Λίγες ώρες έμειναν μέχρι το μεγάλο αγωνιστικό ραντεβού των Σωματείων, των Ομοσπονδιών και των Εργατικών Κέντρων σήμερα το απόγευμα. Το σύνθημα «Πληρώσαμε πολλά - δεν θα πληρώσουμε ξανά» θα αντηχήσει σε πολλές πόλεις όλης της χώρας, στο πρώτο πανεργατικό συλλαλητήριο που διοργανώνεται μετά τη λήξη των περιοριστικών μέτρων λόγω της πανδημίας, αλλά και μετά την ανακοίνωση του σχεδιασμού της κυβέρνησης για τη διαχείριση της οικονομικής κρίσης, με βάση τις κατευθύνσεις και τις αποφάσεις της ΕΕ.

Εργαζόμενοι, άνεργοι, αυτοαπασχολούμενοι, νεολαίοι και συνταξιούχοι έχουν σήμερα την ευκαιρία να στείλουν ένα ξεκάθαρο μήνυμα ότι μπαίνουν σ' αυτήν τη νέα φάση αποφασισμένοι να πουν ένα «τέρμα - όχι άλλες θυσίες για να ανακάμψει το κεφάλαιο».

Κυβέρνηση και εργοδοσία έχουν ήδη δείξει την αποφασιστικότητα και το αντιλαϊκό τους σχέδιο. Τα νομοσχέδια έρχονται το ένα πίσω από το άλλο, δεν υπάρχει αίτημα του ΣΕΒ και των άλλων μεγαλοεργοδοτών που να μην έχει μπει σε φάση υλοποίησης, η κυβέρνηση έχει προαναγγείλει ότι θα δουλέψει «υπερωρίες» για να ξεμπερδεύει μέσα στον Ιούνη και τον Ιούλη με δεκάδες αντιδραστικές μεταρρυθμίσεις που έχουν ανάγκη οι επενδυτές και η «αγορά».

Δεν υπάρχει λοιπόν περιθώριο επανάπαυσης και παραίτησης, κι αυτό φάνηκε και από τα νομοσχέδια που ήρθαν και ψηφίστηκαν εν μέσω πανδημίας, όπως για το περιβάλλον, για την Εκπαίδευση, αλλά και για τη μονιμοποίηση «έκτακτων» αντεργατικών μέτρων που πάρθηκαν από τον περασμένο Μάρτη.

Είναι όλα αυτά τα μέτρα που αξιοποιεί τώρα η μεγαλοεργοδοσία για να φορτώσει και τη νέα κρίση στους εργαζόμενους και το λαό, να ξεμπερδεύει με τα εναπομείναντα δικαιώματα, να διαμορφώσει νέα πεδία κερδοφόρων επενδύσεων, παράλληλα με το φτηνό ή και τζάμπα χρήμα που της εξασφαλίζουν κυβέρνηση και ΕΕ.

Τα Συνδικάτα και οι Ομοσπονδίες, τα Εργατικά Κέντρα που διαδηλώνουν απόψε, δεν ξεκινούν από το μηδέν. Η δράση που ανέπτυξαν σε πρωτόγνωρες συνθήκες, τους προηγούμενους μήνες, άφησε μεγάλη παρακαταθήκη, βοήθησε νέους εργαζόμενους να έρθουν κοντά στα σωματεία τους, έδειξε τη γύμνια του εργατοπατερισμού, πρόσθεσε αγωνιστική πείρα σε περισσότερες δυνάμεις.

Τώρα, αυτή η προσπάθεια χρειάζεται να αναβαθμιστεί και να αγκαλιάσει ακόμα περισσότερους εργαζόμενους και συνδικαλιστικές οργανώσεις. Να γίνουν οι επόμενες βδομάδες μέρες κλιμάκωσης της αντιπαράθεσης με το κράτος και την εργοδοσία, τις κυβερνήσεις και τα κόμματά της, που πλειοδοτούν σε μέτρα στήριξης των επιχειρηματικών ομίλων.

Η μαζικότητα στις σημερινές κινητοποιήσεις, η ζωντάνια, η μαχητικότητα μπορούν να αποτελέσουν έναυσμα για να ανοίξει από αύριο με καλύτερους όρους η συζήτηση στους χώρους δουλειάς, να γίνουν βήματα στην ανασύνταξη και στην οργάνωση της αντεπίθεσης.

Να απαντιέται με μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση και αγωνιστική αισιοδοξία το ερώτημα «τι κάνουμε τώρα», που όλο και περισσότεροι εργαζόμενοι εκφράζουν με αγωνία βλέποντας το ξεσάλωμα της εργοδοσίας σε όλους τους κλάδους. Αλλά και τη γύμνια του συστήματος Υγείας μπροστά στο ενδεχόμενο μιας νέας έξαρσης της πανδημίας, παρά τα κούφια λόγια της κυβέρνησης ότι πήρε μέτρα ενίσχυσής του, την ώρα που κουνάει το δάχτυλο στο λαό, φορτώνοντάς του ξανά την «ατομική ευθύνη».

Το «δεν μπορώ να αναπνεύσω», που ακούγεται από μυριάδες στόματα σε όλο τον κόσμο, με αφορμή τις μαζικές λαϊκές διαδηλώσεις στις ΗΠΑ για τη δολοφονία του Τζ. Φλόιντ, θα ακουστεί ξανά απόψε, με τη διαδήλωση της Αθήνας να φτάνει μέχρι την αμερικάνικη πρεσβεία.

Είναι ένα σύνθημα που εκφράζει όλους τους εργαζόμενους, οι οποίοι βλέπουν την εκμετάλλευση να εντείνεται, «πνίγονται» από την μπόχα που αναδίδει το καπιταλιστικό σύστημα, με τη νέα κρίση που φορτώνεται ξανά στις πλάτες τους.

Η πλούσια πείρα που έχουν οι εργαζόμενοι είναι καιρός να μετατραπεί σε ενεργή συμμετοχή, συνειδητή δράση. Σε διεκδίκηση σύγχρονων όρων δουλειάς και αμοιβής, με συσπείρωση στα συνδικάτα και δυνάμωμα της αντιπαράθεσης με την πολιτική που στηρίζει τα κέρδη της εργοδοσίας και παρουσιάζει προκλητικά τα συμφέροντα των εργαζομένων ίδια με αυτά των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων, ενώ δεν συναντιούνται πουθενά.

Η ελπίδα βρίσκεται στην αντεπίθεση για να ανασάνει ο λαός και όχι στο συμβιβασμό με την «κανονικότητα» της φτώχειας, της ζωής με ψίχουλα.