Στις αρχές της δεκαετίας του '90, πολλοί αστοί πολιτικοί, οικονομολόγοι και δημοσιογράφοι, δήλωναν ένθερμοι θιασώτες της οικονομικής πολιτικής που εφάρμοζε ο Κάρλος Μένεμ, για τη «σωτηρία» - υποτίθεται - της οικονομίας της Αργεντινής από τη χρεοκοπία. Στα πλαίσια αυτά, η κυβέρνηση της Αργεντινής προχώρησε - με ιδιαίτερη ΤΟΛΜΗ και ΑΠΟΦΑΣΙΣΤΙΚΟΤΗΤΑ, όπως ακριβώς συνιστούσε η ηγεσία του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου (ΔΝΤ) και το τραπεζικό κεφάλαιο - στην επιβολή του «λιγότερου κράτους», με μαζικές ιδιωτικοποιήσεις κρατικών επιχειρήσεων (μέχρι και τις εφορίες παρέδωσαν στη ληστρική εκμετάλλευση του ιδιωτικού τομέα) και στη δραστική περικοπή των κοινωνικών παροχών. Η εφαρμογή της συγκεκριμένης πολιτικής, παράλληλα με τη σύνθλιψη των δαπανών κοινωνικού χαρακτήρα και των λαϊκών εισοδημάτων, ήταν ο απαράβατος όρος που είχε θέσει το ΔΝΤ για τη χορήγηση νέου δανείου «στήριξης» της οικονομίας της Αργεντινής, για να αντιμετωπίσει τότε την κρίση.

Καθώς η Αργεντινή προβαλλόταν από τα επιτελεία του διεθνούς ιμπεριαλισμού σαν «πρότυπο» για την αντιμετώπιση των δημοσιονομικών προβλημάτων, ο τότε Πρόεδρος της Ρωσίας, Μπ. Γιέλτσιν, είχε ζητήσει τα «φώτα» του Μένεμ για τη... σωτηρία της ρωσικής οικονομίας από τη χρεοκοπία! Με δεδομένα, μάλιστα, τα οξύτατα δημοσιονομικά προβλήματα που αντιμετώπιζε τότε και η ελληνική οικονομία, οι Ελληνες κυβερνώντες δέχονταν συστηματικά τις συμβουλές του ΔΝΤ και άλλων ιμπεριαλιστικών κέντρων (ΟΟΣΑ, ΕΕ) ή παράκεντρων (ΣΕΒ, ΙΟΒΕ, κλπ.), για την εφαρμογή παρόμοιας πολιτικής. Βρέθηκαν, μάλιστα, και Ελληνες πολιτικοί, που όχι μόνο χειροκροτούσαν την οικονομική πολιτική της Αργεντινής, αλλά ζητούσαν την εφαρμογή της και στη χώρα μας. Μεταξύ αυτών, οι πιο προωθημένοι, ήταν ο Στ. Μάνος, ο Αν. Ανδριανόπουλος κ.ά. Μετά την υπερψήφιση της Συνθήκης του Μάαστριχτ - και τη λαίλαπα του νεοφιλελευθερισμού να αγκαλιάζει όλες σχεδόν τις χώρες του κόσμου - οι κάθε είδους θιασώτες της καπιταλιστικής «παγκοσμιοποίησης» μιλούσαν μέχρι πριν 2 χρόνια για το «θαύμα» της Αργεντινής.

Η ουσία του «θαύματος», που κατάφερε ο Μένεμ, δεν κράτησε πολύ. Γιατί βεβαίως η αστική πολιτική, ανεξάρτητα από τη μορφή διαχείρισης (νεοφιλελεύθερη ή σοσιαλδημοκρατική) χρησιμοποιεί ως σταθερό εργαλείο τις κρατικομονοπωλιακές ρυθμίσεις προκειμένου να παρεμβαίνει για την ελαχιστοποίηση των συνεπειών της οικονομικής κρίσης στο κεφάλαιο. Η ουσία της όποιας μορφής διαχείρισης έγκειται στη μεταφορά των συνεπειών της κρίσης στην εργατική τάξη και στ' άλλα λαϊκά στρώματα. Αλλά φαίνεται ότι όταν η κρίση γίνεται βαθιά, παρατεταμένη και γενικευμένη, οι συνέπειες για το λαό από την αστική πολιτική γίνονται αβάσταχτες, έτσι που φέρνουν απόγνωση. Το αποτέλεσμα το βλέπουμε στους δρόμους της Αργεντινής. Ο λαός της χώρας εξεγέρθηκε, μην αντέχοντας άλλο τη φτώχεια, την πείνα, την ανεργία και την εξαθλίωση, που γέννησε η οικονομική κρίση της καπιταλιστικής οικονομίας και η αντιδραστική πολιτική αντιμετώπισής της. Στην προκειμένη περίπτωση αναδεικνύεται ακόμη μια φορά ότι ο καπιταλισμός στο ιμπεριαλιστικό του στάδιο ψυχορραγεί, περιμένοντας το νεκροθάφτη του για να τον θάψει οριστικά στον τάφο της ιστορίας.