Ως μια «μάχη εξαιρετικής σημασίας» για το λαό περιγράφει ο ΣΥΡΙΖΑ τις επερχόμενες ευρωεκλογές. Στην προσπάθειά τους να οξύνουν την κάλπικη αντιπαράθεση με τις υπόλοιπες αστικές πολιτικές δυνάμεις, να θέσουν ξανά στο λαό ψεύτικα, εκβιαστικά διλήμματα εγκλωβισμού στα προτάγματα της αστικής τάξης, τα κυβερνητικά επιτελεία παρουσιάζουν ως διακύβευμα το αν θα επικρατήσουν στην ΕΕ η ακροδεξιά και ο νεοφιλελευθερισμός, ή αν αντίθετα θα υψωθεί ανάχωμα, με μια συμμαχία «προοδευτικών» και «αριστερών» δυνάμεων και ένα σχέδιο που θα υπερασπίζεται τάχα την εργασία, την αλληλεγγύη και τα δημοκρατικά και κοινωνικά δικαιώματα.

Πρόκειται για απάτη ολκής και παγίδα για το λαό. Πρώτα - πρώτα, εκείνο που παρουσιάζουν ως αντιπαράθεση ανάμεσα στη «συντήρηση» και την «πρόοδο» στην ΕΕ είναι ένας τσακωμός που δεν αφορά τα λαϊκά συμφέροντα. Αντίθετα, έχει ως βάση τα συγκρουόμενα συμφέροντα των αστικών τάξεων που συγκροτούν την ιμπεριαλιστική ένωση, τον «καβγά» τους για τα κέρδη και τη χασούρα από την περίοδο της κρίσης, για το πώς θα «κλείσει» η ψαλίδα ανάμεσά τους, η οποία άνοιξε ακόμα περισσότερο τα προηγούμενα χρόνια.

Για παράδειγμα, πίσω από τα περί «τέλους της λιτότητας», «δικαιότερης κατανομής κονδυλίων» και πόρων, δεν βρίσκεται καμία ...μονομαχία για τις ανάγκες του λαού, αλλά οι κόντρες τους για τα περιθώρια που αφήνουν οι συμφωνίες και οι συνθήκες της ΕΕ στη στήριξη των εγχώριων επιχειρηματικών ομίλων με ζεστό χρήμα και άλλα προνόμια, ιδιαίτερα σ' εκείνες τις οικονομίες που έχασαν έδαφος έναντι των ανταγωνιστών τους και τώρα επιζητούν μεγαλύτερη ευελιξία στη δημοσιονομική και οικονομική πολιτική για να στηρίξουν τα μονοπώλιά τους.

Πίσω από τις «ευαισθησίες» τους για τάχα περισσότερη δημοκρατία δεν κρύβονται μόνο οι προσπάθειες για δημοκρατικό «φερετζέ» στις αντιλαϊκές αποφάσεις και στην ενσωμάτωση των λαών στην αστική πολιτική, αλλά και οι «γκρίνιες» εκείνων των πολιτικών δυνάμεων που διεκδικούν να «ακούγεται» η φωνή και της δικής τους αστικής τάξης στα διάφορα όργανα της ιμπεριαλιστικής ένωσης.

Ετσι κι αλλιώς, «δημοκρατική» και «κοινωνική» ΕΕ ούτε υπήρξε ούτε πρόκειται να υπάρξει. Η ΕΕ είναι ένωση του κεφαλαίου και ως εκ τούτου εχθρική απέναντι στο λαό. Γι' αυτό και όλη η έως τώρα πείρα δείχνει ότι αλλάζει μόνο προς το χειρότερο, γίνεται ακόμα πιο επιθετική απέναντι στα εργατικά - λαϊκά δικαιώματα.

Ετσι, παρά τους καβγάδες, το σχέδιο «συντηρητικών» και «προοδευτικών» αστικών πολιτικών δυνάμεων είναι κοινό και αφορά τη θωράκιση των συμφερόντων της αστικής τάξης. Γι' αυτό σηματοδοτεί την ακόμα σκληρότερη επίθεση στους λαούς. Είναι σχέδιο «χαραγμένο» στις κοινές τους αποφάσεις για τα «ευρωπαϊκά εξάμηνα», την «εμβάθυνση» της ΕΕ και το «Ευρωπαϊκό ΔΝΤ», δηλαδή στα μνημόνια διαρκείας για τους λαούς της ΕΕ. Στις ανατριχιαστικές Οδηγίες της ΕΕ για την ένταση της εκμετάλλευσης στους χώρους δουλειάς, στις αποφάσεις τους για παραπέρα στρατιωτικοποίηση της ΕΕ και ανάπτυξη δυνατοτήτων για «αυτοτελείς» ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις όπου διακυβεύονται τα συμφέροντα των ευρωπαϊκών μονοπωλίων. Στα δεκάδες μέτρα έντασης της καταστολής και για τη θωράκιση της αστικής εξουσίας, στην απάνθρωπη πολιτική της για το Μεταναστευτικό.

Αυτή η πολιτική, την οποία υπηρέτησαν και υπηρετούν από κοινού «νεοφιλελεύθερες» και σοσιαλδημοκρατικές δυνάμεις και κυβερνήσεις, σαν αυτές της σάπιας ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας που ο ΣΥΡΙΖΑ «σαπουνίζει» τις μέρες αυτές, για να τις ξεπλύνει απ' όλες τις αντεργατικές αμαρτίες τους, έστρωσε και στρώνει το χαλί σε κάθε είδους ακροδεξιά και φασιστικά «λουλούδια» του συστήματος.

Γι' αυτό, λοιπόν, κανέναν αγώνα ενάντια στην ακροδεξιά και το φασισμό δεν μπορούν να δώσουν όσοι κρατάνε τη σημαία της ΕΕ, του αντικομμουνισμού και της εξίσωσης κομμουνισμού - φασισμού, τη σημαία του ΝΑΤΟ και του κεφαλαίου.

Ο λαός μας και συνολικά οι λαοί της Ευρώπης έχουν όντως μεγάλες και κρίσιμες μάχες μπροστά τους. Για να ανακτήσουν τις απώλειες, όσα έχασαν τα χρόνια της καπιταλιστικής κρίσης, για να διεκδικήσουν όχι ζωή με ψίχουλα αλλά την ικανοποίηση των δικών τους σύγχρονων αναγκών, για να ανοίξουν τον μόνο ελπιδοφόρο δρόμο για τους ίδιους, για μια κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση, κρίσεις, φτώχεια και πολέμους, χρειάζεται σύγκρουση με το κεφάλαιο, τις κυβερνήσεις του, τις ιμπεριαλιστικές ενώσεις ΕΕ και ΝΑΤΟ. Σε αυτές τις μάχες, μπροστάρης και αποκούμπι είναι ένα ισχυρό ΚΚΕ παντού, και στην Ευρωβουλή, για να δυναμώσουν η αλληλεγγύη και η κοινή πάλη των λαών ενάντια στη στρατηγική του κεφαλαίου.