Από πρόσφατη κινητοποίηση «ευέλικτα» εργαζομένων στον κλάδο της Ενέργειας

«Η ζωή που ζείτε είναι η καλύτερη απάντηση για την "επιστροφή στην κανονικότητα" και το "τέλος των μνημονίων" που διαφημίζει η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ», σημειώνει και καλεί τους εργαζόμενους στις επερχόμενες εκλογικές αναμετρήσεις να κάνουν «την αληθινή διαφορά», αυτή που «θα πονέσει το κεφάλαιο και τα κόμματα που το στηρίζουν»: «Να ψηφίσετε ΚΚΕ παντού, ισχυροποιώντας έτσι τη δική σας φωνή, τη δική σας δοκιμασμένη και αταλάντευτη δύναμη».

Με αφορμή το πλατύ άνοιγμα της Τομεακής Οργάνωσης, τρεις νέοι εργαζόμενοι σε μεγάλες επιχειρήσεις διαφορετικών κλάδων μιλούν στον «Ριζοσπάστη», μεταφέροντας την εμπειρία τους για τις επιπτώσεις της «ευελιξίας» στη ζωή των ίδιων και των συναδέλφων τους.

Το «ψηφιδωτό» της «ευελιξίας» αποτελείται, όπως εξηγούν, από πολλές και διάφορες εργασιακές σχέσεις: Εργολαβικοί, εργαζόμενοι που «ενοικιάζονται» από τον έναν εργοδότη στον άλλο, συμβάσεις ορισμένου χρόνου με ολιγόμηνη διάρκεια, ακόμα και η δουλειά φασόν, με το κομμάτι, είναι μερικές ενδεικτικές μορφές.

«Αυτές οι μορφές εργασίας είναι βασικό εμπόδιο σήμερα για τους νέους ανθρώπους που προσπαθούν να φτιάξουν τη ζωή τους», τονίζουν, αφού τους καταδικάζουν σε μόνιμη ανασφάλεια.

Παράλληλα, επισημαίνουν τις δυσκολίες που θέτουν στην οργάνωση του αγώνα στους χώρους δουλειάς. «Παρ' όλα αυτά, υπάρχει ένα κομμάτι εργαζομένων που αντιστέκεται, που οργανώνεται στα σωματεία, που βγαίνει μπροστά στον αγώνα», σημειώνουν και εξηγούν ότι στην κατεύθυνση αυτή συμβάλλουν με τη δράση τους οι κομμουνιστές.

«Στο εργοστάσιο που δουλεύω υπάρχουν συνάδελφοι που εργάζονται δέκα χρόνια με συμβάσεις ορισμένου χρόνου», αναφέρει εργαζόμενος που ήδη μετρά τέσσερα χρόνια στη δουλειά με αυτό το εργασιακό καθεστώς. Οι συμβάσεις αυτές ανά διαστήματα διακόπτονται από μικρότερα ή μεγαλύτερα «διαλείμματα» ανεργίας, τα οποία συχνά «δικαιολογούνται» από τις διαδικασίες και τα κριτήρια «αξιολόγησης» που επιβάλλουν οι επιχειρήσεις.

Δίπλα στην αβεβαιότητα και το φόβο της ανεργίας, υπάρχουν και μια σειρά άλλες «παρενέργειες». Εργολαβικοί και «ενοικιαζόμενοι» προσλαμβάνονται με ειδικότητες που δεν αντιστοιχούν στη δουλειά που πραγματικά κάνουν, με σκοπό να «ψαλιδίζεται» ανάλογα ο μισθός τους. Για παράδειγμα, εργαζόμενοι που είναι βοηθητικό προσωπικό στο κομμάτι της παραγωγής και θα έπρεπε να δουλεύουν με συμβάσεις εργατοτεχνίτη, υπογράφουν σύμβαση αποθηκάριου για να αμείβονται με το χαμηλότερο ημερομίσθιο. Τα ωράρια τεντώνονται όσο δεν πάει όταν το επιβάλλουν οι ανάγκες της επιχείρησης, ενώ την εντατικοποίηση διαδέχονται η ανεργία, η υποχρεωτική άδεια, η υποαπασχόληση, όταν οι ανάγκες αυτές μεταβληθούν.

