Μετά το μπαράζ νέων αντεργατικών μέτρων που προώθησε η κυβέρνηση μέσα στην πανδημία, υλοποιώντας πάγιες αξιώσεις του κεφαλαίου και εμπλουτίζοντας το ήδη τεράστιο οπλοστάσιο που του διασφάλισαν όλες οι κυβερνήσεις του, οι εξαγγελίες του πρωθυπουργού από τη ΔΕΘ και η εξειδίκευσή τους από τον υπουργό Εργασίας δεν πρέπει να αφήνουν καμία αμφιβολία σε κανέναν εργαζόμενο για την κλιμάκωση της επίθεσης.

Στο πλαίσιο της προσπάθειας του κεφαλαίου να φορτώσει και τη νέα οικονομική κρίση στις πλάτες των εργαζομένων και του λαού, η κυβέρνηση ετοιμάζεται, με το νέο εργασιακό νομοσχέδιο που προανήγγειλε και συνολικά με το «Σχέδιο Ανάπτυξης» της «Επιτροπής Πισσαρίδη», να προσθέσει νέες κομβικές ανατροπές σε όλα τα κρίσιμα μέτωπα που αφορούν τον ίδιο τον πυρήνα της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης, «λύνοντας» ακόμα περισσότερο τα χέρια της μεγαλοεργοδοσίας:

-- Με την ακόμα μεγαλύτερη γενίκευση της «ευελιξίας» στην εργασία, με παραπέρα ξεχείλωμα των ωραρίων και χτύπημα των Συλλογικών Συμβάσεων, με γενίκευση της τηλεργασίας κ.ο.κ., ώστε η εργοδοσία να εκμεταλλεύεται τον εργαζόμενο όποτε θέλει, για όσο θέλει, όπου θέλει και όπως θέλει, ανάλογα με τις εκάστοτε ανάγκες της, χωρίς κανέναν περιορισμό και καμία δέσμευση, με τσακισμένους μισθούς και δικαιώματα.

-- Με την προώθηση του νέου γύρου της αντιασφαλιστικής επίθεσης, για την ακόμα πιο αποφασιστική προώθηση της ιδιωτικοποίησης της Ασφάλισης.

-- Με την επιβολή νέων εμποδίων στη συλλογική δράση των εργαζομένων και στα συνδικάτα τους, για να περνάει αυτός ο οδοστρωτήρας με όσο το δυνατόν λιγότερες αντιδράσεις.

Ακριβώς για να στηριχθεί αυτή η ολομέτωπη αντεργατική επίθεση, η κυβέρνηση μιλάει για «μεγάλη και αναγκαία μεταρρύθμιση στην αγορά εργασίας», κάνει το μαύρο άσπρο και χρησιμοποιεί μια προκλητική προπαγάνδα, η οποία δεν πρέπει να μείνει ούτε στιγμή αναπάντητη.

Λέει ο πρωθυπουργός μιλώντας από τη ΔΕΘ για τον «εκσυγχρονισμό της αγοράς εργασίας», για το νέο εργασιακό νομοσχέδιο και την παραπέρα ενίσχυση της «ευελιξίας» που ήδη τσακίζει κόκαλα: «Λίγοι θα είχαν αντίρρηση στο να μπορούν οι ίδιοι οι εργαζόμενοι να έχουν περισσότερη ευελιξία, εφόσον το επιθυμούν οι ίδιοι, στο πώς κατανέμουν το χρόνο τους. Χωρίς αυτό, σε καμία περίπτωση, να σημαίνει κατάργηση του 8ωρου».

Ποια είναι η αλήθεια;

Αυτό που επιθυμούν οι ίδιοι οι εργαζόμενοι είναι να έχουν μόνιμη δουλειά, με μισθό που να καλύπτει τις ανάγκες τους και με σταθερό ωράριο, με ελεύθερο χρόνο για τους ίδιους και για την οικογένειά τους, για την ξεκούρασή τους, για την οργάνωση της προσωπικής και της κοινωνικής ζωής και δράσης τους. Δεν... «επιθυμούν οι ίδιοι» να είναι μέρα - νύχτα στη διάθεση του εργοδότη. Δεν είναι δική τους «επιλογή» τα όσα βιώνουν ήδη εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενοι, όπως στον Επισιτισμό - Τουρισμό, με την εποχιακή και εξαντλητική απασχόληση, με τις συμβάσεις της μιας μέρας, τα 10ωρα και τα 12ωρα... Δεν είναι «επιλογή» των εργαζομένων τα ωράρια - «λάστιχο» και η κατάργηση της κυριακάτικης αργίας σε κλάδους όπως το Εμπόριο, δεν είναι «επιλογή» η τηλεργασία για τις εργαζόμενες μανάδες που δουλεύουν από το σπίτι με τα μωρά τους κρεμασμένα πάνω τους... Δεν είναι «επιλογή» των εργαζομένων η δουλειά - «λάστιχο» που γενικεύεται με όλες τις μορφές και σε όλους τους κλάδους.

