Αποκαλυπτικές για το πώς ο σχεδιασμός ΗΠΑ - ΝΑΤΟ απέναντι στα άλλα ιμπεριαλιστικά κέντρα στην περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου και της Μ. Ανατολής δρομολογεί «με φουλ τις μηχανές» τα σχέδια των επικίνδυνων «διευθετήσεων» Ελλάδας - Τουρκίας, σε βάρος των κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας, και την προώθηση των διαφόρων σεναρίων συνδιαχείρισης και συνεκμετάλλευσης για τη ληστεία του ενεργειακού πλούτου της περιοχής, ήταν οι δύο εκδηλώσεις που οργάνωσαν την περασμένη Τρίτη δύο «δεξαμενές σκέψης» στην Αθήνα.

Η πρώτη με τίτλο «Προϋποθέσεις για την ειρήνη και τη σταθερότητα στην Ανατολική Μεσόγειο», που οργάνωσε το «Δίκτυο για τη Μεταρρύθμιση στην Ελλάδα και την Ευρώπη» της Αννας Διαμαντοπούλου, και τη συμμετοχή των πρεσβευτών των ΗΠΑ, της Τουρκίας και του Ισραήλ, και η δεύτερη του Ελληνικού Ιδρύματος Ευρωπαϊκής και Εξωτερικής Πολιτικής (ΕΛΙΑΜΕΠ), με τον εύγλωττο τίτλο «Μας συμφέρει η Χάγη;», όπου τοποθετήθηκαν οι πρώην υπουργοί Εξωτερικών επί ΠΑΣΟΚ, ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ αντίστοιχα, Γιώργος Παπανδρέου, Ντόρα Μπακογιάννη και Γιώργος Κατρούγκαλος κ.ά.

Οι δύο εκδηλώσεις, που θα μπορούσαν κάλλιστα να αποτελούν μία, επιβεβαίωσαν πως οι επικίνδυνες «διευθετήσεις» που προωθούνται αποτελούν προϋπόθεση της αμερικανοΝΑΤΟικής «τάξης» και συνοχής στην περιοχή, με το βλέμμα στη «μεγάλη εικόνα» των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών, στη συγκρότηση των ιμπεριαλιστικών στρατοπέδων για παραπέρα όξυνση, στον κρίσιμο ρόλο της Τουρκίας στη διαμόρφωση του συσχετισμού δυνάμεων και την προσπάθεια για παραμονή της στο ευρωατλαντικό στρατόπεδο, με τα ανάλογα βέβαια ανταλλάγματα.

Το σχετικό στίγμα έδωσε στην τοποθέτησή του ο Αμερικανός πρέσβης, Τζ. Πάιατ, ο οποίος αναφέρθηκε στα συμφέροντα των ΗΠΑ στην Ανατ. Μεσόγειο, λέγοντας ότι η Ουάσιγκτον εστιάζει στις προκλήσεις στην περιοχή, «όπου έχει επιστρέψει ο ανταγωνισμός των μεγάλων δυνάμεων», ενώ κατονόμασε Ρωσία και Κίνα ως έχουσες διαμετρικά αντίθετα συμφέροντα από τις ΗΠΑ, και με παρουσία πλέον στην Ανατ. Μεσόγειο, όπως είπε. Κατηγόρησε ακόμη τη Ρωσία ότι αποσταθεροποιεί Δυτικά Βαλκάνια, Συρία και Λιβύη και αναφέρθηκε στα ενεργειακά έργα που γίνονται στην περιοχή, λέγοντας ότι αλλάζουν τον ενεργειακό χάρτη της Ευρώπης, με την Ελλάδα ενεργειακό κόμβο.

«Για όλα αυτά, Ελλάδα και Δυτικά Βαλκάνια επέστρεψαν στο προσκήνιο της πολιτικής μας», είπε χαρακτηριστικά, ενώ δίνοντας το στίγμα για το τι ρόλους επιφυλάσσει στη χώρα η εμπλοκή στα αμερικανοΝΑΤΟικά σχέδια, τόνισε ότι οι ΗΠΑ βλέπουν την Ελλάδα ως έναν «ισχυρό σύμμαχο στην περιοχή για τη διαμόρφωση των Βαλκανίων» πάνω σε ευρωατλαντικά πρότυπα, χαιρέτισε τη νέα Συμφωνία για τις βάσεις που μετατρέπει τη χώρα σε πολεμικό ορμητήριο ΗΠΑ - ΝΑΤΟ και στόχο των ανταγωνιστών, όπως και την επανέναρξη της συζήτησης για τα Μέτρα Οικοδόμησης Εμπιστοσύνης (ΜΟΕ) μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας, τονίζοντας πως ΗΠΑ και Ελλάδα συμφωνούν στο ότι πρέπει να συνεχιστεί ο «διάλογος» με την Τουρκία, για την παραμονή της στο αμερικανοΝΑΤΟικό στρατόπεδο.

