Συζητώντας για το σχεδιασμό της δράσης μας στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα το επόμενο διάστημα, συγκεντρώνοντας μια πρώτη πείρα και συμπεράσματα από τη μέχρι τώρα παρέμβασή μας, είναι βασικό να εκτιμήσουμε σε βάθος και σωστά την καινούργια κατάσταση που διαμορφώνεται, μετά την έξοδο από τη δεκαετή βαθιά οικονομική καπιταλιστική κρίση και την κατάσταση αναιμικής ανάκαμψης στην οποία βρισκόμαστε, σε περίοδο σχετικής αναδιάταξης του αστικού πολιτικού σκηνικού μετά από αλλεπάλληλες εκλογές και την άνοδο της ΝΔ στο τιμόνι της διακυβέρνησης.

Χρειάζεται σωστή εκτίμηση για να θέσουμε τους στόχους μας, τον σχεδιασμό μας, με βάση όσα έχουμε αποφασίσει στο 20ό Συνέδριο για την ολόπλευρη ισχυροποίηση του ΚΚΕ.

Η βασική εκτίμηση είναι ότι βρισκόμαστε μπροστά σε νέα προβλήματα, σε κατάσταση σύνθετη και δύσκολη, που εξακολουθεί να καθορίζεται και να σηματοδοτείται από τις αντεπαναστατικές ανατροπές. Υπάρχει συνολικό πισωγύρισμα, παραμένει ο αρνητικός συσχετισμός δυνάμεων.

Από την άλλη, ένα σημαντικό δεδομένο που πρέπει να συνυπολογίζουμε είναι η ύπαρξη του Κόμματός μας, του ΚΚΕ, με τον επαναστατικό του χαρακτήρα, με επιρροή στο κίνημα και τις λαϊκές μάζες. Οι πρόσφατες κινητοποιήσεις, η επιτυχία των κεντρικών Φεστιβάλ ΚΝΕ - «Οδηγητή», το αποδεικνύουν. Κυρίως είναι Κόμμα το οποίο αναπτύσσει τις θεωρητικές του επεξεργασίες, μελετά την Ιστορία του, βγάζοντας επαναστατικά συμπεράσματα.

Ζούμε μέσα σε μια μεγάλη αντίφαση. Ο σοσιαλισμός προβάλλει ως αναγκαιότητα από όλες τις πλευρές, ωστόσο βρίσκεται σε μεγάλη υποχώρηση ο υποκειμενικός παράγοντας, όπως λέμε.

Η δεκαετία που πέρασε έδειξε τα μεγάλα προβλήματα και αδιέξοδα του καπιταλιστικού συστήματος. Με τη διαχείριση του ΣΥΡΙΖΑ πήρε μια ανάσα, όμως τα προβλήματά του είναι μπροστά και οι προοπτικές ανάπτυξης δεν είναι τόσο ρόδινες όσο προσπαθεί η ΝΔ να τις παρουσιάσει. Με δεδομένες τις διεθνείς εξελίξεις, οι δυσκολίες του συστήματος θα μεγαλώνουν.

Οφείλουμε, λοιπόν, να προετοιμαστούμε καλύτερα για συνθήκες στις οποίες θα οξυνθούν τα προβλήματα της αστικής εξουσίας με τη μία ή την άλλη μορφή διαχείρισής της.

Αν δεν γίνουμε σήμερα εμείς πιο ικανοί, πιο δεμένοι με τις μάζες, σε συνθήκες νέας κρίσης ο κόσμος δεν θα έρθει εύκολα και ανέξοδα σε μας. Η πείρα από αυτό που ζήσαμε έδειξε ότι πολύς κόσμος κλείνεται στο καβούκι του, φουντώνουν ανορθολογικές και αντιδραστικές θεωρίες, συντηρητισμός και αυταπάτες, έως και ξαναβγαίνουν φασιστικά μορφώματα και κόμματα.

Τα λέμε όλα αυτά, γιατί πρέπει να αποφύγουμε έναν διπλό κίνδυνο:

• Την ενσωμάτωση σε αυτόν το συσχετισμό και τελικά τον συμβιβασμό, την κατάθεση των όπλων.
• Τον υποκειμενισμό, την αντίληψη ότι η πολιτική του Κόμματος από μόνη της είναι ο αποκλειστικός και καθοριστικός παράγοντας για τον κλονισμό της αστικής κυριαρχίας.

