Ως ενεργός πολίτης που είμαι από τη νεαρή μου ηλικία και μετά από 30 χρόνια συνεχούς ενασχόλησής μου με τα κοινά, μέσα από διαφορετικούς κοινωνικούς χώρους και δράσεις (ηπειρώτικη αποδημία, πυροσβεστικός συνδικαλισμός και ευρωπαϊκή συνεργασία, ερασιτεχνικός και εργασιακός αθλητισμός, τοπική αυτοδιοίκηση, συνταξιουχικά κινήματα κ.α.), πιστεύω πως απέκτησα την εμπειρία για μία ασφαλή πολιτική επιλογή.

Θα μπορούσα εύκολα να βρω πάρα πολλούς λόγους για να αιτιολογήσω την απόφασή μου να στηρίξω, στις ευρωεκλογές και στις δημοτικές και περιφερειακές εκλογές, τα ψηφοδέλτια του ΚΚΕ.

Θα περιοριστώ, όμως, στις αιτιάσεις που πιστεύω πως πρέπει να προβληματίσουν (θετικά) τους Ελληνες ψηφοφόρους στις 26 του Μάη και να δώσουν ψήφο εμπιστοσύνης στο Κόμμα, με τη μακραίωνη θετική παρουσία του στα πολιτικά δρώμενα της χώρας μας.

Θεωρώ πως η πολυδιάστατη δράση και προσφορά του συγκεκριμένου κόμματος στην ελληνική κοινωνία δεν αμφισβητείται πλέον από κανέναν, ούτε καν από τους πολιτικούς του αντιπάλους.

Ακόμη κι αν κάποιος δεν συμφωνεί απόλυτα με τις θέσεις του ΚΚΕ και έχει κάποιους ενδοιασμούς, μπορεί εύκολα να βρει αρκετούς και σημαντικούς λόγους για να συμπράξει μαζί του, αρχής γενομένης από τις προαναφερόμενες εκλογές.

Προσωπικά, χωρίς να πασχίσω ιδιαίτερα, βρήκα μια σειρά από θετικές σκέψεις που πιστεύω πως δικαιώνουν απόλυτα την επιλογή μου.

Στηρίζω, λοιπόν, το ΚΚΕ και τη «Λαϊκή Συσπείρωση»:

• Γιατί θεωρώ πως ο ελληνικός λαός χρειάζεται κάποιους μπροστάρηδες αγωνιστές με ανιδιοτελή διαχρονική προσφορά στον τόπο, οι οποίοι θα παλέψουν για τα δίκαιά του, ανυστερόβουλα, χωρίς συμβιβασμούς και παλινωδίες.

Χορτάσαμε από κυβερνητικούς «σωτήρες» κάθε κομματικής απόχρωσης και συνεργασίας, οι οποίοι, αφού κατέστρεψαν την ελληνική κοινωνία και έφεραν σε απόγνωση το λαό, άλλαξαν τώρα προσωπείο (ίσως και κόμμα) και αυτοπροσδιορίζονται ως οι νέοι «εξυγιαντές» και «σωτήρες» του τόπου.

• Γιατί όλες οι κυβερνήσεις, κυρίως μετά την μεταπολίτευση (δεξιές, «σοσιαλιστικές», κεντροδεξιές, σοσιαλδημοκρατικές μηδέ της σημερινής εξαιρουμένης και ψευδεπίγραφα αυτοαποκαλούμενης «αριστερής»), ακολούθησαν πιστά τις επιταγές και τα κελεύσματα της Ευρωπαϊκής Ενωσης (των τραπεζών και όχι βέβαια των λαών), προτάσσοντας και υπηρετώντας πιστά τα συμφέροντα του κεφαλαίου και παραμερίζοντας τα δίκια του λαού.

Κι αν καμιά φορά ξέφευγαν - προσωρινά - από τον κανόνα, φρόντιζαν να το διορθώσουν άμεσα, μέσα από τη ληστρική φορολόγηση της μεσαίας τάξης ή το πετσόκομμα μισθών και συντάξεων, για να εξισορροπήσουν τα διαφυγόντα έσοδα που προέκυπταν από τη μη φορολόγηση των πλουσίων.

Το μόνο που ενδιέφερε διαχρονικά τους κυβερνώντες ήταν να εξασφαλίζουν άριστες σχέσεις (για να μην πω σχέσεις δουλοπρέπειας, που θα ήταν το σωστότερο) με τους κατ' ευφημισμό διεθνείς «προστάτες» μας και να τους χρηματοδοτούν για να επιβάλλουν το παγκόσμιο «δίκαιο», όπως αυτοί το αντιλαμβάνονται, δηλαδή με πολέμους και βομβαρδισμούς αμάχων.

Τη στιγμή που οι δημόσιες και κοινωνικές υπηρεσίες του τόπου, μετά και το μνημονιακό πετσόκομμα των προϋπολογισμών τους, υπολειτουργούν, η «αριστερή» μας κυβέρνηση εξακολουθεί να χρηματοδοτεί τις «σωφρονιστικές» επεμβάσεις του ΝΑΤΟ, ενώ ταυτόχρονα ξοδεύει τεράστια ποσά για να καλύψει τις επίπλαστες «ανάγκες» για τους πολεμικούς ανταγωνισμούς με τους γείτονές μας, που έντεχνα καλλιεργούν οι Δυτικοί μας «φίλοι».

