Η πιο «καθαρή» εκδοχή του νεοφιλελευθερισμού ήταν εντέλει η ομιλία και η κατεύθυνση του κ. Σημίτη, στη Διεθνή Εκθεση Θεσ/κης. Η κυβέρνηση επικαλείται την ανάγκη των αστικών δυνάμεων για κοινωνική συναίνεση, και άμβλυνση των ταξικών συγκρούσεων, για νέους εργασιακούς χάρτες και σχέσεις πολύμορφης μερικής απασχόλησης. Ακόμη πιο δεξιά και με μόνες δεσμεύσεις απέναντι στο ΣΕΒ και στο διεθνές κεφάλαιο και τα διαπλεκόμενα, επιχειρεί να φτιάξει τα «κοινωνικά συμβόλαια», όπου όμως ο άλλος συμβαλλόμενος, η εργατική τάξη, είναι αμφίβολο πια, αν θα χειραγωγηθεί όταν πέσουν οι υπογραφές των γραφειοκρατών της κυβερνητικής ΓΣΕΕ, του κ. Πολυζωγόπουλου. Η παγίδα των «κοινωνικών συμβολαίων» για τον αποπροσανατολισμό και το αλυσόδεμα του εργατικού κινήματος, μαζί με τη διατήρηση ολόκληρου του πλέγματος της εξάρτησης, επιδιώκει την εξασφάλιση «σταθερών κανόνων» στην οικονομία, για την αναπαραγωγή και την αύξηση των κερδών του κεφαλαίου, ρίχνοντας στη μαύρη τρύπα τους μισθούς και τις κατακτήσεις της εργατικής τάξης. Ενας νέος εργασιακός μεσαίωνας αρχίζει ήδη να ξεπροβάλλει: Ακόμη πιο μισός εργάτης. «Αναγκαία μέτρα» και εναρμόνιση με τις επιταγές του Διευθυντηρίου της ΕΕ και της ΟΝΕ: Η κατοχύρωση της ελευθερίας δράσης του καπιταλιστικού - τραπεζικού κεφαλαίου, σε βάρος της εργασίας, είναι που μετατρέπει την αντεργατική επίθεση σε στρατηγική επίθεση, ενάντια στην εργατική τάξη. Οι εργασιακές σχέσεις με μειωμένα ωράρια, ο «μισός» του μισού εργάτης, σημαίνουν, μισά κοινωνικά δικαιώματα, μισές κοινωνικές παροχές, μισή κοινωνική ασφάλιση, μισός έως καθόλου συνδικαλισμός, μισή έως καθόλου αντίσταση και ταξική πάλη.

Η μερική απασχόληση, τα μειωμένα ωράρια, η μείωση ουσιαστικά των αποδοχών, η κατάργηση των συλλογικών διαπραγματεύσεων, η απελευθέρωση των απολύσεων, είναι ο νέος κόσμος που φαντάζεται το κεφάλαιο και εκφράζεται πλήρως απ' τις εξαγγελίες της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ. Το «ελαστικό» εργασιακό καθεστώς έχει στόχο την εργατική τάξη, τη θέση της στην παραγωγή και στη διάρθρωση της κοινωνίας «αναπήρων» γενικότερα. Της αμφισβητεί εμπράκτως το δικαίωμα να ζει ανθρώπινα - να αντιστέκεται, τη μετατρέπει σε μισή τάξη! Ενας νέος μεσαίωνας που σφίγγει την καρδιά κάθε πατριώτη, κάθε προοδευτικού ανθρώπου. Καμία αυταπάτη, όμως, δεν υπάρχει από πλευράς εργαζομένων, για οποιαδήποτε συνυπευθυνότητα στην προσπάθεια της «ανταγωνιστικότητας της οικονομίας» και της «μείωσης του κόστους». Το παραμύθι των επενδύσεων μέσω του χρηματιστηρίου, (του «πορνείου» του καπιταλισμού) για αύξηση της εργασίας κατέρρευσε.

Η μαζική ανεργία είναι επιτακτική ανάγκη για το κεφάλαιο. Γι' αυτό η οικοδόμηση ενός μετώπου αντίστασης με το ΠΑΜΕ στους χώρους δουλιάς και η αγωνιστική συνάντηση, μ' ένα πρόγραμμα υπεράσπισης των εργατικών κατακτήσεων, είναι το πιο προωθημένο καθήκον μας. Ούτε βήμα πίσω. Το κάλεσμα ενότητας, συσπείρωσης όλων των αγωνιστικών και ταξικών δυνάμεων, με όρους μαζικού κινήματος είναι αναγκαίο. Πάνω σ' αυτό το έδαφος θα αναπτυχθεί ο ολόκληρος εργαζόμενος, της ηθικής του μέλλοντος, μιας και θα έχει «εξοικονομήσει» χρόνο και «αρκετό ελεύθερο χρόνο» σε μια σειρά πεδία και τομείς. Αυτή πρέπει να είναι η επιδίωξη της εργατικής τάξης. Ολα αυτά μάς τα στερεί το κεφάλαιο, με τις όποιες μορφές εμφανίζεται. Ολ' αυτά τα αδηφάγα σχέδιά τους, μπορούμε να τα ανατρέψουμε με νέους ανειρήνευτους αγώνες.