Ενα ακόμα δείγμα αυτής της θανατηφόρας ρύπανσης αποτελεί η εμφάνιση, τις τελευταίες μέρες, χιλιάδων ψαριών που ξεβράστηκαν νεκρά στην επιφάνεια του ποταμού, μην μπορώντας ν' ανασάνουν μέσα στα μολυσμένα νερά του. Το «φαινόμενο» των νεκρών ψαριών, που παρατηρείται για πολλοστή φορά την τελευταία 15ετία, έλαβε χώρα στη διαδρομή του ποταμού μέσα στο νομό Τρικάλων (κοντά στα χωριά Μεγάλα Καλύβια και Νομή), σε κοντινές αποστάσεις από τυροκομικές και άλλες βιομηχανίες της περιοχής, για τις οποίες, στο παρελθόν, υπήρξαν καταγγελίες ότι μολύνουν με τα λύματά τους το ποτάμι, χωρίς, όμως, ποτέ να ληφθούν ουσιαστικά και δραστικά μέτρα από τους αρμόδιους των κυβερνήσεων και της Τοπικής Διοίκησης εναντίον τους.

Να σημειώσουμε ότι δεν είναι μόνο τα ψάρια που πεθαίνουν από τη ρύπανση στον Πηνειό. Σε πολλά σημεία της κοίτης του, κυρίως μέσα στον νομό Τρικάλων, έχουν αφανιστεί υδρόβιοι οργανισμοί που υπήρχαν σε πληθώρα παλιότερα - καραβίδες, βάτραχοι, νεροχελώνες, νερόφιδα κ.ά. - τα υδρόβια δέντρα έχουν υποστεί μεγάλες ζημιές, ενώ τα πουλιά δεν πλησιάζουν τις όχθες του.

Σύμφωνα με μετρήσεις, οι οποίες έγιναν πριν από μερικά χρόνια, ο Πηνειός ήταν το πιο μολυσμένο ποτάμι στην Ευρώπη μετά τον Πάδο στην Ιταλία. Οι υπόνοιες ότι αυτή η ρύπανση προέρχεται, κυρίως, από τα βιομηχανικά λύματα, στηρίζονται, εκτός των άλλων, και στην αφόρητη μπόχα που απλώνεται στα σημεία του ποταμού που βρίσκονται κοντά στις βιομηχανίες, ιδιαίτερα στις μεταμεσονύχτιες ώρες.

Αλλά υπάρχουν και μετρήσεις που αποδεικνύουν ότι αυτές οι υπόνοιες κάθε άλλο παρά απέχουν από την πραγματικότητα. Οπως, για παράδειγμα, οι εργαστηριακές εξετάσεις που έγιναν πριν από 13 χρόνια σε δείγματα νερού που έστειλε η τότε Νομαρχιακή Αυτοδιοίκηση Τρικάλων σε εξειδικευμένο εργαστήριο της Θεσσαλονίκης κι έδειξαν ότι:

Διαπιστώνεται υψηλό οργανικό φορτίο, που οφείλεται, μάλλον, σε τυρόγαλο και σε άλλα βιομηχανικά λύματα, που ρίχνονται στο ποτάμι. Υπάρχουν υψηλές συγκεντρώσεις φωσφορικών της τάξης των 2mgr/l. Ανιχνεύονται, σε υψηλά επίπεδα, οργανοφωσφορικά φυτοφάρμακα και συγκεκριμένα η δραστική ουσία Azihphos methyl.

Οι επιπτώσεις από τη ρύπανση του Πηνειού είναι τεράστιες και πολύπλευρες. Δεν είναι μόνον ότι υποβαθμίζεται το περιβάλλον της περιοχής, καθώς ο Πηνειός αποτελούσε «πηγή ζωής» για τη χλωρίδα και την πανίδα της Θεσσαλίας και «ανάσα δροσιάς» στον καυτό θεσσαλικό κάμπο.

