Φυσικά, για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους, η επιλογή των σημαιοφόρων με βάση τον βαθμό δεν ήταν απαλλαγμένη από τη διαδικασία της κλήρωσης, καθώς είναι γνωστό τοις πάσι ότι πολλά παραπάνω παιδιά από ένα ή δύο ήταν αυτά που έπαιρναν σε όλα 10 στο τέλος της Ε' τάξης του Δημοτικού.

Η κριτική που ασκείται από τον ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση είναι υποκριτική. Επικαλείται την ανάγκη για ισότιμη μεταχείριση των παιδιών σε σχέση με τη σημαία, αλλά, απ' ό,τι φαίνεται, ξέχασε αυτό το μέτρο στο Γυμνάσιο και στο Λύκειο! Είναι φανερό ότι η λογική του ΣΥΡΙΖΑ δεν ήταν καν μια προσπάθεια εξομάλυνσης του παιδαγωγικού κλίματος μέσα στο Δημοτικό, ούτε αντιπαράθεση με την αντίληψη της ΝΔ για την αριστεία. Γιατί η αριστεία ως ανταγωνισμός ακριβώς στη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση είναι που γιγαντώνεται, γιατί το σχολείο μετατρέπεται σταδιακά και ειδικά προς το Λύκειο μια αρένα ανταγωνισμού. Μάλιστα, με τον νόμο Γαβρόγλου η κατάσταση αυτή θα οξυνθεί ειδικά στο Λύκειο.

Από την άλλη, η επίκληση της κυβέρνησης της ΝΔ για αριστεία είναι βαθιά επικίνδυνη. Η ουσία του προβλήματος είναι η εξής: Γιατί θα πρέπει να συζητάμε με ποιους τρόπους θα ενισχύσουμε τους λίγους που φαίνεται ότι, στο σημερινό πλαίσιο, μπορεί και να έχουν τη δυνατότητα να ξεχωρίσουν σε κάποιον τομέα και μάλιστα σε βάρος των υπολοίπων, αντί να συζητάμε πώς θα ανεβάσουμε συνολικά και τους υπόλοιπους, χωρίς να αποστερούμε τη δυνατότητα να καλλιεργούνται ιδιαίτερες κλίσεις και δεξιότητες;

Ξέρουμε πολύ καλά - όλες οι μελέτες και η διεθνής πείρα αυτό δείχνουν - ότι η υποτιθέμενη στήριξη της αριστείας τελικά οδηγεί στη διεύρυνση της κοινωνικής ανισότητας και, μάλιστα, προκύπτει ότι η εφαρμογή πολιτικών στήριξης της δήθεν «αριστείας» διευρύνει τη διαφοροποίηση και την κατηγοριοποίηση μεταξύ σχολείων, παιδιών, αποφοίτων, σε όποιο επίπεδο κι αν το δει κανείς. Από την άποψη αυτή, η πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ, που σε όλα τα επίπεδα της Εκπαίδευσης διευρύνει τη διαφοροποίηση και στήνει πολλαπλές διαφορετικές εκπαιδευτικές διαδρομές, έρχεται να συναντηθεί με τις αντιλήψεις της ΝΔ, που με πιο απόλυτο τρόπο μιλάνε για τη διαφοροποίηση των «αρίστων» από τους υπόλοιπους. Εμείς στεκόμαστε απέναντι και στους δυο: Αντί να αναζητούμε τον έναν άριστο μέσα στο σωρό, παλεύουμε για να ανέβει το επίπεδο των πολλών στο επίπεδο των «αρίστων».

Οσο δε για τη συζήτηση γύρω από το νόημα της σημαίας και τις παρελάσεις, που σηκώνεται από τη ΝΔ και τον ΣΥΡΙΖΑ, δηλαδή από τους σημαιοφόρους της μετατροπής της χώρας σε αβύθιστο αεροπλανοφόρο του ΝΑΤΟ και των ΗΠΑ, έχουμε να πούμε τα εξής:

Θεωρούμε ότι το βασικό ερώτημα δεν είναι «ναι ή όχι στις παρελάσεις», αλλά σε ποιο πλαίσιο θα ενταχθούν αυτές, όπως και οι σχολικές γιορτές.