Πάνω σε αυτόν τον εργασιακό μεσαίωνα και με βάση το σχέδιο της «Επιτροπής Πισσαρίδη», που κάνει λόγο για ανάγκη «εξορθολογισμού της χρήσης και του κόστους των υπερωριών», η κυβέρνηση θέλει να προσθέσει την πλήρη «απελευθέρωση» των υπερωριών, την κατάργηση του πλαφόν των 120 υπερωριών που ισχύει σήμερα, την αντικατάσταση ακόμα και των πετσοκομμένων προσαυξήσεων στον μισθό για τις υπερωρίες και την αντικατάστασή τους με τη δυνατότητα της εργοδοσίας να τις «ισοφαρίζει» με ορισμένη μείωση ωραρίου ή ορισμένα ρεπό όποτε η ίδια επιθυμεί. Το σχέδιο που περιγράφουν οι κυβερνητικές «διαρροές» στα ΜΜΕ «κουμπώνει» με το ήδη θεσμοθετημένο πλαίσιο της περιβόητης «διευθέτησης» του εργάσιμου χρόνου με βάση τις ανάγκες της εργοδοσίας, βάζοντας και τυπικά εν έτει 2020 τίτλους τέλους στο 8ωρο και στον σταθερό ημερήσιο εργάσιμο χρόνο.

Λέει ο πρωθυπουργός: «Θεσμοθετείται ένα καινοτόμο πρόγραμμα επιδότησης 100.000 νέων θέσεων εργασίας», με 6μηνη επιδότηση όλων των ασφαλιστικών εισφορών και 200 ευρώ επιπλέον επιδότηση για πρόσληψη μακροχρόνια ανέργου. «Ηρθε επιτέλους η ώρα από την επιδότηση της ανεργίας να περάσουμε στην ενίσχυση της εργασίας».

Ποια είναι η αλήθεια;

Δεν υπάρχει τίποτα το καινοτόμο σε αυτές τις εξαγγελίες, αντίθετα υπάρχει συσσωρευμένη πικρή πείρα στους εργαζόμενους, αφού τα προγράμματα «ενεργητικής πολιτικής απασχόλησης» εφαρμόστηκαν πριν ακόμα από την προηγούμενη οικονομική κρίση, ενώ γενικεύτηκαν και πολλαπλασιάστηκαν κατά τη διάρκειά της από όλες τις κυβερνήσεις ΝΔ - ΣΥΡΙΖΑ - ΠΑΣΟΚ.

Η ανεργία παρέμεινε στα ύψη, όμως η εργοδοσία τροφοδοτήθηκε με τζάμπα εργατικό δυναμικό, «πληρωμένο» από την αντιλαϊκή φοροληστεία και τις εισφορές των εργαζομένων στον ΟΑΕΔ, ενώ ταυτόχρονα αξιοποίησε αυτά τα προγράμματα ανακύκλωσης της ανεργίας ως έναν ακόμα πολιορκητικό κριό για τη συνολικότερη συμπίεση στους μισθούς και τα δικαιώματα όλων των εργαζομένων.

Οι άνεργοι, από την πλευρά τους, το μόνο που αποκόμισαν ήταν η αέναη εφιαλτική διαδρομή στο δρομολόγιο ανεργία - υποαπασχόληση - κακοπληρωμένη δουλειά με ημερομηνία λήξης - επιστροφή στην ανεργία.

Την ίδια ώρα, είναι χαρακτηριστικό ότι και σήμερα, από τα 1,1 εκατομμύρια εγγεγραμμένους ανέργους στα μητρώα του ΟΑΕΔ, μόλις το 13,5% έλαβε ακόμα και αυτά τα ψίχουλα του επιδόματος ανεργίας. Οταν λοιπόν και με αυτό το δεδομένο τολμούν και λένε ότι «πρέπει από την επιδότηση της ανεργίας να περάσουμε στην ενίσχυση της εργασίας»... γίνεται κατανοητό πού πηγαίνουν τη δουλειά.

Το εν λόγω «καινοτόμο» πρόγραμμα, που ήδη προώθησε με τροπολογία η κυβέρνηση, επιδοτεί τις επιχειρήσεις με 345 εκατομμύρια ευρώ, ενώ είναι χαρακτηριστικό ότι παρ' όλη αυτήν την πλουσιοπάροχη επιδότηση, δεν υποχρεώνει την εργοδοσία να κρατήσει τον εργαζόμενο στη δουλειά ούτε για μια μέρα μετά το πέρας του 6μήνου!

