«Αγαπητές φίλες, αγαπητοί φίλοι,

Συντρόφισσες και σύντροφοι,

Η απάντηση των ΣΕΒ - ΣΕΤΕ στην κυβερνητική αύξηση του κατώτατου μισθού ήταν:

"Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο κατώτατος μισθός των εργαζομένων πρέπει να βελτιωθεί. Για να συμβεί αυτό χωρίς επιπτώσεις στην ανάκαμψη της οικονομίας και της απασχόλησης, είναι πλέον επιτακτική η ανάγκη:

-- Να μειωθεί η φορολογία της εργασίας.

-- Να συγκρατηθεί το μη μισθολογικό κόστος με τη μείωση των εισφορών.

-- Να αποσυνδεθεί η αύξηση του κατώτατου μισθού από τον μέσο μισθό.

Το ύψος των μισθών (...) και των κατώτατων μισθών, που μπορεί να αντέξει η οικονομία, συνδέεται με την παραγωγικότητα και την ανταγωνιστικότητά της, το μέγεθος της ανεργίας και της αδήλωτης εργασίας".

Μπορεί να μιλούν για βελτίωση του κατώτατου μισθού, αλλά προσαρμοσμένη στην ανταγωνιστικότητα και στην καπιταλιστική ανάπτυξη.

Η στρατηγική του κεφαλαίου για τους μισθούς, για όλα τα εργασιακά δικαιώματα, καθορίζεται από τις ανάγκες της καπιταλιστικής ανάπτυξης και την εφαρμογή αντίστοιχης πολιτικής. Είναι νομοτέλεια.

Στις 22/1/2019, σε οικονομικό του δελτίο, ο ΣΕΒ μιλούσε για "περαιτέρω ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας ώστε η ελληνική οικονομία να θωρακιστεί έναντι της διαφαινόμενης κάμψης της παγκόσμιας οικονομίας, και να επιτευχθούν ισχυροί ρυθμοί ανάπτυξης στο μέλλον (...) Κατά τη διάρκεια της προσαρμογής, η Ελλάδα προχώρησε σε σημαντικές μεταρρυθμίσεις με πιο σημαντική την επίτευξη ισορροπίας μεταξύ μισθών και παραγωγικότητας, που είναι αναγκαία προκειμένου να μετασχηματιστεί η χώρα σε μια εξωστρεφή οικονομία, προσανατολισμένη στις εξαγωγές και την προσέλκυση επενδύσεων. Για τους παραπάνω λόγους, η επιστροφή στις πολιτικές της εποχής πριν την κρίση, κυρίως σε ό,τι αφορά τη δημοσιονομική διαχείριση και την αγορά εργασίας, μπορεί να αποβεί καταστροφική".

Αλλά και τα προηγούμενα χρόνια έλεγε: "Η κατακλυσμική ύφεση de facto κατήργησε πολλές από τις στρεβλώσεις στην αγορά εργασίας. Χωρίς τη μερική απασχόληση και τη μείωση του κατώτατου μισθού, καθώς και τη μεγαλύτερη ευελιξία στον καθορισμό των μισθών σε επιχειρησιακό επίπεδο, η ύφεση θα συνεχιζόταν με αμείωτους ρυθμούς. Να μη διαταραχθεί ξανά η ισορροπία στην αγορά εργασίας".

Η επιχειρηματολογία τους είναι σκόπιμα παραπλανητική. Αναδεικνύουν ως αιτία της κρίσης παραχωρήσεις του κεφαλαίου σε μισθούς, άλλα εργασιακά δικαιώματα που κατέκτησε με αγώνες η εργατική τάξη σε άλλες περιόδους, με καπιταλιστική ανάπτυξη και άλλο, καλύτερο συσχετισμό δυνάμεων.

Ηταν εμπόδιο, λένε, στην ανταγωνιστικότητα οι μεγάλοι μισθοί, υπονόμευσαν τις επιχειρήσεις, γι' αυτό έκαναν απολύσεις ή έκλεισαν, αυξάνοντας την ανεργία.

Και προβάλλουν τις διεκδικήσεις των εργαζομένων ως μπαμπούλα για νέα κρίση που θα χειροτερέψει τη θέση τους.

Αλλά και προ κρίσης, οι εργαζόμενοι δεν ευημερούσαν, δεν καλύπτονταν όλες οι ανάγκες τους. Υπήρχε εντεινόμενη εκμετάλλευση, μεγάλη ανεργία, φτώχεια.

Η αλήθεια είναι ότι οι καπιταλιστικές επενδύσεις, ο ανταγωνισμός στη διεθνή αγορά, απαιτούν να φθηναίνει σχετικά και απόλυτα η εργατική δύναμη, άρα θέλουν μειωμένους μισθούς, για να αυξάνεται το ποσοστό κέρδους. Και βάζουν το κάλπικο δίλημμα: "Μεγάλοι μισθοί και οικονομική κρίση ή μικροί μισθοί και ανάπτυξη".