Δίνουμε βάρος ακόμα μεγαλύτερο από ό,τι σήμερα στην ενδυνάμωση της ιδεολογικής, πολιτικής και οργανωτικής δουλειάς του Κόμματος. Μπορούμε να βελτιώσουμε αισθητά την κατάσταση με σειρά μέτρων. Κυρίως να βελτιωθεί αποφασιστικά η καθοδήγηση και των Κομματικών Ομάδων.

Καθοδήγηση δεν σημαίνει μεταφορά καθηκόντων και εντολών, αλλά ενίσχυση της ευθύνης και της πρωτοβουλίας της κάθε Κομματικής Ομάδας και Οργάνωσης, κυρίως στην οργάνωση και συσπείρωση δυνάμεων, στη σχεδιασμένη δράση για την άνοδο της ταξικής και πολιτικής συνείδησης, της πάλης. Η ιδεολογικοπολιτική παρέμβαση πρέπει να γίνει βασική πλευρά της καθημερινής πάλης.

Μαζί με το σχεδιασμό ανοίγουμε τη συζήτηση για τον βασικό μας στόχο, τη βασική μας αποστολή που θέλουμε να φέρουμε σε πέρας, εστιάζουμε σε ζητήματα που υπάρχουν και θα καθορίσουν την έκβαση της μάχης, για την ισχυροποίηση του ΚΚΕ και τον πρωτοπόρο ρόλο του στο κίνημα, για την παράλληλη άνοδο της πολιτικής μας επιρροής.

Εχουμε να αντιμετωπίσουμε βασικά προβλήματα της καθοδηγητικής μας δουλειάς, με βάση και όσα εντοπίζουμε με τις Αποφάσεις του 20ού Συνεδρίου:

Χρειάζεται να αξιοποιηθούν καλύτερα οι επεξεργασίες και θέσεις που έχουμε σε σχέση με διάφορα προβλήματα, να εντάσσονται, να επιδρούν ως υπόβαθρο στην ανάδειξη της γραμμής συσπείρωσης, στη διαμόρφωση του κριτηρίου για τα αιτήματα που διατυπώνουμε γύρω από οξυμένα προβλήματα.

Τα αιτήματα δηλαδή πρέπει να υποστηριχθούν ιδεολογικά και πολιτικά, να δουλευτούν περισσότερο, να αναδεικνύουν τη γραμμή συσπείρωσης.

Η πολιτικοποίηση και η ιδεολογική διαπάλη δεν υπηρετείται σχηματικά- συνθηματολογικά και ανεπεξέργαστα με την αυτούσια μεταφορά της κομματικής, πολιτικής θέσης στον μαζικό φορέα.

Ιδιαίτερη προσοχή χρειάζεται σήμερα, ώστε να διαμορφώνονται στελέχη, μέλη, όργανα, τα οποία δεν θα αναπαράγουν γενικά τα θεωρητικά αξιώματα, χωρίς να μπορούν να τα βάλουν στην πράξη, χωρίς να τα δένουν με την πρωτοπόρα δουλειά στο χώρο που δρουν, στο μαζικό κίνημα, παντού.

Είναι μονόδρομος. Απαιτούνται συνδυασμένα μέτρα και από πάνω και από κάτω. Το παράδειγμα είναι το βασικό μέσο διαπαιδαγώγησης και τέτοιο παράδειγμα πριν από όλους πρέπει να δίνουν τα στελέχη του Κόμματος, τα στελέχη που δρουν στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα.

