Παρασκευή 15 Φλεβάρη 2019
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Σελίδα 17
ΔΙΕΘΝΗ ΚΑΙ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ (ΤΕΤΡΑΣΕΛΙΔΟ)
ΝΙΓΗΡΙΑ
Κάλπες σε περίοδο έντασης της εκμετάλλευσης και όξυνσης της φτώχειας

Μεγάλο μέρος των Νιγηριανών ψηφοφόρων εξακολουθεί να εγκλωβίζεται στα ψευτοδιλήμματα των αστικών κομμάτων, ελλείψει πραγματικής επαναστατικής πολιτικής δύναμης

Copyright 2019 The Associated

Μεγάλο μέρος των Νιγηριανών ψηφοφόρων εξακολουθεί να εγκλωβίζεται στα ψευτοδιλήμματα των αστικών κομμάτων, ελλείψει πραγματικής επαναστατικής πολιτικής δύναμης
Στις κάλπες καλούνται αύριο Σάββατο περίπου 84.000.000 Νιγηριανοί εγγεγραμμένοι ψηφοφόροι στις προεδρικές και βουλευτικές εκλογές, στην πολυπληθέστερη αφρικανική χώρα (συνολικά 7η στον κόσμο με πάνω από 200 εκατ. κατοίκους) και τη μεγαλύτερη οικονομία της υποσαχάριας Αφρικής. Εχουν να διαλέξουν Πρόεδρο μεταξύ περίπου 70 πολιτικών και περίπου 440 βουλευτές μεταξύ χιλιάδων υποψηφίων, οι οποίοι παρά το γεγονός ότι προέρχονται από διαφορετικά κόμματα, εκπροσωπούν επί της ουσίας τμήματα της αστικής τάξης που αποτελεί λιγότερο από το 1% του πληθυσμού και απολαμβάνει περίπου το 90% του πλούτου της χώρας.

Στη Νιγηρία συναντά κανείς τη γνωστή αντίθεση πολλών άλλων καπιταλιστικών αναπτυσσόμενων χωρών: Διαθέτει τεράστιο ορυκτό πλούτο (π.χ. πετρέλαιο), φυσικούς πόρους, όπως αχανείς εύφορες εκτάσεις που θα μπορούσαν να θρέψουν δεκαπλάσιους πληθυσμούς. Διαθέτει επίσης μεγάλα ποτάμια (ποταμός Νίγηρας ) που θα μπορούσαν να αξιοποιηθούν για την ανέγερση υδροηλεκτρικών σταθμών παραγωγής Ενέργειας, καλύπτοντας επαρκώς τις τεράστιες ενεργειακές ανάγκες της χώρας. Ωστόσο, ελάχιστα από αυτά συμβαίνουν! Τα έργα υποδομών περιορίζονται σε τομείς της οικονομίας που ευνοούν τα συμφέροντα των λίγων και εκλεκτών (μεγαλογαιοκτήμονες, επιχειρηματίες στο χώρο της Ενέργειας κ.ά.) που στηρίζουν τον εκάστοτε Πρόεδρο.

Ο πλούτος φέρνει φτώχεια και εξαθλίωση στο λαό

Κάπως έτσι, η Νιγηρία , που είναι μέλος του OPEC από το 1971, μολονότι διαθέτει σημαντικά κοιτάσματα πετρελαίου και είναι η πρώτη στην παραγωγή «μαύρου χρυσού» σε όλη την υποσαχάρεια Αφρική, αναγκάζεται, έως σήμερα, να κάνει εισαγωγές καυσίμων! Μεταξύ άλλων, διότι οι αστικές κυβερνήσεις επί σειρά ετών αδιαφορούν και δεν εκσυγχρονίζουν ούτε καν τα τέσσερα παλιά διυλιστήρια που υπολειτουργούν εδώ και χρόνια. Συχνά, παρατηρούνται ελλείψεις καυσίμων και εξαιτίας της μείωσης των συναλλαγματικών αποθεμάτων της Κεντρικής Τράπεζας σε δολάρια, τα οποία είναι σε τόσο χαμηλά επίπεδα που περιορίζουν ακόμη και τις εισαγωγές βενζίνης. Κάπως έτσι, στη χώρα με ημερήσια παραγωγή πάνω από 500.000 βαρελιών πετρελαίου, σχηματίζονται συχνά τεράστιες ουρές έξω από βενζινάδικα.

Αξίζει να σημειωθεί ότι και οι έξι μεγάλοι τερματικοί σταθμοί εξαγωγής πετρελαίου είναι στα χέρια πέντε ξένων μονοπωλίων: «Shell», «Mobil», «Chevron», «Texaco», «Agip».

