Αν είσαι εργαζόμενος και προσφύγεις στη Δικαιοσύνη διεκδικώντας δεδουλευμένα ή την επαναπρόσληψή σου, θα περιμένεις κάμποσα χρόνια μέχρι να δικαστεί η υπόθεση. Μέχρι τότε, ποιος ζει ποιος πεθαίνει... Το ίδιο κι αν είσαι συνταξιούχος και προσφύγεις για «αυξήσεις» και αναδρομικά. Αν έχεις πάλι σακατευτεί σε κάποιο εργατικό «ατύχημα», το πιθανότερο είναι να δικαστεί η υπόθεσή σου μετά από πολλά χρόνια και ο εργοδότης να «βγει λάδι». Τι γίνεται όμως στην περίπτωση που είσαι εργατοπατέρας, εκλεκτό στέλεχος της συνδικαλιστικής μαφίας της εργοδοσίας και των κομμάτων της, που ζητάει από τη Δικαιοσύνη να βάλει τη βούλα της σε μια καταφανέστατη νοθεία, να νομιμοποιήσει ως αντιπροσώπους σε συνέδριο Εργατικού Κέντρου (και μάλιστα του μεγαλύτερου της χώρας) μερικές δεκάδες εργοδότες και συνδικαλιστές - μαϊμού; Τότε η Δικαιοσύνη δίνει πραγματικά τα ρέστα της! Μέσα σε μια βδομάδα, βρίσκει όχι έναν, όχι δυο, αλλά πέντε διαφορετικούς δικαστές για να δικάσουν την ίδια υπόθεση! Κι όχι μόνο αυτό, αλλά τα δικαστήρια παραμένουν ανοιχτά μέχρι τα μεσάνυχτα για να προλάβουν να νομιμοποιήσουν τη νοθεία πριν ανοίξουν οι κάλπες. Αυτά έγιναν την περασμένη Παρασκευή στις εκλογές του Εργατικού Κέντρου Αθήνας. Και μόνο οι διαδικασίες - πρόκληση που ακολουθήθηκαν για να νομιμοποιηθούν «σωματεία», τα οποία οι ίδιοι οι σύνεδροι απέβαλαν από τις εργασίες τους, δείχνει και «τι σόι» συνδικαλιστικές οργανώσεις είναι αυτές που «δικαίωσε» το δικαστήριο...