Την «αναβάθμιση» της «στρατηγικής συνεργασίας» με το κράτος - δολοφόνο, συνεργασία που φέρει τη σφραγίδα των σχεδιασμών των ΗΠΑ, πιάνοντας το νήμα από εκεί που το άφησε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, είχε ως στόχο η διήμερη επίσκεψη του πρωθυπουργού, Κυρ. Μητσοτάκη, Τρίτη και Τετάρτη, στο Ισραήλ, επικεφαλής πολυμελούς κυβερνητικής αντιπροσωπείας.

Οι συνομιλίες, που παρουσιάστηκαν από την κυβέρνηση με τους γνωστούς «διθυράμβους» για την «προώθηση της ειρήνης, της σταθερότητας και της ευημερίας», για τα «ισχυρά μηνύματα» που τάχα στάλθηκαν στην Τουρκία να τηρήσει το Διεθνές Δίκαιο κ.ο.κ., όχι μόνο δεν προσφέρονται για πανηγυρισμούς, αλλά χρειάζεται να χτυπήσουν «καμπανάκι» στο λαό, αφού μεταξύ άλλων αποτύπωσαν ότι προωθούνται διευθετήσεις υπό αμερικανοΝΑΤΟική ομπρέλα, με κερδισμένες τις αστικές τάξεις των δύο χωρών και χαμένους τους λαούς.

Θα μπορούσε εξάλλου να ήταν το πιο σύντομο ανέκδοτο, αν δεν έκρυβε τόσο πόνο και αίμα για τους λαούς, ο ισχυρισμός της κυβέρνησης ότι μαζί με το Ισραήλ, το κράτος - δολοφόνο του Παλαιστινιακού λαού, που έχει μόνιμα «στραμμένη την κάννη» του στο Ιράν και τους υπόλοιπους λαούς ως πυλώνας των αμερικανικών σχεδίων στην περιοχή, θα υπερασπιστεί... το Διεθνές Δίκαιο, «την ασφάλεια και τη σταθερότητα» σε Ανατ. Μεσόγειο και Μ. Ανατολή.

Καμία σχέση με αυτά δεν έχουν τα σχέδια για ακόμη στενότερη στρατιωτική συνεργασία που συζητήθηκαν, με τον βασικό αυτό πυλώνα της ελληνο-ισραηλινής «στρατηγικής σχέσης» να φέρεται να ενισχύεται σε τομείς όπως η πολεμική βιομηχανία, η συνέχιση και αναβάθμιση των συνεκπαιδεύσεων με τη συμμετοχή των ΗΠΑ σε σενάρια που μεταξύ άλλων προσομοιώνουν επιθέσεις στο Ιράν και άλλες χώρες της περιοχής, κι ενώ μια σειρά από δημοσιεύματα επαναφέρουν τα σχέδια για κατασκευή ελληνο-ισραηλινού ραντάρ στην Ανατολική Κρήτη, το οποίο θα έχει τον έλεγχο του εναέριου χώρου από τα Δαρδανέλια μέχρι το Ιράν, άλλη μια υποδομή που θα βάζει το λαό μας ευθέως στο «στόχαστρο» των αντίπαλων ιμπεριαλιστικών κέντρων.

Αλλά και ο ισχυρισμός ότι με σχήματα, όπως αυτό των Ελλάδας - Κύπρου - Ισραήλ, που στήνονται με την «υψηλή εποπτεία» ΗΠΑ - ΝΑΤΟ, κατοχυρώνονται τα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας όχι μόνο είναι ανεδαφικός, αλλά διαψεύδεται από την ίδια την πραγματικότητα.

Είναι χαρακτηριστικό ότι και κατά τη διάρκεια της επίσκεψης του πρωθυπουργού στο Ισραήλ, και στην Κοινή Δήλωση που υπογράφτηκε, πέρα από ορισμένα ευχολόγια περί ανάγκης για «σεβασμό των κυριαρχικών δικαιωμάτων όλων των κρατών στην υφαλοκρηπίδα τους και στην ΑΟΖ, σύμφωνα με το εθιμικό Διεθνές Δίκαιο της Θάλασσας», και διαφωνίας «με τις προσπάθειες παραβίασης αυτών των δικαιωμάτων με τρόπο που θέτει σε κίνδυνο τη σταθερότητα της Ανατολικής Μεσογείου και του Αιγαίου...», δικαιώματα τα οποία το ίδιο το Ισραήλ καταπατά απέναντι στους γείτονές του, οι Ισραηλινοί απέφυγαν ξανά να καταδικάσουν ρητά το ανυπόστατο τουρκο-λιβυκό σύμφωνο.

Πέρα βέβαια από τις δηλώσεις υπάρχει και η έως τώρα πείρα: Οι προηγούμενες διευθετήσεις θαλάσσιων ζωνών μεταξύ Ισραήλ και Κυπριακής Δημοκρατίας, οι οποίες παρουσιάστηκαν ως «θωράκιση» των κυριαρχικών δικαιωμάτων της δεύτερης, κάθε άλλο παρά απέτρεψαν τις τουρκικές προκλήσεις στην Ανατολική Μεσόγειο, όπου τα τουρκικά ερευνητικά σκάφη συνεχίζουν να «οργώνουν» την ΑΟΖ της Κύπρου.