Η οικονομική κρίση είναι κρίση υπερσυσσώρευσης, δεν την φέρνουν οι μεγάλοι μισθοί, αλλά τα κεφάλαια που γιγαντώνονται στην ανάπτυξη από τα κέρδη και δεν επενδύονται γιατί δε φέρνουν νέα μεγάλα κέρδη.

Η ανεργία προϋπήρχε της κρίσης, η κρίση την υπερδιπλασίασε, δεν την αύξησαν οι μισθοί. Είναι σύμφυτη του καπιταλισμού, δεν εξαλείφεται ούτε με την καπιταλιστική ανάπτυξη, γιατί η παραγωγή γίνεται για το κέρδος και όχι για τις εργατικές - λαϊκές ανάγκες.

Μιλούν για άνοδο της παραγωγικότητας. Αυτό οδηγεί σε λιγότερους εργαζόμενους στην παραγωγή, αντί να μειώνουν τον εργάσιμο χρόνο. Για να φαίνεται μειωμένη η ανεργία, αυξάνουν την "ευελιξία" στην εργασία, που συνοδεύεται με μισθούς - φιλοδωρήματα. Χωρίζουν τη μία θέση σε δύο και τρεις.

Η κυβέρνηση άρχισε την άρχισε την προεκλογική προπαγάνδα με την αύξηση του κατώτατου μισθού, την αναστολή περικοπής των συντάξεων, τα γλίσχρα επιδόματα κ.ά., προβάλλοντας ότι έρχεται ανάπτυξη, που ωφελεί τους εργαζόμενους.

Αλλά δεν ωφελούνται και οι εργοδότες και οι εργαζόμενοι με την καπιταλιστική ανάπτυξη. Το μόνο που μπορεί να φέρει είναι κάποιες νέες θέσεις εργασίας κακοπληρωμένες.

Η εργατική τάξη παράγει τον πλούτο που τον καρπώνονται οι επιχειρηματίες. Και παίρνει ελάχιστα από αυτό που παράγει ως μισθό και κάποιες κρατικές παροχές σε Υγεία - Πρόνοια, Εκπαίδευση κ.λπ, που συνεχώς μειώνονται, σχετικά ή απόλυτα.

Αρα η εργατική τάξη δεν πρέπει να υποτάσσεται στη στρατηγική καπιταλιστών - κυβέρνησης - ΝΔ, να μην εγκλωβίζεται στα επιχειρήματά τους.

Πρέπει να διεκδικεί Συμβάσεις και μισθούς με βάση τις ανάγκες της εργατικής οικογένειας και μάλιστα ενιαία σε πανεθνικό και κλαδικό επίπεδο, να διεκδικεί σταθερό ημερήσιο εργάσιμο χρόνο και μειούμενο, ενάντια στην "ευελιξία".

Τυπικά αύξησαν ελάχιστα τον κατώτατο μισθό, κάτω και από την όποια πίεση άσκησαν οι αγώνες με μπροστάρη το ΚΚΕ, αύξηση που δεν καλύπτει στο ελάχιστο τις απώλειες της περιόδου της κρίσης. Επίσης, με τη μείωση του αφορολόγητου ορίου, τους νέους φόρους του κρατικού προϋπολογισμού για το 2019, εξανεμίζεται αυτή η αύξηση.

ΓΣΕΕ, ΝΔ, ΚΙΝΑΛ και λοιποί δεν αντιπολιτεύονται την κυβέρνηση από τη σκοπιά των εργαζομένων, αφού από την άλλη προτάσσουν τα ίδια κριτήρια της καπιταλιστικής ανάπτυξης.

Ο Μαρξ στον 2ο τόμο του "Κεφαλαίου" αναφέρει: "Οι εργάτες σαν αγοραστές εμπορεύματος έχουν σημασία για την αγορά. Η κεφαλαιοκρατική όμως κοινωνία έχει την τάση να περιορίζει στο κατώτατο όριο την τιμή του εμπορεύματός τους - της εργατικής δύναμης - όταν αντικρίζει τους εργάτες σαν πουλητές".

Αυτή η αντίφαση είναι αξεπέραστη στον καπιταλισμό.

Κυβέρνηση και καπιταλιστές, για τους μισθούς κινούνται μέσα σε αυτή την αντίφαση, στοχοπροσηλωμένοι στην ανάπτυξη.

Η κυβέρνηση λέει ότι η αύξηση του κατώτατου μισθού είναι αναπτυξιακός παράγοντας, γιατί αυξάνει τη ζήτηση.

Οι καπιταλιστές απάντησαν ήδη στην κυβερνητική αύξηση του κατώτατου μισθού. Στοχεύουν σε ολοένα λιγότερη δαπάνη κεφαλαίου για την πληρωμή μισθών, συνδέοντάς το με την παραγωγικότητα κάθε επιχείρησης και τις εργασιακές σχέσεις - λάστιχο, με μείωση ασφαλιστικών εισφορών και φορολογίας και των εργαζομένων, που αποτελούν μέρος των μισθών.

