Η υπερπροβολή τους που συνεχίζεται, με διάφορα παπαγαλάκια να τους βαφτίζουν προκλητικά «κίνημα», είναι η πρώτη ένδειξη ότι τέτοιου είδους κινήσεις τάχα «διαμαρτυρίας» είναι ο «βολικός αντίπαλος» μιας πολιτικής που τζογάρει τη λαϊκή υγεία για τα κέρδη των καπιταλιστών και αξιοποιεί την πανδημία για επίθεση στα εργατικά - λαϊκά δικαιώματα.

Είναι δε χαρακτηριστικό ότι η γυναίκα που παρουσιάστηκε ως «διοργανώτρια» των συγκεντρώσεων στη Θεσσαλονίκη ήταν υποψήφια βουλευτής της Χρυσής Αυγής, ενώ σήμερα με δημόσιες τοποθετήσεις της λιβανίζει τον υπόδικο φασίστα Κασιδιάρη και το μόρφωμά του. Φορώντας την προβιά του «μασκομάχου» περιδιαβαίνει σε διάφορες εκπομπές, ενώ οι δημοσιογράφοι που της δίνουν βήμα δεν μπαίνουν καν στον κόπο να σχολιάσουν τις σχέσεις της με την εγκληματική ναζιστοσυμμορία.

Το έργο το έχουμε ξαναδεί την περίοδο 2010 - 2012 όταν η λαϊκή αντίδραση ενάντια στα μνημόνια έγινε προσπάθεια να διοχετευτεί στο «κίνημα των πλατειών και των αγανακτισμένων» με τις πλάτες των ίδιων ΜΜΕ που στήριζαν τα μνημόνια, με κύρια γραμμή την αντίθεση στο ταξικά προσανατολισμένο και οργανωμένο εργατικό κίνημα.

Την ώρα που δικαιολογημένα μεγαλώνει η δυσπιστία απέναντι στο κράτος και τα επιτελεία του, την ώρα που η πανδημία αποκαλύπτει την εγκληματική γύμνια των συστημάτων Υγείας σε όλα τα καπιταλιστικά κράτη, είναι πράγματι μεγάλη υπηρεσία στο σύστημα το να εγκλωβίζεται η συζήτηση στην αποδοχή ή άρνηση της χρήσης μάσκας.

Λες και δεν αποδείχθηκε την προηγούμενη περίοδο ότι και τα «καλυμμένα στόματα» μπορούν να έχουν φωνή να διεκδικούν, να αγωνίζονται, να αντιπαρατίθενται με την κυβέρνηση και το κράτος. Δεν απέδειξαν κάτι τέτοιο οι αγώνες των υγειονομικών, των εργαζομένων σε μια σειρά από κλάδους, οι κινητοποιήσεις ενάντια στον περιορισμό διαδηλώσεων κ.λπ.;

Σήμερα, από τα ίδια τα πράγματα διαμορφώνεται έδαφος για να αποκαλυφθεί στα μάτια ευρύτερων εργατικών - λαϊκών στρωμάτων πόσο εγκληματική είναι τελικά η εμπορευματοποίηση της Υγείας και του Φαρμάκου. Σε αυτήν οφείλονται η κατάρρευση των συστημάτων Υγείας, η ανετοιμότητα στην αντιμετώπιση της πανδημίας. Η παύση της χρηματοδότησης - στην ΕΕ πριν από μερικά χρόνια - για την αναγκαία, όπως αποκαλύφθηκε με τραγικό πια τρόπο, έρευνα για τους κορονοϊούς, που θα έφερνε πιο γρήγορα το εμβόλιο στην ανθρωπότητα, είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα του παρασιτισμού του κεφαλαίου. Η λογική που λέει και σε άλλες περιπτώσεις «γιατί να παραχθεί ένα φάρμακο ή μια θεραπευτική μέθοδος αφού δεν υπάρχει η ανάλογη αρκούντως κερδοφόρα ζήτηση;» είναι χαρακτηριστική του τι σημαίνει Φάρμακο και Υγεία - εμπόρευμα. Και την ίδια στιγμή που αποκαλύπτονται τα παραπάνω, έρχονται δημοσκοπήσεις για το «πόσοι εμπιστεύονται το "νέο εμβόλιο"», η παρασκευή του οποίου είναι μπλεγμένη με τους ανταγωνισμούς ανάμεσα στις μεγάλες φαρμακοβιομηχανίες και τα καπιταλιστικά κράτη...

