Στον χαιρετισμό του, ο Δημήτρης Σταθόπουλος, συνταξιούχος εφέτης, σημείωσε μεταξύ άλλων:

«Σήμερα βρισκόμαστε μάρτυρες κατάθεσης και συζήτησης ενός νομοσχεδίου που μας φέρνει πολλά χρόνια πίσω. Ενός νομοσχεδίου που περιέχει διατάξεις οι οποίες καταφανώς αντιφάσκουν και σε αυτό ακόμα το αστικό Σύνταγμα της χώρας, και ειδικά στο άρθρο 11 αυτού, το οποίο Σύνταγμα είχε εισηγηθεί και ψηφίσει από τον καιρό της μεταπολίτευσης, αρχές του 1975, η κυβέρνηση τότε της ΝΔ.

Με δούρειο ίππο το φάντασμα του κορονοϊού, απ' ό,τι φαίνεται επιχειρείται, ως κατάλληλη ευκαιρία αυτήν ακριβώς τη χρονική περίοδο, να νομοθετηθούν συλλήβδην μια σειρά από αντιδραστικές διατάξεις με σκοπό να κάμψουν το φρόνημα του λαού συνολικά, και ειδικότερα όλων των εργαζόμενων ανθρώπων του μόχθου και της δουλειάς, γιατί αυτό επιβάλλουν οι διεθνείς και ντόπιοι μονοπωλιακοί όμιλοι, έτσι ώστε οι τελευταίοι να μπορούν να εκμεταλλεύονται άκοπα, στο έπακρο, να ξεζουμίζουν τους εργαζόμενους ανθρώπους, μεταξύ των άλλων της ελληνικής κοινωνίας, αυτούς δηλαδή τους ανθρώπους που με περίσσια περηφάνια στη ζωή εργάζονται σήμερα για να παράξουν τον κάθε λογής και αξίας πλούτο, ο οποίος όμως θα οδεύσει δυστυχώς, ως άβουλο άγημα, στις γιγάντιες, ψυχρότατες τσέπες των παντός είδους μονοπωλιακών οργανισμών.

Οι πολυεθνικές και οι μεγαλοεργοδότες και οι πιστοί σ' αυτούς ΗΠΑ και ΕΕ δεν θέλουν ανθρώπους με θεωρητικές γενικές γνώσεις, με άποψη και ουσία, αλλά θέλουν μόνο ό,τι εξυπηρετεί τα συμφέροντά τους και κυρίως μεμονωμένα και όχι κοινωνικά άτομα, που να τους κάνουν πολλά τα έτη, ώστε να τους είναι εύκολα εκμεταλλεύσιμοι και όχι άνθρωποι με κύρος, ουσία, συγκρότηση, άποψη, ώριμη σκέψη, και ασφαλώς να μην τολμούν να προβάλλουν ούτε ίχνος διεκδίκησης. Γιατί έτσι, απρόσκοπτα μπορούν να τους αρπάζουν ό,τι παράγουν. Αυτό είναι στο DNA των μεγαλοεργοδοτών. Προσοχή! Δεν πρέπει να έχουμε καμιά αυταπάτη πάνω σ' αυτά.

Απαιτείται να μπει επιτέλους καλά στο μυαλό μας και να μας γίνουν συνείδηση τα εξής:

-- Την εποχή της κρίσης του ψυχρότατου συστήματος που περάσαμε, από το 2009 έως το 2018, οι μεγαλύτερες πολυεθνικές εταιρείες στον κόσμο πλούτισαν τόσο όσο ποτέ, στον μικρό αυτό χρόνο τον προηγούμενο αιώνα, αυτό είναι γεγονός.

-- Ούτε καν εκατό άτομα (λιγότερα δηλαδή από εκατό άτομα) δισεκατομμυριούχοι κατέχουν σχεδόν τον μισό πλούτο της Γης.

-- Το 1% του παγκόσμιου πληθυσμού κατέχει περίπου πάνω από το 97% του παγκόσμιου πλούτου, ενώ εξάλλου 3.000.000.000 άνθρωποι σε ολόκληρη την παγκόσμια κοινότητα ζουν σχεδόν σε κατάσταση μόνιμης πείνας (και εγώ έχω παράδειγμα την Ινδία, όπου είχα επισκεφθεί πριν από 9 χρόνια, εκεί να δείτε τι γίνεται).

-- Αρα: Οταν λένε ότι έχουμε οικονομική άνοδο σε μια χώρα στο σύστημα που ζούμε, τα όποια αυτά οφέλη πηγαίνουν απευθείας στους πλουτοκράτορες εργοδότες. Περαιτέρω,

-- Την ώρα αυτή που προωθείται το αντιλαϊκό αυτό νομοσχέδιο για ψήφιση, χιλιάδες άνθρωποι και στη μαρτυρική αυτή χώρα μας του μόχθου διολισθαίνουν στην απόλυτη φτώχεια. Και ρωτώ: Πώς είναι δυνατόν να μην αντισταθεί εδώ και τώρα κανείς, ώστε να ανατραπεί πλήρως η γενικότερη αντιλαϊκή αυτή κατάσταση;

Ολοκληρώνοντας ο Δ. Σταθόπουλος διάβασε το εξής ποίημα που έχει γράψει:

Λοιμός, στο καθαρτήριο των ψυχών μας

τρέχει η μέρα, άδοξη στις προσδοκίες μας

κουρέλι ν' αποθέσει στις καρδιές μας

το ένδοξο κερί της λιτανείας μας

- ντάλα χειμώνα στις καρδιές μας -

άστοργα στον κλοιό της μοναξιάς μάς κλείνει.

Μικροχαρές, ματιές ερώτων

κυκλικά αναδεύουν στη βαρύτητα του εαυτού μας

χωρίς στάση ανάπαυσης, κοινωνική.

Θέλουν τα όνειρά μας να παγώσουν

στο αιώνιο τέμπο της Ανταρκτικής

χωρίς ελπίδα.

Ζητούν, τα βήματά μας να στεκιώσουν,

αιφνίδια, στης φτώχειας την παγίδα!

Ποθούν, μαντάτα ώριμων καιρών να ξεχαστούνε

κι όσα γενναία έρχονται, ν' απαλειφθούνε.

Του λοιμού όμως τα σύνδρομα, θανατερά ιππεύουν

και με δούρειο ίππο τη σιωπή μας, χωρίς εμπόδια, σημαδεύουν

τα έγκλειστά μας κοινωνικά διέξοδα και μη

με τα μαρτυρολόγια και την αναμονή!

Γι' αυτό, χωρίς σιωπή, ας μπούμε

διεκδικώντας,

κοινωνικό χωρόχρονο, απ' το μερτικό της γης,

συναισθημάτων κι αγαθών, στους στιβαρούς μας ώμους.

Μπορούμε, ακούστε, με λαλιές βαρύτητας

και ήθους,

κοινωνικές, για ίσα μεράδια ζεστού μόχθου

ίσες βραγιές αξίας αγάπης κι αγαθών

να δράξουμε!