Η 1η Μάη είναι μέρα ευθύνης για το πώς καθένας από μας θα πάρει μέρος στην οργάνωση της πάλης, σε κάθε χώρο δουλειάς, με κάθε μορφή και τρόπο, για να δυναμώσουμε τη συμμαχία όσων βασανιζόμαστε από τον ίδιο αντίπαλο, τα μονοπώλια, την ΕΕ. Είναι μέρα ευθύνης για το πώς η τάξη μας θα σηκώσει τη δική της σημαία: Την ταξική ενότητα, την ταξική αλληλεγγύη. Πώς θα βαδίσει στο δικό της δρόμο, χωρίς φτώχεια, ανεργία και ιμπεριαλιστικούς πολέμους.

Γνωρίζουμε καλά πως οι καιροί είναι δύσκολοι. Οτι το κίνημα είναι σε υποχώρηση. Εκφράζεται με τα μέτρα σε βάρος των εργαζομένων και του λαού από συντηρητικές, φιλελεύθερες, αλλά και δήθεν αριστερές, τάχα προοδευτικές κυβερνήσεις, εκφράζεται και με την άνοδο ακροδεξιών, φασιστικών, εθνικιστικών δυνάμεων, όπως η δολοφονική παρουσία της Χρυσής Αυγής στη χώρα μας. Ομως, εμείς πιστεύουμε ότι τίποτα δεν είναι στατικό, αμετάβλητο. Ο συσχετισμός δεν είναι αναλλοίωτος. Σε όλη την Ευρώπη και τον κόσμο υπάρχουν μικρότερες και μεγαλύτερες εστίες αγώνα. Οι λαοί δεν πρόκειται να αυτοκτονήσουν. Η δύναμη βρίσκεται στην πάλη των λαών.

Θέλουμε σήμερα από το βήμα της Πρωτομαγιάτικης απεργιακής συγκέντρωσης να επιστρέψουμε το κάλεσμα που στέλνουν η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ και τα άλλα κόμματα της πλουτοκρατίας στο λαό, να υπερασπιστεί την ιμπεριαλιστική συμμαχία της ΕΕ, που τάχα «δημιουργήθηκε για την εμπέδωση της ειρήνης, της δημοκρατίας», αλλά κάπου στην πορεία «λοξοδρόμησε».

Η «Ιερά Συμμαχία» των Ευρωπαίων καπιταλιστών, από την πρώτη μέρα της ίδρυσής της μέχρι και σήμερα, είχε και έχει τα συμφέροντα των μονοπωλίων στην καρδιά της. Γι' αυτό τσακίζει ενιαία τους λαούς όλης της Ευρώπης, εντείνει την εκμετάλλευση, παίρνει το ένα πίσω απ' το άλλο τα αντιλαϊκά μέτρα.

Η ΕΕ γίνεται όλο και πιο αντιδραστική όχι επειδή τάχα βρέθηκαν στο τιμόνι οι νεοφιλελεύθεροι ή οι σοσιαλδημοκράτες, αλλά γιατί όποιος κι αν είναι στο τιμόνι των αστικών κυβερνήσεων και της ίδιας της ιμπεριαλιστικής ένωσης, είναι εκεί για να υπηρετήσει τα συμφέροντα των επιχειρηματικών ομίλων, που περνάνε μέσα από το τσάκισμα των εργαζομένων και των λαϊκών στρωμάτων. Το ζήσαμε, έχουμε πικρή πείρα 10 χρόνια μέσα στην κρίση. Δεν είμαστε λωτοφάγοι.

Απευθύνουμε σε όλους σας το ερώτημα: Θα ανεχτούμε μια νέα κοροϊδία; Θα ανεχτούμε να μας πετούν τα ψίχουλα από το τραπέζι που εμείς πληρώσαμε με το αίμα μας και να τους λέμε και ευχαριστώ;

Πρέπει να επιστρέψουμε με το ίδιο νόμισμα το θράσος τους να παρουσιάζουν ως «προοδευτική πολιτική» την επιστροφή ενός από τα εκατό που έχουν αρπάξει από το λαό, αφού στην πραγματικότητα μας καλούν να ρίξουμε ακόμα παρακάτω τις απαιτήσεις μας, να θεωρήσουμε περασμένα - ξεχασμένα όσα χάσαμε όλα τα προηγούμενα χρόνια, να προσαρμόσουμε μόνιμα τις ανάγκες μας στις «αντοχές» και τα «δημοσιονομικά μεγέθη» της καπιταλιστικής οικονομίας.

