Το τέλος των ευρωψευδαισθήσεων | Πατριδογνωμόνιο | ΠΟΛΙΤΙΚΗ

ΠΟΛΙΤΙΚΗ

Το τέλος των ευρωψευδαισθήσεων

Θυμάμαι την αδερφή μου στα μικράτα μας. Οταν τα παιχνίδια τα βλέπαμε στις φωτογραφίες και τις βιτρίνες στο κέντρο της Αθήνας, όπου από το... μακρινό Κουκάκι κατεβαίναμε δυο, άντε τρεις φορές το χρόνο. Ασπρα παπούτσια το Πάσχα, λουστρίνια τα Χριστούγεννα. Παίρναμε ξύλα από το εργοστάσιο στο Σαρίδη που τα πέταγαν στα σκουπίδια ή μαρμαράκια που περίσσευαν από τον κ. Μπαταγιάν απέναντί μας, με το κάτασπρο από μαρμαρόσκονη κεφάλι και την αρμένικη καλοσύνη. Φτιάχναμε ό,τι μας έλειπε. Με δυο νερομπογιές, σχοινάκια και παλιά κουμπιά, το θαύμα που λεγόταν πλαστικά κουτιά, χτίζαμε κόσμους ολόκληρους κι απέραντους παιχνιδότοπους του νου του παιδικού.

Με δεκάρες και πενηνταράκια (μισή δραχμή τότε) η δική μας Ντίσνεϊλαντ άρχιζε και τέλειωνε στο περίπτερο της γειτονιάς και το ψιλικατζίδικο. Ολη η πολυτέλεια της Γης μια σοκολάτα. Κάπου κάπου, ένα περιοδικάκι εικονογραφημένο, μια πολύτιμη συλλογή από ξυλάκια παγωτού. Είχα τη μανία να φτιάχνω μέτρο σαν των τεχνητών μ' αυτά, τρυπώντας τα στις άκρες με βελόνα του ραψίματος και σχεδιάζοντας τα εκατοστά και τα χιλιοστά με το μολύβι.

Υστερα η θεία απ' την Αμερική, η παντρεμένη μ' έναν παγωτατζή, έστειλε δυο κούκλες. Νέγρες. Από μαλακό πλαστικό. Θαύμα. Και τραύμα. Τα παιδιά μάς πήραν στην κοροϊδία. Ηξεραν τα μαυράκια από τα πρωτοσέλιδα του λιμού της Μπιάφρα. «Ακου μαύρη κούκλα!!!». Τις υπερασπιστήκαμε με νύχια και με δόντια. Σοφή η θεία Σοφία, σκέφτηκα αργότερα. Μας φύτεψε στην καρδιά έναν βαθύ και έντονο αντιρατσισμό και την αγάπη για το εχθρικό προνόμιο της ανομοιογένειας. Η αδερφή μου έβγαζε το πόδι της κούκλας κι έκρυβε στο κενό της κοιλιάς της δεκάρες και πενηνταράκια. Ο κουμπαράς ήταν το μυστικό της καλά φυλαγμένο σ' ένα παιχνίδι όχι και τόσο δημοφιλές στις φίλες της λόγω χρώματος...

Θυμάμαι τη μάνα μου να κοροϊδεύει «το μικρό», όπως την έλεγε, χαρίζοντάς της δέκα δεκάρες αντί δραχμής, ή δέκα πενηνταράκια αντί για τάλιρο, ώστε να γεμίζει η κοιλιά της κούκλας κι η Νάνσυ να κοιμάται με την ψευδαίσθηση ότι θα αγοράσει όλο το... περίπτερο. Ηταν παιδί, ήμασταν σχεδόν φτωχοί, θεμιτό το ξεγέλασμα της παιδικής απληστίας. Αλλωστε πόσα παιδιά είχαν τότε δυο ζευγάρια παπούτσια το χρόνο!

Μεγαλώσαμε κι ο κόσμος μίκρυνε. Η θεία Σοφία στην Αμερική μετακόμισε σε πολυκατοικία μακριά από τη συνοικία που αγάπησε «επειδή πλάκωσαν οι μαύροι» και φοβόταν. Η Νάνσυ δούλεψε νύχτες και μέρες χρόνια 25 συναπτά και δεν έχει ένσημα ούτε μιας τριετίας, ένεκα η φύση της εργασίας της, μουσικός γαρ.

Κι η χώρα να κοροϊδεύεται σαν πιτσιρίκι στο μυαλό με το περιλάλητο ευρώ. Να αγοράζει πορτοφολάκια για εκατό λεπτά ανά 340,75 δρχ. και να νομίζει ότι πλούτισε κι ο φτωχός αφού θα κουδουνίζουνε οι τσέπες του.

Ανάμεσα στην εθιμική κουραμπιεδόσκονη των ημερών, τα λαμπιόνια και τα αφιερώματα του Τύπου στα... επικείμενα ρεβεγιόν, που δεν μπορούν να κρύψουν ούτε την ντόπια ούτε τη διεθνή μπόχα και φρίκη των ξεκοιλιασμένων από βλήματα παιδιών στην Παλαιστίνη και το Αφγανιστάν, η εκστρατεία του ευρώ μου 'φερε στο νου τη μαύρη μου την κούκλα. Το τέλος των ευρωψευδαισθήσεων έρχεται, σύντροφοι, αυτές τις γιορτές χωρίς τις γκλαμουριές του μιλένιουμ.

Ο ευρωστρατός θα κυνηγάει μαύρα πρόβατα όπου Γης. Για να μην τρομοκρατείσαι, θα 'χεις το παραχωρημένο δικαίωμα να τρομοκρατείς το διπλανό σου. Και στο αποκορύφωμα του αιμοδιψούς καπιταλισμού, πασπαλισμένου με τη χρυσόσκονη της παγκοσμιοποίησης, θα χορταίνεις με δεκαδικούς ευρώ. Ευρωψίχουλα στην άδεια κοιλιά μιας χώρας πλαστικής και ιδεολογικά ξεφούσκωτης, που σχεδίασε η θεία κυρίαρχη τάξη απ' την Αμερική, αλλά οφείλουμε να την υπερασπιστούμε από την αλλοτρίωση για τα παιδιά μας.

Της
Λιάνας ΚΑΝΕΛΛΗ

ΠΑΡΟΜΟΙΑ ΘΕΜΑΤΑ

ΚΗΔΕΙΑ(2016-08-11 00:00:00.0)

ΚΗΔΕΙΕΣ(2008-04-30 00:00:00.0)

Τσουνάμι {διήγημα της Αγγελικής ΒΑΛΕΟΝΤΗ - ΔΕΜΕΡΤΖΗ}(2005-08-14 00:00:00.0)

Πλάνες ελπίδες(2002-05-12 00:00:00.0)

Κάποιες κούκλες αλλιώτικες απ' τις άλλες...(1999-08-14 00:00:00.0)