1. Ακόμα και σήμερα η έμμονη ιδέα της προσκόλλησης στον πολιτισμό της Δύσης αποδεικνύει την πνευματική μας ένδεια.

2. Με αφορμή την ταινία «Τζόκερ», γνωρίσαμε την άλλη, τη μέσα Αμερική, που δεν βγαίνει ποτέ στη βιτρίνα. Είναι η Αμερική που βασανίζεται από το κυρίαρχο οικονομικό δόγμα το οποίο επιρρίπτει τις ευθύνες του αδιεξόδου που έχει περιέλθει στις κοινωνικές συγκρούσεις, προσπαθώντας έτσι να διαφυλάξει με κάθε μέσο τον ταξικό χαρακτήρα του δυτικού πολιτισμού.

3. Με αφορμή την έρευνα που έκανε η Μαρία Φαφαλιού με υπομονή στα αρχεία του Δρομοκαϊτείου και αποτυπώθηκε στο βιβλίο «Ιερά Οδός 343. Μαρτυρίες από το Δρομοκαΐτειο», ανακαλύφθηκαν, μεταξύ άλλων (όπως το αποβιωτήριο του Γεωργίου Βιζυηνού όπου αναγραφόταν ως αιτία θανάτου ο «μαρασμός»), και κάποια ζωγραφικά έργα του σχεδόν άγνωστου στους περισσότερους Νίκου Δραγούμη, ο οποίος είχε χαρακτηριστεί από τον Δημήτρη Πικιώνη ο «Βαν Γκογκ της Ελλάδας». Σήμερα ελάχιστα έργα σώζονται στο αρχείο της οικογένειας - κυρίως σχέδια - από έναν εξαίρετο μετα-ιμπρεσιονιστή που έζησε «στη σκιά της Ιστορίας».

4. Να αγάλλεσαι, πατρίδα, με τους μικροαστούς που διαρκώς προστατεύεις. Πατρίδα του Μίκη, κάποιο σπαρακτικό λάθος έχεις κάνει. Είσαι μονίμως σε ένα πλατό τηλεόρασης, εκεί ζεις και ανασαίνεις, εκεί φέρνεις τα παιδιά σου, τους συγγενείς σου, και εκεί θα θαφτείς.

5. Αν έχεις να διαλέξεις ανάμεσα σε δύο ηλιθίους, γίνεσαι ηλίθιος κι εσύ.

6. Στον «Τίμαιο» του Πλάτωνα διαβάζουμε για την αμέριστη ουσία της οποίας είμαστε μέρος μέχρι να γεννηθούμε και να γίνει η ουσία μας μεριστή. Υπάρχουν ωστόσο άνθρωποι που μπορούν να συνομιλούν τόσο με την αμέριστη όσο και τη μεριστή, και αυτοί είναι οι ποιητές. Από αυτήν τη συνομιλία προκύπτει η αλήθεια, όχι από το «εγώ ειμί η αλήθεια, η αρχή και το τέλος», αλλά εκείνη που μας καίει, και ίσως μας κάνει καλύτερους.

7. Να πλησιάσουμε την ποίηση μέσω της οποίας θα φωτίσουμε το σπίτι μας: «Φως παρόν και φως άδειο, / φως πέρα από την αγωνία, / φως που ξέχασε την ελπίδα του, / «εσύ, / που κατέχεις μιαν ελευθερία αρχαία» / και που από αυτή κατέχεσαι, / ζώντας μέσα στον έρωτα που πηγάζει από την άβυσσο / στο κέντρο της Απουσίας, / φως που κόβεις κάθετα τον Καιρό / και έτσι βλέπω τον Αλλο / και Τον αγάπησα...» (Κωστής Μοσκώφ, Ποιήματα, «Καστανιώτης» 1985).

8. Αναρωτιέμαι τι έχω κάνει και δεν με επισκέπτονται οι πεθαμένοι φίλοι μου στα όνειρά μου.