«Φίλες και φίλοι, συντρόφισσες και σύντροφοι,

Σας καλωσορίζουμε στην αποψινή μας εκδήλωση. Με τις μελωδίες της Αντίστασης, με τα επαναστατικά μας τραγούδια θα τιμήσουμε τα 75 χρόνια από την Απελευθέρωση της Αθήνας και τον δικό μας Δεκέμβρη του '44. Προηγήθηκε η ημερίδα της ΚΟ Αττικής με θέμα "1940 - 1949, δεκαετία όξυνσης της ταξικής πάλης στην Ελλάδα", τα υλικά της οποίας σύντομα θα κυκλοφορήσουν από τις εκδόσεις της "Σύγχρονης Εποχής". Σε εξέλιξη βρίσκεται η έκθεση πρωτότυπου υλικού από το Αρχείο της ΚΕ, στα γραφεία της ΚΟ Αττικής και στο βιβλιοπωλείο της "Σύγχρονης Εποχής", για την 100χρονη εκδοτική δραστηριότητα του Κόμματος. Ηδη κυκλοφορεί το Λεύκωμά μας για το οποίο είμαστε περήφανοι και που βίντεο παρουσίασης του περιεχομένου του θα παρακολουθήσετε αμέσως μετά.

Η πολύμορφη εκδοτική δραστηριότητα που καλλιεργεί και τροφοδοτεί τη γνώση είναι για τους κομμουνιστές οξυγόνο και πηγή άντλησης δύναμης για ταξικό αγώνα, στους σημερινούς δύσκολους καιρούς. Είναι οργανικό στοιχείο της ιδεολογικής, της πολιτικής, της μορφωτικής και της πολιτιστικής ενδυνάμωσης του λαϊκού παράγοντα μέσα σε συνθήκες που αποθεώνεται από το σύστημα ο ανορθολογισμός, η μεταφυσική, η αναθεώρηση και διαστρέβλωση της Ιστορίας. Ειδικότερα για την τελευταία, αναντικατάστατο εργαλείο αντιμετώπισής της είναι οι τόμοι του Δοκιμίου Ιστορίας του Κόμματος, που το περιεχόμενό τους πιάνει πλευρές της Ιστορίας από τη διαμόρφωση του ελληνικού κράτους, αλλά και της Ιστορίας του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος.

Η τροφοδότηση του μορφωτικού ρεύματος, η διάδοση των συμπερασμάτων από την πείρα των εργατικών - λαϊκών κινητοποιήσεων, από τις μεγάλες ταξικές συγκρούσεις, μέσα στην εργατική τάξη και στη νεολαία θέτει εμπόδια στην προσπάθεια των εκπροσώπων της αστικής τάξης να καθηλώσουν και να κρατούν δέσμιες των συμφερόντων τους πλατιές λαϊκές δυνάμεις. Η ανωτερότητα των κομμουνιστικών ιδεών θα λάμψει και πάλι μπροστά στα μεγάλα αδιέξοδα και τις αντιφάσεις του καπιταλισμού, που γι' αυτές πληρώνουν βαρύ τίμημα οι λαοί και ο δικός μας.

Αυτή η επαναστατική μας αισιοδοξία πηγάζει από την κατακτημένη ικανότητα του Κόμματός μας - ικανότητα που δεν κατακτήθηκε εύκολα - να βλέπει με επιστημονικότητα και με κομματικότητα, με οδηγό τη μαρξιστική - λενινιστική θεωρία, τα σύγχρονα προβλήματα της ταξικής πάλης και να χαράζει τη στρατηγική του.

Η Ιστορία του ΚΚΕ είναι μια διαρκής προσφορά στην εργατική τάξη και στο σκοπό της. Τα πρώτα βήματα και οι πρώτες μάχες, από την ίδρυσή του στον Πειραιά έως κάθε ξεχωριστή δεκαετία που σημαδεύονταν από τις συγκεκριμένες συνθήκες της εποχής, αναδεικνύουν τις ιδιαίτερες απαιτήσεις διεξαγωγής της ταξικής πάλης. Μέσα σε αυτήν τη διαδρομή η δεκαετία 1940 - '49, και πιο ειδικά η περίοδος από την Απελευθέρωση και κυρίως τον Δεκέμβρη του '44, συνιστά για το Κόμμα μας μια από τις μεγαλύτερες και ηρωικότερες στιγμές του λαϊκού μας κινήματος.

