Τις τελευταίες βδομάδες, η εξέλιξη της επιδημίας σε όλο τον κόσμο κατέγραψε θανάτους και μεταξύ εφήβων, μικρών παιδιών, ακόμα και βρεφών. Οσο κι αν πρέπει κανείς να ακούει με προσοχή τις διαπιστώσεις των επιστημόνων ότι πρόκειται για «σπάνιες περιπτώσεις», δεν μπορεί να αγνοήσει τις μαρτυρίες των οικογενειών των θυμάτων που συγκλίνουν όλες στον ίδιο τρόπο αντιμετώπισης από την πλευρά των συστημάτων Υγείας: Συστάσεις για «παραμονή κατ' οίκον» σε περιπτώσεις ασθενών με ήπια συμπτώματα, συμβουλές για επικοινωνία με τον «προσωπικό γιατρό». Στην πλειοψηφία, όμως, των περιπτώσεων δεν υπάρχει ένα επαρκώς οργανωμένο και δωρεάν δίκτυο Πρωτοβάθμιας Φροντίδας Υγείας για όλους και η ιδιωτική Υγεία είναι μόνο για τους λίγους. Μπορεί επομένως με τον αυτοπεριορισμό και την «αυτοθεραπεία» το σύστημα να απαλλάσσεται από το κόστος εκατομμυρίων αναγκαίων τεστ και να ελαφρύνει τα νοσοκομεία που ήδη «βογκούν», οι ασθενείς όμως αφήνονται κυριολεκτικά στη μοίρα τους, στο έδαφος των ανεπαρκειών και των ελλείψεων στα συστήματα Υγείας όλων των καπιταλιστικών κρατών, όπου θριαμβεύει η δολοφονική για τις λαϊκές ανάγκες αντίληψη του «κόστους - οφέλους».

Με τον τρόπο αυτό αυξάνονται οι πιθανότητες να στερηθούν την έγκαιρη και αναγκαία βοήθεια ακόμα και νέοι άνθρωποι όταν αντιμετωπίσουν απότομες εξάρσεις της νόσου, πολύ περισσότερο που αυτές είναι διαπιστωμένες από τους γιατρούς. Αυτό έγινε και με τη 12χρονη Ρασέλ από το Βέλγιο, η οποία την Τρίτη 31 Μάρτη υπέκυψε από τον Covid-19, χωρίς να έχει κάποιο υποκείμενο νόσημα. Η αδελφή της εξήγησε στην εφημερίδα «Λε Σουάρ» ότι η μικρή ένιωσε αδιάθετη μόλις πριν από τέσσερις μέρες: «Ανέβασε πυρετό και η μητέρα μου την πήγε κατευθείαν στον γιατρό. Φυσικά, η μητέρα μου σκέφτηκε τον κορονοϊό, ενώ ο γιατρός σκέφτηκε ότι επρόκειτο για μια αλλεργία. Μας έγραψε ένα φάρμακο για το βήχα και η μητέρα μου ησύχασε επειδή αποκλείστηκε το Covid-19...». Τη νύχτα της Κυριακής προς Δευτέρα η 12χρονη ξύπνησε με πολύ πυρετό. «Ανήσυχη η μητέρα μου κάλεσε τον γιατρό. Αλλά εκείνος δεν μπορούσε να τη δεχτεί πριν από τις 10.30, γιατί "εξαιτίας της ηλικίας της, δεν ήταν προτεραιότητα"...». Το ίδιο πρωί η κατάσταση της μικρής χειροτέρευσε κι άλλο, είχε μεγάλες δυσκολίες στην αναπνοή, η μητέρα της κάλεσε ασθενοφόρο που δεν ήρθε ποτέ. Το ρεπορτάζ της «Λε Σουάρ» ανέφερε ότι «η μικρή κατέληξε σπίτι, λίγο πριν τις 9 το πρωί, ενώ ο πατέρας της την έντυνε για να πάει στο νοσοκομείο, αφού ένας γνωστός είχε δεχτεί να τους μεταφέρει εκείνος...». Εννοείται πως η μικρή δεν είχε υποβληθεί καν σε εξέταση για τον Sars-cov-2.

