Με ιδιαίτερα μεγάλη συμμετοχή πραγματοποιήθηκε την περασμένη Κυριακή 26 Γενάρη η εκδήλωση που διοργάνωσε η ΚΟ Κύπρου του ΚΚΕ στη Λευκωσία, στη «Δημοσιογραφική Εστία», με θέμα τις εξελίξεις στην περιοχή και τις θέσεις του ΚΚΕ. Την εκδήλωση άνοιξε ο Γραμματέας της Κομματικής Οργάνωσης, Ακης Πούλος, και την κεντρική ομιλία έκανε ο Γιώργος Μαρίνος, μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ και βουλευτής του Κόμματος, ενώ ενδεικτική του ενδιαφέροντος για τις εξελίξεις και για τις θέσεις του ΚΚΕ ήταν και η πλούσια συζήτηση που ακολούθησε. Ο «Ριζοσπάστης» δημοσιεύει εκτενή αποσπάσματα από την ομιλία του Γ. Μαρίνου.

Σήμερα μπορούμε να δούμε καλύτερα την αξία της ανάλυσης του ΚΚΕ, που αποκάλυψε πριν μια δεκαετία το αμερικανικό σχέδιο για τη «Νέα Μέση Ανατολή», τις αναδιατάξεις που προωθούσε στις συνθήκες της βαθιάς καπιταλιστικής κρίσης, το ρόλο της αποκαλούμενης «Αραβικής Ανοιξης», η οποία λειτούργησε ως μέσο εκτόνωσης της λαϊκής αγανάκτησης που προκάλεσε η αντιλαϊκή πολιτική των κυβερνήσεων σε χώρες της Μέσης Ανατολής και της Βόρειας Αφρικής και χρησιμοποιήθηκε από τις ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ, ισχυρά κράτη - μέλη της ΕΕ για την επιβολή των δικών τους στόχων.

Η Συρία ματώνει για μια δεκαετία. Η αντιπαράθεση για τον έλεγχο της χώρας και των πλουτοπαραγωγικών της πηγών εκδηλώθηκε με αιχμή τους ενεργειακούς αγωγούς. Τον αγωγό που αφορούσε τη σύνδεση του Ιράν, του Ιράκ και της Συρίας για να περάσει το ιρανικό φυσικό αέριο στη Μεσόγειο και τη Δυτική Ευρώπη, που τον στήριξε η Ρωσία. Και τον αγωγό που θα μετέφερε φυσικό αέριο από το Κατάρ μέσω Σαουδικής Αραβίας, Ιορδανίας, Συρίας και Τουρκίας για την Ευρώπη, που στήριξαν οι ΗΠΑ και το Ισραήλ.

Η Συρία βρέθηκε στη μέση και ο λαός της ζει δραματικά γεγονότα. Εκβιασμούς, απειλές, αμερικανοΝΑΤΟικούς και ισραηλινούς βομβαρδισμούς, βίωσε τα εγκλήματα των συμμοριών των τζιχαντιστών που δημιούργησαν οι ΗΠΑ, η Τουρκία, η Σαουδική Αραβία, για να απομακρύνουν τον Ασαντ και να ελέγξουν τη χώρα. Οι τζιχαντιστές ηττήθηκαν με καθοριστικό το ρόλο της Ρωσίας, η οποία για τα δικά της συμφέροντα ανέπτυξε πολύμορφη στρατιωτική δράση και δημιούργησε τις δικές της βάσεις.

Τι γίνεται τώρα; Ο ανταγωνισμός συνεχίζεται διαμέσου του διαμελισμού της χώρας, η Τουρκία έχει καταπατήσει το 15% της Συρίας και εξετάζονται σενάρια πολιτικής μετάβασης μέσω των παζαριών της Ρωσίας, των ΗΠΑ, κρατών της ΕΕ, της Τουρκίας, του Ιράν και άλλων παικτών. Η κάθε δύναμη έχει δημιουργήσει τις δικές της υποδομές.