Την ώρα που φανερώνονται όσο λίγες φορές οι μεγάλες αδυναμίες του καπιταλιστικού συστήματος και οι αντιφάσεις του, οι οποίες δείχνουν και τα ξεπερασμένα όριά του, είναι μεγάλη υπηρεσία στο κεφάλαιο και την εξουσία του το να συζητούν οι εργαζόμενοι αν «πιστεύουν ή όχι στον κορονοϊό».

Κι αυτό γιατί η πανδημία προσθέτει ένα ακόμα «πρωτόγνωρο φαινόμενο» στο μακρύ κατάλογο των τελευταίων ετών, ένα ακόμα επεισόδιο που μαζί με όλα τ' άλλα (ανταγωνισμοί και ανακατατάξεις στο ιμπεριαλιστικό σύστημα, πόλεμοι, φυσικές καταστροφές κ.ά.) δείχνουν ότι αυτό το σύστημα δεν μπορεί να εγγυηθεί μαζικά την υγεία, την προστασία της ζωής και την ασφάλεια του λαού. Κι ενώ σήμερα γίνεται ζήτημα «ζωής» η λαϊκή πάλη για την ανατροπή του συστήματος, έρχεται το φούσκωμα των «θεωριών συνωμοσίας». Θεωρίες που ουσιαστικά υποστηρίζουν ότι δεν υπάρχει καμιά στιγμή κρίσης του συστήματος, ούτε υγειονομικής ούτε οικονομικής, αλλά ότι «όλα είναι στημένα» προκειμένου κάποιοι σκοτεινοί κυρίαρχοι και εχθροί να ...ελέγχουν τον κόσμο.

Οσο και αν αυτή η θεώρηση μπορεί να φαντάζει «αντισυστημική», είναι ακριβώς το αντίθετο. Γιατί αποπροσανατολίζει τη σκέψη από την πραγματικότητα, καλλιεργεί την ηττοπάθεια ότι όλα καθορίζονται από «αόρατες δυνάμεις», που ο «μέσος άνθρωπος» δεν μπορεί να ανατρέψει. Η «μεγαλύτερη συνωμοσία», όμως, σε βάρος των εργαζομένων είναι ένα σύστημα που ζει από την εκμετάλλευση της δουλειάς των πολλών, από την κοινωνική μειοψηφία, από τους μετόχους των μονοπωλιακών ομίλων, ένα σύστημα όπου τα πάντα είναι εμπόρευμα και δεν μπορεί να ικανοποιήσει τις εργατικές - λαϊκές ανάγκες. Η «μεγαλύτερη συνωμοσία» σε βάρος των λαών είναι οι ιμπεριαλιστικοί οργανισμοί, η ΕΕ, το ΝΑΤΟ κ.ά. που «τρέχουν» το μοίρασμα αγορών, χαράζουν σύνορα με το αίμα των λαών. Ο αντίπαλος του λαού και των εργαζομένων λοιπόν δεν είναι «αόρατος» και «σκοτεινός», δεν βρίσκεται κρυμμένος σε «υπόγειες εγκαταστάσεις στη Νεβάδα», αλλά είναι πιο «ορατός» από ποτέ. Είναι οι μεγάλοι επιχειρηματικοί όμιλοι, το κράτος που λειτουργεί με αποκλειστικό κριτήριο τα συμφέροντά τους, οι ιμπεριαλιστικές «συμμαχίες», οι διακρατικές ενώσεις.

