Για να φωτίσουμε ότι δεν ωφελούνται όλοι από την καπιταλιστική ανάπτυξη, για να φωτίσουμε τους κινδύνους που συνεπάγεται για το λαό ο στόχος της γεωπολιτικής αναβάθμισης της αστικής τάξης, δεν υπάρχει καλύτερο παράδειγμα από τις εξελίξεις που αφορούν το λιμάνι του Πειραιά.

Οι επιλογές της εγχώριας άρχουσας τάξης για τον Πειραιά εντάσσονται και υπηρετούν τις γενικότερες στοχεύσεις της:

α) Να προσελκύσει μεγάλες ξένες επενδύσεις για να δώσει ώθηση στην καπιταλιστική ανάπτυξη.

β) Να μετατρέψει τη χώρα σε γέφυρα, σε βασική πύλη της μεταφοράς εμπορευμάτων μεταξύ Κίνας - και γενικότερα Ασίας - και ΕΕ.

γ) Να αναβαθμίσει το ρόλο της στην ευρύτερη περιοχή ως σημαιοφόρος των σχεδίων του ΝΑΤΟ και της ΕΕ.

Οι ΗΠΑ κατονομάζουν πλέον επίσημα την Κίνα αλλά και τη Ρωσία ως «στρατηγικούς αντιπάλους» στον διεθνή ανταγωνισμό για τον έλεγχο και τα μερίδια των αγορών σε παγκόσμιο επίπεδο. Θέλουν να ανακόψουν τη γενικότερη δυναμική της Κίνας, που μπορεί να αμφισβητήσει την οικονομική και τεχνολογική πρωτοκαθεδρία των ΗΠΑ διεθνώς τα επόμενα χρόνια.

Γι' αυτό προσπαθούν να υπονομεύσουν το μεγάλο κινεζικό σχέδιο «Μία ζώνη, ένας δρόμος», το οποίο επιχειρεί να συνδέσει την Κίνα με τις αγορές των εμπορευμάτων της και με τους τόπους που προμηθεύεται πρώτες ύλες στην Ασία, στην Ευρώπη και στην Αφρική. Το φιλόδοξο αυτό σχέδιο της Κίνας επιχειρείται να υλοποιηθεί με τη δημιουργία ενός σύνθετου δικτύου χερσαίων και θαλάσσιων μεταφορών, καθώς και σχετικών δικτύων τηλεπικοινωνιών και Ενέργειας.

Οι ΗΠΑ θεωρούν μεγάλο κίνδυνο για τη διατήρηση της ηγετικής τους θέσης την υλοποίηση αυτού του σχεδίου, γιατί θα αυξήσει τους οικονομικούς δεσμούς πολλών χωρών με την Κίνα, θα αναβαθμίσει τη θέση της Κίνας στην παγκόσμια αλυσίδα εφοδιασμού, θα αυξήσει την επίδρασή της στα διεθνή εμπορικά και διαδικτυακά πρότυπα και θα της επιτρέψει να αποκτήσει τον ουσιαστικό έλεγχο σε υποδομές με στρατηγική σημασία, σε τρεις ηπείρους.

Αξίζει να προσέξουμε ότι ο λεγόμενος «εμπορικός πόλεμος» των ΗΠΑ προς την Κίνα και οι απαιτήσεις της αμερικανικής κυβέρνησης στις σκληρές διαπραγματεύσεις που διεξάγονται δεν στοχεύουν μόνο στη βελτίωση του εμπορικού ισοζυγίου προς όφελος των ΗΠΑ, αλλά και στον περιορισμό της δυναμικής της Κίνας στους τομείς υψηλής τεχνολογίας και ιδιαίτερα της ρομποτικής, της αεροδιαστημικής, των επικοινωνιών και της αυτοκινητοβιομηχανίας. Συνολικά από τον Ιούνη του 2018, που ξεκίνησαν τα μέτρα αύξησης των δασμών, οι εξαγωγές της Κίνας στις ΗΠΑ μειώθηκαν κατά 47% και οι εισαγωγές κατά 17%, ενώ η αμερικανική κυβέρνηση απειλεί ήδη με νέα δέσμη μέτρων, με κλιμάκωση της πολιτικής του προστατευτισμού.

Μέσα σ' αυτό το πλαίσιο, η ΕΕ προσπαθεί από την πλευρά της να υπηρετήσει αντιφατικούς στόχους. Αφενός να αντιμετωπίσει την απειλή του «εμπορικού πολέμου» και τα μέτρα προστατευτισμού των ΗΠΑ σε βάρος της, να στηρίξει τις επενδύσεις των ευρωπαϊκών ομίλων στην αγορά της Κίνας, και αφετέρου να ανακόψει τη δυναμική των κινεζικών ομίλων στη δική της αγορά.