Παρόμοια είναι τα γεγονότα στη Λιβύη. Σημειώθηκε σύγκρουση για τον έλεγχο και την εκμετάλλευση των ενεργειακών πηγών. Οι απώλειες που είχε το γαλλικό μονοπώλιο «Total» και άλλα ευρωπαϊκά μονοπώλια από τις αποφάσεις του Καντάφι, που ευνόησαν τα κινεζικά και τα ρωσικά μονοπώλια, οδήγησαν στο σχέδιο της ανατροπής του και τη δολοφονία του. Ο ΝΑΤΟικός βομβαρδισμός το 2011 επέφερε τη διάλυση της χώρας. Σήμερα, ο ιμπεριαλιστικός ανταγωνισμός βάζει τη σφραγίδα του στον συνεχιζόμενο πόλεμο ανάμεσα στην κυβέρνηση «Εθνικής Σωτηρίας» με πρωθυπουργό τον Σάρατζ, που είναι αναγνωρισμένη από την ΟΗΕ και την ΕΕ και στηρίζεται από τις ΗΠΑ, την Τουρκία και το Κατάρ και τον στρατηγό Χάφταρ, που ελέγχει το μεγαλύτερο μέρος της χώρας στην ανατολική πλευρά και στηρίζεται από τη Γαλλία, την Αίγυπτο, τη Σαουδική Αραβία, τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα. Η Ιταλία και άλλα κράτη παίζουν σε διπλό ταμπλό.

Σ' αυτές τις συνθήκες, είναι πολύ υποκριτικές οι κινήσεις που γίνονται μέσα από την αποκαλούμενη Διάσκεψη του Βερολίνου και τις κάλπικες ειρηνευτικές πρωτοβουλίες των ιμπεριαλιστικών κρατών που βομβάρδισαν μέσω του ΝΑΤΟ τη Λιβύη, ή έχουν ενταχθεί στα αντιμαχόμενα στρατόπεδα και προωθούν τα συμφέροντά τους πατώντας στα πτώματα του λιβυκού λαού. Οι «ευχές» της Διάσκεψης του Βερολίνου για «κατάπαυση του πυρός», «τήρηση του εμπάργκο όπλων» και «μη επέμβαση ξένων δυνάμεων» έχουν ξανακουστεί αρκετές φορές, αλλά ο φαύλος κύκλος συνεχίζεται, επιβεβαιώνοντας πως η ιμπεριαλιστική «ειρήνη» είναι μέρος του προβλήματος, νύχι - κρέας με τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο.

Η πείρα που βγαίνει από αυτούς και άλλους πολέμους είναι χρήσιμη και μας βοηθάει να δούμε πιο καθαρά τις εξελίξεις που διαδραματίζονται στον Περσικό Κόλπο, στην Ανατολική Μεσόγειο, στο Αιγαίο και τα Βαλκάνια. Στις περιοχές που προωθούνται τα σχέδια ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ, σε συνθήκες σφοδρής σύγκρουσης με τη Ρωσία και την Κίνα, με τη συμμετοχή της Τουρκίας, της Ελλάδας, της Κύπρου, του Ισραήλ, του Ιράν, της Αιγύπτου και άλλων κρατών, σε διαφορετικούς ρόλους, λόγω της οικονομικοπολιτικής και στρατιωτικής δύναμης αλλά και των επιδιώξεων των αστικών τάξεων.

Ο Περσικός Κόλπος είναι μια κεντρική ενεργειακή αρτηρία που επιδρά στην παγκόσμια καπιταλιστική αγορά και οι Αμερικανοί διεκδικούν ισχυρή παρουσία. Οι ΗΠΑ, ιδίως μετά την απόφαση Τραμπ να αποχωρήσουν από τη Συμφωνία για το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν, κλιμακώνουν τις ενέργειές τους. Χρησιμοποιούν απειλές, κυρώσεις, επεμβάσεις στα εσωτερικά της χώρας, οργανώνοντας ακόμα και εγκληματική επίθεση με drones στο έδαφος του Ιράκ, δολοφονώντας τον Ιρανό στρατηγό και Ιρακινούς αξιωματούχους, καταπατώντας κάθε έννοια κυριαρχίας. Τώρα, συνεχίζουν, σε συνεργασία με τη Σαουδική Αραβία και το Ισραήλ, συγκροτούν, όπως και η ΕΕ, ναυτική δύναμη, ετοιμάζονται για πόλεμο. Οι συνολικές εξελίξεις προειδοποιούν για τον κίνδυνο γενικευμένης σύγκρουσης στην περιοχή.

