Πρόκειται για έναν ακόμα μύθο που έχει χρεοκοπήσει.

Αλλωστε, δεν είναι μόνο οι τελευταίες εξελίξεις, αλλά και ολόκληρη η ιστορία των ελληνοτουρκικών σχέσεων, από το 1952 που οι δύο χώρες έγιναν ταυτόχρονα μέλη του ΝΑΤΟ, που αποδεικνύουν ότι η συνύπαρξή τους στην ιμπεριαλιστική συμμαχία δεν άμβλυνε τις αντιθέσεις ανάμεσα στις αστικές τάξεις των δύο κρατών, ούτε βέβαια κατοχύρωσε σύνορα και κυριαρχικά δικαιώματα. Το ακριβώς αντίθετο συνέβη, οι αμφισβητήσεις εντάθηκαν.

Στο πλαίσιο της ΝΑΤΟικής συμμαχίας, οι αντιθέσεις της ελληνικής και της τουρκικής αστικής τάξης έγιναν πιο σύνθετες. Δεν πρόκειται απλώς για «διμερείς διαφορές», αλλά συνδέθηκαν με τους σχεδιασμούς της ιμπεριαλιστικής συμμαχίας, με την επιθετικότητά της ενάντια στην ΕΣΣΔ και τα σοσιαλιστικά κράτη παλιότερα, με μέτωπο στους ανταγωνιστές των ΗΠΑ και των συμμάχων τους σήμερα.

Μέσα σε αυτό το πλαίσιο και παίρνοντας πάντα υπόψη τον ισχυρότερο στρατιωτικό και πολιτικό ρόλο της Τουρκίας στην περιοχή, προωθούνται η λογική της συνεκμετάλλευσης και συνδιαχείρισης, το «γκριζάρισμα» του Αιγαίου, η υιοθέτηση δηλαδή τουρκικών αξιώσεων υπό την επιδιαιτησία ΝΑΤΟ - ΗΠΑ - ΕΕ.

Βγάζει μάτι, για παράδειγμα, ότι σήμερα η ανάγκη για διατήρηση της Τουρκίας στο ευρωατλαντικό στρατόπεδο, η περιβόητη «ΝΑΤΟική συνοχή» στη νοτιοανατολική πτέρυγα απέναντι στα άλλα ιμπεριαλιστικά μπλοκ, δίνει και τον τόνο των επικίνδυνων «διευθετήσεων» που δρομολογούνται σε βάρος των κυριαρχικών δικαιωμάτων της Ελλάδας.

Γι' αυτό ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ συνιστούν «μονότονα» σε Ελλάδα και Τουρκία «να τα βρουν», καλούν την Ελλάδα να αντιμετωπίσει την Τουρκία με βασικό κριτήριο τη διασφάλιση της συνοχής του ΝΑΤΟ.

Η ελληνική αστική τάξη και τα κόμματά της συνειδητά αποδέχονται και ενεργητικά προωθούν τέτοιους επικίνδυνους σχεδιασμούς, παίρνουν μέρος σε ένα σύνθετο παζάρι ανταγωνισμού, όξυνσης και συμβιβασμού με την τουρκική αστική τάξη, αφού οι στόχοι της «γεωστρατηγικής αναβάθμισης» περνάνε μέσα από την ενεργότερη συμμετοχή στους σχεδιασμούς ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ στην περιοχή.

Η συμμετοχή λοιπόν στο ΝΑΤΟ, όπως και σε κάθε είδους ιμπεριαλιστική συμμαχία, δεν λύνει, δεν αντιμετωπίζει τέτοιες αντιθέσεις, ούτε προστατεύει κυριαρχικά δικαιώματα και σύνορα, αλλά αντίθετα τα υπονομεύει παραπέρα.

Το τι σόι συμμαχία είναι αυτή, το επιβεβαιώνουν άλλωστε οι κυνικές παραδοχές της κυβέρνησης και των άλλων αστικών κομμάτων, ότι στο ενδεχόμενο μιας στρατιωτικής εμπλοκής - που θα αξιοποιηθεί έτσι κι αλλιώς για την επιτάχυνση του συμβιβασμού και της συνεκμετάλλευσης - δεν περιμένουν καμία βοήθεια από τους υπόλοιπους ΝΑΤΟικούς συμμάχους. Αλλά και τα «κοκορέματα» της κυβέρνησης ότι η συμμαχία της με τη Γαλλία θα τη διασφαλίσει από την επιθετικότητα μιας τρίτης «συμμάχου», της Τουρκίας.

Αυτό είναι το ΝΑΤΟ: Συμμαχία ανάμεσα σε «λύκους», μια επιθετική ιμπεριαλιστική συμμαχία. Δεν μπορεί, ούτε πρόκειται ποτέ μια ιμπεριαλιστική συμμαχία, που διαλύει χώρες, που ενισχύει εθνικισμούς και θρησκευτικές αντιθέσεις, να κατοχυρώσει σύνορα και κυριαρχικά διακαιώματα. Επιλογή για τα πραγματικά συμφέροντα του λαού είναι η αποδέσμευση από το ΝΑΤΟ, την ΕΕ και τα εγκληματικά τους σχέδια, το δυνάμωμα της πάλης για να κατακτήσει ο ίδιος την εξουσία.