Στοχεύουν στη συγκράτηση στα σημερινά άθλια επίπεδα και σε μείωση του μέσου μισθού.

Ο ΣΕΒ το 2018 έλεγε: "Τόνωση της παραγωγής. Το βέλτιστο θα ήταν μια αύξηση του κατώτατου μισθού (...) να συνδυασθεί με άμεση μείωση φόρων και ασφαλιστικών εισφορών ώστε να έχουμε μια αύξηση του διαθέσιμου εισοδήματος για τους χαμηλόμισθους εργαζόμενους, χωρίς να υπονομευθεί η εύθραυστη κατάσταση της οικονομίας (...) η αύξηση του κατώτατου μισθού να μην οδηγήσει σε αύξηση του κόστους για τις επιχειρήσεις".

Αυτό όντως μειώνει τη δαπάνη για μισθούς, βάζει όμως μεγαλύτερο μπουρλότο στα ασφαλιστικά ταμεία, στις συντάξεις, σε άλλες παροχές.

Μειώνει τη φορολογία του κεφαλαίου, που μετακυλίεται στο λαό με αύξηση έμμεσων φόρων, μείωση του αφορολόγητου, κατάργηση φοροελαφρύνσεων σε έξοδα της εργατικής οικογένειας, όπως έγινε με αυτά της Υγείας.

Η κυβέρνηση νομοθέτησε ήδη τη μείωση φόρων στα κέρδη, ενώ ετοιμάζεται για μείωση ασφαλιστικών εισφορών.

Ο μισθός της εργασίας στον καπιταλισμό είναι η τιμή του εμπορεύματος "εργατική δύναμη", που πρέπει να αναπαράγεται καθημερινά.

Επομένως, ο μισθός εργασίας πρέπει να καλύπτει όλες τις σύγχρονες ανάγκες σε τροφή, ένδυση, υπόδηση, κατοικία, Κοινωνική Ασφάλιση, ανάπαυση, ψυχαγωγία, άθληση, ελεύθερο χρόνο, προστασία της μητρότητας, Υγεία - Πρόνοια, Εκπαίδευση κ.ά.

Μπορούν οι σημερινοί μισθοί, και με την κυβερνητική "αύξηση", να ικανοποιήσουν αυτές τις ανάγκες; Οχι.

Η τιμή της εργατικής δύναμης, οι μισθοί σύμφωνα με τις σύγχρονες ανάγκες, αποτελούν βασικό πεδίο της ταξικής πάλης.

Σήμερα διεκδικούμε ως ελάχιστο κατώτατο μισθό 751 ευρώ, κλαδικές Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας με αυξήσεις στους μισθούς, κατάργηση κάθε "ευέλικτης" μορφής εργασίας, σταθερό ημερήσιο εργάσιμο χρόνο, 7ωρο, για τα ΒΑΕ 6ωρο - 5ήμερο, συνθήκες υγείας και ασφάλειας, επιδόματα ωρίμανσης, οικογενειακά κ.λπ.

Σε συνδυασμό με διεκδικήσεις για: Μείωση της φορολογίας των εργαζομένων, αύξηση της φορολογίας του κεφαλαίου, αποκλειστικά δημόσια δωρεάν Υγεία - Πρόνοια, Εκπαίδευση, κατάργηση της επιχειρηματικής δράσης σε αυτούς τους τομείς, προστασία μητρότητας και παιδιών, φτηνή ασφαλή κατοικία, προστασία πρώτης κατοικίας, υποδομές για την ασφάλεια της ζωής του λαού από πλημμύρες, πυρκαγιές, σεισμούς κ.λπ. Κατάργηση όλων των αντεργατικών νόμων.

Αυτός ο αγώνας κατευθύνεται ενάντια στην εργοδοσία, στις κυβερνήσεις, στην εξουσία τους, στην ΕΕ, στα αστικά κόμματα.

Η εργατική τάξη, παλεύοντας για τις παραπάνω διεκδικήσεις, πρέπει να συνειδητοποιεί την ανάγκη κατάργησης της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας και αντικατάστασής της με την κοινωνική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής για να ικανοποιούνται όλες οι σύγχρονες ανάγκες, να παλεύει γι' αυτήν, παλεύοντας για την εργατική εξουσία, σε συμμαχία με τα άλλα φτωχά λαϊκά στρώματα.

Γι' αυτό χρειάζεται πανίσχυρο ΚΚΕ, πρωτίστως στα εργοστάσια, στους τόπους δουλειάς, στις εργατογειτονιές, στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα, παντού. Αυτή είναι η πραγματική δύναμη της εργατικής τάξης, της ταξικής πάλης. Που απαιτεί τη δική μας συνεπή, ακατάπαυστη, ακούραστη δράση. Η ισχυροποίησή του στις επερχόμενες εκλογές σε Τοπική Διοίκηση, Βουλή, Ευρωβουλή, θα συμβάλει στο δυνάμωμα της εργατικής τάξης».