Εκείνες τις μέρες του Δεκέμβρη στις γειτονιές της Αθήνας και του Πειραιά αναδείχτηκαν η μαζική, λαϊκή οργάνωση και αυτενέργεια, η συλλογικότητα, η αλληλεγγύη και η πολιτική επαγρύπνηση, μαζί με την αυτοθυσία σ' έναν αγώνα που δόθηκε με πρωταγωνιστή την εργατική τάξη και το κόμμα της, το ΚΚΕ.

Η έκβαση του Δεκέμβρη και η απαράδεκτη Συμφωνία της Βάρκιζας που ακολούθησε δεν δικαιώνει όσους πίσω από τη σκληρότητα ταξικών αναμετρήσεων και υπό το βάρος του αρνητικού συσχετισμού δυνάμεων κηρύσσουν το συμβιβασμό και την υποχώρηση. Οσους λένε ότι ο Δεκέμβρης ήταν ένα λάθος που οδήγησε στο επόμενο λάθος, αυτό της τρίχρονης εποποιίας του ΔΣΕ. Οσους κάνουν μαθήματα νομιμοφροσύνης στο ΚΚΕ ότι δεν έπρεπε να εγκαταλείψει το δρόμο των "ομαλών δημοκρατικών εξελίξεων", αλλά και όσους τυχοδιωκτικά και εκ του ασφαλούς σείουν τη σημαία της συκοφάντησης του ΚΚΕ.

Απέναντι σε όλες τις εκδοχές του αστικού και του οπορτουνιστικού ρεύματος, η κριτική προσέγγιση της Ιστορίας από τους πρωταγωνιστές, από το Κόμμα μας, αφορά στο μεγάλο καθήκον κάτω από όλες τις συνθήκες να κρατηθεί η φλόγα της επαναστατικής ανατροπής της καπιταλιστικής βαρβαρότητας για την οικοδόμηση μιας κοινωνίας απαλλαγμένης από την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, της σοσιαλιστικής - κομμουνιστικής.

Θέλουμε να συμβάλουμε στη νικηφόρα έκβαση της υπόθεσης της εργατικής τάξης και των συμμάχων της και από αυτήν την άποψη είμαστε υποχρεωμένοι να βγάζουμε συμπεράσματα από την Ιστορία για να δυναμώνουμε τους παράγοντες και τις προϋποθέσεις για να νικήσουμε.

Μας γεμίζει περηφάνια η ιστορική μας διαδρομή και με σεμνότητα στεκόμαστε απέναντι στις ανείπωτες θυσίες των συντρόφων μας και του λαού μας.

Σε αυτήν την κατεύθυνση είναι ενταγμένη και η έκδοση του φετινού Λευκώματος της ΚΟ Αττικής για τα 75 χρόνια από την Απελευθέρωση της Αθήνας και τον ηρωικό Δεκέμβρη του '44, προϊόν πολύμηνης εθελοντικής δουλειάς μελών του Κόμματος, της ΚΝΕ και φίλων του Κόμματος, με τη στήριξη των Τμημάτων Αρχείου και Ιστορίας της ΚΕ.

Στο βίντεο που ακολουθεί και παρουσιάζει το περιεχόμενο της συγκεκριμένης έκδοσης, ανάμεσα στο πρωτότυπο και σπάνιο φωτογραφικό υλικό, περιλαμβάνονται ασφαλώς και τα σημαντικά πολιτικά συμπεράσματα της περιόδου, όπως τα έχουμε συλλογικά επεξεργαστεί. Και επειδή βρισκόμαστε στην καρδιά του Δεκέμβρη και τέτοιες μέρες οι μάχες μαίνονταν γειτονιά τη γειτονιά, σε Αθήνα και Πειραιά και τα οδοφράγματα στήνονταν προκειμένου να αναχαιτιστούν οι επιθέσεις των μπουραντάδων της αστικής τάξης και των αγγλικών στρατευμάτων, οφείλουμε, σαν ελάχιστο χρέος απέναντι στα χιλιάδες νεκρά μέλη της ΚΟ Αττικής της περιόδου, να αναμετρηθούμε με πνεύμα μαχητικό απέναντι στα ψέματα των αστών, των αντικομμουνιστών και των οπορτουνιστών.