Πάνω σε αυτήν τη βάση, χαρακτηριστικά είναι τα όσα είπε ο Τούρκος πρέσβης, Μπουράκ Οζουγκερτζίν, μιλώντας για τη σημασία της «συνεισφοράς» της Τουρκίας στην αμερικανοΝΑΤΟική «τάξη» στην περιοχή όσο και τα ανταλλάγματα που διεκδικεί η αστική της τάξη.

Ο πρέσβης διαφήμισε την ικανότητα της Τουρκίας για «προβολή σταθερότητας», λέγοντας πως η χώρα του χρησιμοποιεί πολιτικά, στρατιωτικά και οικονομικά μέσα για να εξασφαλίσει «ηρεμία και σταθερότητα» αλλά και «για να παράσχουμε ασφάλεια» από το Αφγανιστάν έως την Αφρική, ενώ έκανε λόγο για «μια "ατακτοποίητη" περιοχή, όπου η Τουρκία έχει χιλιάδες χιλιόμετρα ακτογραμμής», σημειώνοντας πως «πρέπει να καθορίσουμε τις θαλάσσιες ζώνες και τους αεροδιαδρόμους όχι μόνο για εμάς αλλά και για τρίτες χώρες. Δεν θα εθνικοποιήσουμε τις ζώνες αυτές. Και θα πρέπει να καθορίσουμε τα μερίδια των ενεργειακών πόρων, με βάση το Διεθνές Δίκαιο», δίνοντας δηλαδή τον... ορισμό του «γκριζαρίσματος» σε Αιγαίο και Ανατ. Μεσόγειο εντός πλαισίου ΝΑΤΟ.

Στο ίδιο πνεύμα και ο πρέσβης του Ισραήλ, Γιόσι Αμράνι, ζήτησε μια «παγκόσμια τάξη» βασιζόμενη όχι απαραίτητα στο Διεθνές Δίκαιο ή στον ΟΗΕ, αλλά οπωσδήποτε «με την παρουσία των ΗΠΑ ορατή», γιατί η απουσία τους «θα δημιουργήσει προβλήματα», ενώ κάλεσε ΕΕ και ΟΗΕ να μην ασχολούνται τόσο πολύ με τη χώρα του. Πολύ χαρακτηριστικό δε για τις βαριές ευθύνες που αναλαμβάνουν οι κυβερνήσεις της ΝΔ και πριν του ΣΥΡΙΖΑ, που απογείωσαν τη συνεργασία με το κράτος - δολοφόνο του Παλαιστινιακού λαού, είναι το κάλεσμά του στην ελληνική κυβέρνηση, «ως σύμμαχος» που είναι, να προβάλλει τις θέσεις του Ισραήλ στα διεθνή φόρα.

Παράλληλα, στις συζητήσεις αναδείχτηκε ξανά πως «πυλώνας» του ευρωατλαντικού σχεδιασμού στην περιοχή είναι η προσπάθεια για «μοιρασιά» του ενεργειακού (και άλλου) πλούτου της περιοχής και των δρόμων μεταφοράς του, με βασικό όχημα σχήματα ανάμεσα στις αστικές τάξεις της περιοχής, όπως το «Φόρουμ Ενέργειας της Ανατολικής Μεσογείου» (Eastern Mediterranean Gas Forum) και τις ΗΠΑ και την ΕΕ «σε ρόλο υπερκείμενης πηγής ισχύος», όπως χαρακτηριστικά ειπώθηκε.