Τι κάνει μέσα σ' αυτό το περιβάλλον η τουρκική αστική τάξη; Η αντικειμενική ανάλυση έχει μεγάλη αξία, γιατί η Τουρκία ως ισχυρή οικονομική και στρατιωτική δύναμη εκπληρώνει σημαντικό ρόλο στην περιοχή. Είναι σε συνεργασία αλλά και σε έντονο ανταγωνισμό με την ελληνική αστική τάξη, με τις κυρίαρχες τάξεις των κρατών της περιοχής μέσα στη δίνη των γενικότερων ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών που τροφοδοτούνται από τα κοιτάσματα υδρογονανθράκων στην Ανατ. Μεσόγειο, κι ενώ υπάρχει κινητικότητα για την οριοθέτηση των θαλάσσιων ζωνών. Η στρατηγική αυτή δεν εκφράζεται σε ένα περιορισμένο γεωγραφικό πλαίσιο, αλλά διευρύνεται συνεχώς με το στρατιωτικό - πολιτικό δόγμα της «Γαλάζιας Πατρίδας». Βάζει στόχους, δημιουργεί τετελεσμένα, αμφισβητεί τη Συνθήκη της Λοζάνης και καταπατά σύνορα, ενισχύει τις στρατιωτικές μεθόδους, την απειλή βίας και πολέμου.

Ψευτοεπαναστατικές ομάδες που ζούνε στον δικό τους μικρόκοσμο και αποκρύπτουν την τουρκική επιθετικότητα, υπονομεύουν την αναγκαία προσπάθεια για την προετοιμασία των λαών.

Εδώ, στην Κύπρο διατηρείται η κατοχή του 37% του νησιού και η κυβέρνηση της γειτονικής χώρας δεν αναγνωρίζει την Κυπριακή Δημοκρατία.

Σ' αυτό προστίθενται:

Οι τρεις στρατιωτικές εισβολές τουρκικών δυνάμεων στη Συρία, η κατοχή του 15% του συριακού εδάφους και η δημιουργία στρατιωτικών βάσεων στη Λιβύη, στο Κατάρ, στο Ιράκ, στο Σουδάν, στη Σομαλία, που δείχνουν το μέγεθος του προβλήματος.

Η καταπάτηση της κυπριακής Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης (ΑΟΖ) και υφαλοκρηπίδας, μέσω ερευνητικών πλοίων και πλωτών γεωτρύπανων, έχει μπει σε πιο προχωρημένη φάση. Ενώ πριν τα γεωτρύπανα «Φατίχ» και «Γιαβούζ» χρησιμοποιήθηκαν για τη δημιουργία τετελεσμένων, τώρα στο οικόπεδο «8», η Τουρκία επιχειρεί εξεύρεση κοιτάσματος κι αυτό διαμορφώνει νέο πλαίσιο, με απρόβλεπτες συνέπειες.

Οι χιλιάδες παραβιάσεις του ελληνικού εναέριου και θαλάσσιου χώρου, η αμφισβήτηση των ελληνικών συνόρων στο Αιγαίο και των δικαιωμάτων των νησιών σε ΑΟΖ και υφαλοκρηπίδα, όπως προβλέπει η Διεθνής Σύμβαση για το Δίκαιο της Θάλασσας και ιδιαίτερα η στόχευση του Καστελόριζου που αποτελεί κλειδί για τον καθορισμό της ΑΟΖ ανάμεσα στην Ελλάδα, στην Κύπρο και την Αίγυπτο, προειδοποιούν για θερμό επεισόδιο.

Η συμφωνία Ερντογάν με τον δοτό πρωθυπουργό της Λιβύης Σάρατζ για την οριοθέτηση ΑΟΖ, διαγράφοντας από το χάρτη τα Δωδεκάνησα και την Κρήτη, αλλά και η πολεμική εμπλοκή της Τουρκίας στη Λιβύη περιπλέκουν παραπέρα την κατάσταση.