Κι όταν, καμιά φορά, τολμήσουμε να ζητήσουμε τη διαμεσολάβησή τους στα εθνικά μας θέματα, κάνουν τον «Πόντιο Πιλάτο» (μέρες που είναι).

• Γιατί το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο κι όλοι αυτοί που απαρτίζουν τους «θεσμούς», αντί να λειτουργούν σαν πραγματικοί θεματοφύλακες της ισοτιμίας, της ισονομίας και της προόδου των Ευρωπαίων πολιτών, συμπεριφέρονται σαν εκπρόσωποι των πολυεθνικών, των τραπεζών και του παγκόσμιου κεφαλαίου.

Η συμμετοχή όσο το δυνατόν περισσότερων κομμουνιστών στο Ευρωκοινοβούλιο θα προβληματίσει το ευρωπαϊκό πολιτικό και οικονομικό κατεστημένο και, αν μη τι άλλο, θα λειτουργήσει σαν μία μορφή αντίστασης απέναντι στην αντιλαϊκή πολιτική που τόσο στοχευμένα αυτό προωθεί στις πλάτες των λαών της Ευρώπης.

• Γιατί η τοπική αυτοδιοίκηση, σε όλα της τα επίπεδα, χρειάζεται ανθρώπους που θέλουν και μπορούν να συγκρουστούν με τα μεγάλα συμφέροντα που λυμαίνονται τις Περιφέρειες και τους δήμους της χώρας. Οι τοπικές κοινωνίες θέλουν περιφερειάρχες και δημάρχους που θα διεκδικούν, τόσο από την κεντρική εξουσία όσο και από την Ευρωπαϊκή Ενωση, τους πόρους που δικαιούνται οι αυτοδιοικητικοί θεσμοί, και να μην καταφεύγουν στην «εύκολη» λύση του χαρατσώματος των συμπολιτών τους για να καλύψουν τις ανάγκες τους.

Η διατήρηση και αύξηση της κοινωνικής πολιτικής προς όφελος των ευπαθών και λοιπών κοινωνικών ομάδων πρέπει να είναι βασικό μέλημα της κεντρικής εξουσίας και οι «τοπικοί άρχοντες» να πάψουν να λειτουργούν ως επαίτες και να καταφεύγουν στις «αλληλέγγυες» ΜΚΟ ή στους πρόθυμους χορηγούς, που εξαργυρώνουν την «ευσπλαχνία» τους με τον πλέον απαράδεκτο τρόπο, τη φοροαπαλλαγή και τη δωρεάν διαφήμιση.

Οπου εκλέχτηκαν κατά το παρελθόν κομμουνιστές δήμαρχοι, έγινε έργο για το λαό, μπήκε τάξη στη διοίκηση και «έχασαν το ψωμί τους» οι κάθε λογής διαδημοτικοί κολαούζοι. Και τούτο γιατί, διαχρονικά, οι υποψήφιοι περιφερειάρχες και δήμαρχοι που στηρίζονται από το ΚΚΕ, καθώς και οι σύμβουλοι που συμπεριλαμβάνονται στα ψηφοδέλτια της «Λαϊκής Συσπείρωσης», είναι οι ίδιοι άνθρωποι που σε καθημερινή βάση αγωνίζονται και διεκδικούν ένα καλύτερο αύριο, μαζί με τους εργαζόμενους, τους ανέργους, τους συνταξιούχους, τους μικροεπαγγελματίες, τους μαθητές, τους φοιτητές, τους μετανάστες και γενικά όλους εκείνους τους πολίτες της χώρας μας που βιώνουν στο πετσί τους τις απάνθρωπες πολιτικές της ΕΕ, που με τόση ευκολία εφαρμόζουν διαχρονικά οι κυβερνώντες την Ελλάδα.

• Η σύγχρονη πολιτική ιστορία του τόπου μας έχει δείξει πως η ψήφος στο ΚΚΕ, από ιδεολογία ή ακόμα και σαν έκφραση διαμαρτυρίας, ποτέ δεν πάει χαμένη, αφού κερδισμένος βγαίνει ο ίδιος ο λαός.

Είναι το μόνο κόμμα που έχει σταθερή πολιτική στα μεγάλα εθνικά μας θέματα, έχει προβλέψει έγκαιρα τα δεινά που επακολούθησαν τις λαθεμένες πολιτικές επιλογές και, το κυριότερο κατ' εμέ, δεν πρόδωσε ποτέ τον ελληνικό λαό.

Οταν οι πολίτες αυτής της δύσμοιρης χώρας φτάσουν μπροστά στις κάλπες του Μαΐου, ας αναλογιστούν πως η ψήφος που θα ρίξουν μέσα σ' αυτές, εάν δεν είναι προς τη σωστή κατεύθυνση, εύκολα μπορεί να μεταβληθεί σε σφαίρα που θα πλήξει το μέλλον των ίδιων και των παιδιών τους, όπως έλεγε και ένας οραματιστής πολιτικός του παρελθόντος.