Ταυτόχρονα μάλιστα με το παραπάνω πρόγραμμα, η κυβέρνηση επανενεργοποίησε το πρόγραμμα της «επιταγής επανένταξης στην αγορά εργασίας», που εγκαινίασε ο ΣΥΡΙΖΑ το 2017 και το οποίο παίρνει το επίδομα ανεργίας από την τσέπη των ανέργων και το κατευθύνει στα ταμεία των επιχειρήσεων, στο όνομα της... επιστροφής στην αγορά εργασίας.

Λέει ο πρωθυπουργός: Με τη μείωση των ασφαλιστικών εισφορών εργοδοτών και μισθωτών του ιδιωτικού τομέα κατά 3 μονάδες, οι εργαζόμενοι θα έχουν αύξηση στο μισθό τους, «μεγεθύνεται το εισόδημα των νοικοκυριών».

Ποια είναι η αλήθεια;

Το μόνο που «μεγεθύνεται» με τη μείωση των εισφορών είναι το τμήμα της δουλειάς των εργαζομένων που καρπώνεται η εργοδοσία. Ολες οι ασφαλιστικές εισφορές, δηλαδή και οι λεγόμενες «εργοδοτικές» εισφορές, προέρχονται από τη δουλειά των εργαζομένων, αποτελούν στην πραγματικότητα ένα τμήμα του μισθού των εργαζομένων που δεν τους καταβάλλεται με τη μορφή αυτή, αλλά ως εισφορά στους ασφαλιστικούς οργανισμούς. Με τη νέα μείωση των ασφαλιστικών εισφορών, το κομμάτι των λεγόμενων «εργοδοτικών» εισφορών πηγαίνει κατευθείαν στα ταμεία των επιχειρήσεων. Σύμφωνα με εκτιμήσεις, σε ετήσια βάση η απαλλαγή των επιχειρήσεων θα ανέλθει στα 800 εκατομμύρια ευρώ. Μετά και τη φετινή μείωση κατά 0,9 μονάδες, το συνολικό ετήσιο όφελός τους υπολογίζεται σε περισσότερο από 1 δισ. ευρώ, ενώ είχε προηγηθεί και η μείωση των εισφορών κατά 6 μονάδες το 2013.

Επομένως, η «αύξηση του μισθού» που προπαγανδίζει η κυβέρνηση, πέρα από το ότι είναι απειροελάχιστη για τη συντριπτική πλειοψηφία των μισθωτών του ιδιωτικού τομέα, στην πραγματικότητα είναι μείωση, που οδηγεί και σε νέες «τρύπες» στους ασφαλιστικούς οργανισμούς, που με τον έναν ή τον άλλον τρόπο θα κληθούν να πληρώσουν οι εργαζόμενοι, είτε μέσω της αντιλαϊκής φοροληστείας είτε με νέες αντιασφαλιστικές ανατροπές.

Αποτελεί πρόκληση εξάλλου το ότι την ίδια ώρα που η κυβέρνηση κάνει λόγο για «μεγέθυνση του εισοδήματος των νοικοκυριών», όλα τα μέτρα που προωθεί, με βασικό σε αυτήν τη φάση τη γενίκευση της «ευελιξίας», οδηγούν σε νέα μείωση του εργατικού εισοδήματος, κάτι που ήδη βιώνουν εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενοι μέσα στην πανδημία.

Λέει ο πρωθυπουργός: «Εάν ρωτήσετε σήμερα νέους θα σας πουν ότι "δεν πιστεύουμε ότι θα πάρουμε ποτέ σύνταξη", γι' αυτό προωθούμε το κεφαλαιοποιητικό σύστημα στην επικουρική ασφάλιση, ώστε ο κάθε νέος εργαζόμενος να γνωρίζει ότι έχει έναν "κουμπαρά" στην άκρη που θα του προσφέρει μια ασφάλεια όταν με το καλό βγει στη σύνταξη».

Ποια είναι η αλήθεια;

Οι νέοι έχουν φτάσει να μην πιστεύουν ότι θα μπορέσουν να πάρουν σύνταξη ακριβώς λόγω των αντιασφαλιστικών ανατροπών που προώθησαν όλες οι κυβερνήσεις ΝΔ - ΣΥΡΙΖΑ - ΠΑΣΟΚ, όπως και λόγω της τεράστιας ανεργίας και υποαπασχόλησης, λόγω της εργασιακής ζούγκλας που βιώνουν. Είναι πραγματική πρόκληση να παρουσιάζεται σαν «λύση» η κλιμάκωση αυτής ακριβώς της επίθεσης, η παραπέρα ιδιωτικοποίηση της Ασφάλισης.

