Παρασκευή 15 Μάη 2020
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Σελίδα 18
ΔΙΕΘΝΗ ΚΑΙ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ (ΤΕΤΡΑΣΕΛΙΔΟ)
ΙΣΠΑΝΙΑ
Η σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση ενισχύει το κεφάλαιο και δίνει ψίχουλα στους εργαζόμενους

Οι υγειονομικοί, στην πρώτη γραμμή της μάχης κατά του ιού, διεκδικούν μέτρα προστασίας και ενίσχυση του δημόσιου συστήματος Υγείας
Οι υγειονομικοί, στην πρώτη γραμμή της μάχης κατά του ιού, διεκδικούν μέτρα προστασίας και ενίσχυση του δημόσιου συστήματος Υγείας
Το αφήγημα που χρησιμοποιεί και η σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση της Ισπανίας (ο συνασπισμός των Σοσιαλιστών και των Ουνίδας Ποδέμος, όπου συμμετέχουν η Ενωμένη Αριστερά και το μεταλλαγμένο ΚΚ Ισπανίας και σχηματίστηκε στις αρχές του χρόνου μετά από πολύμηνο παζάρι) είναι ότι πλέον έρχεται η «κανονικότητα» γιατί η «καμπύλη» της πανδημίας βελτιώνεται και πρέπει να επανεκκινήσει η οικονομία. Η «κανονικότητα» στην οποία αναφέρονται δεν διαφέρει και πολύ από την κανονικότητα που βλέπουμε στη χώρα μας και σε άλλες καπιταλιστικές χώρες της Ευρώπης και του κόσμου, όπου με αφορμή την πανδημία, προωθούνται μέτρα περαιτέρω χτυπήματος των εργασιακών και κοινωνικών δικαιωμάτων και ενίσχυσης του κεφαλαίου με διάφορους τρόπους. Τα μέτρα περαιτέρω διάλυσης των εργασιακών σχέσεων που τώρα εμφανίζονται ως έκτακτα ήρθαν για να μείνουν, άλλωστε αποτελούν πάγιες απαιτήσεις του κεφαλαίου για τη μείωση του «εργασιακού κόστους» και την αύξηση των κερδών του. Μετά από μια δεκαετία κρίσης η ασθενική καπιταλιστική ανάπτυξη που ακολούθησε και στην Ισπανία υποδείκνυε ότι η κρίση υπερσυσσώρευσης και υπερπαραγωγής προετοιμαζόταν ήδη και η πανδημία λειτούργησε ως καταλύτης επιτάχυνσής της. Επιπλέον, αποδείχτηκε και με την πανδημία ότι και η σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση δεν άλλαξε ουσιαστικά την κατάσταση στο χτυπημένο από την υποχρηματοδότηση και τις ελλείψεις δημόσιο συστήματος Υγείας, γι' αυτό και τα λαϊκά στρώματα πληρώνουν βαρύ φόρο αίματος.

Με τις θέσεις του κεφαλαίου

Η «προοδευτική» κυβέρνηση, όπως την πλασάρει ο ΣΥΡΙΖΑ στη χώρα μας, δεν άργησε να επιβεβαιώσει με ποιανού το μέρος τάσσεται. Με τις προβλέψεις να προϊδεάζουν για πτώση από 10 έως 13% του ΑΕΠ, η ισπανική κυβέρνηση ανακοίνωσε 200 δισ. ευρώ σε «ζεστό» χρήμα ή εγγυήσεις για την ενίσχυση των επιχειρήσεων, με κάποια ψίχουλα να πηγαίνουν στην επιδότηση της «προσωρινής ανεργίας» (ΕRTE - αίτηση προσωρινής διευθέτησης εργασίας) έως τον Ιούνη και υποτίθεται να εξασφαλίζονται οι θέσεις εργασίας. Επί της ουσίας, όπως και στη χώρα μας, επιδοτούνται οι επιχειρήσεις που είτε σταμάτησαν είτε μείωσαν τη δραστηριότητά τους την περίοδο της καραντίνας με την καταβολή ενός μέρους του μισθού των εργαζομένων σε αναστολή και τη «δέσμευση» ότι δεν θα απολύσουν. Το κράτος ανακοινώθηκε ότι αναλαμβάνει την καταβολή του 100% των συνεισφορών (μισθοί και Κοινωνική Ασφάλιση) των επιχειρήσεων με λιγότερους από 50 υπαλλήλους και το 75% για τις υπόλοιπες. Από το μέτρο της επιδότησης ανακοινώθηκε ότι εξαιρούνται οι επιχειρήσεις που έχουν έδρα σε «φορολογικούς παραδείσους». Επίσης, καλλιεργείται η απάτη στο λαό ότι θα φορολογηθούν αυστηρά εταιρείες του διαδικτύου και χρηματοοικονομικών συναλλαγών, κάτι σαν τον «φόρο Τόμπιν», προς ...τέρψη όσων πιστεύουν τέτοια παραμύθια, που τα βλέπουμε να πλασάρονται και αλλού εδώ και δεκαετίες.

