην εφαρμοζόμενη πολιτική. Εχει δίκιο λοιπόν, ο Κ. Καραμανλής όταν ορισμένες φορές παραπονιέται ότι η κυβέρνηση θα έπρεπε να τον ευγνωμονεί για την «υπεύθυνη» και «συναινετική» στάση του. Εχει δίκιο επίσης όταν δηλώνει ότι στόχος της κριτικής που ασκεί είναι να... ξυπνήσει την κυβέρνηση ώστε να γίνει πιο αποτελεσματική. «Η κριτική έχει ένα πολύ ευεργετικό αποτέλεσμα ή θα θέλαμε να έχει. Να ξυπνά την κυβέρνηση, η οποία συχνά κοιμάται», δήλωσε σε πρόσφατη συνέντευξή του (στο «Βήμα») και διευκρίνισε: «Αν αφήσεις χωρίς πίεση μια κυβέρνηση που τη χαρακτηρίζει η μη ικανοποιητική αποτελεσματικότητα, τότε καταλαβαίνετε πού θα φτάσουμε». Πρόκειται για την ίδια ακριβώς «κριτική» που ασκούν όλοι οι πυλώνες του συστήματος στην κυβέρνηση (ΣΕΒ, ΜΜΕ, ΕΕ, ΔΝΤ κ.ο.κ.).

Δεν περιμένει βέβαια αναγνώριση από την κυβέρνηση για αυτή τη «σοβαρή» και «συνεπή» στάση του, αλλά από τα μεγάλα αφεντικά, προς τα οποία έχει σταθερά προσηλωμένη την προσοχή του. Για χάρη τους, ακριβέστερα για την απόσπαση της εύνοιάς τους, φρόντισε τη χρονιά που πέρασε να δώσει σαφή δείγματα ότι έχει «ωριμάσει». Χαρακτηριστικότερο όλων είναι το γεγονός ότι δεν έχει πιάσει στο στόμα του τη λέξη διαπλοκή, ενώ έχει αποκηρύξει ουσιαστικά τη σταυροφορία ενάντιά της. Ασφαλώς το μήνυμα έχει φτάσει στους αποδέκτες που πρέπει, εξάλλου φροντίζει να το μεταφέρει και ο ίδιος στις κατ' ιδίαν επαφές με ισχυρούς επιχειρηματικούς κύκλους, τις οποίες παλαιότερα απέφευγε... Γι' αυτό τον ανταμείβουν με γκάλοπ που δείχνουν σαφές προβάδισμα της ΝΔ, ενώ έχει αλλάξει αισθητά και η αντιμετώπισή του από τα μεγάλα συγκροτήματα των ΜΜΕ. Αυτή ακριβώς η «φιλική» συμπεριφορά των αφεντικών των ΜΜΕ είναι που έχει δημιουργήσει κλίμα ευφορίας στη Ρηγίλλης για βέβαιη νίκη στις επόμενες εκλογές, ξεχνώντας ότι κατά τον ίδιο τρόπο την «πάτησαν» στις προηγούμενες εκλογικές αναμετρήσεις.

«Σημάδι ωρίμανσης» αποτελεί και η στάση του απέναντι στην «αντιτρομοκρατική σταυροφορία» των ΗΠΑ και των συμμάχων, όπου από την πρώτη στιγμή τάχθηκε αναφανδόν υπέρ της συμμετοχής στον πόλεμο στο Αφγανιστάν, ενώ πρωταγωνιστεί για τη θέσπιση νέων ευρω -τρομονόμων και καυχιέται για τη συμβολή τους στην ψήφιση του τρομονόμου στη χώρα μας.

Από την άλλη η ταύτιση με την κυβερνητική πολιτική δημιουργεί σοβαρά αδιέξοδα στην ηγεσία της ΝΔ, αλλά προσπαθεί να τα προσπερνάει διαρκώς με κολπάκια και προπαγανδιστικά τερτίπια. Τελευταίο εφεύρημα αποτελεί το ακαταμάχητο επιχείρημα πως η κυβέρνηση «αντί να κυβερνά αντιπολιτεύεται την αντιπολίτευση»! Είναι αλήθεια πως είναι πολύ δύσκολο να ξεχωρίσει κανείς μια ομιλία του Κ. Καραμανλή από μια ομιλία του Κ. Σημίτη. Μονότονα ο πρόεδρος της ΝΔ ζητά «διαρθρωτικές αλλαγές για την απελευθέρωση των αγορών και τον τερματισμό των κρατικών μονοπωλίων», μια νέα πολιτική ουσιαστικών αποκρατικοποιήσεων που δε θα περιορίζεται σε μετοχοποιήσεις, μια φορολογική μεταρρύθμιση που θα απλοποιήσει το φορολογικό σύστημα και θα μειώσει τους φορολογικούς συντελεστές, έμπρακτη ενίσχυση της νέας επιχειρηματικότητας, ουσιαστική δημοσιονομική εξυγίανση, επανίδρυση του κράτους και αναμόρφωση του κοινωνικού κράτους, ριζική μεταρρύθμιση του συστήματος Παιδείας κ.ο.κ. Εφαρμόζει κάτι διαφορετικό η κυβέρνηση Σημίτη;

Οσο για την τακτική της είναι φανερό ότι όσο η βαθαίνει η -αναγκαστική- συναίνεση στις νεοφιλεύθερες επιλογές της κυβέρνησης, τόσο από την άλλη θα μεγαλώνει η δημαγωγία και τα προπαγανδιστικά τρυκ (βλέπε επισκέψεις σε νοσοκομεία, σχολεία, λαϊκισμός για αγρότες κλπ.) με στόχο τον προσεταιρισμό της λαϊκής δυσαρέσκειας. Αν τα καταφέρει, θα κερδίσει ο δικομματισμός και σε καμία περίπτωση δε θα επωφεληθούν οι εργαζόμενοι που θα πιστέψουν ότι με τη ΝΔ θα «εκδικηθούν» την κυβερνητική πολιτική.