Καμιά «ασφάλεια» δεν προσφέρει στους νέους εργαζόμενους το τζογάρισμα των εισφορών τους, η μετατροπή τους από ασφαλισμένους σε «επενδυτές» - πελάτες που θα καλούνται να διαλέξουν πακέτα διαφορετικού «επενδυτικού κινδύνου». Το κεφαλαιοποιητικό σύστημα δεν παρέχει καμιά εγγύηση για το ύψος των συντάξεων. Υπάρχουν πάμπολλα παραδείγματα, στο εξωτερικό και στην Ελλάδα, για το πώς ασφαλισμένοι - «επενδυτές» σε ιδιωτικές ασφαλιστικές είδαν από τη μια στιγμή στην άλλη τους κόπους μιας ζωής να γίνονται «καπνός»... Πόσο μάλλον που ακριβώς λόγω του εργασιακού μεσαίωνα, της ανεργίας και της υποαπασχόλησης που βιώνουν ιδιαίτερα οι νέοι... ο «κουμπαράς» για τους περισσότερους θα έχει φραγκοδίφραγκα, οδηγώντας αναγκαστικά και στο κυνήγι των πακέτων υψηλότερου «επενδυτικού κινδύνου»...

Λέει ο πρωθυπουργός: «Λίγοι θα έχουν αντίρρηση στο γεγονός ότι ένας συνδικαλιστικός νόμος ο οποίος είχε ψηφιστεί το 1982, χρειάζεται επιτέλους κάποιον ουσιαστικό εξορθολογισμό». Από κοντά, ο υπουργός Εργασίας προσθέτει: «Ο συνδικαλιστικός νόμος 1264/1982 την εποχή που ψηφίστηκε ήταν καινοτόμος και αναγκαίος. Ωστόσο μετά από 38 χρόνια χρειάζεται εκσυγχρονισμό».

Ποια είναι η αλήθεια;

Η κλιμάκωση της αντεργατικής επίθεσης πάει «πακέτο» με τα νέα εμπόδια στη ζωντανή συλλογική δράση των εργαζομένων και των συνδικάτων τους, σε συνέχεια του απεργοκτόνου νόμου του ΣΥΡΙΖΑ, της μετατροπής των κινητοποιήσεων ενάντια στους πλειστηριασμούς σε ιδιώνυμο αδίκημα που επίσης ψήφισε η προηγούμενη κυβέρνηση, αλλά και του κατάπτυστου νόμου για τον περιορισμό των διαδηλώσεων που ψήφισε και προσπαθεί να εφαρμόσει η ΝΔ.

Ο σημερινός συνδικαλιστικός νόμος 1264/1982 δεν παίρνει τυχαία τα εύσημα του Γ. Βρούτση: Είναι ένας νόμος που βάζει σοβαρά εμπόδια στη συνδικαλιστική οργάνωση και δράση, βάζει σε όλες τις διαδικασίες των συνδικάτων τη σφραγίδα του αστικού κράτους, θέτει περιορισμούς στην οργάνωση, στις μορφές δράσης, στον τρόπο λήψης αποφάσεων κ.ά. Οταν μιλάει η κυβέρνηση για «εκσυγχρονισμό», βέβαια, δεν έχει κατά νου να πειράξει οτιδήποτε από τα παραπάνω. Ισα ίσα, έγνοια τους είναι πώς θα ξεθεμελιώσουν και το παραμικρό εμπόδιο για το χτύπημα της ταξικής συνδικαλιστικής δράσης από την εργοδοσία και το κράτος της. Γι' αυτό βάζουν στο τραπέζι το να καταργηθεί ακόμα και τυπικά οποιοσδήποτε περιορισμός στην απόλυση αγωνιστών συνδικαλιστών, το χτύπημα των ζωντανών συλλογικών διαδικασιών των συνδικάτων μέσα από τη θεσμοθέτηση ηλεκτρονικών ψηφοφοριών, το ηλεκτρονικό φακέλωμα των συνδικάτων και των μελών τους, την κατάργηση των συνδικαλιστικών αδειών για να γίνουν οι εργασιακοί χώροι ακόμα πιο περίκλειστοι και να σουλατσάρουν ελεύθεροι μόνο οι διευθυντές - «συνδικαλιστές» που δεν έχουν ανάγκη από καμιά συνδικαλιστική άδεια κ.ά.

Η πρεμούρα τους δεν είναι τυχαία: Γνωρίζουν καλά ότι η αντεργατική κλιμάκωση θα φέρει αντίδραση από τους εργαζόμενους και τα συνδικάτα, φοβούνται το οργανωμένο, το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα, γι' αυτό παίρνουν τα μέτρα τους. Ας πάρουμε και εμείς τα δικά μας, για την ενίσχυση της εργατικής - λαϊκής πάλης, για να γίνουν οι φόβοι τους πραγματικότητα!