-- Προωθούν πιο βαθιά πρόσδεση στον αμερικανοΝΑΤΟικό σχεδιασμό στην ευρύτερη περιοχή, με κλειδί αυτήν την περίοδο τη «Συμφωνία Αμοιβαίας Αμυντικής Συνεργασίας» με τις ΗΠΑ. Υπάρχουν εξελίξεις που αγγίζουν την πλειοψηφία των κλάδων. Είναι χαρακτηριστική η δραστηριότητα του Αμερικανού πρέσβη που σουλατσάρει και ελέγχει deals και επιχειρηματικές συμφωνίες. Επιχειρούν ανοιχτή εξαγορά μαζών εργαζομένων. Από την πλευρά μας, είναι αναγκαίο να δένουμε την παρέμβασή μας ενάντια στο ΝΑΤΟ, ενάντια στις αμερικανοΝΑΤΟικές βάσεις, με τη ζωή των εργαζομένων και τα προβλήματά τους. Για παράδειγμα, έχουν διακηρυγμένο στόχο να μετατρέψουν ολόκληρες περιοχές σε Ζώνες Επενδύσεων Εμπορίου και Βιομηχανίας, όπως τα λιμάνια σε Αλεξανδρούπολη, Θεσσαλονίκη, Βόλο, Πάτρα, Αστακό κ.α. Δηλαδή, προωθούν Ειδικές Οικονομικές Ζώνες φορολογικών παραδείσων και διευκολύνσεων για το κεφάλαιο και ταυτόχρονα εξαίρεσης από την εφαρμογή και της ελάχιστης προστασίας για τους εργαζόμενους.

-- Επιδιώκουν διατήρηση της φτηνής εργατικής δύναμης, ως ακρογωνιαίου λίθου για την αύξηση της ανταγωνιστικότητας. Σε αυτό το πλαίσιο εντάσσονται η προωθούμενη κατάργηση των Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας, η παραπέρα ιδιωτικοποίηση του Ασφαλιστικού, η επέκταση της «ευελιξίας». Το γεγονός αυτό δεν αποκλείει σε επιχειρήσεις, ειδικότητες, νέα τμήματα να δοθούν ατομικά καλύτερες αμοιβές, όμως η γενική κατεύθυνση είναι η συμπίεση του μέσου μισθού.

-- Τα δύο νομοσχέδια που ψηφίστηκαν από την κυβέρνηση της ΝΔ για το «επιτελικό κράτος» και την «ψηφιακή διακυβέρνηση», δείχνουν τη συνέχεια στις δομικές μεταρρυθμίσεις στο αστικό κράτος που εξυπηρετούν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο τις ανάγκες του κεφαλαίου.

-- Ιεραρχούν την τόνωση κλάδων στρατηγικής σημασίας (Μεταφορές, ΑΠΕ, Διαχείριση Απορριμμάτων, Σύγχρονες Κατασκευές), λαμβάνοντας υπόψη και το στόχο της γεωπολιτικής αναβάθμισης (π.χ. ο σχεδιασμός για μεγάλη τεχνική βάση των ΗΠΑ).

-- Προωθούν νέες φορολογικές ελαφρύνσεις, ενώ την ίδια ώρα «τρέχουν» οι εξελίξεις στις τράπεζες για τη διαχείριση των «κόκκινων» δανείων, οι αντιθέσεις για τη νέα επιχειρηματική δανειοδότηση. Το ορατό, για το οποίο πρέπει να είμαστε σε ετοιμότητα παντού, είναι οι πλειστηριασμοί και οι κατασχέσεις σε βάρος εργατικών - λαϊκών νοικοκυριών.

Εχουμε ένα καλό παράδειγμα για το πώς πρέπει να παρακολουθούμε όλα τα παραπάνω και να παρεμβαίνουμε, το οποίο χρειάζεται ακόμα περισσότερο να αξιοποιήσουμε ως πείρα που αποκτήθηκε. Είναι η πολύμορφη προετοιμασία και δραστηριότητα που αναπτύξαμε με αφορμή τα περιβόητα «αναπτυξιακά συνέδρια» του ΣΥΡΙΖΑ. Οι επεξεργασίες μας, οι στόχοι πάλης που τέθηκαν, είναι μπούσουλας, εμπλουτισμένα φυσικά με ό,τι καινούργιο βγαίνει.

