Σε μια αστική δημοκρατία που θέλει να μοιάζει πολυφωνική, δύο είναι οι πόλοι της. Η πλουτοκρατία και η εργατική τάξη. Απ' τη μια μεριά ο περισσευούμενος πλούτος των ολίγων και απ' την άλλη η φτώχεια των πολλών.

Δεν υπάρχει τίποτα στη μέση εκτός απ' τις κατά καιρούς εφευρέσεις της άρχουσας τάξης για να μπερδεύουν τον λαό και να του δημιουργούν ψευδαισθήσεις για δήθεν καλύτερη ζωή.

Απ' την άλλη πλευρά είναι ο δίκαιος αγώνας του λαού που παλεύει για προκοπή, δουλειά, μόρφωση, αξιοπρέπεια, δικαιοσύνη, περηφάνια.

Οχι στα λόγια. Στους δρόμους, στις γειτονιές, στους χώρους δουλειάς.

Είναι ανάγκη να πω ποιο είναι το κόμμα που περήφανα περπάτησε πάνω από 100 χρόνια πλάι στον λαό και στους αγώνες του;

Που λευτέρωσε την πατρίδα και πήρε για αντάλλαγμα ένα κομμάτι γης στα ξερονήσια;

Που έστειλε τα πιο λαμπρά του παλικάρια στο βωμό της λευτεριάς του λαού;

Είναι ανάγκη να το πω;

Οχι, δε θα το πω.

Θα το γράψω με μεγάλα κόκκινα γράμματα.

Θα το βρουν στις κάλπες της 7ης Ιουλίου.

Κι όσο πιο πολλά είναι τα ψηφοδέλτια μέσα, τόσο πιο πλατύ θα γίνεται το ολοζώντανο χαμόγελο του Μπελογιάννη!