Το καπιταλιστικό σύστημα, που τις προηγούμενες δεκαετίες δημιούργησε για τον εαυτό του την εικόνα του «άτρωτου» και του «αιώνιου» - αξιοποιώντας και τις ανατροπές στην ΕΣΣΔ και τα άλλα σοσιαλιστικά κράτη - βιώνει αντιφάσεις που δεν μπορεί να λύσει, κρίσεις, ανταγωνισμούς και αντιθέσεις. Είναι ένα σάπιο σύστημα που όμως δεν πρόκειται να «πέσει» μόνο του, «να καταρρεύσει». Κάθε φορά θα φορτώνει στο λαό, στους εργαζόμενους τα δικά του προβλήματα, είτε πρόκειται για οικονομική είτε για υγειονομική κρίση, θα προσπαθεί πάντα να αξιοποιεί και τις ίδιες του τις κρίσεις με νέους γύρους «αναδιαρθρώσεων», που θα έχουν ως στόχο την προσαρμογή της ζωής και των αναγκών του λαού στα δικά του όρια και αντοχές. Εκτός αν οι εργαζόμενοι με την οργανωμένη δύναμή τους κόψουν σαν γόρδιο δεσμό τις αντιφάσεις του συστήματος ανατρέποντάς το, εκτός αν δηλαδή οι κρίσεις και τα προβλήματά του αξιοποιηθούν από το λαό για την αφύπνιση και την ανάτασή του, για τη μαζική είσοδο στην οργανωμένη δράση και όχι για ένα νέο γύρο υποταγής.

Εκεί που η κυβέρνηση δίνει τα ρέστα της είναι στο βολικό σχήμα που αναπαράγει, λέγοντας ουσιαστικά ότι όποιος αποδέχεται πως υπάρχει κορονοϊός πρέπει να αποδέχεται και τα μέτρα της, αφού τα «συστήνουν οι ειδικοί». Επομένως, όποιος αμφισβητεί την πολιτική της κυβέρνησης, είναι σαν να αμφισβητεί τους «ειδικούς», άρα είναι «ψεκασμένος» και «αρνητής της πραγματικότητας».

Είναι το λεγόμενο «μέτωπο της λογικής» που προβάλλει η κυβέρνηση, όπου παρουσιάζονται ως «λογικά» τα πρωτόκολλα - «λάστιχο» στα μέτρα των επιχειρηματικών ομίλων και παράλογα ή «ανέφικτα» τα αιτήματα των υγειονομικών, των εκπαιδευτικών, των υπόλοιπων εργαζομένων για ουσιαστικά μέτρα προστασίας.

Και εδώ η συνωμοσιολογία αποδεικνύεται ο καλύτερος σύμμαχος της κυβέρνησης, αφού τη βοηθάει να τσουβαλιάζει το «όχι στις μάσκες» με κάθε είδους λαϊκή διεκδίκηση. Είναι χαρακτηριστικές οι τοποθετήσεις υπουργών, που έφτασαν να λένε ότι το «όχι στη μάσκα» είναι το ίδιο με το «όχι στο ΝΑΤΟ» και το «όχι στην ΕΕ». Κι αυτό, γιατί, όπως εξηγούσαν οι κονδυλοφόροι τους, όσο «παράλογοι» είναι οι μασκομάχοι, άλλο τόσο παράλογοι είναι όσοι ζητούν την αποδέσμευση από τις ιμπεριαλιστικές ενώσεις που σκορπάνε το θάνατο!

Είναι σαφές ότι στόχος τους δεν είναι να ...πειστεί ο λαός να φορέσει μάσκα. Αλλωστε, η αστική τάξη και οι κυβερνήσεις της έχουν αποδείξει πάμπολλες φορές ότι δεν ενδιαφέρονται για τη ζωή και την υγεία των εργαζομένων, πέρα από την εξασφάλιση ότι θα μπορούν να αντέχουν το ξεζούμισμα της εργοδοσίας.

Ο στόχος τους είναι, από τη μία, να φορτώνεται η εξάπλωση της πανδημίας στην «ατομική ευθύνη», στους «παράλογους» και τους «απείθαρχους» ώστε να αθωώνονται το κράτος και η κυβέρνηση. Και, από την άλλη, να συκοφαντείται η λαϊκή πάλη. Μέσα από το τσουβάλιασμά της με τους «ψεκασμένους», να παρουσιάζεται ως «οπισθοδρομικό» ή «εκτός πραγματικότητας» το πραγματικά σύγχρονο που διεκδικεί το εργατικό - λαϊκό κίνημα. Να ταυτίζεται στη συνείδηση του λαού η διεκδίκηση ενός σύγχρονου συστήματος Υγείας, αποκλειστικά δημόσιου και δωρεάν, με διάφορες μπουρδολογίες.