Τα 1944 σημαδεύτηκε από την κορύφωση της ταξικής πάλης. Ηταν τότε που πρόβαλαν στο προσκήνιο της Ιστορίας οι λαϊκές δυνάμεις και η πρωτοπόρα δύναμη της εργατικής τάξης έπρεπε να σπρώξει προς τα μπρος τις εξελίξεις. Μέσα στις συνθήκες της ναζιστικής κατοχής, του Β' ιμπεριαλιστικού Παγκοσμίου Πολέμου, οξύνονταν όλες οι κοινωνικές - ταξικές αντιθέσεις, ανεβάζοντας την επαναστατική δράση των εργατικών - λαϊκών μαζών, που ήταν ολοφάνερο ότι δεν ήθελαν να ζήσουν όπως πριν από τον πόλεμο. Είναι η περίοδος που λίγο πριν από αυτήν και για ένα διάστημα μετά είχε διαμορφωθεί επαναστατική κατάσταση και έπρεπε να λυθεί το ζήτημα της εξουσίας προς όφελος της εργατικής τάξης και των συμμάχων της.

Τις μέρες της Απελευθέρωσης, με την αποχώρηση των κατοχικών δυνάμεων, κορυφώθηκαν όλα τα στοιχεία που συνιστούν την επαναστατική κατάσταση. Ο ΕΛΑΣ πέρναγε απελευθερωτής από όλες τις πόλεις της Ελλάδας, ενώ παρέλαυνε στις γειτονιές της Αθήνας μέρες πριν από τις 12 Οκτώβρη οπότε και τα τελευταία γερμανικά στρατεύματα την εγκατέλειπαν. Οι λειτουργίες του αστικού κράτους είχαν αποδιαρθρωθεί, ενώ το κύρος των αστικών πολιτικών δυνάμεων στο λαό βρισκόταν στο κατώτατο σημείο. Η κυβέρνηση Γ. Παπανδρέου, που βρισκόταν στο Κάιρο, δεν μπορούσε να αποβιβαστεί στον Πειραιά δίχως την έγκριση του ΚΚΕ και του ΕΑΜ. Επίσης, χιλιάδες στρατιωτικοί που βρίσκονταν στη Μ. Ανατολή είχαν περάσει με το μέρος του ΕΑΜ - ΕΛΑΣ. Ταυτόχρονα, η οργανωμένη δύναμη του ΚΚΕ μεγάλωνε με ταχύτατους ρυθμούς, στοιχείο που σε μεγάλο βαθμό ήταν έκφραση των ανεβασμένων εργατικών - λαϊκών διαθέσεων και αναγνώρισης του ηγετικού καθοδηγητικού ρόλου του Κόμματος μέσα στις συνθήκες της Κατοχής.

Κάτω από αυτές τις συνθήκες ήταν δυνατή η είσοδος μεγάλων στρατιωτικών δυνάμεων στην Αθήνα. Να ακολουθήσει η κατάληψη των εργοστασίων και η δημιουργία εργατικών συμβουλίων με τη συγκρότηση εργατικής κυβέρνησης.

Τα πράγματα όμως δεν εξελίχθηκαν έτσι. Η ηγεσία του Κόμματος δεν δρομολόγησε τη ρήξη έστω και την ύστατη στιγμή. Οι απαράδεκτες Συμφωνίες του Λιβάνου και της Καζέρτας, που είχαν προηγηθεί, όπως και η συμμετοχή στην κυβέρνηση εθνικής ενότητας, για την οποία είχε συμφωνήσει το Κόμμα, φέρουν τη σφραγίδα μιας στρατηγικής με το βαρύ αποτύπωμα των λαθεμένων επεξεργασιών του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος που αφορούσαν το χαρακτήρα του πολέμου, της αντιφασιστικής συμμαχίας.

Αυτή η προβληματική στρατηγική διαπερνά όλες τις κρίσιμες καμπές του αντιστασιακού αγώνα, την ιδεολογική και πολιτική προετοιμασία και την επιχειρησιακή στρατιωτική ετοιμότητα, ώστε να μετατραπεί ο απελευθερωτικός αγώνας ενάντια στην ξένη κατοχή σε πάλη για την κατάκτηση της εξουσίας.