Για να γίνουμε πιο συγκεκριμένοι, και οι δυο επέτειοι κατά τις οποίες γίνονται μαθητικές παρελάσεις - η 25η Μαρτίου και η 28η Οκτωβρίου - αποτελούν κορυφαίες και κρίσιμες νίκες του ελληνικού λαού. Νίκες που έχουν ευρύτερη σημασία, γιατί αποδεικνύουν ότι ο λαός είναι πραγματικά η δύναμη που μπορεί να τα βάλει με «θεούς και δαίμονες» και να νικήσει.

Στους κομμουνιστές δεν μας είναι καθόλου ξένες αυτές οι παραδόσεις, έστω κι αν αφορούν - ειδικά η 25η Μαρτίου - άλλες ιστορικές εποχές. Παίρνουμε τη σκυτάλη από ό,τι πιο προοδευτικό έχει δώσει η ανθρωπότητα στην πάλη της, για να νικήσει το δίκιο. Παίρνουμε τη σκυτάλη από τους αγωνιστές του 1821, που κι αυτοί εμπνεύστηκαν από την μπαρουτοκαπνισμένη σημαία της Γαλλικής Επανάστασης, που αργότερα έγινε σύμβολο των μετέπειτα κομμουνάρων και αναγνωρίστηκε από όλους τους λαούς ως σύμβολο αντίστασης και «εφόδου στον ουρανό». Παίρνουμε τη σκυτάλη από την κόκκινη σημαία, που υψώθηκε στο Βερολίνο, τη σημαία της νίκης απέναντι στο τέρας του ναζισμού.

Και για να μην ξεχνιόμαστε, ήταν το ίδιο το ΕΑΜ που αναβίωσε την παρέλαση της 25ης Μαρτίου μέσα στην Κατοχή. Ηταν η Νεολαία του ΚΚΕ, η ΟΚΝΕ, που αποφάσισε τον εορτασμό της 28ης Οκτώβρη το 1941. Οι εορτασμοί αυτοί χτυπήθηκαν από τις κατοχικές δυνάμεις και τις κυβερνήσεις τους.

Η μελέτη της ιστορικής πείρας δείχνει ότι ο λαϊκός γιορτασμός των δύο επετείων δεν έχει καμία σχέση με τις μεταξικές τελετές και παρελάσεις, όπως υποστηρίζεται συχνά.

Για το ΚΚΕ, ο εορτασμός αλλά και η μαθητική παρέλαση των δύο επετείων βρίσκουν το νόημά τους τιμώντας τον οργανωμένο, αλλά και οπλισμένο λαό στον αγώνα του ενάντια στους τυράννους του, μέσα και έξω από την Ελλάδα.

Προφανώς, θεωρούμε ότι για να αποκτά τέτοιο χαρακτήρα ο εορτασμός των δύο επετείων, απαιτείται να διδάσκεται σωστά η Ιστορία, όχι όπως γίνεται σήμερα, με τη διαστρέβλωση της ιστορικής αλήθειας στα σχολικά βιβλία, που διατηρεί και η σημερινή κυβέρνηση, να αξιοποιούνται μια σειρά βιωματικές πρακτικές, όπως προβολές ταινιών, επισκέψεις σε ιστορικούς τόπους, μουσεία, τόπους εκτελέσεων κ.ά. Να γίνεται κατανοητό ότι «η ιστορική αλήθεια είναι μία και τη γράφουν οι λαοί».

Σε μια τέτοια προσπάθεια καλεί το ΚΚΕ τους εκπαιδευτικούς, αλλά και τους μαθητές, ειδικά των Γυμνασίων και των Λυκείων. Να δώσουν το δικό τους σύγχρονο νόημα στους εορτασμούς και τις παρελάσεις. Ετσι τιμάται ουσιαστικά το ΟΧΙ του 1940 ή το «τσεκούρι και φωτιά στους προσκυνημένους» του 1821. Γιατί η Ιστορία κάθε γενιάς γράφεται με αγώνες.