Γι' αυτό και ο Τζ. Πάιατ στην τοποθέτησή του παρέπεμψε στην κινητικότητα Αμερικανών αξιωματούχων στην περιοχή ώστε να δείξουν σε όλες τις χώρες της περιοχής πως «μπορούν να επωφεληθούν από τη συνεργασία μεταξύ τους», με μοχλό τις αμερικανοΝΑΤΟικές «διευθετήσεις». Εξ ου και χαιρέτισε την πρόσκληση της Τουρκίας στο «Eastern Mediterranean Gas Forum», όπως και - ξανά - τα ενεργειακά έργα που γίνονται με επίκεντρο την Ελλάδα, σε αντιπαράθεση, όπως έκανε ο ίδιος σαφές, με τα ρωσικά σχέδια, λέγοντας ευθέως ότι θα βοηθήσουν τις ΗΠΑ να σπάσουν το ρωσικό ενεργειακό μονοπώλιο.

Ενώ χαρακτηριστικές είναι και οι αποστροφές τόσο του πρώην υπουργού Εξωτερικών επί ΣΥΡΙΖΑ Γ. Κατρούγκαλου πως το «Φόρουμ Ενέργειας της Ανατολικής Μεσογείου» αποτελεί «στρατηγικό μέσο όχι απλώς για την οικονομική εκμετάλλευση των αποθεμάτων υδρογονανθράκων της περιοχής, αλλά και για την πολιτική σταθεροποίησή της», όσο και του Γ. Παπανδρέου πως ήδη επί ημερών της πρωθυπουργίας του «είχαμε θίξει» ως ενδεχόμενο ότι το Φόρουμ μπορεί να αξιοποιηθεί και «για μια πιθανή προσέγγιση Ισραήλ - Ιράν», σίγουρα για μια προσέγγιση Κύπρου - Τουρκίας, αλλά και για την ένταξη της Τουρκίας στην ΕΕ.

Ενώ τυχαία δεν είναι και η παρομοίωση της Αννας Διαμαντοπούλου των σχημάτων όπως το Φόρουμ, με την ΕΚΑΧ, τον πρόδρομο της ΕΕ, που στην «καρδιά» της είχε τα συμφέροντα των μονοπωλίων του άνθρακα και του χάλυβα, ζητώντας να προχωρήσει ο διάλογος μεταξύ όλων των χωρών στην περιοχή (όχι μόνο στα «δίδυμα ανταγωνισμών» Ελλάδα - Τουρκία ή Ισραήλ - Παλαιστίνη), ώστε να προχωρήσουν από κοινού σχέδια για μπίζνες σε τομείς όπως η κρουαζιέρα, η ναυτιλία, η Ενέργεια, η ναυπηγοεπισκευή.

Σε αυτό το «τραπέζι» ακουμπούν οι αστικές τάξεις της περιοχής τις διεκδικήσεις τους, με τον Τούρκο πρέσβη να καλεί σε «υπεύθυνη και συνεργατική» συμπεριφορά, ζητώντας όλοι οι παίκτες της περιοχής να προσανατολιστούν σε ολοκληρωμένες («inclusive») λύσεις, τονίζοντας ότι ο αγωγός «East Med» δεν βγάζει νόημα οικονομικά - εμπορικά, και «προειδοποιώντας» σε σχέση με την Ανατολική Μεσόγειο και την Κύπρο πως «όποιος θεωρεί πως μπορεί εκεί να έχει όλα τα μερίδια, μπορεί να γυρίσει σπίτι με άδεια χέρια», και τον Ισραηλινό πρέσβη να τονίζει ότι η περιφερειακή συνεργασία μπορεί να έχει «συγκολλητική ουσία» την Ενέργεια, π.χ. με καύσιμο από Ισραήλ και Αίγυπτο να φτάνει στην ΕΕ.

Μέσα σε αυτό το πλαίσιο οι τοποθετήσεις των υπουργών και των υπόλοιπων «ειδικών» και εισηγητών έδωσαν το στίγμα της απόλυτης στοίχισης όλων των αστικών πολιτικών δυνάμεων και των αστικών επιτελείων στην παραπέρα εμπλοκή στα προτάγματα των ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ, και γι' αυτό της «προετοιμασίας εδάφους» (και μάλιστα με υποτιθέμενη «φιλειρηνική» προβιά) για τις επικίνδυνες «διευθετήσεις» που είναι μπροστά.

