Η κυβέρνηση του Αφγανιστάν, εκτός των άλλων, έχει κηρύξει πόλεμο στις γυναίκες. Από το 1996, που πήραν την εξουσία οι Ταλιμπάν, η κυβέρνηση έχει εξαναγκάσει τις γυναίκες να φορούν φερετζέ, ενώ δεν είναι και λίγες οι περιπτώσεις που γυναίκες έχουν πετροβοληθεί επειδή δεν ήταν κατάλληλα ντυμένες, ακόμα και αν αυτό σήμαινε πως δεν είχαν συγκεκριμένο πέπλο που να καλύπτει τα μάτια τους.

Μια γυναίκα ξυλοκοπήθηκε μέχρι θανάτου από εξαγριωμένο πλήθος φουνταμενταλιστών επειδή κατά λάθος φάνηκε ένα μέρος του χεριού της καθώς οδηγούσε.

Μια άλλη πετροβολήθηκε μέχρι θανάτου επειδή προσπάθησε να φύγει από τη χώρα με έναν άνδρα που δεν ήταν συγγενής της.

Στις γυναίκες απαγορεύεται να εργάζονται ή ακόμα και να κυκλοφορούν σε κοινόχρηστους χώρους χωρίς τη συνοδεία άνδρα συγγενή τους. Γυναίκες που εργάζονταν ως καθηγήτριες πανεπιστημίου, μεταφράστριες, γιατροί, δικηγόροι, καλλιτέχνες και συγγραφείς έχουν εξαναγκαστεί να φύγουν από τις εργασίες τους και βρέθηκαν κλεισμένες στα σπίτια τους. Η «αλλαγή» αυτή έχει αυξήσει κατά πολύ τις περιπτώσεις γυναικών που πάσχουν από κατάθλιψη, ενώ δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις των γυναικών που δε βρίσκουν άλλη διέξοδο από την αυτοκτονία.

Τα παράθυρα των σπιτιών όπου κατοικούν γυναίκες έχουν βαφτεί ώστε να μην μπορεί κανένας περαστικός να τις δει. Πρέπει να φορούν ελαφριά παπούτσια ώστε να μην ακούγονται καθώς περπατούν στο σπίτι.

Οι γυναίκες στο Αφγανιστάν ζουν με το φόβο πως ανά πάσα στιγμή μπορούν να χάσουν τη ζωή τους αν κάνουν μια λάθος κίνηση - δηλαδή κάτι που ίσως προσβάλει κάποιον άνδρα. Επειδή δεν μπορούν να δουλέψουν, εκείνες που δεν έχουν άνδρες συγγενείς ή συζύγους είτε πεθαίνουν της πείνας είτε ζητιανεύουν στο δρόμο, ακόμα και αν έχουν πτυχίο ανώτατης σχολής.

Θα πρέπει να επισημάνουμε επίσης πως, στην πραγματικότητα, δεν υπάρχει καμιά διαθέσιμη ιατρική κάλυψη για τις γυναίκες.

Σε ένα από τα λιγοστά και σπάνια νοσοκομεία για γυναίκες, ένας δημοσιογράφος βρήκε σχεδόν άψυχα κορμιά γυναικών πάνω σε κρεβάτια, τυλιγμένα με το φερετζέ τους, που δεν είχαν καμιά διάθεση για φαγητό, ούτε να μιλήσουν, ή οτιδήποτε άλλο, περιμένοντας απλώς το θάνατο. Αλλες έχουν τρελαθεί και κάθονταν στις γωνίες του νοσοκομείου, κλαίγοντας.

Ενας γιατρός του συγκεκριμένου νοσοκομείου έχει σκεφτεί πως μόλις τελειώσουν τα ελάχιστα φάρμακα που έχουν απομείνει, ως μια μορφή ειρηνικής διαμαρτυρίας, να αφήσει αυτές τις γυναίκες έξω από το σπίτι του Προέδρου της χώρας.

Φτάνουμε λοιπόν σήμερα στο σημείο όπου ο όρος «καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων» σε βάρος των γυναικών δεν αποδίδει πια τις πραγματικές και τρομερές διαστάσεις του ζητήματος.

Οι σύζυγοι έχουν κάθε δικαίωμα πάνω στη ζωή των γυναικών συγγενών τους, και ιδίως πάνω στις γυναίκες τους. Ωστόσο, ακόμα και ένα εξαγριωμένο πλήθος έχει εξίσου το δικαίωμα να πετροβολήσει ή να χτυπήσει μια γυναίκα, ακόμα και μέχρι θανάτου, αν εξέθεσε μέρος του δέρματός της ή τους προσέβαλε με οποιονδήποτε τρόπο.

Θα πρέπει να πούμε πως οι γυναίκες έχαιραν της ελευθερίας να εργάζονται, να ντύνονται γενικά όπως ήθελαν, να οδηγούν και να εμφανίζονται σε κοινόχρηστους χώρους μόνες τους μέχρι το 1996 - στην ουσία δηλαδή, είχαν το δικαίωμα να ζουν. Σίγουρα, σημαντικό ρόλο σ' αυτό έπαιξε και η εθνικο-δημοκρατική επανάσταση της 27ης Απρίλη του 1978, οπότε το Αφγανιστάν ανακηρύχτηκε Λαοκρατική Δημοκρατία και η νέα κυβέρνηση προχώρησε σε μια σειρά νέων κοινωνικο-οικονομικών μεταρρυθμίσεων, στον εκδημοκρατισμό της ζωής της κοινωνίας και σε αγροτικές μεταρρυθμίσεις.

Η ταχύτητα της αλλαγής αυτής της κατάστασης - δηλαδή από μια ελεύθερη χώρα για όλους τους κατοίκους της σε μια χώρα εξαθλιωμένη, ανελεύθερη και αντιδημοκρατική - είναι ο κύριος λόγος για την αύξηση των περιπτώσεων κατάθλιψης και τις αυτοκτονίες των γυναικών. Γυναίκες που κάποτε ήταν γιατροί, εκπαιδευτικοί ή απλώς είχαν συνηθίσει στις βασικές ελευθερίες, τώρα πια καταπιέζονται, ζουν κάτω από το φόβο των ανδρών οι οποίοι συνεχίζουν να τους φέρονται ως κατώτερα όντα, στο όνομα του υπερσυντηρητικού φουνταμενταλιστικού Ισλάμ.