Με θράσος παρουσιάζουν ως «προοδευτική πολιτική» ποιος θα συμβάλει πιο αποτελεσματικά στην παραπέρα στρατιωτικοποίηση της ιμπεριαλιστικής ένωσης, στις νέες ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις, στα κοινά σχέδια ΕΕ και ΝΑΤΟ, που ανάβουν το φιτίλι του πολέμου. Ποιος θα κρατήσει πιο ψηλά τη σημαία των μακελάρηδων, δίνοντας «γην και ύδωρ» για να αλυσοδέσουν αποτελεσματικότερα τις επόμενες γενιές.

Παλιά λέγαμε ότι δεν μπορεί ο εργάτης να ψηφίζει ό,τι και οι εργοδότες. Τώρα, οι ίδιοι οι βιομήχανοι, οι εφοπλιστές, οι εργοδότες φιγουράρουν πρώτοι πρώτοι στα ψηφοδέλτια των κομμάτων. Γι' αυτό σ' αυτές τις εκλογές να στηρίξουμε δικούς μας ανθρώπους, που είναι δίπλα μας, που μας στήριξαν στους αγώνες και θα είναι και την επόμενη μέρα στο πλευρό μας, στο πλευρό όσων αγωνίζονται.

Οι εργαζόμενοι να κρίνουν όσους πήραν μέτρα σε βάρος τους. Είναι μια ευκαιρία και οι κάλπες που θα στηθούν το Μάη. Είναι προς το συμφέρον μας ή ενάντιά μας να επιβραβευτούν το ΠΑΣΟΚ, η ΝΔ, ο ΣΥΡΙΖΑ που μας φόρτωσαν με τρία μνημόνια; Που μας τσάκισαν μισθούς και συντάξεις. Είναι προς το συμφέρον μας ή ενάντιά μας να στηρίξουν οι εργαζόμενοι όσους έβαλαν στόχο το δικαίωμα στην απεργία και χτύπησαν την Κοινωνική Ασφάλιση; Που κατάργησαν τις Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας. Μπορούν να περιμένουν κάτι καλύτερο από κυβερνήσεις της ΕΕ, του ΝΑΤΟ και του ΔΝΤ;

Ο δρόμος των εργαζομένων, των λαϊκών στρωμάτων είναι ο δρόμος της αντεπίθεσης για τις σύγχρονες ανάγκες μας, ο δρόμος που το ταξικό κίνημα βαδίζει εδώ και 20 χρόνια με μπροστάρη το ΠΑΜΕ, τα Συνδικάτα, τα Εργατικά Κέντρα και τις Ομοσπονδίες του.

Είμαστε εδώ γιατί στα χρόνια της καπιταλιστικής ανάπτυξης ήμασταν στην πρώτη γραμμή των αγώνων για αυξήσεις και διεύρυνση των δικαιωμάτων, κόντρα στη λογική της αναμονής και της «κοινωνικής ειρήνης». Κόντρα σε όλες εκείνες τις δυνάμεις μέσα στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα που μπήκαν μπροστά όχι μόνο για να περάσουν τα μνημόνια, αλλά βάλανε και οι ίδιοι τις υπογραφές τους σε μειώσεις μισθών και δικαιωμάτων, στις ελαστικές μορφές απασχόλησης.

Ολο αυτό το διάστημα οι ταξικές δυνάμεις σε όλη τη χώρα έκαναν προσπάθεια να αναδείξουν τον αναβαθμισμένο ρόλο της εργοδοτικής παρέμβασης στο εργατικό κίνημα και το ρόλο της συνδικαλιστικής μαφίας που έχει κάτσει στο σβέρκο των εργαζομένων.

Ο ρόλος της ηγετικής ομάδας της ΓΣΕΕ, της συνδικαλιστικής μαφίας μέσα στο εργατικό κίνημα δεν εξαντλήθηκε μονάχα στη στήριξη της πιο μεγάλης επίθεσης που δέχτηκε η τάξη μας την περίοδο της κρίσης. Τώρα βάζουν μπροστά το επόμενο, καλά μελετημένο σχέδιο που εκπόνησαν μαζί με τον ΣΕΒ, το ΣΕΤΕ, τους εφοπλιστές, τους τραπεζίτες. Τη μετάλλαξη των συνδικάτων σε μηχανισμούς προώθησης της στρατηγικής των επιχειρηματικών ομίλων. Να βάλουν μπροστά τους ίδιους τους εργάτες να υπηρετούν την ανταγωνιστικότητα και την κερδοφορία των αφεντικών. Να θάψουν κάθε αντίδραση, κάθε φωνή που θα εναντιώνεται στα σχέδιά τους. Τα πρώτα δείγματα τα είδαμε όταν από το στόμα του Παναγόπουλου, προέδρου της ΓΣΕΕ, ακούγαμε ότι η απεργία έφαγε τα ψωμιά της, όταν στήριξαν την κατάργηση του απεργιακού δικαιώματος...