Το σφιχταγκάλιασμα των ξένων και ντόπιων μονοπωλίων, της αστικής τάξης με τους εκάστοτε διαχειριστές της εξουσίας δεν αφήνει πολλά περιθώρια στην εργατική τάξη να «αναπνεύσει». Η διαφθορά, την οποία υποτίθεται πως θα «καταπολεμούσε» και ο απερχόμενος Πρόεδρος Μουχαμάντου Μπουχάρι, εξακολουθεί να ανθεί παντού και ιδιαίτερα σε τομείς της οικονομίας (Ενέργεια) που επί δεκαετίες ήταν υπό τον συστηματικό έλεγχο ξένων και ντόπιων μονοπωλίων. Η ανεργία επισήμως μαστίζει πάνω από το 23% του πληθυσμού και το 38% των νεαρών κάτω των 25 ετών, ενώ εκτός σχολικού συστήματος μένουν (λόγω φτώχειας) κάθε χρόνο εκατομμύρια παιδιά. Πάνω από το 60% του πληθυσμού παλεύει να επιβιώσει με λιγότερο από ένα δολάριο τη μέρα, γι' αυτό και τον περασμένο Ιούνη η Νιγηρία πήρε τα «σκήπτρα» από την Ινδία στα ποσοστά της ακραίας φτώχειας παγκοσμίως. Η θλιβερή αυτή κατάσταση εκτοπίζει σημαντικό μέρος της εργατικής τάξης στο περιθώριο και το εγκλωβίζει στη μέγγενη της ανέχειας ή το ρίχνει στους ριψοκίνδυνους δρόμους της μετανάστευσης προς τη Δύση, τροφοδοτώντας τα διεθνή κυκλώματα διακίνησης ανθρώπων και μαστροπείας.

Μπρος «γκρεμός» και πίσω «ρέμα»

Σε αυτές τις συνθήκες, το πολιτικό σύστημα της χώρας είναι απόλυτα ελεγχόμενο από λίγους δισεκατομμυριούχους και ξένα μονοπώλια, που απομυζούν και θησαυρίζουν από τον τεράστιο ορυκτό και φυσικό πλούτο της νιγηριανής γης.

Βασικοί διεκδικητές της εξουσίας είναι ο 76χρονος απερχόμενος Πρόεδρος (πρώην επικεφαλής στρατιωτικού πραξικοπήματος το 1982) Μουχαμάντου Μπουχάρι από το σοσιαλδημοκρατικό κόμμα APC (All Progressives Congress) και ο 72χρονος πρώην αντιπρόεδρος (1997-2007) και πάμπλουτος επιχειρηματίας (ιδιοκτήτης εταιρείας εφοδιαστικής αλυσίδας σε λιμάνια, πρώην NICOTES, νυν INTELS) Ατίκου Αμπουμπακάρ από το κεντροδεξιό κόμμα PDP (People's Democratic Party). Και οι δύο διατείνονται έτοιμοι να πολεμήσουν τη διαφθορά, να καταπολεμήσουν τη φτώχεια, να ενισχύσουν τις υποδομές της χώρας και τις ξένες επενδύσεις. Δηλαδή, να «σώσουν τη Νιγηρία » διατηρώντας απαράλλακτο το εκμεταλλευτικό καπιταλιστικό σύστημα, που είναι η αιτία για την ακραία φτώχεια, πολλαπλασιάζει τα πλούτη των αστών και κρατά τις μελλοντικές γενιές αιχμάλωτες στην ανέχεια και σε αυταπάτες περί μιας «καλύτερης διαχείρισης» και «πιο δίκαιης αναδιανομής».

O απερχόμενος Πρόεδρος Μπουχάρι, γνωστός στο νιγηριανό λαό με το παρατσούκλι «Baba go slow», λόγω της βραδύτητας που τον χαρακτηρίζει στη λήψη αποφάσεων, διεκδικεί δεύτερη προεδρική θητεία χωρίς ιδιαίτερη λαϊκή απήχηση. Η πολιτική «προίκα» που δημιούργησε μετά την ανάδειξή του στην εξουσία από τις εκλογές του 2015 (που συνέπεσε με τη σημαντική μείωση στις διεθνείς τιμές πετρελαίου) δεν φαίνεται να είναι αρκετή για να εξασφαλίσει τη σίγουρη επανεκλογή του. Η οικονομία παραμένει σε ύφεση και οι ρυθμοί καπιταλιστικής ανάπτυξης χαμηλοί. Η ανεργία σχεδόν διπλασιάστηκε αφότου εξελέγη Πρόεδρος. Η κλιμάκωση των στρατιωτικών επιχειρήσεων σε βάρος των τζιχαντιστών της «Μπόκο Χαράμ» σε αρκετές από τις βορειοανατολικές πολιτείες της χώρας με μουσουλμανικό πληθυσμό περιόρισαν τη δράση της τρομοκρατικής οργάνωσης. Ωστόσο, η προσοχή του στρατού κυρίως στη δράση της «Μπόκο Χαράμ» «ανέστησε» άλλες ομάδες του οργανωμένου εγκλήματος, ενθαρρύνοντας π.χ. την ανομία και την έξαρση της εγκληματικής δράσης συμμοριών κυρίως στη βορειοανατολική πολιτεία Ζαμφάρα (με πληθυσμό 3,2 εκατ. άτομα), σημαντικό μέρος της οποίας βρίσκεται στο έλεος ομάδων που σφάζουν αμάχους, απαγάγουν τους πιο εύπορους για λύτρα και σκοτώνουν όσους αντισταθούν. Προβλήματα αποσταθεροποίησης δημιουργούν κάθε τόσο οι αιματηρές συγκρούσεις κτηνοτροφικών και αγροτικών φυλετικών κοινοτήτων στην κεντρική Νιγηρία , όπου και εκεί έχει αναπτυχθεί στρατός.