Η ελληνική αστική τάξη, προκειμένου να διευρύνει τη δράση της, να πατήσει σε πεδία που θα αποκομίσει κέρδη και δύναμη, επεκτείνεται π.χ. στα Βαλκάνια, εξάγει κεφάλαια, δημιουργεί οικονομικές βάσεις, με επιδίωξη τη γεωστρατηγική της αναβάθμιση. Παράλληλα, με τον ίδιο στόχο, μέσα από τη συμμετοχή της Ελλάδας στο ΝΑΤΟ, στην ΕΕ και τις στενές σχέσεις με τις ΗΠΑ, η ελληνική αστική τάξη κινείται επιθετικά, διεκδικεί μερίδιο από τη λεία των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων και πολέμων και αυτόν το στόχο υλοποιούν οι αστικές κυβερνήσεις, εμπλέκοντας τη χώρα και το λαό σε μεγάλες περιπέτειες και κινδύνους. (...)

Οι ιμπεριαλιστικές συμμαχίες και αποστολές δεν έχουν καμία σχέση με την υπεράσπιση της ειρήνης, της σταθερότητας και της ασφάλειας των λαών. Αντίθετα, είναι μηχανισμοί προώθησης των συμφερόντων των μονοπωλίων, εργαλεία στους ανταγωνισμούς και φορείς επεμβάσεων και πολέμων. Στην Ιστορία έχει γραφτεί και δεν ξεγράφεται πως οι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ έχουν εγκληματικές ευθύνες για τη στρατιωτική χούντα στην Ελλάδα, το πραξικόπημα για την ανατροπή του Μακαρίου, την τουρκική εισβολή και κατοχή.

Η ΝΔ, ο ΣΥΡΙΖΑ, το ΚΙΝΑΛ, πολιτικές δυνάμεις στην Ελλάδα και την Κύπρο που ξεπερνούν αυτά τα τραγικά γεγονότα και αποσιωπούν τα εγκλήματα του ευρωατλαντικού ιμπεριαλισμού, καλλιεργώντας προσδοκίες για την αντιμετώπιση της τουρκικής επιθετικότητας από τους συμμάχους τους, παίζουν με τη φωτιά. Οι ισχυρισμοί τους είναι επικίνδυνοι.

Οι ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ και η ΕΕ υπερασπίζονται τα δικά τους συμφέροντα που στρέφονται κατά των λαών. Με όλα τα μέσα διεκδικούν τη διατήρηση της Τουρκίας στο ΝΑΤΟ, στο «δυτικό στρατόπεδο», απομάκρυνση από τη ρωσική επιρροή. Η ΕΕ διατηρεί στρατηγικές σχέσεις με την Τουρκία, οικονομικές σχέσεις 250 δισ. ευρώ. Η Γερμανία το πρώτο εννιάμηνο του 2019 πούλησε στη γειτονική χώρα οπλισμό αξίας 250 εκατ. ευρώ και το ίδιο κάνει και η Γαλλία.

Πρέπει να ξεκαθαριστεί πως ο γαλλικός ιμπεριαλισμός προσπαθεί να διευρύνει τις βάσεις του, προωθεί τα συμφέροντα του ενεργειακού κολοσσού «Total», που έχει ανοίξει μεγάλες δουλειές στην Κύπρο και στην ευρύτερη περιοχή, επιδιώκει την αναβάθμιση του στρατιωτικού ρόλου της ΕΕ και την ενδυνάμωση της αυτονομίας της έναντι του ΝΑΤΟ στο πλαίσιο του ανταγωνισμού των ευρωπαϊκών με τα αμερικανικά μονοπώλια. Η Κύπρος έχει συνάψει αμυντική συμφωνία με τη Γαλλία από το 2007 και την αναβάθμισε το 2017. Ο γαλλικός στρατός μέσω αυτών των συμφωνιών έχει αποκτήσει μόνιμη στρατιωτική παρουσία στη Μέση Ανατολή, χρησιμοποιεί τα λιμάνια, τα αεροδρόμια του νησιού.

Η Κύπρος υπέγραψε με τις ΗΠΑ τον Νοέμβρη του 2018 «Δήλωση Προθέσεων» με στόχο την εμβάθυνση της διμερούς συνεργασίας στον τομέα της Ασφάλειας. Παραμένουν ενεργές και παρεμβαίνουν οι βρετανικές βάσεις. Η ΝΑΤΟποίηση του νησιού προχωράει ταχύτατα. Οι Αμερικανοί αξιοποιούν τις σχέσεις με την Ελλάδα, την Κύπρο και το Ισραήλ και προωθούν τα βρώμικα συμφέροντά τους στην Ανατολική Μεσόγειο μέσω του νόμου «EastMed Act».