Ο Τραμπ απειλεί την ΕΕ με δασμούς αξίας 11 δισ. δολαρίων, με αφορμή τις επιδοτήσεις στην «Airbus», που ανταγωνίζεται την αμερικανική «Boeing». Εχει ήδη απειλήσει να επιβάλει δασμούς 20% στα ευρωπαϊκά αυτοκίνητα και στοχεύει να ανακτήσει το οικονομικό έδαφος που έχασαν οι ΗΠΑ στην Ευρώπη.

Την ίδια στιγμή, η Κίνα αποτελεί πλέον τον μεγαλύτερο εμπορικό εταίρο της Γερμανίας, ξεπερνώντας τις ΗΠΑ ήδη από το 2017. Ετσι, δεν προκαλεί έκπληξη ότι στην πρόσφατη 21η Σύνοδο ΕΕ - Κίνας συμφωνήθηκε η «προώθηση συνεργιών» μεταξύ των διευρωπαϊκών δικτύων και της κινεζικής πρωτοβουλίας «Μία ζώνη, ένας δρόμος», καθώς και η συμπόρευση Κίνας και ΕΕ για τη μεταρρύθμιση του Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου απέναντι στην πολιτική προστατευτισμού των ΗΠΑ.

Πλεονέκτημα της Κίνας στον διεθνή ανταγωνισμό αποτελεί το γεγονός ότι ανεξάρτητα από τη στάση που θα κρατήσει τελικά η Κομισιόν, η κινεζική κυβέρνηση έχει ήδη υπογράψει σημαντικές συμφωνίες με την κυβέρνηση της Ιταλίας και προωθεί την πρωτοβουλία «17+1» με τα κράτη της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης, όπου δεσπόζουν η Ομάδα του Βίσεγκραντ και ιδιαίτερα η Πολωνία και η Ουγγαρία, καθώς και τα 5 κράτη των Δυτικών Βαλκανίων. Αυτός εξάλλου είναι ένας από τους λόγους που το ΝΑΤΟ βιάζεται να εντάξει στις γραμμές του τα Δυτικά Βαλκάνια.

Η Ιταλία υπέγραψε ήδη με την Κίνα συμφωνίες 2,5 δισ. και ενέταξε στο πλαίσιο συνεργασίας τα λιμάνια της Τεργέστης, της Γένοβας και του Παλέρμο, που βρίσκεται σε κοντινή απόσταση από την Αφρική. Η ιταλική κυβέρνηση θα αναβαθμίσει την κινεζική παρουσία στο λιμάνι της Τεργέστης, που αποτελεί παράθυρο για την ανάπτυξη του εμπορίου μεταξύ Σουέζ, Μεσογείου και Κεντρικής - Ανατολικής Ευρώπης, γιατί συνδέεται σιδηροδρομικά με την Αυστρία, τη Γερμανία, την Τσεχία και την Ουγγαρία.

Είναι προφανής η αρνητική στάση των ΗΠΑ στην επέκταση των κινεζικών επενδύσεων στην ηλεκτροπαραγωγή λιγνίτη, στη μεταφορά ηλεκτρικής ενέργειας, στη ναυπηγική βιομηχανία και στη νέα μεγάλη αναβάθμιση των επενδύσεων στο λιμάνι του Πειραιά.

Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ έχει κάνει τις επιλογές της και βαδίζει αγκαλιά με τον Αμερικανό πρέσβη. Προσφέρει στις ΗΠΑ την ενεργή συμβολή της για την ένταξη στο ΝΑΤΟ των Δυτικών Βαλκανίων, που αποτελούν σημαντικό οδό μεταφοράς των κινεζικών εμπορευμάτων. Προσφέρει την άμεση αξιοποίηση των λιμανιών Καβάλας και Αλεξανδρούπολης για τα ατλαντικά ενεργειακά και στρατιωτικά σχέδια, την επέκταση των αμερικανικών βάσεων σε όλη την Ελλάδα, την επικίνδυνη στρατιωτική και ενεργειακή συνεργασία με το Ισραήλ. Προσπαθεί όμως να συμμετάσχει και στα επενδυτικά σχέδια της πρωτοβουλίας «17+1» με την Κίνα.

Κάτω απ' αυτό το πρίσμα πρέπει να δούμε και να εξηγήσουμε την αντιφατική πορεία, την κωμωδία των συνεχών κυβερνητικών εγκρίσεων, ακυρώσεων και νέων εγκρίσεων των επενδυτικών σχεδίων της COSCO στον Πειραιά.