Είναι ενδεικτική ακόμα η άρνησή τους να γράψουν στα σωματεία τους χιλιάδες εργολαβικούς, συμβασιούχους, κακοπληρωμένους εργαζόμενους των «δουλεμπορικών» γραφείων. Τους βολεύει να κρατούν ανοργάνωτους τους νέους και παράλληλα να διατηρούν μηχανισμό διαμόρφωσης συσχετισμών μαζί με την εργοδοσία και το κράτος. Και βέβαια όλα αυτά συνοδεύονται από φαινόμενα διαφθοράς, διασπάθισης εκατομμυρίων από κονδύλια και προγράμματα εξαγοράς.

Κι επειδή η μεγαλοεργοδοσία στέκει ανήσυχη μπροστά στο ενδεχόμενο να μην μπορέσουν τα τσιράκια της στο κίνημα να φέρουν σε πέρας μέχρι το τέλος την αποστολή τους, αποφάσισε να παίξουν οι ίδιοι οι εργοδότες το ρόλο των εκπροσώπων των εργαζομένων.

Για τις δυνάμεις που δρουν με ζωντάνια μέσα στους χώρους δουλειάς, που διεκδικούν αγωνιστικά, βάζοντας τις λαϊκές ανάγκες μπροστά, είναι λυμένο πως ο δρόμος της σύγκρουσης με την αντιλαϊκή πολιτική και τη στρατηγική των επιχειρηματικών ομίλων περνάει μέσα από την ασίγαστη πάλη με το πολιτικό και συνδικαλιστικό προσωπικό τους.

Γι' αυτό η σύγκρουση που διεξάγεται και κορυφώνεται αυτήν την περίοδο με τη συνδικαλιστική μαφία είναι όρος για την ανασύνταξη του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος! Σε μια περίοδο που η σαπίλα του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού ξεχειλίζει, που η συνδικαλιστική μαφία κάνει τα αδύνατα δυνατά για να διατηρήσει με κάθε τρόπο τη συνδικαλιστική της επιβίωση, προτάσσοντας τα συμφέροντα των επιχειρηματικών ομίλων, το ΠΑΜΕ, με τις θέσεις του, τις πρωτοβουλίες και τη δράση του, επιδιώκει να αναδειχτεί στον κύριο παράγοντα ταξικής συσπείρωσης και ενότητας της εργατικής τάξης.

Γιατί ακριβώς αυτά τα 20 χρόνια ζωής και δράσης του ΠΑΜΕ αποτελούν την εγγύηση ότι το σχέδιό τους θα πέσει στο κενό. Γιατί όσο υπάρχει ΠΑΜΕ τα Συνδικάτα δεν θα μπουν ποτέ στο μουσείο, δεν θα γίνουν ποτέ συνεταιράκι του ΔΝΤ, της ΕΕ και των κυβερνήσεων.

Γιατί εμείς πιστεύουμε ότι ποτέ τα συμφέροντα της εργατικής τάξης δεν είχαν τίποτε κοινό με τα συμφέροντα των εκμεταλλευτών της. Οι αστοί εμφανίζουν ως «εθνικό συμφέρον» το ταξικό τους συμφέρον για τα κέρδη τους. Μας θέλουν συνένοχους και συμμέτοχους στο έγκλημα που διαπράττουν απέναντι σε άλλους λαούς. Κανένας εργαζόμενος δεν πρέπει να αποδεχτεί αυτόν το ρόλο. Δεν μας αξίζει!

133 χρόνια μετά τη ματωμένη Πρωτομαγιά του Σικάγου συνεχίζει να μας εμπνέει το τραγούδι των εργατών:

«Σκοπεύουμε να αλλάξουμε τα πράγματα

όχι πια να μοχθούμε από τα χαράματα

ίσα ίσα μόνο για να ζούμε

να μην έχουμε ποτέ μια ώρα για να σκεφτούμε (...)».

Συνεχίζουμε τον αγώνα μας με προοπτική.

Είμαστε περήφανοι για όλα αυτά που κατακτήσαμε, προχωράμε μπροστά με το κεφάλι ψηλά.

Συνεχίζουμε την πάλη για τα σύγχρονα δικαιώματα των εργαζομένων, για ΣΣΕ, αυξήσεις στους μισθούς, στις συντάξεις, κοινωνικές παροχές.

Δυναμώνουμε τη φιλία και την αλληλεγγύη των λαών, βάζουμε στο στόχαστρο τον πραγματικό εχθρό: Τις ιμπεριαλιστικές ενώσεις και τα μονοπώλια.

Εμπνεόμαστε από το φλογερό σύνθημα που γεννήθηκε μέσα σε μεγάλες μάχες και εργατικές εξεγέρσεις: Προλετάριοι όλων των χωρών ενωθείτε!

Θα νικήσουμε!