Παράλληλα, πρέπει να σημειώσουμε πως καλλιεργήθηκαν ελπίδες για τα κοιτάσματα υδρογονανθράκων στο νησί, παρουσιάστηκαν οι πολυεθνικές εταιρείες («ExxonMobil», «Noble», «Qatar Petroleum», «Shell», «Delek», «Total», «Eni») ως σωτήρες, αλλά η πραγματικότητα είναι σκληρή. Τα μονοπώλια κυνηγούν κέρδη και δύναμη, συναλλάσσονται κάτω και πάνω από το τραπέζι και τα παζάρια είναι σε εξέλιξη. Ο ενεργειακός πλούτος στον καπιταλισμό από ευχή γίνεται κατάρα.

Οι υπερασπιστές των ιμπεριαλιστικών συμμαχιών στην Ελλάδα και την Κύπρο υμνούν τη συμμαχία με το Ισραήλ και την Αίγυπτο, πανηγυρίζουν για τη συμφωνία προθέσεων για τον αγωγό «East Med», με την εποπτεία των ΗΠΑ για τη μεταφορά φυσικού αερίου από την Ανατολική Μεσόγειο στην Ευρώπη και κρύβουν την ουσία. Η ουσία είναι πως ο αγωγός αυτός υπηρετεί τα συμφέροντα των ενεργειακών και κατασκευαστικών κολοσσών. Η ενεργειακή φτώχεια που πλήττει τους λαούς θα συνεχιστεί. Ο ιμπεριαλιστικός ανταγωνισμός θα τροφοδοτείται με νέα στοιχεία, παίρνοντας υπόψη πως το ευρωατλαντικό σχέδιο για την απεξάρτηση της ΕΕ από το ρωσικό φυσικό αέριο οξύνει τη σύγκρουση ανάμεσα στις ΗΠΑ, στη Γερμανία και τη Ρωσία, στην Ευρώπη και ευρύτερα, με βαθύτερη εμπλοκή της Ελλάδας και της Κύπρου.

Θέλουμε να σημειώσουμε κάτι ξεχωριστό για τις σχέσεις της Κύπρου με το Ισραήλ. Οταν μια κυβέρνηση σε ένα κράτος όπως η Κύπρος, που υφίσταται την τουρκική κατοχή για 46 χρόνια, δένεται με το Ισραήλ, μια κατοχική χώρα που εγκληματεί κατά του παλαιστινιακού λαού, ο καθένας κατανοεί πως η ζημιά είναι πολλαπλή. Ζημιά κατά των Παλαιστινίων και των άλλων λαών της περιοχής, ζημιά κατά του κυπριακού λαού και της πορείας του Κυπριακού.

Οι θέσεις που λένε πως «ο λύκος μπορεί να φυλάξει τα πρόβατα» είναι προκλητικές, καλλιεργούν συνειδητά την υποταγή και επιβάλλεται να αντιμετωπίζονται αποφασιστικά από τους λαούς.

Το ίδιο ισχύει για τη λογική των ανταλλαγμάτων, που δίνουν «γην και ύδωρ» στον αμερικανοΝΑΤΟικό ιμπεριαλισμό για να εισπράξουν προστασία, εκλιπαρώντας για μια δήλωση συμπάθειας. Πρόκειται για αθλιότητα. Οι ΗΠΑ δεν μπορούν να ξεπλυθούν π.χ. με την επιστολή σκοπιμότητας που απέστειλε ο υπουργός Εξωτερικών Μάικ Πομπέο πρόσφατα στον Ελληνα πρωθυπουργό, χαιρετίζοντας την ελληνοαμερικανική Συμφωνία για τις βάσεις. Δεν μπορούν να ξεπλυθούν με την ανακοίνωση του State Department για τη γεώτρηση που κάνει τώρα το «Γιαβούζ» στην ΑΟΖ της Κύπρου, στο οικόπεδο «8», που έχει δοθεί στην «Τotal» και την «Eni», στη γειτονιά που κινείται η «ExxonMobil». Οι πανηγυρισμοί για τέτοιου είδους παρεμβάσεις επειδή είναι εξωπραγματικοί και αβάσιμοι γυρίζουν ως μπούμερανγκ. Μέσα σ' αυτές τις επιστολές που εκφράζουν το ρόλο του «Πόντιου Πιλάτου», περιλαμβάνονται θέσεις που θέτουν τον βασικό στόχο του ΝΑΤΟ και των ΗΠΑ, για ελληνοτουρκικές διαπραγματεύσεις επί πραγματικών και ανύπαρκτων διαφορών. Ανοίγουν δρόμους για υποχώρηση από κυριαρχικά δικαιώματα, για τη συνεκμετάλλευση, τη διχοτόμηση του Αιγαίου και τη συνδιαχείριση της Ανατολικής Μεσογείου, προετοιμάζοντας απαράδεκτους συμβιβασμούς. Πρόκειται για «μοιρασιά» που θα πληρώσουν ακριβά οι λαοί, γιατί τέτοιου είδους ρυθμίσεις με πρωταγωνιστές τα μονοπώλια, τις ισχυρές ιμπεριαλιστικές δυνάμεις και τις αστικές τάξεις ανοίγουν νέες πληγές. Αυτό ισχύει και για την προσφυγή στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης, που δεν είναι η θεά του Δικαίου, Θέμιδα, αλλά συνδέεται με γεωστρατηγικά συμφέροντα. (...)

