Από τη συζήτησή μας είχαμε για, ακόμη μια φορά, την ευκαιρία να αντιληφθούμε πόσο πηγαίος και αυθεντικός είναι.

Συζητήσαμε μαζί του πολλά: Την επιλογή του να στηρίξει το ΚΚΕ και μέσα από την υποψηφιότητά του με τη «Λαϊκή Συσπείρωση», τις καλλιτεχνικές του ανησυχίες, τη γειτονιά του στα Κάτω Πατήσια και τις ανησυχίες του κόσμου που μένει εκεί, την ομορφιά του «δικού μας» κόσμου...

Σχετικά με την απόφασή του να είναι υποψήφιος δημοτικός σύμβουλος με τη «Λαϊκή Συσπείρωση», μας λέει αφοπλιστικά:

«Σιγά μην έλεγα όχι στην πρόταση του ΚΚΕ, που μου έκανε τέτοια τιμή.

Ξέρετε, είναι ο καιρός τέτοιος... Χρειάζεται, έχεις και εσύ ο ίδιος την ανάγκη, να ενεργοποιηθείς πιο πολύ. Τα προβλήματα του λαού είναι κτήμα όλων, τα γνωρίζουμε όλοι. Τι κάνουμε; Ηρθε πια ο καιρός αυτός, που λες, πρέπει να συμβάλω κι εγώ.

Εχουμε φτάσει πια στο σημείο που τους έχουμε γνωρίσει όλους: Και σαν κυβέρνηση και σαν συνασπισμό κυβέρνησης και σαν αντιπολίτευση. Δεν μπορεί να καμωθεί κάποιος ότι δεν γνωρίζει. Υπάρχει κάποιο άλλο κόμμα, που να μπορεί να αντιπολιτευτεί σωστά και για τα συμφέροντα του λαού; Αφού το ξέρουμε ότι κατά βάθος συμφωνούν σε όλα. Υπογράφουν τις ίδιες άδικες αποφάσεις και κατευθύνσεις, διαλύουν τις εργασιακές σχέσεις, κλέβουν τα μεροκάματα των ανθρώπων.

Στο ερώτημα τι μπορείς να κερδίσεις από μια ισχυρή λαϊκή αντιπολίτευση, λέει αμέσως:

«Τα πάντα μπορείς! Κατ' αρχήν δεν θα τολμήσει κανείς να πετσοκόψει άλλο τα πετσοκομμένα. Μαζί βέβαια και με τη συμμετοχή στον αγώνα, ο ένας πλάι στον άλλο. Μόνο με δυνατό, δυναμωμένο ΚΚΕ στο πλάι του λαού μπορούμε να κερδίσουμε ό,τι έχουμε χάσει».

Συζητώντας για τον δήμο της Αθήνας, του λέμε να μας πει ποια είναι τα σημαντικότερα προβλήματα που βιώνει ο εργαζόμενος. «Ξέρετε πόσο ψηλά είναι τα δημοτικά τέλη; Κάθε χρόνο παίρνουν δεκάδες εκατομμύρια, αλλά όλα αυτά δεν πάνε στα σχολεία, στα νηπιαγωγεία, στην καθαριότητα».

Τα παραδείγματα που φέρνει από τη γειτονιά του στα Κάτω Πατήσια είναι χαρακτηριστικά.

«Στο καφενείο που πάω καθημερινά, μέχρι τις 19 του μήνα ζητάνε ένα τσίπουρο με μεζέ, μετά σκέτο... Ξέρετε πόσο πληγώνονται, κι ας μην το λένε, με το "γράψε ένα μεζέ;". Εντάξει, η δυσαρέσκεια που υπάρχει ήταν αναντίστοιχη με το εκλογικό αποτέλεσμα, αλλά εδώ είναι ο ρόλος μας. Τους λέω καμιά φορά: "Ρε σεις! Πώς δέχεστε να έχετε καταδικάσει τα παιδιά σας να παίρνουν 400 ευρώ και με αυτά να πρέπει να ζήσουν, να κάνουν οικογένεια...».

Οσον αφορά την πολιτιστική πολιτική του δήμου Αθήνας μάς λέει: «Πού είναι η πολιτιστική πολιτική που έχει αναπτύξει; Το Γκάζι, έναν από τους πιο όμορφους χώρους της Αθήνας, το έχει δώσει έξω. Το εκμεταλλεύονται άλλοι. Οι όποιες εκδηλώσεις γίνονται μακριά από τις γειτονιές της Αθήνας.

Αλλο θέμα. Δεν θα έπρεπε ο δήμος να έχει αίθουσες, όπου θα μπορούν και οι νέοι δημιουργοί να αναδεικνύουν το έργο τους; Ξέρετε πόσα νέα παιδιά που βγαίνουν γεμάτα όνειρα από τις σχολές τους, πληρώνουν από την τσέπη τους για να ανεβάσουν, και αν τα καταφέρουν, μια παραγωγή; Χρειάζεται να φροντίσει ο δήμος. Να δοθεί χώρος, για να εκφραστούν, ακόμα και να μετρηθούν.

Βέβαια με τις γενικότερες συνθήκες που επικρατούν στις λαϊκές οικογένειες, επηρεάζεται γενικότερα το επάγγελμά μου. Η δουλειά η δική μου είναι, αν το θέλετε, το τρίτο οχτάωρο. Αμα δεν υπάρχει αυτό το τρίτο 8ωρο και δουλεύει ο άλλος 18 ώρες, πότε και πώς θα έχει όρεξη να έρθει να με δει; Μετά αναγκάζεται να καθηλώνεται σε όλα αυτά τα ηλίθια κατασκευάσματα... Γιατί εγώ δεν δέχομαι, αυτά θέλει ο κόσμος και υποκριτικά να ακούγεται, "τι να κάνουμε"; Αν του δίνεις μόνο αυτά, ε ναι μόνο αυτά θα θέλει».

Ολοκληρώνοντας την κουβέντα μας μαζί του, μας αναφέρει ότι «είναι μονόδρομος» η ενίσχυση του ΚΚΕ σε όλες τις κάλπες.

«Χρειάζεται ο κόσμος να ψηφίσει καθαρά. Να βάλει μπροστά τα οξυμένα του προβλήματα. Τους γνώρισε όλους. Δεν μπορεί κανείς να πει αυτήν την ανοησία την περίεργη, το τάδε κόμμα δεν το δοκιμάσαμε. Τους έχουμε δοκιμάσει όλους.

Κάθε μέρα μου λένε ότι μόνο το ΚΚΕ μας έχει πει την αλήθεια, μόνο αυτό το κόμμα εμπιστευόμαστε. Εγω τι να πω; Τόλμησε επιτέλους! Οχι μόνο για σένα, αλλά και για τα παιδιά σου, για τα αγαπημένα σου πρόσωπα. Πώς θα ζήσεις; Πότε θα πάρεις σύνταξη; Πού θα βρεις τα μεροκάματα; Ποιο είναι το μέλλον για το παιδί σου ή το εγγόνι σου; Βάλε όλους αυτούς που σου λένε ψέματα στην μπάντα.

Ας τολμήσουμε, γιατί όπως λέει και ο ποιητής, για να είσαι ελεύθερος, θέλει τόλμη και αρετή. Το θέμα είναι να είσαι ελεύθερος, όχι φιλελεύθερος. Ας τολμήσουμε τώρα και ας διώξουμε το φόβο. Μόνο έτσι θα δούμε τη διαφορά στην ποιότητα της ζωής μας... Ξέρουμε ότι μας εμπιστεύεσαι. Ξέρουμε ότι πιστεύεις πως σου λέμε την αλήθεια».