Στο επίκεντρο των συναντήσεων βρέθηκαν φυσικά και οι σχεδιασμοί στην Ενέργεια, με τον πρωθυπουργό να επισημαίνει μεταξύ άλλων την «τεράστια σημασία της τριμερούς σχέσης μεταξύ του Ισραήλ, της Ελλάδας και της Κύπρου, με τη συμβολή των ΗΠΑ που δημιουργεί το σχήμα 3+1», σημειώνοντας πως «ακριβώς σε αυτό το πλαίσιο (...) χτίστηκε και το όραμα για τον αγωγό "EastMed"».

Παρά βέβαια την προσπάθεια και εδώ να παρουσιαστούν οι τριμερείς και πολυμερείς συνεργασίες στην περιοχή, που στήνονται υπό αμερικανοΝΑΤΟική ομπρέλα για προβολή ισχύος απέναντι στην αυξανόμενη επιρροή και τους σχεδιασμούς Κίνας και Ρωσίας, ως τάχα «ασπίδα» για τα κυριαρχικά δικαιώματα Ελλάδας και Κύπρου, αυτό που επιβεβαιώνουν οι εξελίξεις είναι πως τα σχήματα αυτά αποτελούν το «καλούπι» για μια διευρυμένη συνεκμετάλλευση του ενεργειακού πλούτου, πάνω στο έδαφος και των επικίνδυνων «διευθετήσεων» που δρομολογούνται.

Αλλωστε, δεν περνάει απαρατήρητο το ότι η επίσκεψη έγινε σε μια περίοδο που Τουρκία και Ισραήλ διαμορφώνουν προϋποθέσεις επαναπροσέγγισης, επαναφέροντας σενάρια συνεργασίας και στον ενεργειακό τομέα, με την ενθάρρυνση των ΗΠΑ, που με κάθε μέσο προσπαθούν να κρατήσουν την Τουρκία στο «δυτικό στρατόπεδο», στόχο που συμμερίζεται και η ελληνική κυβέρνηση.

Με αφορμή μάλιστα την επίσκεψη Μητσοτάκη, περίσσεψαν οι σχετικές αναλύσεις. Ενδεικτικά, μία ανάλυση στο ισραηλινό «Begin-SADAT Center for Strategic Studies» τονίζει ότι «Ελλάδα και Ισραήλ θα μπορούσαν να καθοδηγήσουν μια προσεκτική πρωτοβουλία που θα εξυπηρετούσε τα δικά τους συμφέροντα όπως και αυτά των εταίρων τους στην Ανατολική Μεσόγειο: Μια συζήτηση για τους όρους κάτω από τους οποίους το "Φόρουμ για το Αέριο στην Ανατολική Μεσόγειο" θα μπορούσε να γίνει πιο περιεκτικό, με την πιθανότητα ενός πολυμερούς διαλόγου με την Τουρκία», επισημαίνοντας το ενδιαφέρον των ΗΠΑ για μια τέτοια εξέλιξη.

«Μήνυμα ελήφθη», θα μπορούσε να είναι η απάντηση της κυβέρνησης.

Χαρακτηριστικά είναι τα όσα είπε την Πέμπτη (στον «Alpha») ο Θ. Ντόκος, αναπληρωτής σύμβουλος Εθνικής Ασφάλειας του πρωθυπουργού προεξοφλώντας πως «πολλά θα γίνουν μέσα σε 3 μήνες, εντός και εκτός Τουρκίας, και πολλά θα κάνουμε εμείς: Με εσωτερική ενδυνάμωση, με συμμαχίες, με συνεχείς καταδίκες που ενοχλούν την Τουρκία, να ολοκληρωθεί η προσπάθεια να παρουσιάσουμε μια ατζέντα.

Να έχει π.χ. έναν νόμιμο ρόλο (η Τουρκία) στην Ανατολική Μεσόγειο. Ο Ερντογάν παραπονιέται συνεχώς ότι τον απομονώνουν. Να συμπεριληφθεί η Τουρκία με έναν ρόλο σε περιφερειακές συνεργασίες, όπως είναι το East and Μediteranean Gas Forum», πρόσθεσε, προϊδεάζοντας για επιτάχυνση των σχεδίων συνεκμετάλλευσης.

Μέσα εξάλλου σε αυτό το πλαίσιο πραγματοποιήθηκε και η επίσκεψη του υπουργού Εξωτερικών, Ν. Δένδια, στην Αίγυπτο την Πέμπτη, που επανέφερε στο προσκήνιο σενάρια «μερικής οριοθέτησης» ΑΟΖ με το Κάιρο, που στην πράξη οδηγεί σε «διαγραφή» της επήρειας του Καστελόριζου και ακύρωση των θαλάσσιων συνόρων ανάμεσα σε Ελλάδα και Κύπρο, ανοίγοντας έτσι το δρόμο για μια ευρύτερη «διευθέτηση» στην περιοχή με τη συμμετοχή και της Τουρκίας.