Στόχος αυτής της συζήτησης είναι να παρουσιάζεται ως λογική η «εφαρμοσιμότητα των μέτρων», δηλαδή η προσαρμογή των συστάσεων των ειδικών στις αντοχές της καπιταλιστικής οικονομίας και μάλιστα με επιστημονικοφάνεια. Αλλά να παρουσιάζεται ως «παράλογη» κάθε συζήτηση για κατάργηση της επιχειρηματικής δράσης στην Υγεία, κάθε συζήτηση για ένα άλλο σύστημα Υγείας που θα δίνει έμφαση στην πρόληψη, με ικανότητα να αντιμετωπίζει άμεσα υγειονομικές κρίσεις όπως του κορονοϊού.

Οι αντιδραστικές απόψεις που προβάλλουν ως «αντίπαλο δέος» η κυβέρνηση και τα αστικά ΜΜΕ είναι γεννήματα του δικού τους συστήματος, της σαπίλας του σύγχρονου καπιταλισμού. Ο σκοταδισμός, η άρνηση της πραγματικότητας είναι η άλλη όψη της τυφλής υπακοής στο κράτος και στη διαχείριση της πανδημίας. Γιατί αν ο μασκομάχος αρνείται την πραγματικότητα σε σχέση με την πανδημία, η κυβέρνηση την παρουσιάζει με τα πόδια πάνω και το κεφάλι κάτω, όπως επιτάσσει η λογική του «κόστους - οφέλους», με πιο χαρακτηριστικό το παράδειγμα των σχολικών αιθουσών.

Γι' αυτό οι φορείς τέτοιων ιδεών είναι ταυτόχρονα οι πιο φανατικοί αντίπαλοι των δίκαιων λαϊκών διεκδικήσεων, όπως συμβαίνει πάντα στους χώρους που αλωνίζουν φασιστοειδή. Με την ίδια ευκολία που σκίζουν τη μάσκα σκίζουν και την ανακοίνωση ενός σωματείου που διεκδικεί την αποφασιστική στήριξη του δημόσιου συστήματος Υγείας. Με το ίδιο πάθος που αναπαράγουν κάθε είδους κουταμάρα που κυκλοφορεί στο διαδίκτυο, απορρίπτουν και τη διεκδίκηση από την εργοδοσία και το κράτος της, υποστηρίζοντας τελικά τον «μονόδρομο» που προβάλλουν οι αστικές κυβερνήσεις για την υποταγή στο κεφάλαιο και την εξουσία του.

Σήμερα, ο λαός μέσα στις τεράστιες δυσκολίες που βιώνει και οι οποίες θα γιγαντώνονται, έχει και μια μεγάλη ευκαιρία: Την αγωνία και τη δικαιολογημένη ανησυχία που νιώθει, την ανασφάλεια λόγω της πολιτικής της άρχουσας τάξης, να τις μετατρέψει σε αγωνιστική στάση.

Η δυσπιστία, η έλλειψη εμπιστοσύνης απέναντι στην κυβέρνηση και το κράτος πρέπει να κατατεθούν στην ταξική πάλη, δυναμώνοντας τον αγώνα ενάντια στο ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα. Να μετατραπούν στο αντίθετό τους: Σε εμπιστοσύνη στη δύναμη του λαού, στη δύναμη που έχει το οργανωμένο κίνημα να φέρει τα πάνω κάτω. Οι εξελίξεις της περιόδου αποκαλύπτουν ότι αυτό το σύστημα δεν έχει να δώσει τίποτα πια, ότι, αντίθετα, μέσα από τους φαύλους κύκλους κρίσεων και αντιφάσεων ο λαός θα βγαίνει όλο και πιο χαμένος. Η αντικαπιταλιστική πάλη είναι μονόδρομος, για να έρθει στο προσκήνιο η πραγματική διέξοδος: Η εξουσία που θα εξασφαλίζει την ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών και θα δώσει απάντηση σε ζωτικά για το λαό ζητήματα.