Τις «ανισότητες» που «απειλούν τη δημοκρατία» ξορκίζει σε άρθρο του ο Αλέξης Τσίπρας, αναλύοντας τις ακραίες αντιθέσεις ανάμεσα στη συγκέντρωση και την κατανομή του πλούτου, για τις οποίες - όπως λέει - φταίει η «πολιτική επιλογή του νεοφιλελευθερισμού». Προβάλλει, μάλιστα, ως διέξοδο τις προτάσεις του ΣΥΡΙΖΑ για τη «συνταγματική κατοχύρωση» του «αξιοπρεπούς επιπέδου διαβίωσης», την επέκταση δηλαδή μιας σειράς μέτρων αναδιανομής της φτώχειας, όπως αυτά που εφαρμόζονται ήδη από τις κυβερνήσεις όλων των αποχρώσεων, σοσιαλδημοκρατικών, «νεοφιλελεύθερων», «αριστερών» και πάει λέγοντας.

Για τις ταξικές ανισότητες δεν φταίει βέβαια το ένα ή το άλλο «μείγμα» της αντιλαϊκής διαχείρισης του καπιταλισμού, αλλά η εκμετάλλευση που μεγαλώνει σε ανάπτυξη και κρίση, ως ανάγκη και στρατηγική του κεφαλαίου, για να διευρύνει τα κέρδη του, ανοίγοντας νέα πεδία κερδοφόρων επενδύσεων. Η άλλη όψη αυτής της πολιτικής, που με μεγάλη συνέπεια υπηρέτησε ο ΣΥΡΙΖΑ ως κυβέρνηση, ενώ σήμερα υπερασπίζεται την ικανότητά του να τα καταφέρει καλύτερα από τη ΝΔ, είναι τα προγράμματα ανακύκλωσης της εξαθλίωσης και της επιβίωσης στα όρια της ακραίας φτώχειας, στη λογική τού «ένα σου δίνω, δέκα σου παίρνω», ως μηχανισμού ενσωμάτωσης και «κοινωνικής συνοχής». Ετσι αντιλαμβάνεται, άλλωστε, ο ΣΥΡΙΖΑ και τη θωράκιση της «δημοκρατίας», για την οποία κόπτεται. Οπως λέει και ο ίδιος ο Τσίπρας στο άρθρο του, στόχος των προτάσεων του ΣΥΡΙΖΑ είναι η «άμβλυνση των συνεπειών» από την «υπερσυγκέντρωση πλούτου και ισχύος», την οποία ασφαλώς θεωρεί αδιαπραγμάτευτη.