Κοινή συνισταμένη της κυβέρνησης αλλά και των άλλων αστικών κομμάτων στη συζήτηση για τις προγραμματικές δηλώσεις αποτέλεσε η συνέχιση της εξωτερικής πολιτικής που καθιστά τη χώρα «εξαγωγέα σταθερότητας στην Ανατολική Μεσόγειο και στην περιοχή των Βαλκανίων». Η πραγματικότητα όμως δείχνει ότι η πολιτική που χαράσσεται, με βασικό χαρακτηριστικό την αναβάθμιση του ρόλου της Ελλάδας στην προώθηση των ευρωατλαντικών επιδιώξεων στην περιοχή, για το μοίρασμα της λείας σε Ενέργεια, σε πλουτοπαραγωγικές πηγές και σφαίρες επιρροής, δεν εξασφαλίζει σταθερότητα, αφού είναι τα συμφέροντα των μονοπωλίων και τα σχέδιά τους που αποτελούν τον κίνδυνο για την ειρήνη και την ασφάλεια των λαών. Ο λαός μας μπορεί να δει ποια είναι η κατάσταση από τη Συρία και τη Λιβύη έως την Ουκρανία και τα Βαλκάνια, για να δει ότι είναι αυτοί οι ανταγωνισμοί που ανάβουν το φιτίλι του ιμπεριαλιστικού πολέμου και των επεμβάσεων. Μπορεί να βγάλει συμπεράσματα από την όξυνση της τουρκικής επιθετικότητας, η οποία έφτασε μέχρι το σημείο της ανοιχτής παραβίασης της κυπριακής ΑΟΖ από τα τουρκικά γεωτρύπανα, την κλιμακούμενη προσπάθεια αμφισβήτησης των κυριαρχικών δικαιωμάτων της Ελλάδας, το «γκριζάρισμα» του Αιγαίου ως «ενιαίου επιχειρησιακού χώρου» του ΝΑΤΟ. Αντίστοιχα, η μετατροπή της χώρας σε σημαιοφόρο του σχεδίου για την «ευρωατλαντική ολοκλήρωση» στα Βαλκάνια, στοιχείο της οποίας είναι η συμφωνία των Πρεσπών, πάει ένα βήμα παραπέρα τους ανταγωνισμούς, ενώ δημιουργεί και το έδαφος για να φουντώνουν εθνικισμοί και αλυτρωτισμοί που αξιοποιούνται κάθε φορά από τους ιμπεριαλιστές. Οι εργαζόμενοι δεν πρέπει να εφησυχάζουν, αλλά αντίθετα να δυναμώσουν τον αγώνα τους για να μπουν εμπόδια στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς των ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ, στην εμπλοκή της χώρας σε αυτούς.