Μπορούμε να κάνουμε έναν συνολικό λογαριασμό που αφορά το Κυπριακό. Μέσα σ' αυτές τις εξελίξεις, όχι μόνο δεν διαμορφώθηκαν καλύτεροι όροι για τη δίκαιη επίλυση του προβλήματος, αλλά οι όροι χειροτέρευσαν. Η Κύπρος όπως και η Ελλάδα χώνονται συνεχώς και πιο βαθιά στις αναμετρήσεις στην περιοχή. Παρακολουθούμε το «σίριαλ» της επιχειρούμενης επανέναρξης των διαπραγματεύσεων με την αιγίδα του ΟΗΕ και κάτω από το άγρυπνο μάτι του αμερικανικού παράγοντα και της ΕΕ, ώστε να μην ξεφύγει το θέμα από τους δικούς τους σχεδιασμούς.

Θεωρούμε πως η ευφορία που καλλιεργήθηκε είναι αβάσιμη και για την εκτίμηση αυτή συνυπολογίζουμε τις εξελίξεις, τη σύγκρουση μεγάλων ιμπεριαλιστικών συμφερόντων που εντάσσουν το Κυπριακό, τις ελληνοτουρκικές σχέσεις και το Παλαιστινιακό - με την αμερικανική πρόταση για τη λεγόμενη «Συμφωνία του Αιώνα» - σε γενικότερες, πολύ επικίνδυνες διευθετήσεις, που οδηγούν σε αναπαραγωγή άδικων λύσεων και νέες συγκρούσεις.

Μετά τη λήξη της διάσκεψης του Κραν Μοντανά τον Ιούλη του 2017, μεσολάβησαν πολλές επαφές των κ. Αναστασιάδη και Ακιντζί με την κ. Λουτ, εκπρόσωπο του γγ του ΟΗΕ, αλλά και άτυπες «τριμερείς» συναντήσεις για να καθοριστούν οι «όροι αναφοράς» των νέων συνομιλιών σε μια συνεχώς πιο περίπλοκη κατάσταση. Τα γεγονότα μαρτυρούν πως ασκούνται πιέσεις για πάση θυσία λύση, υπεισέρχεται ο παράγοντας των κοιτασμάτων υδρογονανθράκων και τα περί «δίκαιης μοιρασιάς», με τάση νομιμοποίησης του ψευδοκράτους που είναι προϊόν της κατοχής.

Το ΚΚΕ παρακολουθεί στενά τις εξελίξεις και τοποθετείται ανάλογα, αλλά επιμένει στο βασικό ζήτημα. Υποστηρίζει πως η βάση που διαμορφώνει το κοινό ανακοινωθέν Αναστασιάδη - Ερογλου του Φλεβάρη του 2014 περί «δύο συνιστώντων κρατών» (που επιδεινώνεται από τις προτάσεις περί «αποκεντρωμένης ομοσπονδίας») λειτουργεί ως όχημα για συνομοσπονδιακή λύση δύο κρατών, κατά τα πρότυπα του σχεδίου Ανάν, που απέρριψε το 2004 το 76% του κυπριακού λαού.