Δημιουργούνται και μεγάλοι κίνδυνοι για τη δημόσια υγεία. Από τα νερά του ποταμού αρδεύονται χιλιάδες στρέμματα γεωργικών εκτάσεων και η ρύπανση μεταφέρεται, μέσω της τροφικής αλυσίδας, σε χιλιάδες ανθρώπους, καθώς με τα αγροτικά προϊόντα που παράγονται στα χωράφια που αρδεύονται από τον Πηνειό τρέφονται εκατοντάδες χιλιάδες καταναλωτές, όχι μόνο στη Θεσσαλία, αλλά και σ' όλη την Ελλάδα.

Είναι, λοιπόν, φανερό ότι ο Πηνειός είναι πολύ «άρρωστος» και «πεθαίνει» αβοήθητος. Ολοι το βλέπουν, αλλά οι κυβερνήσεις το παίζουν «αόμματες» και οι Τοπικές Διοικήσεις προσποιούνται τις «κουφές». Βεβαίως, αυτό δεν είναι ούτε πρωτοφανές, ούτε περίεργο, ούτε και ανεξήγητο. Να θυμίσουμε ότι απαντώντας σε σχετική Ερώτηση του ΚΚΕ στη Βουλή, ο Θεσσαλός τότε υπουργός ΠΕΧΩΔΕ Γ. Σουφλιάς ισχυρίστηκε ότι «δεν υπάρχει σοβαρό πρόβλημα στο ποτάμι» και επομένως δεν υπάρχει ανάγκη λήψης μέτρων για τη σωτηρία του. Από την πλευρά τους, οι Τοπικές Διοικήσεις της περιοχής, διαχρονικά, είτε σιωπούν πλήρως, ή αρκούνται στη διαπίστωση του προβλήματος και περιορίζονται σε «κλαψουρίσματα» και «μοιρολόγια», χωρίς να παίρνουν τα μέτρα που έχουν στη δικαιοδοσία τους και, προπάντων, χωρίς να κινητοποιούν τους κατοίκους στην κατεύθυνση της αγωνιστικής διεκδίκησης μέτρων από την πολιτεία.

Και φυσικά, ουδείς πιστεύει ότι οι αρμόδιες υπηρεσίες δεν γνωρίζουν ποιες είναι οι βιομηχανίες που ρίχνουν τα λύματά τους στο ποτάμι. Κι όμως, καμιά από αυτές δεν ελέγχεται συστηματικά, όπως επιβάλλεται, και καμιά δεν τιμωρείται. Κι είναι γνωστό στους «παροικούντες την Ιερουσαλήμ» ότι κάποιοι από τους βιομήχανους που ρυπαίνουν έχουν «καλές σχέσεις» και «γερές πλάτες» και στην κεντρική και στην τοπική εξουσία.

Με δεδομένη, λοιπόν, την κρατική αδιαφορία και την «αυτοδιοικητική» αδράνεια, το βάρος του αγώνα για τη σωτηρία του Πηνειού πέφτει στις πλάτες των κατοίκων της περιοχής, οι οποίοι θα πρέπει να οργανώσουν την πάλη τους, διεκδικώντας, αγωνιστικά, τη λήψη άμεσων μέτρων για την ουσιαστική και αποτελεσματική αντιμετώπιση του προβλήματος, στοχεύοντας ταυτόχρονα τον πραγματικό αντίπαλο που είναι ο καπιταλιστικός τρόπος ανάπτυξης, το καπιταλιστικό κέρδος, που αποτελεί την αιτία όξυνσης των περιβαλλοντικών προβλημάτων. Μάλιστα, θα πρέπει να κινηθούν όσο το δυνατόν γρηγορότερα, γιατί, αν συνεχιστεί για λίγο καιρό ακόμα η ίδια κατάσταση, τότε η οικολογική καταστροφή θα είναι μη αναστρέψιμη...