«...Θα έπρεπε το δικαίωμα στην απεργία και στη διαδήλωση να θεωρείται ιερό και εκ των ων ουκ άνευ». Και μόνη της η αποστροφή αυτή του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ, που η κυβέρνησή του τόλμησε πρώτη να νομοθετήσει επιπλέον εμπόδια στο απεργιακό δικαίωμα, δίνοντας πάσα στη σημερινή της ΝΔ, θα ήταν ανάξια λόγου, αν αμέσως μετά δεν έσπευδε να διευκρινίσει ότι: «Και οι όποιες αλλαγές, αν κριθούν αναγκαίες, πρώτον να γίνονται με συναίνεση και δεύτερον να τείνουν στη μεγαλύτερη ελευθερία της διαμαρτυρίας και όχι στον περιορισμό της». Με δυο λόγια, αν προσπεράσει κανείς την αστειότητα ότι οι κυβερνήσεις νομοθετούν για τη μεγαλύτερη ...ελευθερία της διαμαρτυρίας απέναντι στην αντιλαϊκή πολιτική τους, το πρόβλημα για τον ΣΥΡΙΖΑ είναι ότι οι αλλαγές που ζητάει το κεφάλαιο δε γίνονται με την απαραίτητη «συναίνεση», που θα διασφαλίζει την «κοινωνική συνοχή», για την οποία αγωνιά μαζί με τη ΝΔ. Γι' αυτό μάλλον ο Αλ. Τσίπρας είπε να προσθέσει και τη δική του φωνή στην άθλια επιχειρηματολογία που επιστρατεύει η κυβέρνηση στην προσπάθειά της να βάλει στο «γύψο» τις διαδηλώσεις, λέγοντας: «Από εκεί και πέρα, και η αίσθηση ευθύνης των συνδικάτων, ώστε να έχουν με το μέρος τους και όχι απέναντί τους την κοινωνία, επίσης χρειάζεται, αν θέλουν οι αγώνες τους να είναι αποτελεσματικοί». Ο,τι δηλαδή λέει και ο πρωθυπουργός, που τον πήρε ο πόνος για την «αποτελεσματικότητα των αγώνων», η οποία πλήττεται - όπως ισχυρίζεται - από την ταλαιπωρία που προκαλούν. Αν κάτι επιβεβαιώνουν τα παραπάνω, είναι πως ο ΣΥΡΙΖΑ είναι «έτοιμος να δώσει τη συναίνεσή του», όχι μόνο στην παραπέρα εμπλοκή στα ιμπεριαλιστικά σχέδια, αλλά και όπου αλλού χρειάζεται για το κεφάλαιο.