Επιτρέψτε μας να σημειώσουμε ότι το σχέδιο Ανάν δεν ήταν μια πρόταση ρουτίνας, αλλά έκανε τομή σε διχοτομική κατεύθυνση και βάζει και σήμερα τη σφραγίδα του στις διαπραγματεύσεις. Επί της ουσίας αδυνάτισε κι αυτές ακόμα τις αποφάσεις του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ, δημιουργώντας ένα επικίνδυνο πλαίσιο, πατώντας στον γεωγραφικό και εθνοτικό διαχωρισμό της διζωνικότητας, που είναι η βάση της συνομοσπονδίας δύο κρατών.

Το ΚΚΕ υποστηρίζει διαχρονικά την άμεση αποχώρηση του συνόλου των κατοχικών δυνάμεων και την κατάργηση της συμφωνίας περί εγγυήσεων, αλλά παράλληλα απορρίπτει και συμβιβαστικές λύσεις που αναπαράγουν αυτό το καθεστώς. Μιλάμε για προτάσεις που αφορούν π.χ. τη «διαμόρφωση μηχανισμού εφαρμογής της συμφωνίας» με εμπλοκή ξένων δυνάμεων, την ανάμειξη ιμπεριαλιστικών κέντρων, ή τη δημιουργία πολυεθνικής δύναμης όπως ειπώθηκε στο Κραν Μοντανά.

Το ΚΚΕ απορρίπτει διευθετήσεις π.χ. στο εδαφικό, στο περιουσιακό, στη διακυβέρνηση που διαιωνίζουν τις συνέπειες της κατοχής. Αντιτίθεται σε συμφωνία που βάζει εμπόδια στη συνύπαρξη Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων, στην κοινή πάλη της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων.

Μένουμε σήμερα σ' αυτά, παρακολουθούμε τα γεγονότα και τονίζουμε πως η θέση του ΚΚΕ εδράζεται στη λύση που κατοχυρώνει το ένα και όχι δύο κράτη, δηλαδή Κύπρος ενιαία, με μία και μόνη κυριαρχία, μία ιθαγένεια και μία διεθνή προσωπικότητα, κοινή πατρίδα των Ελληνοκυπρίων, Τουρκοκυπρίων, Λατίνων, Μαρωνιτών, Αρμενίων, χωρίς κατοχικά και άλλα ξένα στρατεύματα, χωρίς ξένες στρατιωτικές βάσεις, χωρίς εγγυητές και προστάτες.

Οι εξελίξεις που ζούμε τροφοδοτούν με πλούσιο υλικό τη λαϊκή σκέψη, που μπορεί να κάνει πολλά βήματα μπροστά, γιατί η ζωή της εργατικής τάξης, των λαϊκών στρωμάτων, της νεολαίας διδάσκει καθημερινά πως ο καπιταλισμός γίνεται συνεχώς πιο αντιδραστικός και επικίνδυνος. Σημαδεύεται από την ένταση της εκμετάλλευσης, την ανεργία και τη φτώχεια και μεγαλώνει η απόσταση, το χάσμα ανάμεσα στις μεγάλες δυνατότητες του 21ου αιώνα και το επίπεδο ζωής των εργατικών - λαϊκών οικογενειών. Οι εξελίξεις έχουν σημάνει συναγερμό. (...)

Συνολικά, στις σύνθετες σημερινές εξελίξεις είναι απαραίτητο να εμπλουτίζεται η γραμμή και το πλαίσιο πάλης με κέντρο τις λαϊκές ανάγκες, με ένταση του αγώνα για τους μισθούς, την Κοινωνική Ασφάλιση, τις εργασιακές σχέσεις που δέχονται ολομέτωπη επίθεση, κατά των ιμπεριαλιστικών πολέμων, των στρατιωτικών βάσεων, της εμπλοκής στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς. Μέσα στους αγώνες μπορεί να σφυρηλατηθεί η ενότητα της εργατικής τάξης και να ενισχυθεί η Κοινωνική Συμμαχία, να δυναμώνει ο αντικαπιταλιστικός - αντιμονοπωλιακός αγώνας για την ανατροπή της καπιταλιστικής βαρβαρότητας, για το σοσιαλισμό, για να γίνουν τα μέσα παραγωγής, τα οικονομικά εργαλεία, οι πλουτοπαραγωγικές πηγές, κοινωνική ιδιοκτησία, λαϊκή περιουσία και να αναπτύσσονται με κεντρικό, επιστημονικό σχεδιασμό, υπηρετώντας τη λαϊκή ευημερία. Αυτός είναι ο δρόμος για να απαλλαγούν οι λαοί από τον βραχνά της εκμετάλλευσης, της ανασφάλειας, τους πολεμικούς κινδύνους, να αναπτυχθούν αμοιβαία επωφελείς σχέσεις ανάμεσα σε κράτη και λαούς, έξω από τις ιμπεριαλιστικές λυκοσυμμαχίες. Η λύση αυτή σήμερα είναι επιτακτικά αναγκαία και όπλο στα χέρια των κομμουνιστών, της εργατικής τάξης, των λαών.