Γιατί επιμένουμε σε αυτό το ζήτημα; Δεν μπορούμε να οργανώσουμε την πάλη μόνο με τις συνέπειες της κυβερνητικής πολιτικής της ΝΔ. Κάτι τέτοιο θα έστελνε κόσμο στη λογική του «μικρότερου κακού», την οποία καλλιεργεί και ο ΣΥΡΙΖΑ. Οργανώνουμε την πάλη με βάση τους διεκδικητικούς μας στόχους, που βρίσκονται στην αντίπερα όχθη της κοινής στρατηγικής ΝΔ - ΣΥΡΙΖΑ και των άλλων αστικών κομμάτων.

Επιπλέον, παρακολουθούμε και παρεμβαίνουμε σημαίνει ότι ξεπερνάμε και απλοϊκές ερμηνείες του στιλ ότι «η ΝΔ θα παίρνει αντιλαϊκά μέτρα και ο κόσμος θα ξεσηκώνεται». Και η ΝΔ έχει ικανότητα στη χειραγώγηση και εμπειρία μεγάλη, είναι το πιο παλιό και με συνέχεια κόμμα της αστικής τάξης.

Απαιτείται να γίνουμε ικανότεροι στη διαπάλη ως βασική πλευρά της καθημερινής δουλειάς, πατώντας και πάνω σε προβλήματα που προκύπτουν, που κινητοποιούν με την πρωτοπόρα δράση των κομμουνιστών.

Ανασύνταξη σημαίνει αλλαγή συσχετισμού. Το κίνημα δεν θα ανασυνταχθεί μόνο του, όπως έχουμε εμείς θέσει το περιεχόμενο της ανασύνταξης, ούτε θα το ανασυντάξουν οι εργατοπατέρες των αστικών κομμάτων. Ανασύνταξη σημαίνει είσοδος στην οργάνωση και την πάλη νέων εργαζομένων, νέων τμημάτων της εργατικής τάξης, που δουλεύουν σήμερα με τους πιο άθλιους όρους, σημαίνει απόσπαση δυνάμεων. Με αυτό το πρίσμα πρέπει να προσεγγίσουμε και να δώσουμε τη μάχη των πολλών αρχαιρεσιών του επόμενου διαστήματος. Το άρθρο που δημοσιεύεται στην ΚΟΜΕΠ που κυκλοφορεί, για τα Εργατικά Κέντρα, μπορεί να αξιοποιηθεί για τον καλύτερο εξοπλισμό των δυνάμεών μας γύρω από αυτά τα θέματα.

Παίρνουμε σοβαρά υπόψη μας τα σοβαρά αυτά καθοδηγητικά προβλήματα για την παρέμβαση που ήδη έχουμε ξεκινήσει, με αιχμή το αντιλαϊκό πολυνομοσχέδιο της κυβέρνησης.

Μέσα σε αυτήν τη δύσκολη περίοδο, είναι μεγάλη επιτυχία να σπάσουμε τη σιγή νεκροταφείου με σχέδιο και αποφασιστικότητα. Μέσα από τη μάχη για να δοθεί ηχηρή απεργιακή απάντηση, φάνηκαν ξανά οι δυνατότητες να κατοχυρωθούν οι κομμουνιστές στην πράξη ως ο πραγματικός οργανωτής της πάλης των εργαζομένων, ο οργανωτής που έχει και τη γραμμή και τη θέληση και την πραγματική πρόταση για τη διέξοδο.

Το ΠΑΜΕ, αυτή η σημαντική κατάκτηση που δημιουργήθηκε πριν από 20 χρόνια ως συσπείρωση Σωματείων, Εργατικών Κέντρων, Ομοσπονδιών, Επιτροπών Αγώνα και συνδικαλιστών με γραμμή αντικαπιταλιστική, είναι ανάγκη να ηγηθεί ξανά μιας μεγάλης πρωτοβουλίας μέσα στο κίνημα. Το κάλεσμά του και οι πρωτοβουλίες που παίρνει να συνδεθούν με τη διεύρυνσή του με νέες δυνάμεις.

Το σύνθημα «Ενωτικός μαζικός, ταξικός αγώνας, για σύγχρονες συνθήκες δουλειάς και αμοιβής, δουλειά με δικαιώματα» υπηρετεί ακριβώς αυτόν το στόχο. Αυτό όμως εμείς δεν θέλουμε να μείνει μόνο ένα σύνθημα, αλλά να εκφραστεί με συγκεκριμένη, προσωποποιημένη και καταμερισμένη δουλειά στο σχεδιασμό των Κομματικών Ομάδων, καταγεγραμμένους στόχους μέσα στο κίνημα και σε κάθε κλάδο.