Χαρακτηριστική είναι και η περίπτωση του 19χρονου Ιταλού Λούκα (δούλευε και ζούσε μαζί με τη μητέρα του στο βόρειο Λονδίνο) που υπέκυψε στις 24 Μάρτη. Ο νεαρός επίσης δεν είχε άλλες παθήσεις. Σύμφωνα με βρετανικά και ιταλικά ΜΜΕ, εμφάνισε πυρετό και βήχα μόλις μια βδομάδα πριν υποκύψει. Ο γιατρός τού έδωσε αντιπυρετικά. Εκείνος χειροτέρευσε, ωστόσο ο γιατρός, αφού τον επισκέφτηκε για να τον εξετάσει σπίτι, του είπε ότι είναι νέος και «δεν χρειάζεται να ανησυχεί εξαιτίας μιας "άσχημης γρίπης"». Αλλά και την επομένη ο Λούκα συνέχισε να χειροτερεύει, σύμφωνα με τα ίδια ρεπορτάζ, «παραπονέθηκε για πόνους στο στήθος, τελικά κατέρρευσε. Κατά τη μεταφορά του στο νοσοκομείο, το πλήρωμα του ασθενοφόρου προσπάθησε να τον επαναφέρει αλλά οι πνεύμονές του δεν άντεξαν, είχαν γεμίσει υγρό και αίμα...». Σημειωτέον, σύμφωνα με μαρτυρίες μελών της οικογένειας του νεαρού, «οι γιατροί (απλά) συνέστησαν στη μητέρα του και τον σύντροφό της (που έμεναν μαζί) να μείνουν σε 14ήμερη καραντίνα», δεν τους έστειλαν καν να κάνουν τεστ για τον ιό.

Αντίστοιχες μοιραίες καθυστερήσεις και ελλείψεις στους μηχανισμούς έγκαιρης διάγνωσης και αντιμετώπισης του ιού καταγγέλλουν οι οικογένειες και άλλων παιδιών ή νέων που χάθηκαν. Φυσικά, αρμόδιοι για να διαγνώσουν και να αξιολογήσουν την υγεία ενός ασθενούς είναι οι γιατροί. Στην προκειμένη περίπτωση, όμως, όπως και σε αντίστοιχες που καταγράφηκαν στην Ελλάδα, ποιος μπορεί να αμφισβητήσει ότι οι εκτιμήσεις των γιατρών δεν επηρεάστηκαν από τα «πρωτόκολλα» διαχείρισης της νόσου, που δεν διαμορφώνονται με αμιγώς επιστημονικά κριτήρια, αλλά με βάση τις δυνατότητες και τις προτεραιότητες των ξεχαρβαλωμένων συστημάτων Υγείας; Ποιος αμφισβητεί ότι η εξέλιξη αυτών των ασθενών θα ήταν άλλη, αν βρίσκονταν υπό την εποπτεία ενός πλήρως ανεπτυγμένου συστήματος ΠΦΥ; Μπορεί επομένως η θνητότητα σε μικρότερες ηλικίες να είναι μικρή, μπορεί όντως τα ήπια συμπτώματα να έχουν κατά κανόνα θετική εξέλιξη, αλλά η υγεία και η ζωή του καθενός είναι μοναδικές. Κανείς δεν έχει ένα δεύτερο κέρμα για να ανανεώσει τη ζωή του, δεν είναι η ζωή βιντεοπαιχνίδι. Ζωές που θα μπορούσαν να σωθούν, χάνονται άδικα, ενώ υπάρχουν σήμερα όλες οι προϋποθέσεις και οι δυνατότητες να δοθεί με υψηλά ποσοστά επιτυχίας η μάχη της πρόληψης και της ίασης για τον καθένα. Προκύπτουν λοιπόν ερωτήματα: Γιατί ενώ ζούμε στον 21ο αιώνα, θεωρείται «πρόοδος» η «νοσηλεία» ενός ασθενούς «κατ' οίκον», ακόμα και η αυτοδιάγνωση - αυτοθεραπεία; Γιατί η προστασία της υγείας να είναι «ατομική ευθύνη»;