Κι ενώ η «ευελιξία» κυριαρχεί στους νέους σε ηλικία εργαζόμενους, είναι υπαρκτό το φαινόμενο επιχειρήσεις να υλοποιούν προγράμματα «εθελουσίας εξόδου» και στη συνέχεια να προσλαμβάνουν τους παλιούς εργαζόμενους που έχουν διώξει, στο ίδιο εργοστάσιο, μέσα από εργολάβο, για να μειώσουν το «μισθολογικό κόστος».

Σε μια σειρά από συμβάσεις προβλέπεται ότι ο εργαζόμενος μπορεί να κληθεί να εργαστεί σε διαφορετικές επιχειρήσεις με τις οποίες διατηρεί συνεργασία η εργολαβική εταιρεία που τον προσλαμβάνει. Οι μετακινήσεις γίνονται και εκδικητικά, ως «τιμωρία» για εργαζόμενους που διεκδικούν τα δικαιώματά τους ή ως μέσο πίεσης για να παραιτηθούν. «Εργαζόμενη που έμεινε έγκυος την έστειλαν για δουλειά στην άλλη άκρη της Αττικής, για να την αναγκάσουν να παραιτηθεί», αναφέρει χαρακτηριστικά εργαζόμενος.

Την ίδια στιγμή, η εργοδοσία «διαφημίζει» την «ευελιξία» ως... μια «ευκολία» για τις εργαζόμενες γυναίκες προκειμένου να «συνδυάσουν» τη δουλειά με τις «οικογενειακές υποχρεώσεις» τους. Η πραγματικότητα είναι εντελώς διαφορετική και οι εργαζόμενες το γνωρίζουν από πρώτο χέρι: «Συναδέλφισσες που θέλουν να κάνουν οικογένεια ξέρουν καλά ότι η εγκυμοσύνη σημαίνει "μη ανανέωση" της σύμβασης», σχολιάζει εργαζόμενος.

Αυτόν τον σύγχρονο εργασιακό μεσαίωνα πολυεθνικές και επιχειρηματικοί όμιλοι τον χαρακτηρίζουν... «απαίτηση της εποχής», ενώ δεν διστάζουν να τον παρουσιάζουν ως κάτι θετικό για τους εργαζόμενους.

Η φωνή της εργοδοσίας μεταφέρεται όμως και στις γραμμές των εργαζομένων από τους εργοδοτικούς και κυβερνητικούς συνδικαλιστές. Πρόκειται για δυνάμεις που «υπενθυμίζουν» στους εργαζόμενους πως είναι απαραίτητες αυτές οι εργασιακές σχέσεις την περίοδο της κρίσης «για να μην κλείσουν οι επιχειρήσεις», αλλά και σήμερα «για να διατηρηθεί η ανάπτυξη», για να εξασφαλιστεί το «μέλλον της επιχείρησης»...

Σε επιχειρησιακά σωματεία όπου κομμουνιστές συνδικαλιστές θέτουν το αίτημα να μπει τέρμα στις άθλιες εργασιακές σχέσεις, οι εργατοπατέρες φτάνουν στο σημείο να παραδέχονται ότι έχουν προχωρήσει σε «συμφωνία» με την εταιρεία, την οποία δεν μπορούν να παρακάμψουν. Υπερασπίζονται τη δουλειά - λάστιχο και απευθύνουν στους εργαζόμενους κηρύγματα υποταγής και συμβιβασμού με το «μικρότερο κακό», παρουσιάζουν τις «ευέλικτες» εργασιακές σχέσεις ως «λύση» για να δουλεύουν περισσότεροι εργαζόμενοι!

Στην κατεύθυνση αυτή, είναι χαρακτηριστικό ότι υπάρχουν σωματεία στα οποία κυριαρχούν τέτοιες συνδικαλιστικές πλειοψηφίες και αρνούνται να εγγράψουν ως μέλη τους εργαζόμενους με «ευέλικτες» εργασιακές σχέσεις, βάζοντας εμπόδια στην ενότητα και στην κοινή πάλη όλων των εργαζομένων.