Ο 72χρονος Ατίκου Αμπουμπακάρ, που ξεκίνησε ως τελωνειακός υπάλληλος, λανσάρεται σήμερα ως «φιλάνθρωπος» αστός που μπορεί να αξιοποιήσει την προηγούμενη θητεία του ως αντιπρόεδρος (όπου επίβλεψε μεγάλο πρόγραμμα ιδιωτικοποιήσεων τάχα «για το καλό της πατρίδας») και την εμπειρία του από την εταιρεία εφοδιαστικής αλυσίδας «Intels Nigeria Limited», που κατέχει μαζί με μία βιομηχανία αναψυκτικών και παρασκευής ζωοτροφών. Τον περασμένο Γενάρη, σε μία προσπάθεια να αποστομώσει τους πολιτικούς αντιπάλους που υποστήριζαν ότι οι Αμερικανοί τού έχουν απαγορεύσει (εδώ και περίπου 15 χρόνια) την είσοδό του στις ΗΠΑ λόγω συμμετοχής σε μεγάλο κύκλωμα ξεπλύματος μαύρου χρήματος, κατάφερε να μεταβεί στην Ουάσιγκτον χάρη στις καλές διασυνδέσεις του 56χρονου Αμερικανού λομπίστα Μπράιαν Μπάλαρντ, που θεωρείται «ο ισχυρότερος λομπίστας στις ΗΠΑ μετά την εκλογή Τραμπ» («Politico.com» 2/4/2018) και πληρώθηκε με πάνω από 1,6 εκατ. δολάρια για αυτές τις υπηρεσίες. Ο Ατίκου Αμπουμπακάρ, που είναι και αυτός όπως ο Μπουχάρι μουσουλμάνος από τη βορειοανατολική Νιγηρία , υπόσχεται δημιουργία νέων και καλοπληρωμένων θέσεων εργασίας, δημιουργία υποδομών σε διάφορους τομείς, εκσυγχρονισμό. «Οταν λέω ότι θα κάνω κάτι, το κάνω. Δεν είμαι σαν το APC (σ.σ. κόμμα του απερχόμενου Προέδρου Μπουχάρι). Υπόσχομαι στους Νιγηριανούς να αναδομήσω τη χώρα και θα το κάνω! Τους υπόσχομαι να δημιουργήσω δουλειές και θα το κάνω!», επανέλαβε ο Αμπουμπακάρ στις αρχές της βδομάδας, σε μία από τις τελευταίες προεκλογικές συγκεντρώσεις.

Ωστόσο, μεγάλο μέρος των φτωχών λαϊκών στρωμάτων, που έχει ξανακούσει μεγαλόστομες υποσχέσεις αλλά δεν έχει χορτάσει την πείνα του, δεν μπορεί εύκολα να βρει εναλλακτικές. Εν απουσία επαναστατικής πρωτοπορίας, Κομμουνιστικού Κόμματος (σημαντική αδυναμία σε μια τόσο μεγάλη και με σημαντικές παραγωγικές δυνατότητες χώρα), ισχυρών εργατικών (όχι εργοδοτικών) συνδικάτων, η εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα δεν έχουν πραγματική εναλλακτική όχι τόσο στις εκλογές, όσο στην καθημερινή σκληρή ταξική πραγματικότητα. Προϋπόθεση για την όποια χειραφέτηση από την αστική πολιτική, ώστε να αναπτυχθεί ταξική συνείδηση που θα συμβάλλει σε ριζικές αλλαγές σε επίπεδο οικονομίας και εξουσίας.


Δ. ΟΡΦ.


Κορυφή σελίδας
Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