Αυτές τις μέρες έχουν ιδιαίτερη σημασία δύο σημαντικές παρεμβάσεις.

Η κοινή Ανακοίνωση 65 Κομμουνιστικών Εργατικών Κομμάτων από όλο τον κόσμο, που καταδίκασαν την αμερικανική επίθεση κατά του Ιράκ και τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους και η κοινή Ανακοίνωση του ΚΚΕ και του ΚΚ Τουρκίας, στην οποία τίθενται πολύ σημαντικά ζητήματα.

Το ΚΚ Τουρκίας και το ΚΚ Ελλάδας καταγγέλλουν τις «κοινωνικές, οικονομικές και πολιτικές δυνάμεις, που θέλουν να σύρουν τους δύο λαούς σε αιματηρές περιπέτειες για τα δικά τους συμφέροντα», σημειώνουν πως «στηρίζονται στον προλεταριακό διεθνισμό, στη διεθνιστική αλληλεγγύη και με αυτές τις αρχές αντιμετωπίζουμε τις σύνθετες εξελίξεις στην περιοχή μας, παλεύοντας για τα εργατικά, λαϊκά συμφέροντα». Υπογραμμίζουν πως «τόσο η συνεργασία, όσο και οι ανταγωνισμοί των αστικών τάξεων της Τουρκίας και της Ελλάδας, π.χ. για το ποια χώρα θα γίνει "ενεργειακός κόμβος", υπηρετούν τα δικά τους συμφέροντα και δεν έχουν καμία σχέση με τα συμφέροντα των λαών». Τονίζουν ότι οι λαοί της Τουρκίας και της Ελλάδας δεν έχουν τίποτα να χωρίσουν μεταξύ τους. Εχουν συμφέρον να διεκδικήσουν να ζούνε ειρηνικά και να παλεύουν για το δικό τους μέλλον, κόντρα στην καπιταλιστική εκμετάλλευση, στα καπιταλιστικά κέρδη, που οδηγούν στον πόλεμο και στην καταστροφή του περιβάλλοντος. Για την κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο και την ικανοποίηση των σύγχρονων λαϊκών αναγκών, το «ξερίζωμα» εκείνων των αιτιών που οδηγούν τους λαούς στην «κρεατομηχανή» του ιμπεριαλιστικού πολέμου. «Εναντιωνόμαστε σε κάθε περίπτωση θερμού επεισοδίου και πολεμικής εμπλοκής», αναφέρει η κοινή Ανακοίνωση και εκφράζεται η αντίθεση στις παραβιάσεις των συνόρων και στην αμφισβήτηση των διεθνών Συνθηκών που έχουν καθορίσει τα σύνορα στην περιοχή, υποστηρίζεται η θέση για μη αλλαγή των συνόρων και των Συνθηκών που τα καθορίζουν. Καταδικάζονται οι προσπάθειες, από θέσεις στρατιωτικής ισχύος, να διαμορφωθούν τετελεσμένα στο Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο. Προβάλλεται η θέση για απεμπλοκή των δύο χωρών από τους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς, για την επιστροφή των στρατιωτικών δυνάμεων από ΝΑΤΟικές και άλλες ιμπεριαλιστικές αποστολές εκτός συνόρων, για την αποδέσμευση από τις ιμπεριαλιστικές ενώσεις του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, για να διώξουμε τις αμερικανικές και ΝΑΤΟικές βάσεις από τις χώρες μας.