Εχω στον υπολογιστή μου την «Εφημερίδα της Κυβερνήσεως, Τεύχος Πρώτον, Αριθμός Φύλλου 1», της 1ης Ιανουαρίου 1971, η οποία κοσμείται (...) με το «Νομοθετικό Διάταγμα» 794 «περί δημοσίων συναθροίσεων», στις σελίδες 3-5. Το συγκρίνω με το τωρινό νομοσχέδιο για τις διαδηλώσεις και μου ανεβαίνει η πίεση! Από το Κεφάλαιο ΙΙΙ (άρθρο 4) και μετά, αδυνατώ να βρω ουσιώδεις διαφορές. Θα πει κανείς, μα είναι τόσο σημαντική η σύγκριση με τους νόμους της χούντας; Μήπως και οι νόμοι αυτοί δεν καταργήθηκαν στην πράξη με την εξέγερση της Νομικής και του Πολυτεχνείου;

Ο λαός, οι εργαζόμενοι, οι «από κάτω», έχουμε κάποιους βασικούς τρόπους να αντιστεκόμαστε στο αστικό κράτος και τις επιδιώξεις του. Οι συγκεντρώσεις και οι διαδηλώσεις είναι ένας από τους κύριους τρόπους αντίδρασης των εργαζομένων, του λαϊκού κινήματος, ενάντια στα μέτρα του αστικού κράτους.

Κατά τη γνώμη μου, η μετατροπή της διαδήλωσης χωρίς άδεια σε «ιδιώνυμο» αδίκημα κρύβει πίσω της κάτι πολύ περισσότερο από το να μπει «στο γύψο» το δικαίωμα των κινητοποιήσεων. Κρύβει τη μεθόδευση αυτών που έρχονται σαν πρωτόγνωρη οικονομική κρίση με αφορμή την υγειονομική κρίση που πλήττει τον πλανήτη. Κρύβει τη διάθεση της ολιγαρχίας για συμπίεση των λαϊκών εισοδημάτων έτσι ώστε να βγουν τα σπασμένα για τα μεγάλα συμφέροντα. Σπασμένα που προέρχονται από τη συσσώρευση του κεφαλαίου σε τσέπες χωρίς να επενδύονται στο κοινωνικό σύνολο και τις ανάγκες του.

Ο παραλογισμός αυτού του «ιδιώνυμου» αδικήματος της άρχουσας τάξης, να υπερασπιστεί τα συμφέροντα των τραπεζιτών, τα μεγάλα συμφέροντα που κρύβονται πίσω από την επερχόμενη τραγική οικονομική κρίση, με όποιον τρόπο μπορεί, είναι η μεγάλη παρανομία. Η προετοιμασία αυτής της νέας κατάστασης που επέρχεται και που προετοιμάζεται από το κρατούν σύστημα είναι το μεγάλο αδίκημα.

Σ' αυτό το αδίκημα της άρχουσα τάξης, οι εργαζόμενοι προβάλλουν και θα προβάλλουν την αντίστασή τους: «Πληρώσαμε πολλά, δεν θα πληρώσουμε ξανά!»