«Στην ουσία βάζουν πλάτη και στηρίζουν τη λογική και τα σχέδια της εργοδοσίας», υπογραμμίζουν οι εργαζόμενοι. Στηρίζουν δηλαδή τη μείωση του αριθμού των εργαζομένων με συμβάσεις αορίστου χρόνου, καλύτερους μισθούς και δικαιώματα, και την αντικατάσταση της «παλιότερης φουρνιάς» από εργαζόμενους που αμείβονται ακόμα και με τον μισό μισθό, χωρίς δικαιώματα.

«Κάτι πρέπει να γίνει!»: Η ανάγκη να αλλάξει το τοπίο της εργασιακής ζούγκλας βρίσκεται στα χείλη της μεγάλης πλειοψηφίας των εργαζομένων. Και οι τρεις εργαζόμενοι συμφωνούν πως η κατάσταση σε πολλούς χώρους μοιάζει με «καζάνι που βράζει».

«Οι περισσότεροι εργαζόμενοι βιώνουν τις επιπτώσεις της "ευελιξίας" και καταλαβαίνουν τις επιδιώξεις της εργοδοσίας. Καταλαβαίνουν ότι ο καθένας δουλεύει για δύο, ότι οι εταιρείες μάς ξεζουμίζουν. Βλέπουν τις επιχειρήσεις να αυξάνουν τα κέρδη τους την ίδια στιγμή που μας καταδικάζουν στην ανασφάλεια», σχολιάζουν.

«Αυτή η κατάσταση ούτε φυσικό φαινόμενο είναι, ούτε απλώς μια συγκυριακή επιλογή. Εκπορεύεται από τις κατευθύνσεις της ΕΕ εδώ και πολλά χρόνια. Σε αυτήν τη στρατηγική επιλογή της "ευελιξίας" της εργασίας προσκυνούν και επαυξάνουν όλα τα κόμματα του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης», σημειώνει στην ανακοίνωσή της η Τομεακή Επιτροπή Βιομηχανίας της ΚΟ Αττικής.

Καλεί τον καθένα και την καθεμιά που βιώνει στο πετσί του και στη ζωή του τις συνέπειες και τα αποτελέσματα της «ευέλικτης» εργασίας να το κάνει κριτήριο στάσης και ψήφου:

«Με τη δική μας δουλειά παράγεται τεράστιος πλούτος, η επιστήμη και η τεχνολογία προοδεύουν, δημιουργούνται οι προϋποθέσεις για να ζούμε καλύτερα, με λιγότερες ώρες δουλειάς και περισσότερο ελεύθερο χρόνο, με σταθερές και μόνιμες εργασιακές σχέσεις, με διευρυμένα εργατικά δικαιώματα. Δηλαδή, ακριβώς το αντίθετο από αυτό που μας επιβάλλουν σήμερα το κεφάλαιο, η κυβέρνηση και τα υπόλοιπα κόμματα που στηρίζουν τον καπιταλισμό: Μερική δουλειά, μερική ζωή, μερικά δικαιώματα. Μόνιμη εργασιακή περιπλάνηση μέσα από την οποία παράγουμε τόνους προϊόντων, τεράστιο πλούτο, τον οποίο τελικά δεν μπορούμε να απολαύσουμε.

Απέναντι σε αυτήν την κατάσταση, σε όλους αυτούς που θεωρούν παρωχημένο και ξεπερασμένο να ζούμε με αξιοπρέπεια, να αγωνιζόμαστε για τις αληθινές, τις αυξημένες ανάγκες μας, έχουμε ένα μεγάλο όπλο: Την ενίσχυση του ΚΚΕ, του κόμματος των εργατών (...) Ισχυρό ΚΚΕ. Γιατί το αληθινά προοδευτικό είναι αυτό που ανατρέπει το σάπιο, το βάρβαρο και το παλιό, και φέρνει το νέο, την ικανοποίηση των εργατικών - λαϊκών αναγκών, το να καρπώνονται οι εργάτες τον παραγόμενο πλούτο, με τη δική τους εξουσία και οικονομία».