Η μάχη που δώσαμε απέναντι στον εργατοπατερισμό όλο τον Σεπτέμβρη, για να σπάσει το κλίμα αναμονής και μετεκλογικής «παγωμάρας», για να συγκροτηθεί απεργιακό μέτωπο ενάντια στο αντιλαϊκό πολυνομοσχέδιο, μέτωπο που με αντικομμουνιστική υστερία και λύσσα πολέμησαν οι εργατοπατέρες, μας δίνει μια σειρά από σημαντικά συμπεράσματα:

α) Υπάρχει κόσμος στα Διοικητικά Συμβούλια και τα Συνδικάτα που δεν συμφωνεί μαζί μας, διατηρεί διαφωνίες, είναι επιφυλακτικός. Ομως, παράλληλα, κατανοεί πως αν οι δυνάμεις μας δεν μπουν μπροστά δεν θα κουνηθεί φύλλο. Δεν περιμένει ούτε από τη ΓΣΕΕ, ούτε από την ΑΔΕΔΥ και τις ηγεσίες τους να οργανώσουν, να κουνήσουν το μικρό τους δαχτυλάκι. Υπάρχουν άνθρωποι που ξέρουν το ρόλο των συγκεκριμένων ηγεσιών και κρατούν αποστάσεις, είτε παραμένουν εγκλωβισμένοι - δεσμευμένοι, είτε κρατούν μια στάση αναμονής. Προσβλέπουν στο ΠΑΜΕ και την ίδια στιγμή διατηρούν προκαταλήψεις. Δεν είναι έτοιμοι να έρθουν με το ΠΑΜΕ γιατί έχουν υιοθετήσει την προπαγάνδα ότι το ΠΑΜΕ είναι το ΚΚΕ στα συνδικάτα, ότι αυτά ταυτίζονται. Δεν βάζουμε απέναντι αυτούς τους ανθρώπους, αναζητούμε τρόπους συσπείρωσης, κοινής δράσης, ώστε και μέσα από την ίδια τους την πείρα και την πολιτική μας παρέμβαση να συμπορεύονται με σταθερότητα.

β) Αναδείχθηκε το γεγονός ότι ο αντίπαλος έχει σοβαρές αδυναμίες. Υπάρχει σχετική ρευστότητα, όπως και στο αστικό πολιτικό σύστημα. Εδώ μάλιστα είναι μεγαλύτερη, γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ, που είναι πλέον ο βασικός φορέας της σοσιαλδημοκρατίας, έχει πολύ λίγες δυνάμεις και παραμένει ισχυρή η ΠΑΣΚΕ, με αναφορά στο συρρικνωμένο πλέον ΠΑΣΟΚ. Αυτό θα αλλάξει και στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα, όμως όχι ευθύγραμμα και όχι χωρίς πίσω - μπρος.

Χρειάζεται να εκτιμήσουμε σοβαρά και αντικειμενικά τη δουλειά μας σε αυτήν τη φάση. Στις 24 Σεπτέμβρη πραγματοποιήθηκε γενική απεργία σε ιδιωτικό και δημόσιο τομέα, με την ηγεσία της ΓΣΕΕ απέναντι, να την πολεμάει με φανατισμό, εξαιτίας της συμφωνίας που είχε να μην κουνηθεί φύλλο. Είναι χαρακτηριστικά τα πρώτα δελτία Τύπου της ΓΣΕΕ και των φερέφωνων του ΣΥΡΙΖΑ: Οτι εξαιτίας του ΠΑΜΕ και του ΚΚΕ δεν έγινε Συνέδριο της ΓΣΕΕ, η προσωρινή διοίκηση στερείται το όπλο της γενικής απεργίας κι έτσι τα μέτρα της κυβέρνησης Μητσοτάκη θα περάσουν χωρίς αντιστάσεις. Είχαν και τον τίτλο «ταγκό για δύο»...

