Οπως στην Ελλάδα, έτσι και σε όλη την Ευρώπη, οι κυβερνήσεις παρουσιάζουν τα μέτρα στήριξης της εργοδοσίας ως δήθεν μέτρα προστασίας των εργαζομένων από τις συνέπειες της πανδημίας και της κρίσης. Το παράδειγμα που μας έρχεται όμως από την Ιταλία είναι ιδιαίτερα αποκαλυπτικό. Εκεί, το λεγόμενο «Ταμείο Ενοποίησης Κερδών» (Cassa Integrazioni Guadagni) εκπόνησε ένα πρόγραμμα στο οποίο, όσες επιχειρήσεις εντάσσονταν, απαλλάσσονταν από την καταβολή μισθού στους εργαζόμενους. Αντίστροφα, στο όνομα του περιορισμού των απολύσεων, το κράτος αναλάμβανε να καταβάλλει στους εργαζόμενους ένα επίδομα στο ύψος του 80% του μισθού και πάντως όχι πάνω από 1.000 ευρώ. Δηλαδή, το κράτος ανέλαβε να πληρώνει τους μισθούς των εργαζομένων με τα λεφτά των ίδιων (!), αφού σε όλες τις χώρες τα λαϊκά στρώματα είναι τα μόνιμα υποζύγια της άμεσης και έμμεσης φορολογίας, αλλά και των περικοπών σε κρατικές δαπάνες που αφορούν ακόμα και στοιχειώδεις ανάγκες τους. Σύμφωνα με τη μέχρι τώρα αποτίμηση του προγράμματος, οι επιχειρήσεις που εντάχτηκαν σ' αυτό «εξοικονόμησαν» πάνω από 1.000 ευρώ το μήνα για κάθε εργαζόμενο, την ώρα που οι τελευταίοι έχασαν το 27% του ακαθάριστου εισοδήματος που είχαν από την εργασία τους. Αν μάλιστα σκεφτεί κανείς ότι στο πρόγραμμα εντάχθηκαν επιχειρήσεις που την περίοδο της πανδημίας αύξησαν κατακόρυφα την παραγωγικότητα (Φάρμακο, Τρόφιμα κ.τ.λ.), τότε αντιλαμβάνεται το πώς ακριβώς η κυβέρνηση και στην Ιταλία μετέτρεψε την πανδημία σε πραγματική «ευκαιρία» για τα κέρδη τους.