Ολο και πιο συχνά το τελευταίο διάστημα, για να «χρυσώσουν το χάπι» των αμερικανοΝΑΤΟικών σχεδίων που δρομολογούνται σε Αιγαίο και Ανατολική Μεσόγειο, τα αστικά επιτελεία επιστρατεύουν το επιχείρημα ότι δεν πρέπει να γίνεται τόσος θόρυβος για το ποιος θα βγάλει από το υπέδαφος ένα «καύσιμο του προηγούμενου αιώνα» και ως εκ τούτου η συζήτηση περί ΑΟΖ, υφαλοκρηπίδας κ.λπ. είναι «πολύ κακό για το τίποτα». Η άποψη αυτή προβάλλεται ως «αποτρεπτική» μιας ενδεχόμενης σύγκρουσης με την Τουρκία και προσπαθεί ταυτόχρονα να υποβαθμίσει τον εκκολαπτόμενο συμβιβασμό, την απεμπόληση κυριαρχικών δικαιωμάτων και τη συνεκμετάλλευση, με το επιχείρημα ότι αυτή «δεν αφορά και τίποτα σπουδαίο». Αναπαράγει δηλαδή από άλλη σκοπιά το δίλημμα «σύγκρουση ή συμβιβασμός», που δεν έχει σχέση με τα συμφέροντα του λαού και την ανησυχία του απέναντι στις εξελίξεις, αλλά στην πραγματικότητα αφορά «διλήμματα» της αστικής τάξης για το πώς θα διασφαλίσει καλύτερους όρους στον προδιαγεγραμμένο συμβιβασμό, υπό τη διαιτησία ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ. Υπάρχει όμως και «ουρά», καθώς η συζήτηση δένεται με την προσπάθεια να ανοίξουν νέα πεδία κερδοφορίας για τα «πράσινα» αρπακτικά, προκειμένου να βρουν διεξόδους τα υπερσυσσωρευμένα κεφάλαια. Και εκεί υπάρχει πράγματι μεγάλο περιθώριο «συμπράξεων» ελληνικών και τουρκικών μονοπωλίων, μεταξύ τους και με άλλους διεθνείς «παίκτες», που οσμίζονται κέρδη στην περιοχή, αλλά «μετράνε» τη γενικότερη αστάθεια και την ένταση στα Ελληνοτουρκικά. Με ένα σμπάρο, λοιπόν, σημαδεύουν πολλά τρυγόνια. Κανένα όμως για τα συμφέροντα και τις ανάγκες του λαού.