Οταν στην πλατεία Συντάγματος, στις 4 Δεκέμβρη, ο λαός της Αθήνας κηδεύοντας τους νεκρούς του διαδήλωσε κάτω από το εμβληματικό σύνθημα "Οταν ο λαός βρίσκεται μπροστά στον κίνδυνο της τυραννίας, διαλέγει ή τις αλυσίδες ή τα όπλα", οι αστικές δυνάμεις προχώρησαν σε νέα σφαγή. Ετσι ξεκίνησε ο νέος ένοπλος αγώνας στην καρδιά του αστικού κράτους, στην Αθήνα, όπου οι εργατικές - λαϊκές δυνάμεις βρέθηκαν μπροστά σε έναν αντίπαλο που ανασυγκροτούνταν και είχε συνασπιστεί, με την πλήρη στήριξη του εγγλέζικου ιμπεριαλισμού, που είχε τα δικά του σχέδια για το ρόλο της Ελλάδας στο νέο συσχετισμό δυνάμεων μετά τη λήξη του πολέμου.

Ο αγώνας του Δεκέμβρη έληξε με στρατιωτική ήττα, αφού άλλωστε δεν ήταν εκ των προτέρων σχεδιασμένος ως μια αποφασιστική σύγκρουση για την εξουσία. Το δολοφονικό όργιο που ακολούθησε, δεν πέτυχε το στόχο του. Το ΚΚΕ και το λαϊκό κίνημα επέλεξε το δρόμο της αντεπίθεσης, επέλεξε να δώσει τη μάχη παρά να παραδοθεί. Η συγκρότηση του ΔΣΕ και ο ηρωικός αγώνας του είναι η πιο τρανή απόδειξη ότι οι κοινωνικές αντιθέσεις δεν χωράνε στα ιδεολογήματα της λεγόμενης "εθνικής ενότητας ή ομοψυχίας" και της κατάργησης των ταξικών διαχωριστικών γραμμών.

Σήμερα το ΚΚΕ πορεύεται το δύσκολο δρόμο της συγκέντρωσης δυνάμεων, καλλιεργώντας το έδαφος της ανάκαμψης της εργατικής - λαϊκής πάλης σε συνθήκες που η προοπτική της κοινωνικής ανατροπής έχει κατασυκοφαντηθεί, ή προβάλλεται σαν μια μακρινή ακατόρθωτη εξέλιξη. Η ιστορική πείρα μάς δείχνει ότι η επαναστατική ιδεολογική - πολιτική - αγωνιστική - οργανωτική ετοιμότητα δεν είναι μια υπόθεση που θα κριθεί όταν στην ημερήσια διάταξη θα τεθούν τα "μεγάλα καθήκοντα". Αντίθετα, ο πρωτοπόρος ρόλος του Κομμουνιστικού Κόμματος είναι αναντικατάστατος, όπως και η ανάγκη να δρα κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες, σε νομιμότητα ή παρανομία, με αυτοτέλεια, με συνέπεια, με συγκροτημένες Κομματικές Οργανώσεις εκεί που χτυπά η καρδιά της εργατικής τάξης, να μην απομακρύνεται από το στρατηγικό στόχο κατάκτησης της εργατικής εξουσίας, να επεξεργάζεται την τακτική του ώστε σε επαναστατικές συνθήκες να οδηγήσει σε νίκη την εργατική τάξη και τους συμμάχους της.

Σήμερα, το ΚΚΕ τιμά την ηρωική του Ιστορία, τις θυσίες του λαού μας, αρνούμενο να υπογράψει δήλωση μετανοίας στον ιμπεριαλισμό και στις συμμαχίες του. Πορευόμαστε με την ακλόνητη πεποίθηση ότι είχαμε και έχουμε δίκιο και παρά το αντεπαναστατικό ρεύμα των καιρών, από όλες τις ήττες "θα πυργώσει νίκη περήφανη τρανή".

Τότε θα βρουν δικαίωση και οι στίχοι του Γιάννη Ρίτσου από τις "Γειτονιές του Κόσμου" που αναφέρονται στον Δεκέμβρη του '44:

"Θα την φτιάξουμε πάλι την Αθήνα μας, έλα λοιπόν μην κάνεις έτσι.

Θα την πάρουμε. Θα χτίσουμε την σοσιαλιστική Αθήνα.

Σκούπισε τα μάτια σου και εκείνα τα γράμματα θα τα γράψουμε.

Ναι τ' ορκιζόμαστε, μπάρμπα Στάθη.

Κόκκινα, κατακόκκινα, ναι, στη βρυσούλα σου και σ' όλες τις μάντρες, σ' όλους τους τοίχους, σ' όλο τον ουρανό ΚΚΕ, ΚΚΕ.

Σκούπισε τα μάτια σου.

ΚΚΕ.

Τ' ορκιζόμαστε"».