Η απεργία που πραγματοποιήθηκε στις 24 Σεπτέμβρη, όπως και η νέα απεργία στις 2 Οκτώβρη, έχουν μεγάλη σημασία για τη διαμόρφωση καλύτερου κλίματος για τη συνέχεια:

α) Δίνεται στην κυβέρνηση η πρώτη ηχηρή απάντηση με το όπλο που πάει να περιορίσει, δηλαδή από τα ίδια τα Συνδικάτα και την απεργία. Η μάχη δίνεται με όρους κλιμάκωσης, πλατιάς ενημέρωσης των εργαζομένων, δεν είναι μια τουφεκιά τη μέρα ψήφισης του πολυνομοσχεδίου.

β) Το ΠΑΜΕ και ειδικότερα οι κομμουνιστές μέσα στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα επιβεβαιώνουν ξανά, αμέσως μετά τις εκλογές, ποιος είναι ο οργανωτής του αγώνα, ότι είναι το αποκούμπι των εργαζομένων. Ταυτόχρονα, η γραμμή που βάζουμε στο κίνημα είναι ένα πρώτο πλήγμα στα διάφορα «αντιδεξιά μέτωπα» που απεργάζονται για την ενίσχυση του ΣΥΡΙΖΑ. Οι αστοί έχουν ταξικό κριτήριο. Δεν είναι τυχαίο το μπαράζ άρθρων στον Τύπο, ηλεκτρονικό και έντυπο: «Καβγάς ΠΑΜΕ - ΓΣΕΕ για τις ημερομηνίες», «Απεργία από ΕΚΑ - ΑΔΕΔΥ - ΠΑΜΕ», «Τα Συνδικάτα θα συγκεντρωθούν στην Κλαυθμώνος. Ξεχωριστή συγκέντρωση κάνει το ΠΑΜΕ στα Προπύλαια». Σαν να είναι δηλαδή το ΠΑΜΕ κάτι έξω από τα Συνδικάτα, σαν να είναι μια κομματική παράταξη που τσακώνεται με τη ΓΣΕΕ για καρέκλες και θέσεις...

γ) Η επιτυχία των απεργιακών μαχών μπορεί να μεγαλώσει τα ρήγματα στις άλλες δυνάμεις, να δημιουργήσει προϋποθέσεις για να δοθεί με καλύτερους όρους η μάχη στα Συνέδρια μεγάλων Ομοσπονδιών και Εργατικών Κέντρων, μπροστά στο Συνέδριο της ΓΣΕΕ, με τη βασική προϋπόθεση ότι αυτά θα φτάσουν στους χώρους δουλειάς, σε εργατικές γειτονιές, θα γίνει πλατιά δουλειά ενημέρωσης. Αν αυτή η αντιπαράθεση μείνει μόνο στους «μυημένους», οι δυνατότητες για απεγκλωβισμό εργαζομένων από κάτω θα μείνουν ανεκμετάλλευτες.

Ρίχνουμε μεγάλο βάρος για την επιτυχία της σύσκεψης της Γραμματείας Αττικής του ΠΑΜΕ στην Αθήνα στις 30 Σεπτέμβρη, ανοίγουμε συνολικά συζήτηση και συσπείρωση ως απάντηση στο ερώτημα «Τι κίνημα θέλουμε;». Η ίδια η επίθεση της κυβέρνησης δίνει δυνατότητα καλύτερα να ανοίξει αυτή η συζήτηση.

Για τη συνέχεια, μαζί με τη μάχη ενάντια στο αντιλαϊκό πολυνομοσχέδιο, ιεραρχούμε μια σειρά μεγάλα μέτωπα: Το Ασφαλιστικό. Την πάλη ενάντια σε πλειστηριασμούς και κατασχέσεις σε βάρος εργατικών - λαϊκών νοικοκυριών. Τον αγώνα ενάντια στις ιδιωτικοποιήσεις της ΔΕΗ και των ΕΥΔΑΠ και ΕΥΑΘ. Το μέτωπο της Υγείας. Τα ζητήματα των υποδομών, της διαχείρισης των απορριμμάτων, της αντιπλημμυρικής και αντισεισμικής θωράκισης, θέματα σημαντικά για την Κοινωνική Συμμαχία, την κοινή δράση.