Ενώ ανέδειξαν και την «αναζήτηση», μέσα σε αυτό το πλαίσιο, των δρόμων και των ορίων των «επώδυνων αλλά αναγκαίων» συμβιβασμών με την τουρκική αστική τάξη που να διασφαλίζουν τα «εθνικά» συμφέροντα της εγχώριας αστικής τάξης:

-- Με κοινό μπούσουλα ότι «η μόνη ρεαλιστική προοπτική επίλυσης της διαφοράς πρέπει να αποδέχεται την ένταξη της άλλης πλευράς στην ενεργειακή εξίσωση της Ανατολικής Μεσογείου» (Γ. Κατρούγκαλος) και «αξιολογώντας και την όποια σύγκλιση συμφερόντων σε σχέση με την ανάπτυξη, το περιβάλλον, την Ενέργεια, τον Τουρισμό και πολλά άλλα» (Γ. Παπανδρέου).

-- Εστιάζοντας στην «ανάγκη η Ελλάδα να διασφαλίσει την πρωτοβουλία των κινήσεων» για τις «διευθετήσεις» πριν «οι τρίτοι να μας επιβάλουν να κάτσουμε στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων» (Ντ. Μπακογιάννη).

-- Και «ζυγίζοντας πολύ καλά τι κερδίζουμε και τι χάνουμε με κάθε επιλογή μας», αφού ναι μεν χρειάζεται μια αποφασισμένη κυβέρνηση να σπάσει «την κατεστημένη αντίληψη ότι η στασιμότητα έχει μεγαλύτερο όφελος» αλλά «όσοι ισχυρίζονται ότι πρέπει να προβούμε σε μονομερείς ή στρατιωτικού τύπου κινήσεις, οφείλουν να αναλογισθούν ότι και αυτές μπορεί να έχουν δυσανάλογο κόστος ή να οδηγήσουν τη χώρα σε διαπραγματεύσεις υπό πίεση» (Γ. Παπανδρέου).

«Φορτσάροντας» δηλαδή όλοι μαζί για τα σχέδια συνδιαχείρισης με ορίζοντα τη Χάγη, «μια ώρα αρχύτερα», και γι' αυτό επαναλαμβάνοντας «με ένα στόμα μια φωνή» πως η Τουρκία έχει δικαιώματα σε Αιγαίο και Μεσόγειο και επαινώντας τη Συμφωνία του Ελσίνκι και τον εμπνευστή της Κ. Σημίτη (Δ. Καιρίδης, βουλευτής ΝΔ), ζητώντας «να ξεπεράσουμε τους εαυτούς μας, να βάλουμε νερό στο κρασί μας για να προσεγγίσουμε μια λύση» (Ευ. Αποστολάκης, πρ. υπουργός Αμυνας επί ΣΥΡΙΖΑ), καλώντας σε «κατανόηση των θέσεων των άλλων χωρών που διεκδικούν τις ενεργειακές πηγές ή μέρος τους» (Π. Αποστολίδης, πρέσβης επί τιμή), μιλώντας για τα «αμαρτήματα» της χώρας, «όπως το να θεωρεί ότι θα έχει ΑΟΖ έως την Κύπρο» (Χρ. Ροζάκης, πρώην υφυπουργός Εξωτερικών), ώστε να φύγουν από τη μέση του αμερικανοΝΑΤΟικού δρόμου τα «εμπόδια» των κυριαρχικών δικαιωμάτων.

Ζυμώνοντας όλοι μαζί το κάλπικο για τους λαούς δίλημμα: Είτε «επιβολή του νόμου της ζούγκλας» και πόλεμος είτε «επίλυση των προβλημάτων μέσω διαλόγου και διαιτησίας» με «επώδυνες» (για τους λαούς), αλλά «δίκαιες» τάχα μοιρασιές ανάμεσα στους καπιταλιστές και από κοινού ληστεία των ενεργειακών και άλλων πόρων.

Κρύβοντας δηλαδή ότι τα σχέδια ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ - κεφαλαίου είναι ο ορισμός της καπιταλιστικής «ζούγκλας», είτε οδηγήσουν σε πρόσκαιρους συμβιβασμούς και «διευθετήσεις», σε «συνεκμετάλλευση» - ληστεία του ενεργειακού πλούτου των λαών της περιοχής, που με μαθηματική ακρίβεια προετοιμάζουν τους επόμενους γύρους των ανταγωνισμών, είτε οδηγήσουν σε θερμά επεισόδια ή ακόμα και μια πολεμική αντιπαράθεση που θα πληρώσουν και πάλι οι λαοί, ως μέσο για τις νέες μοιρασιές, «ισορροπίες» και «ολοκληρωμένες λύσεις» των ιμπεριαλιστών.