Φίλοι μου, «το να πέσεις δεν είναι τρομερό, το να μη θέλεις όμως να σηκωθείς είναι ολέθριο». Και ο μοναδικός τρόπος για να αναδυθεί κανείς από τις στάχτες του, είναι να αγωνιστεί σθεναρά ενάντια σε όλους όσοι ασκούν πολιτικές που μας εμβυθίζουν στη φτώχεια, που απαξιώνουν την ανθρώπινη ύπαρξη, στέλνοντάς την στις ουρές των συσσιτίων, στον ισόβιο, κοινωνικό αποκλεισμό...

Στις 7 Ιουλίου, λοιπόν, ας αγνοήσουμε ενσυνείδητα τα πλαστά διλήμματα, τις συστημικές υποσχέσεις για ανάπτυξη, δημιουργία νέων θέσεων εργασίας μέσω φιλελεύθερων πρακτικών - που δεν είναι τίποτε άλλο, παρά συγκεκαλυμμένες, νέες υφεσιακές πολιτικές... Κι ας συμπορευτούμε με κείνη την πλευρά που παλεύει αδιάλειπτα, εδώ και δεκαετίες, για κοινωνική δικαιοσύνη και που θα εξακολουθήσει να αποτελεί το ισχυρότερο ανάχωμα στην εν εξελίξει κρίση, η οποία αναμένεται να ενταθεί, με μπαράζ πλειστηριασμών, εξώσεων και όχι μόνον... Κι αυτή η πλευρά δεν άλλη από το ΚΚΕ.

Η συμπόρευση, δε, αυτή, τη δεδομένη χρονική στιγμή, δεν συνιστά απαραιτήτως και ιδεολογικοπολιτική ταύτιση, αλλά κυρίως μεταφράζεται ως ένωση δυνάμεων, απέναντι σ' αυτόν τον ιδιότυπο οικονομικό πόλεμο, και αποτελεί ψήφο εμπιστοσύνης, για την οποία δεν θα μετανιώσουμε αμέσως μετά τις εκλογές, όπως συνήθως συμβαίνει...

Σ' αυτή την κρίσιμη στιγμή, λοιπόν, οφείλουμε να ενισχύσουμε το Κόμμα του Δημήτρη, του Κώστα, της Κατερίνας, της Ελένης και πολλών άλλων, που «εισέβαλαν» στα γραφεία της ΔΕΗ, για να σου επανασυνδέσουν το ρεύμα, που εμπόδισαν τις τράπεζες να σου βγάλουν το σπίτι στο σφυρί, που πίεσαν τον εργοδότη σου να προβεί στ' αυτονόητο, δηλαδή να σε πληρώσει, που κατέβηκαν στους δρόμους εναντιωνόμενοι στις ανελέητες περικοπές μισθών, συντάξεων...