Με αφορμή το «σχέδιο Πισσαρίδη» για τις επικουρικές συντάξεις, η κυβέρνηση πλασάρει ως «νέο» τον χρηματιστηριακό τζόγο, τον «ατομικό κουμπαρά», που θα γεμίζει τάχα από τις «επενδύσεις» των ασφαλιστικών και χρηματιστηριακών επιχειρήσεων, οι οποίες θα διαχειρίζονται τις εισφορές των ασφαλισμένων. Δεν μας λένε όμως, τι γίνεται όταν ο νέος πετάγεται στην ανεργία, όταν για χρόνια υποαπασχολείται, όταν το μίζερο μεροκάματο δεν φτάνει ούτε για να καλυφθούν οι βασικές ανάγκες του; Ποιος θα πληρώνει τις εισφορές; Ποιες είναι οι εγγυήσεις για το ύψος της σύνταξης που θα δώσουν στο τέλος του εργασιακού βίου οι περίφημοι «διαχειριστές» των εισφορών τους; Και δεν απαντάνε επειδή δεν έχουν τίποτα να πούνε, τίποτα να εγγυηθούν. Οι νέοι εργαζόμενοι όμως έχουν πείρα. Αυτοί που τους καταδίκασαν να δουλεύουν μέσα σε συνθήκες εργασιακού Μεσαίωνα, δεν μπορούν να τους τάζουν γεράματα στον ...παράδεισο. Η ΝΔ και τα άλλα κόμματα, που έκοψαν με το «έτσι θέλω» τις συντάξεις των γονιών και των παππούδων τους, κλέβοντας τον ιδρώτα τους, πάει πολύ να εμφανίζονται σήμερα ως «προστάτες» των νέων εργαζομένων. Αλλωστε, τα κυβερνητικά στελέχη δεν κρύβουν ότι όλα τα αντεργατικά μέτρα που νομοθέτησαν κατά την περίοδο της πανδημίας όχι μόνο δεν πρόκειται να τα πάρουν πίσω, αλλά τους δίνουν και μόνιμο χαρακτήρα. Αποδεικνύεται δηλαδή πως η πανδημία αποτελεί μια πρώτης τάξης ευκαιρία για την κυβέρνηση και τους επιχειρηματικούς ομίλους να αναπροσαρμόσουν στις ανάγκες τους την αγορά εργασίας, βάζοντας παράλληλα «φουρνέλο» στα ασφαλιστικά δικαιώματα των νέων κυρίως εργαζομένων.