Παρακολουθήσαμε ήδη το Κεντρικό Αρχαιολογικό Συμβούλιο να ακυρώνει σχέδια που είχε εγκρίνει άλλο κυβερνητικό όργανο, η Επιτροπή Σχεδιασμού και Ανάπτυξης Λιμένος, στην οποία συμμετέχουν στην ουσία πολλά υπουργεία. Είδαμε αμέσως μετά να συγκαλείται κυβερνητική σύσκεψη και στη συνέχεια να αλλάζουν πάλι οι αποφάσεις και να ανοίγει ο δρόμος για την ίδρυση πεντάστερων ξενοδοχείων και εμπορικού κέντρου στο χώρο του λιμανιού, σύμφωνα με το master plan της COSCO.

Ομως ο λαός δεν έχει να κερδίσει τίποτε όσο συνεχίζουμε να βαδίζουμε σ' αυτόν το βάλτο της εκμετάλλευσης και της ανασφάλειας, όπου τα κέρδη των ομίλων και οι ανταγωνισμοί των ιμπεριαλιστικών κέντρων καθορίζουν ποιες επενδύσεις θα προχωρήσουν, πότε θα υλοποιηθούν, πού θα γίνουν, με τι μισθούς και ωράρια θα δουλέψουν οι εργαζόμενοι.

Παρά τους μεγάλους ανταγωνισμούς τους, όλοι αυτοί συμφωνούν στο ξεζούμισμα των λιμενεργατών και των ναυτεργατών, συμφωνούν στα 12ωρα χωρίς κατοχυρωμένο ρεπό για να αυξηθούν τα κέρδη των ομίλων.

Οι ανταγωνισμοί τους αφορούν το πού θα γίνουν τα νέα πεντάστερα ξενοδοχεία και τα σύγχρονα εμπορικά κέντρα και προϋποθέτουν ότι δεν θα δοθεί κρατικό χρήμα για να μειωθούν τα ανταποδοτικά τέλη και για να αναβαθμιστούν οι φτωχογειτονιές του Πειραιά.

Ο λαός δεν μπορεί και δεν πρέπει να περιμένει να βρει μια προσωρινή δουλειά με μισθό πείνας, ανάλογα με το πώς θα εξελίσσονται οι συμβιβασμοί ανάμεσα στους επιχειρηματικούς ομίλους, ανάμεσα στις ιμπεριαλιστικές συμμαχίες.

Η κυβερνητική πολιτική ιδιωτικοποίησης και παραχώρησης των λιμενικών υποδομών σε ομίλους και ιμπεριαλιστικά κέντρα με ανταγωνιστικά σχέδια υπονομεύει την αντικειμενική δυνατότητα που υπάρχει σήμερα για γρήγορη, ασφαλή και φθηνή μεταφορά του λαού και των εμπορευμάτων, με προστασία της υγείας και της ασφάλειας των εργαζομένων του κλάδου, με ισόρροπη παρέμβαση του ανθρώπου στο περιβάλλον.

Η διέξοδος βρίσκεται στην πάλη για την Ελλάδα και την Ευρώπη του σοσιαλισμού. Η διέξοδος βρίσκεται στον αγώνα για ριζικά διαφορετικό δρόμο ανάπτυξης, με γνώμονα τις κοινωνικές ανάγκες. Μόνο τότε ο Πειραιάς και όλα τα λιμάνια της χώρας, τα αεροδρόμια, οι σιδηροδρομικοί σταθμοί θα μπορούν να σχεδιάζονται, να λειτουργούν, να επεκτείνονται με κριτήριο την κοινωνική ευημερία. Γιατί σ' αυτό το γόνιμο έδαφος, όπου ο σκοπός της παραγωγής δεν θα είναι πλέον το κέρδος μιας χούφτας μεγαλομετόχων, μπορεί να υπάρξει επιστημονικός κεντρικός σχεδιασμός της οικονομίας προς όφελος του λαού.

Αυτόν τον ελπιδοφόρο δρόμο τον ανοίγουμε σήμερα με τους αγώνες μας, με την πολιτική επίθεση απέναντι σ' όλους όσοι εκφράζουν τη δικτατορία του κεφαλαίου στον Πειραιά και σε όλη την Ελλάδα.

Τον ανοίγουμε με την κόκκινη ψήφο μας ενάντια στο μαύρο μέτωπο της άρχουσας τάξης σε όλες τις κάλπες.