Την ώρα που οι επιχειρήσεις θα παίρνουν χρήμα από τα κρατικά ταμεία (δηλαδή πάλι από την εργαζόμενη πλειοψηφία) 3,1 εκατομμύρια που πέρασαν στην ανεργία θα μοιράζονται μερικά ψίχουλα (20 δισ. ευρώ, σύμφωνα με τις εξαγγελίες) και υποσχέσεις μιας αβέβαιης συνέχισης της δουλειάς από τα τέλη Ιούνη.

Σύμφωνα με στοιχεία του υπουργείου Εργασίας, που το ίδιο ομολογεί ότι δεν καταγράφουν την πλήρη εικόνα, 3,4 εκατομμύρια εργαζόμενοι ζήτησαν επιδόματα ανεργίας από το αρμόδιο Ταμείο λόγω της πανδημίας, από τους οποίους τα 3,1 εκατομμύρια για προσωρινή αναστολή των συμβάσεών τους. Ηδη από τις 12 Μάρτη απολύθηκαν 947.000 εργαζόμενοι ενώ 1,1 εκατομμύρια αυτοαπασχολούμενοι επίσης έμειναν χωρίς δουλειά.

Στην Ισπανία ακόμα μεγαλώνει το τμήμα εκείνο του πληθυσμού που προστρέχει στη «φιλανθρωπία» για να εξασφαλίσει λίγα τρόφιμα για τη επιβίωσή του. Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία, περίπου 102.000 άνθρωποι μόνο στην πρωτεύουσα Μαδρίτη καταγράφονται στις λεγόμενες «ουρές της πείνας» (αντίστοιχη εικόνα υπάρχει και σε άλλες πόλεις).

Χαρακτηριστικό είναι επίσης ότι αυτή η επιδείνωση της ζωής των εργαζομένων είχε και τον «φερετζέ» της «κοινωνικής συναίνεσης», της συμφωνίας δηλαδή των συμβιβασμένων ηγεσιών των μεγαλύτερων εργατικών συνδικαλιστικών οργανώσεων (CCOO και UGT), των εργοδοτικών ενώσεων και της κυβέρνησης. Ορισμένες μικρές σχετικά αγωνιστικές ταξικές δυνάμεις αντέδρασαν στην αντεργατική λαίλαπα, με δυναμικές διαμαρτυρίες, ειδικά στο χώρο των υγειονομικών, οι οποίοι σηκώνουν το μεγαλύτερο βάρος της τραγωδίας που βιώνει η Ισπανία, με πάνω από 27.000 νεκρούς, και των εργαζομένων στις υπηρεσίες, στα σούπερ μάρκετ, στην εφοδιαστική αλυσίδα, στις επιχειρήσεις ηλεκτρονικού εμπορίου. Επίσης, κινητοποιήσεις έγιναν και στο εργοστάσιο της «Nissan» στην Καταλονία. Πρωτοπόρο ρόλο σε αυτά τα αγωνιστικά σκιρτήματα παίζουν τα μέλη και τα στελέχη του Κομμουνιστικού Κόμματος των Εργαζομένων της Ισπανίας.

Η κατάσταση της εργατικής τάξης ήταν ήδη άσχημη

Στην Ισπανία, ειδικά, η «ελαστική» απασχόληση (δουλειά με συμβόλαια εργασίας με την ώρα ή κάποιες μέρες τη βδομάδα) ήταν και πριν από την πανδημία σε πολύ υψηλά επίπεδα, ιδιαίτερα στη νέα βάρδια της εργατικής τάξης. Σύμφωνα με τελευταία στατιστικά στοιχεία, το 35% των εργαζομένων στην Ισπανία δουλεύουν με συμβάσεις περιορισμένου χρόνου. Από αυτό το ποσοστό, το 20% είναι εποχικοί εργαζόμενοι με πλήρες ωράριο, το 8% με συμβόλαια μερικής απασχόλησης κάποιων ωρών τη μέρα (ειδικά στον χώρο του εμπορίου και των σούπερ μάρκετ) και το 7% με δουλειές περιστασιακές για κάποιες ώρες τη μέρα ή τη βδομάδα. Αυτή η κατάσταση, αποτέλεσμα της ίδιας της λειτουργίας του καπιταλισμού στο πλαίσιο της ενιαίας πολιτικής της ΕΕ για φτηνή και αναλώσιμη εργατική δύναμη, είχε προκαλέσει σημαντικές κοινωνικές εντάσεις και «κινήματα αγανακτισμένων» πριν από μερικά χρόνια, από όπου ξεπήδησε και η νέα σοσιαλδημοκρατία των Ποδέμος, όπως άλλωστε και ο ΣΥΡΙΖΑ στη χώρα μας.

