«Η γη τελειώνει για μας, μας σπρώχνει στο τελευταίο μονοπάτι, και θρυμματίζουμε τα μέλη μας για να χωρέσουμε σε αυτό. Πού θα πάμε μετά τα τελευταία σύνορα; Πού θα πετάξουν τα πουλιά μετά τον τελευταίο ουρανό;».

Με αυτά τα λόγια, περιέγραφε ο Μαχμούντ Ντάργουις την έξοδο των μαχητών της ΟΑΠ από τη Βηρυτό, μετά την εισβολή του ισραηλινού στρατού το 1982. «Δεκαεννιά χρόνια μετά, αυτό που συνέβη τότε στους Παλαιστινίους στο Λίβανο, συμβαίνει σήμερα στους Παλαιστινίους μέσα στην Παλαιστίνη», επισημαίνει ο Παλαιστίνιος καθηγητής Συγκριτικής Λογοτεχνίας στο Πανεπιστήμιο Κολούμπια, των ΗΠΑ, Εντουαρντ Σαΐντ.

Ενα μήνα, περίπου, μετά τις δύο πολύνεκρες επιθέσεις αυτοκτονίας στην Ιερουσαλήμ και στη Χάιφα, η ισραηλινή ηγεσία παραμένει σταθερή στη φρασεολογία, αλλά και στην τακτική που ακολουθεί εδώ και δεκαετίες. Ο παλαιστινιακός λαός παραμένει αποκλεισμένος στις πόλεις - φυλακές του, όπου πλέον, εκτός από την ανέχεια και την απελπισία του, βρίσκεται αντιμέτωπος και πάλι, μετά από τα χρόνια αυτονομίας του, με τον ισραηλινό στρατό. Τις καταιγιστικές αεροπορικές επιδρομές, ακολουθούν πλέον οι καθημερινές ολιγόωρες αιματηρές επίγειες εισβολές.

Ο Παλαιστίνιος ηγέτης παραμένει ουσιαστικά όμηρος στα γραφεία του στη Ραμάλα, από όπου δεν του έχει επιτραπεί να μετακινηθεί ούτε για να μεταβεί στην καθολική χριστουγεννιάτικη λειτουργία, στη Βηθλεέμ, όπου παρευρισκόταν πάντα από το 1995 και μετά. Απών προφανώς θα είναι και στην ανάλογη τελετή της Ορθόδοξης Εκκλησίας, παρά τη χαλάρωση του αποκλεισμού που ενέκρινε ο ισραηλινός στρατός για την πόλη της Βηθλεέμ. Οι Παλαιστίνιοι χριστιανοί, πάντως, που βρίσκονται φυλακισμένοι στις άλλες αυτόνομες πόλεις, μάλλον δε θα μεταβούν στη Βηθλεέμ. Οπως, άλλωστε, δε μετακινείται και κανένας άλλος Παλαιστίνιος, ούτε καν όσοι αντιμετωπίζουν σοβαρά προβλήματα υγείας και πεθαίνουν αβοήθητοι στις ατέρμονες ουρές των ισραηλινών φυλακίων.

Οι ξεκάθαρες προσπάθειες της ισραηλινής ηγεσίας να θέσει στο περιθώριο την Παλαιστινιακή Αρχή και να εκπαραθυρώσει, προκαλώντας εμφύλιες έριδες, τον Γιάσερ Αραφάτ φαίνεται, προς το παρόν, να μην έχει αποτελέσματα. Οι ισλαμιστικές οργανώσεις έχουν, μέχρι στιγμής, αποφύγει τις επιθέσεις αυτοκτονίας εντός Ισραήλ, «προς όφελος της εθνικής ενότητας», όπως υπογράμμισαν. Η επιφανειακή αυτή ηρεμία, όμως, δεν είναι δύσκολο να θρυμματιστεί. Οπως πολλοί αναλυτές υπογραμμίζουν, η ισραηλινή ηγεσία έχει, επανειλημμένως, προκαλέσει κλιμάκωση, προκαλώντας την αιματηρή αντίδραση των εξτρεμιστών με τη δολοφονία κάποιου στελέχους τους. Σήμερα, πια, που η υπομονή και η οργή του παλαιστινιακού λαού έχει ξεπεράσει κάθε όριο, είναι εξαιρετικά εύκολο μια σπίθα να φέρει την καταστροφή. Και η ισραηλινή τακτική κάθε άλλο παρά την αποτρέπει.

