«Σκοπός της αξιολόγησης του εκπαιδευτικού έργου είναι η βελτίωση και η ποιοτική αναβάθμιση όλων των συντελεστών της εκπαιδευτικής διαδικασίας και η συνεχής βελτίωση της παιδαγωγικής επικοινωνίας και σχέσης με τους μαθητές». Αυτό διακηρύσσεται από την κυβέρνηση. Η αξιολόγηση του εκπαιδευτικού συστήματος, γενικά, ανατίθεται στο Κέντρο Εκπαιδευτικής Ερευνας και το Παιδαγωγικό Ινστιτούτο και αυτό έχει ήδη ξεκινήσει μία διαδικασία χαρτογράφησης της εκπαίδευσης. Αυτό, όμως, που είναι δεδομένο, είναι ότι αυτοί οι εποπτευόμενοι από το υπουργείο Παιδείας οργανισμοί, που σχεδίασαν τη «μεταρρύθμιση», το μόνο που δεν πρόκειται να βγάλουν ένοχο - από την αξιολόγηση που θα κάνουν - είναι, φυσικά, η ίδια η «μεταρρύθμιση». Αλλωστε, έχουν έτοιμη τη συνταγή, αφού με το ζήτημα έχει ασχοληθεί η Ευρωπαϊκή Ενωση, η οποία έχει θεσπίσει τους λεγόμενους «16 δείκτες αξιολόγησης».

1. Ο πρώτος τομέας αφορά τις επιδόσεις των μαθητών στα μαθηματικά, στις αναγνωστικές ικανότητες, στις θετικές επιστήμες, στις τεχνολογίες των πληροφοριών και επικοινωνιών, στις ξένες γλώσσες. Στα παραπάνω πέντε κριτήρια, αποτυπώνεται η κατεύθυνση που θέλουν να χαράξουν στην εκπαίδευση και δεν είναι, βέβαια, η ολόπλευρη μόρφωση, η διαμόρφωση ολοκληρωμένων προσωπικοτήτων, αλλά η παροχή συγκεκριμένων ειδικοτήτων αποσπασματικά, και γνώσεων που είναι «συμβατές» με το μοντέλο εργαζομένων που θέλουν οι επιχειρήσεις. Πέρα από αυτούς τους πέντε δείκτες, που αφορούν στις επιδόσεις, θεσπίζονται δείκτες που αφορούν στις ικανότητες που πρέπει να αναπτύσσει το σχολείο. Στον ίδιο τομέα, εντάσσεται και η «ικανότητα να μαθαίνεις», που δεν είναι άλλο από την ανάπτυξη της αντίληψης της λεγόμενης «διά βίου εκπαίδευσης», της προσαρμοστικότητας, δηλαδή, των εργαζομένων στην εργασιακή ανασφάλεια και την καταδίκη τους σε ένα κυνήγι δεξιοτήτων και δουλιάς. Από τον πρώτο τομέα δε λείπει και ο δείκτης «αγωγή του πολίτη», η δημιουργία, δηλαδή, από μικρή ηλικία συνείδησης «Ευρωπαίου πολίτη» και η αποδοχή της πραγματικότητας, στην οποία έχουν καταδικάσει τον εργαζόμενο.

2. Ο δεύτερος τομέας δεικτών αξιολόγησης, επιτυχία και μετάβαση, περιλαμβάνει τους δείκτες εγκατάλειψη σχολείου, ολοκλήρωση του δεύτερου κύκλου της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης (Λύκειο - ΤΕΕ), συμμετοχή στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Τα παραπάνω περιγράφουν, ουσιαστικά, το τοπίο που διαμόρφωσε στην Ελλάδα η «μεταρρύθμιση», με την αντικατάσταση της εκπαίδευσης και της ολόπλευρης μόρφωσης με κατάρτιση σε όλο το φάσμα της εκπαίδευσης (βλέπε ΤΕΕ και μεταγυμνασιακά ΙΕΚ).

3. Ο τρίτος τομέας δεικτών αξιολόγησης αφορά την αξιολόγηση και οργάνωση της σχολικής εκπαίδευσης, συμμετοχή των γονέων, τον αριθμό μαθητών ανά Η/Υ, την εκπαιδευτική δαπάνη ανά μαθητή, συμμετοχή στην προσχολική εκπαίδευση και εκπαίδευση και κατάρτιση των εκπαιδευτικών. Οι παραπάνω δείκτες αφορούν άμεσα την εκπαιδευτική διαδικασία, με χαρακτηριστικό ότι, ενώ αναφέρονται, ανάμεσα σε άλλα, σε υποδομές και δαπάνες, πουθενά δε γίνεται αναφορά στην υποχρέωση του κράτους να παρέχει όσα αναφέρουν οι δείκτες. Αντίθετα, επιχειρείται η πολιτεία να επεκδυθεί των ευθυνών της, για να «μπουν στο χορό» οι «δυνάμεις της αγοράς» ...με το αζημίωτο, φυσικά.

Συνοπτικά, η αξιολόγηση του εκπαιδευτικού έργου, όπως περιγράφεται από την ΕΕ, δεν αποτελεί παρά μία παρακολούθηση του κατά πόσον το εκπαιδευτικό σύστημα υποτάσσεται στις συνθήκες της «παγκοσμιοποίησης», ενώ η «βελτίωση» σημαίνει για τους «αξιολογητές» την αποφυγή των παρεκκλίσεων από τα όσα έχουν σχεδιάσει οι πολυεθνικές για την εκπαίδευση, μεταφέροντας το κόστος της όποιας «εκπαίδευσης» στους ίδιους τους εκπαιδευόμενους.