Οσο καταλαβαίνουμε, όμως, το δίκαιο χαρακτήρα της απεργιακής αυτής κινητοποίησης, άλλο τόσο και περισσότερο δεν μπορούμε να καταλάβουμε ορισμένα άλλα πράγματα. Για παράδειγμα: Δεν καταλαβαίνει η ΠΟΕΔΗΝ, άραγε, ότι τα συγκεκριμένα και άκρως... ανθυγιεινά νούμερα του κρατικού προϋπολογισμού είναι άμεσα δεμένα με την προωθούμενη μεταρρύθμιση στο χώρο της Δημόσιας Υγείας; Οτι την αντιπροσωπεύουν και, ταυτόχρονα, αποκαλύπτουν το αληθινό της περιεχόμενο και τους πραγματικούς της στόχους; `Η, μήπως, έχει την αυταπάτη, ότι άλλη πολιτική προωθεί ο υπουργός Υγείας και ριζικά διαφορετική το οικονομικό επιτελείο της κυβέρνησης; Και πέρα απ' αυτά, αφού εκτιμά τη μεγάλη σημασία και κρισιμότητα των προαναφερομένων προβλημάτων για τα δημόσια νοσοκομεία και την Πρόνοια, γιατί δεν προσανατολίζει τους εργαζόμενους του χώρου σ' ένα μακροπρόθεσμο πρόγραμμα πολύμορφων αγωνιστικών πρωτοβουλιών και δράσεων; Γιατί, δεν αναζητά συμπαραστάτες και συμμάχους στο χώρο των άλλων εργαζομένων και γενικότερα των «χρηστών υγείας»; Φανταζόμαστε, βέβαια, ότι δεν έχει την αυταπάτη, πως θα επιφέρει κάποιες ουσιαστικές αλλαγές στον προτεινόμενο κρατικό προϋπολογισμό, μόνο και μόνο με μια 24ωρη απεργία.