«Υπάρχουν ακόμη πολλά εργαστήρια παραγωγής τρομοκρατών, στη Δυτική Οχθη και στη Λωρίδα της Γάζας. Είναι τα ισραηλινά φυλάκια κατοχής και οι εποικισμοί. Οσο υπάρχει κατοχή, όσο ο παλαιστινιακός λαός ζει σε καντόνια, βυθισμένος στη φτώχεια και στην εξαθλίωση, τόσο θα υπάρχει βία», υπογραμμίζει η Ισραηλινή δημοσιογράφος Αμίρα Χας στη «Χααρέτζ». Οι διεθνείς «παρεμβάσεις» ζητούν «αυτονόητα» από την Παλαιστινιακή Αρχή να σταματήσει την τρομοκρατία, αλλά δεν αντιμετωπίζουν εξίσου «αυτονόητα» τον, άνευ όρων, τερματισμό της ισραηλινής κατοχής.

«Η διεθνής κοινότητα αντιμετωπίζει τις ισραηλινές ακρότητες ως πράξεις αυτοάμυνας. Ουσιαστικά, όμως, οι πράξεις αυτές έχουν μεθοδικά προετοιμαστεί εδώ και καιρό και το γνωρίζει. Ηδη, από τον Οκτώβριο του 2000, όταν ξέσπασε η Ιντιφάντα, ισραηλινοί στρατιωτικοί κύκλοι είχαν προετοιμάσει ένα λεπτομερές σχέδιο επιχειρήσεων ανατροπής του Αραφάτ και της Παλαιστινιακής Αρχής. Και αυτό πριν αρχίσουν οι βομβιστικές επιθέσεις, με πρώτη αυτήν στην αγορά της Ιερουσαλήμ, στις 3 Νοεμβρίου του 2000».

Αυτό υποστηρίζει σε ανάλυσή της η, επίσης, Ισραηλινή δημοσιογράφος Τάνια Ράινχαρτ. Αναφέρει, μάλιστα, αποσπάσματα του επίσημου εγγράφου, που υποβλήθηκε στον τότε πρωθυπουργό Εχούντ Μπαράκ από τις μυστικές υπηρεσίες, και δημοσιεύτηκαν τον περασμένο Ιούλιο στην εφημερίδα «Μααρίβ», στα οποία τονίζεται ότι «ο Αραφάτ, προσωπικά, αποτελεί σοβαρή απειλή για την ασφάλεια του Ισραήλ και οι συνέπειες από τον εξοβελισμό του θα είναι πολύ μικρότερες από τις συνέπειες της ύπαρξής του». Ο Ισραηλινός δημοσιογράφος Αμίρ Ορέν, στη «Χααρέτζ», αποκαλύπτει ότι το σχέδιο, που ονομάστηκε «Λιβάδια με Αγκάθια», προετοιμάστηκε το 1996 και απλώς προετοιμάστηκε κατάλληλα για να τεθεί σε εφαρμογή, σήμερα, προκειμένου να μην ευοδωθεί, η, ούτως ή άλλως, αμφισβητούμενων προθέσεων, «ειρηνευτική διαδικασία».

Ο φαύλος κύκλος της βίας έχει ποτίσει τη γη της Μέσης Ανατολής, υπογραμμίζει ο Μαροκινός αναλυτής Ταχάρ Μπεν Τζελούν, στην εφημερίδα «Λε Μοντ». «Αν η κατοχή των εδαφών και ο εξευτελισμός των ανθρώπων συνεχιστούν, αν τα ψηφίσματα των Ηνωμένων Εθνών συνεχίσουν να μην εφαρμόζονται, αν σπίτια δεν πάψουν να ανατινάζονται σε καταπάτηση κάθε έννοιας δικαιοσύνης, αν η ανάγνωση της ιστορίας συνεχίσει να γίνεται με παραμορφωτικούς φακούς, τότε κανένα κράτος δε θα επιβιώσει, κανείς λαός δε θα νικήσει. Η τραγωδία θα είναι απερίγραπτη και για τους δύο λαούς».