Μάλιστα, η βαρβαρότητα της «ελαστικής» απασχόλησης και της επισφαλούς, χαμηλά αμειβόμενης εργασίας είχε προβληθεί ως ζήτημα που πρέπει να ξεπεραστεί και για το οποίο οι Ποδέμος, του σημερινού αντιπροέδρου της κυβέρνησης, Πάμπλο Ιγκλέσιας, μαζί με το Σοσιαλιστικό Κόμμα του σημερινού πρωθυπουργού Πέδρο Σάντσεθ στις εκλογές του Νοέμβρη του 2019, ξιφουλκούσαν με τους νεοφιλελεύθερους του Λαϊκού Κόμματος. Επίσης, υποσχέθηκαν μετά τον σχηματισμό της κυβέρνησης, στις αρχές του 2020, στις προγραμματικές δηλώσεις, να καταργήσουν τις αντεργατικές μεταρρυθμίσεις του 2010 - 2012 της κυβέρνησης Ραχόι. Στη συνέχεια άρχισαν να μιλάνε μόνο για την κατάργηση της μεταρρύθμισης του 2012 και μετά μόνο των πιο αρνητικών πλευρών της, για να καταλήξουν να ετοιμάζουν νέα μεταρρύθμιση, που τώρα λένε πρέπει να πάρει υπόψη της τις ανάγκες της ανάκαμψης από την «κρίση του κορονοϊού» και βέβαια θα κινείται στο πλαίσιο της γενικής πολιτικής της ΕΕ, της λεγόμενης «ευελφάλειας» (ευελιξία και ασφάλεια), που είναι ένα σημαντικό εργαλείο στα χέρια των εργοδοτών για τη διάλυση των δικαιωμάτων που είχαν έως τώρα οι εργαζόμενοι.

Ο λαός να απορρίψει τα διλήμματα των αστικών κομμάτων

Σε αυτήν την κατεύθυνση, η σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση (που έχει τις 155 έδρες, σε σύνολο 350, της Βουλής) με τη συναίνεση και του νεοφιλελεύθερου συνονθυλεύματος των «Πολιτών» (Cuidadanos) κατάφερε να παρατείνει τη λεγόμενη κατάσταση συναγερμού, που θα αποτελέσει σημαντικό εργαλείο για την εφαρμογή της αντιλαϊκής πολιτικής. Με την επιδότηση της προσωρινής ανεργίας μέσω των ΕRTE, επί της ουσίας περνάει η επιβάρυνση στο κράτος, για να μην πληρώσει η μεγαλοεργοδοσία.

Οπως υπογραμμίζει σε πρόσφατη δήλωσή του ο ΓΓ της ΚΕ του ΚΚ των Εργαζομένων της Ισπανίας, Αστορ Γκαρσία «το ιδιωτικό χρέος μετατρέπεται σε κρατικό και δεν υπάρχει καμία ουσιαστική εγγύηση για τα δικαιώματα των εργαζομένων ενόψει της βάναυσης καπιταλιστικής κρίσης που ξεκινά. Σήμερα υποστηρίζουν ότι το κράτος πληρώνει αυτό που οι εταιρείες δεν θέλουν να πληρώσουν και σύντομα θα το χρησιμοποιήσουν ως επιχείρημα για να απαιτήσουν περικοπές στις δημόσιες υπηρεσίες». Προσθέτει επίσης ότι «κάθε μέρα εμφανίζονται μπροστά στη λαϊκή πλειοψηφία νέα ψεύτικα διλήμματα, νέες δήθεν αντιπαραθέσεις ανάμεσα στα αστικά κόμματα που επί της ουσίας γίνονται για να αποπροσανατολίζουν από τις αντεργατικές επιθέσεις κυβέρνησης και αντιπολίτευσης. Η πλειοψηφία των εργαζομένων δεν πρέπει να δείξει καμία εμπιστοσύνη στα κόμματα που στηρίζουν τον καπιταλισμό, είναι αναγκαίο να πιστέψει στις δικές της δυνάμεις για να μη γονατίσει στις απαιτήσεις των αφεντικών».


Δ. Κ.


Κορυφή σελίδας
Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